Bir ara doktor olmak istiyordum, kan tutan, küçük bir kesikte bayılan biri için
ilginç bir seçim. Ama sanırım bizim yazlığın yakınındaki üniversite yaz kampına
gelenlere duyduğum derin hayranlıktı buna sebep. Annem boğulma tehlikesi
atlattığında tıp öğrencileri yardım etmişti. Allahım ne kadar önemliydiler
gözümde. Bir de sanırım ablamın arkadaşlarından tıp okuyanları gözüme
kestirmiştim. Hiç bilmiyorum. Tıp fakültesine girmek için fen lisesi okuyayım
bari dedim. Allahtan o dönem doktorluğun bana uzak olduğunu fark ettim.
laf salatası etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
laf salatası etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
23 Haziran 2016 Perşembe
16 Haziran 2016 Perşembe
Tüm ihtiyacımız biraz neşe
Bizi
büyüten her ne ise, onun peşine düşmeliyiz. Boğazına çökmeli ve bizden aldığını
geri vermesini sağlamalıyız. Masumiyet değil, saflık değil, başka bir şey
bizden aldığı.
Bizi büyüten her ne ise, elimizden
aldığı neşemiz. Bundan sebep hep kendimize döndüğümüzde onu arıyoruz. Neşemizi,
coşkumuzu bıraktığımız ıssız köşeleri nafile bir çabayla kazıyoruz. Tırnaklarımızı
paralasıya kazmak bize çocukluğumuzdaki neşeyi getirmiyor. Ve hiçbir şey, tam
da o çocukluğumuzdaki kaygısız keyfi vermiyor artık.
Çünkü…
31 Mayıs 2016 Salı
Çocuklarımızı koşullu mu seviyoruz?
Arca’nın okulu Özgür
Bolat’ın seminerini duyurduğunda İlker’e "mutlaka gitmeliyiz" dedim. Kendisini
tanımıyordu ama ben kocamın bu adamdan hoşlanacağına emindim. Özgür Bolat,
yazılarını takip ettiğim, bizimki gibi eğitime zerre önem verilmeyen bir ülkede
bir şeyler yapmaya çalışan, bence değerli bir eğitimci. Hatta bizim kitap kulübünün
ortaya çıkış öyküsünün tetikçisidir kendisi. Bir kitap kulübü kuracağını, bir
yazısı aracılığı ile duyurduğunda, Özlem “hadi biz de” demişti, iyi ki demiş.
Bak üç yıl bitti bile…
Neyse bizim konumuz
seminer ve Özgür Bolat. Dediğim gibi ben bütün yazılarını okuduğum için
seminerin birçok cümlesini kendisiyle birlikte mırıldandım. Fakat İlker için çok
iyi oldu, ona oku desen, okumazdı ama şahane bir toparlama oldu seminer. Ve tam
tahmin ettiğim gibi Özgür Bolat’ı da çok sevdi.
24 Mayıs 2016 Salı
Huzur
Yağmurun
sesine uyandık. Beni tek kişilik yatağa atmışlardı, battaniyeye rağmen
üşümüşüm, girdim aralarına. Baba oğul yorganın altını ısıtmışlar. Gelişime
uyandı cüce. Doğruldu. Zar zor açtığı gözleriyle pencereden dışarı baktı,
yağmur. Iıh dedi, girdi koynuma. Ne kadar geçti bilmiyorum, fırtına, gök
gürültüsüne ve yağmurun sesine karıştı, uyumuşuz yeniden.
Arca’nın okulu Cuma da
tatil edilince bir günlük izin aldım. Teknenin bakımını yapmak isteyen
muhtereme yoldaş olalım dedik, yazlığa yollandık. İlk gün bahardı, ikinci gün
yaz. Hatta Arca'yı zor tuttuk, Ilıca sahilinde donla denize girecekti.
18 Mayıs 2016 Çarşamba
Tatlı su direnişçiliği
Muhteremin slim fit dönemlerine ait az yıpranmış gömleklerini yatağın altında bir poşetin içinde muhafaza ediyorduk. Slim fit dönemi çok uzun sürmediği için (:P) gerçekten de yepyeniydi hepsi. Ama biraz buruşmuş biraz da toz kokmuş. Yıkandı, ütülenecek. Fark ettim ki, bazılarını ilk defa ütülüyorum. Demek o kısa dönem evde ütüleri bana bırakmayan Ümit abla ile Nadire abla arasına bir zamana denk gelmiş.
Hey gidi zengin günlerimiz diyecek oldum İlker’e, bak şu gömleği ütülemek nasip olmamış bile. Şikayet etmiyorum, zira muhteremle birlikte ev işlerini iyi kotarıyoruz bence, hatta kendimizle gurur duyuyorum. Lakin yaşam tarzımızda ciddi bir sadeleşme yoluna girdiğimizi de fark ediyorum.
Bu fakirleşmemizden ziyade algı ve seçimlerle alakalı biraz da.
Biraz da farkındalıklarımızın duruşumuza etkisi...
20 Nisan 2016 Çarşamba
Etkili bir silah: Muhterem
Bizim evde
çok tehlikeli bir şahıs var: muhterem.
Kocam diye
demiyorum, bir sesi var…
Tamam, baştan
başlıyorum, toplaşın anlatacağım.
Geçtiğimiz
günlerde, “dünya liderine :P” terörist diyen bir grup protestocuyu ABD
sokaklarında PHUSFMSDKAFM şeklinde bastırmaya çalışan korumalar, bir tür geri
püskürtme silahını sahada mı deniyorlar diye şüphe ederken, benim muhteremin
sesinin de benzer bir silaha dönüşebileceği geldi aklıma.
Hayır, benim
muhterem öküz değil, böğürmüyor, onun silahı daha etkili.
19 Nisan 2016 Salı
Hafta sonu, kitap fuarı ve başka şeyler
Senelerdir (10 seneden fazla oldu) blog yazarım, yorum kısmı denetimsizdir, gelişine sallayabilirsin yani.
Şimdiye kadar küfür de yazıldı, laf da edildi yorumlarda, Allah biliyor ya bir tarafıma sallamadım, cevap yazmaya tenezzül bile etmedim.
Düne kadar. Dün maillerimi açtım bir baktım bloga yorum gelmiş, seneler evvelki bir yazıya.
Bana kendince had bildiriyor. Beni ettiğim laf konusunda terbiye edecek aklı sıra.
Hayatımda ilk kez çemkirdim. Oh be.
14 Nisan 2016 Perşembe
Farkındalığın da farkında olmak
Blogda arama kısmı var, sağ sütunda, “farkındalık”
kelimesini arattığınızda onlarca defa tanımlamış, cümle içinde kullanmış, güya
içselleştirmişim bu kelimeyi. Günlük yaşamımda da kullanıyorum, yani “blogda
neysem yaşamda da oyum” mesajını alınız lütfen.
Derhal birkaç örnek
sunuyorum, aralarında çok eğlenceli yazılar varmış, yazdığımı bile unutmuşum,
epey eğlendim okurken:) (“siz de okuyun!” mesajını alınız lütfen:P)
Burada analık mertebesinden tanım yapmışım;
Burada farkındalığa çok pis sövmüşüm:
Burada da ahkam kesmişim:
Ve daha onlarca defa yazmışım ama sorun şu ki; ben bu
kelimeyi tam anlamamışım.
5 Nisan 2016 Salı
Hangi nesil daha şanslı?
“On bir yaşımda elimde tahta bavul, ayağımda lastik ayakkabılarla İstanbul’a okumaya gittim, sene 1956…”
Babamı tanıyan herkes, hayatında en az bir defa bu cümleyi kendisinden duymuştur. Ben, defalarca… Ve sadece bu cümleyi değil, Beyoğlu’na takım elbisesiz çıkılmayan günleri, İnönü Stadında kaşar ekmek satarak maçları izlediğini de çok defalar dinledim. Hayatta en sevdiğim anılar, sanırım babamın İstanbul anılarıdır. "Eski zamanlar ne güzelmiş" dedirtir.
18 Mart 2016 Cuma
“Ben başıma gelen şeylerin sonucu değilim, ben, olmayı seçtiğim kişiyim.”
Hiç tanımadığımız ve belki de hiç yollarımızın kesişmeyeceği insanlarla ortak
yanlarımızın olması çok ürkütücü değil mi?
Tornadan çıkmış gibiyiz.
Otuz yaş civarı plaza
insanları hakkındaki gözlemlerini çok isabetli aktaran bir blog yazısını ortak
paydaya alan o kadar çok insan vardı ki… Ben de dahil olmak üzere, birbirimizde
bulduğumuz benzerliği yakınlığa dönüştürdük ama herkes o kadar yakın hissetti
ki, kimse benzerliğin bu kadar üzerinde durmadı.
Gerilim filmlerini
aratmayacak ürkütücülüğüyle hepimizin aynı olduğu gerçeği, suratımıza tokat gibi çarparken, el yordamıyla
kurduğumuz hayallerin bile birbirinin benzeri olmasına ne demeli?
Ne ara hayal gücümüzü
elimizden aldılar acaba? Yaratıcılığımızı ne zaman yok ettiler ki, girdabın
içinden çıkma çabalarımız bile bir örnek?
3 Mart 2016 Perşembe
Bok mu yiyelim?!
Haftada bir pazara
gitmezsem kendimi eksik hissediyorum. İlla gideceğim, tanıdık tezgahlardan hem
alışveriş yapacağım hem sohbet edeceğim satıcılarla. Geçenlerde bizim Üçkuyular
pazarının son günleriymiş diye yerel bir gazetede okuyunca soluğu Göztepeli
patates soğancı abide aldım. Nasıl ki Göztepenin oyuncularını biliyor,
maçlarını portatif radyosundan takip ediyor, bizim mahallenin insanı, bu olayı
da bilse bilse o bilir dedim. Yanılmamışım. Biliyormuş. Yanılmışım daha onlara
çık diyen yokmuş. Belediye başkanı ulaştırma bakanıyla konuşup birkaç
alternatif yerden birini ayarlayacakmış bizim pazara. O Binali bizim hayrımıza
pek bir şey yapmaz ya – defalardır seçmiyoruz o da haklı bir yerde – neyse…
umudumuzu yitirmedik.
2 Mart 2016 Çarşamba
Yaşlanmak
Bir
gün “estetik ameliyata gidiyorum” ya da “botox yaptırmaya karar verdim” gibi
cümleler duyarsanız benden, bu yazıyı koyun önüme, ciddiyim.
Benim yüzümde, özellikle
de göz çevremde çok fazla kırışıklık var. Yaşıtlarımdan daha fazla. Eh ben çok
gülümseyen, mimiklerini çok kullanan birisiyim. Sonra açık tenliyim ve cildim
kuru. Yani benim göz çevrem kırışmayacak da seninki mi kırışacak? Yok, vallahi
bırakmam!
Kozmetiğe çok para
harcamadım (harcayamadım) ama cildimi de nemsiz bırakmadım Allah için. Zaten
yakın çevremden son on senedir uyarı alıp duruyorum, “cildin çok kırışacak, çok
çabuk yaşlanacaksın…” İyi de ne yapayım? Genetik olsun, mimik olsun hep
aleyhime çalışıyor, şerefsizler!
1 Mart 2016 Salı
Tohum
İğne oyalarının, saten
yorganların yanı sıra eskiden köy yerinde kızların çeyizlerine tohum
koyarlarmış, ya da çiçek soğanı. Annemin çeyizinden kalma zıpçıktılarınhikayesini anlatmıştım. O tohumlardan tohumlar üretilir, yüzlerce yıl boyunca sürdürülebilir
bir gıda temini sağlanırmış.
“Mış” diyorum çünkü artık
böyle bir şey yok!
21 Şubat 2016 Pazar
Sevdiğin işi yapmak çözüm mü?
Birkaç yıl önceydi, çocuktan sonra iş hayatını bırakan tanıdığımın hobisi olan el sanatlarını iyice ilerlettiğini ve artık işi haline getirdiğini İlker’e anlatıyordum. Ne güzel, diyordum, ne şanslı, hobisini işi haline getirdi. İlker benimle aynı fikirde değildi. Hobini işe dönüştürmenin artık onu hobi olmaktan çıkaran bir bedeli olduğunu söyledi. İş iştir, hobi hobidir. Hobin işe dönüşürse artık hobin olduğu zamanlardaki kadar sevemeyebilirsin, çünkü artık parasal bir çıkar işin içine girmiştir. Yani uzun lafın kısası, özgünlüğün gider. Dememişti ama böyle demek istemişti.
Muhteremin kesin sınırlarını seviyorum. Ama o gün, hayallere dalmış olduğumdan mıdır, tanıdığım adına heyecan duyduğumdan mıdır bilinmez, bu düşüncesini sevmemiştim.
“Sevdiğin işi yaparsan, ömür boyu çalışmak zorunda kalmazsın” dayatmasının tam tersi bir düşünce.
19 Şubat 2016 Cuma
geldiği gibi
Akşam
Arca uyuduktan sonra kahve yaptım, İlker kendisi için kaydettiğim Poyraz
Karayel dizisini izlerken ben de Napoli Romanları serisinin üçüncüsünü okuyordum.
Televizyon açıkken bile okunabilen kitapları seviyorum.
Elena’nın var olma
çabasını okumak beni kendi gerçeğimle yüzleştirdi. Birinin annesi ve birinin
eşi olmak için mi okuyor, kendimizi yetiştiriyorduk? Neden hiçbir erkek birinin
babası ve birinin eşi olmuyordu da bu birinin bir şeysi olma sorgulamasını biz
yükleniyorduk?
9 Şubat 2016 Salı
Esra Erol, Foucault, edebiyat
Survivor’ın ilk bölümü. Her ortalama Türk ailesi gibi geçtik televizyonun karşısına bakıyoruz. Bence televizyon izlemek değil, televizyon bakmak diye bir eylem olmalı. Zira izlemek biraz daha komplike bir şey, televizyon ise çok da kafanı yormadan “bakmak”la da rahatlıkla beynine kaydedeceğin mesajlarla dolu.
Neyse…
Benim muhterem, hemen birini işaret etti, “benim stilim” (ya da aynı konseptli başka bir program) programında yarışmacıydı bu, dedi. Nasıl ya? Diyecek oldum sustum. İlker televizyonda yayınlanan reality show’ların hemen hepsini izler. Ütopyayı da, evlendirme programlarını da.
30 Aralık 2015 Çarşamba
Dare to disappoint
Geçtiğimiz haftalarda bir gün Ankara'ya gittim. Soğuğu değişik bir
memleket orası. Havaalanı dolaylarında kar bile vardı. Bir de her yerde havuz
var. İmelih kanımca deniz getirememenin ezikliğini üzerinden atmaya çalışmış,
havaalanının içinde bile havuz var. Ben sürekli deniz gören bir memlekette
yaşamanın verdiği kibirle havuza burun kıvırırım, ne yüzmeyi severim ne de süs
havuzlarını... Manasız gelir bana. Ama işte Ankara'da belki seviliyordur, belki
insan denen canlı bir su sesi duymak istiyordur, "fışkiye"den bile
gelse...
Tek başıma değildim, dernekten firma
temsilcisi arkadaşlar da vardı. Bizi toplantının yapılacağı mekana götürecek
aracı beklerken aklıma geçen sene dernekten pilot olmak üzere ayrılan üye
geldi, arkadaşına sordum, "şimdi ne yapıyor?" Gerçekten de ABD'ye
gidip eğitim almış, şimdi ikinci pilot olarak çalışıyormuş. Yanımdaki hanım
meslektaşım "ay ne güzel, insanın hayalini gerçekleştirmesi ne güzel, bir
gün inşallah ben de sevdiğim işi yapacağım!"dedi. Merak etmeme rağmen
hayalini soracak kadar samimi olmadığım için sadece bizim jenerasyonun böyle
bir derdi olduğundan dem vurarak sohbete devam ettim. Heyecanla evet dedi, evet
çalışıyoruz, başarılı oluyoruz ama hangimiz seviyoruz? Evet, bizim zamanımızda
dersleri iyi olan hemen her genç gibi mühendislik seçtik, layıkıyla mühendislik
de yapmıyoruz, ya ne yapıyoruz?
29 Aralık 2015 Salı
2016
Rahmetli
anneannem, şahsen tanıdıklarım arasında kişisel gelişimin sırrını çözmüş yegane
insandı. Daha doğrusu insanmış. Bu yaşımda yeni idrak ediyorum, takdir
edememişim.
Her fırsatta kendisine
ana avrat küfreden dedeme (evet gün yüzü görmemiş küfür dağarcığımı rahmetli
dedeme borçluyum), çocuk yaşta annesini kaybedip, çok zorlu bir hayat
sürmesine, dedemin son yıllarına kadar bağda zeytinlikte ırgat gibi
çalışmasına, çok sayıda kavga ve
küskünlük görmesine rağmen vefatına kadar gül yüzlü, pembe yanaklı, tonton anneanneydi.
Hayatı geldiği gibi,
olduğu gibi kabul etmişti. Kabullenişinde kendiliğinden bir kayıtsızlık vardı, kimilerine
vurdumduymazlık kimilerine göre gamsızlık, bana göre eşsiz bir olumlama vardı
kabullenişinde, içtenlik vardı. Öyleydi o…
9 Aralık 2015 Çarşamba
Donanım
Bir yerde gözüme
çarpmıştı, iş hayatındaki başarın kişiliğine, diğer kişilerle olan
ilişkilerine, sorun çözme ve pazarlık edebilme yeteneğine doğrudan bağlıymış,
yani teknik bilgi tüm kriterlerin sadece %15’ine denk geliyormuş. Evet o yüzden
ben hep %85 üzerinden değerlendiriliyorum :P Ay yok mütevazilik değil yav,
mezun olalı on beş sene olmuş, teknik bilgiden geriye ne kaldı ki?
Demem o ki; mesleğinde iyi olmak, başarılı olmak için tek kriter değil yani. Bütününle
varsın iş dünyasında hem de hayatta. Sorumluluk sahibi misin? İşlerini
zamanında bitirmek için adam gibi çalışıyor musun? Kendinden bir şeyler
katabiliyor musun? Bir iş yemeğinde konuşacak kadar hoş sohbet bir insan mısın?
Tüm bunları okulda öğretmiyorlar, biliyorsun. Daha doğrusu bizim eğitim
sistemimizde böyle detaylara yer yok. Bizim kuşak ve yeğenimden biliyorum,
şimdiki TEOG kuşağı mensupları sadece iyi okullara girebilmek için derslerinde
çok ama çok iyi olmak üzere yetiştik, yetişiyorlar.
6 Kasım 2015 Cuma
Sağlıklı yaşamın sırrı
Lafı döndürmüyorum, derhal
açıklıyorum: tasarruf
Devir tasarruf devri.
Şimdi yavrum gülüm iktidar, cehapenin geçen seçimlerdeki vaatlerinden iyisini
vereceğim diye bol keseden attı ya, hah onlar için kaynak ne biliyor musun? Yok
la bakınma etrafına, Arap şeyhlerinde bile para kalmadı, sen, ben, bir de bizim
kayınço:))) biziz lan biz, halk! Yani yavrucuğum tasarruflu yaşamaya hiç
olmadığımız kadar muhtacız. Şimdiden alışsak iyi olur.
Alışsak ve hatta iyi
taraflarını görmeye başlasak… Üstelik sağlıklı yaşam için tasarrufun bizlere ne
kadar fayda sağlayacağını düşündükçe yavrum gülüm iktidara şükredesi bile gelir
insanın! Hamdolsun…
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)