Hırsız var!!

Zaman hırsızıyım, sürekli bir araklama peşindeyim, aklım fikrim zaman araklayıp biriktirip istifleyip istediğim gibi organize etmekte!

Çalışan anne yok yok anne isen en önemli hazinen zaman! Arttıracaksın, biriktireceksin, kenara koyacaksın, ama vadesiz mevduatta kalmayacak en kötüsünden bir “elma hesabın” olacak ki bir şekilde artsın. Fiziki olarak artması mümkün olmayan tek şey zamansa da ruhen arttırdığını düşünüp sevineceksin.

Sabah yer cücesi ile 5 dakika fazla kestirmek için makyajı ofiste yapacaksın. Yok canım işten kaytarmaya gerek yok zaten sistem açılasıya allık sürülmüş oluyor. Kahvaltı ise mailleri okurken!

Öğlen yemeği hızlıca tıkınıp üst baş alışverişini, hediyeleri, kitapları hep uzatılmış öğle tatilinde halledeceksin. Evet biraz işten çalacaksın ama göndermen gereken mailler öğleden sonraya sarktıysa – nasıl olsa uzak doğuda mesai çoktan bitmiş olacak – gece göndereceksin. Çok geçse mesailerine bile yetişebilir iki hoşbeş edebilirsin.

Ev işlerine yer cücesini dahil edeceksin. Cüceyle oyundan zaman çalmış gibi olacaksın ama korkma o bayılıyor zaten bulaşık makinasını boşaltmaya. Hele çamaşır asmak!! Bırak makinedan o çıkarsın, sen o arada çamaşırlığı açarsın. Eğil kalk, uğraşmaya değmez, bir de çamaşır silkelemeyi öğrettin mi, tamam, beş dakikada biter. Biraz boyu uzasın da çamaşırları bile asar dersin.

Kendi kendine oyuna mı daldı, hiç yanaşma! Zaten “anne geeel” diye çağıracak canı sıkılınca. Kıvrıl köşeye gömül kitabına. Hani bilgisayar olsa saldırır, kitabı en fazla eline alır, bırakır. Ben böyle böyle hafta sonu kitap bitirdim.

Ruhunu doyuran şey blog yazmaksa bırakmayacaksın peşini, öğle tatillerinde gevşeyeceksin, işler kaldı mı? Hmm napıyorduk? Evin erkeklerini uyuttuktan sonra hallediyorduk!

Market – internetten sipariş
Kitap – internetten sipariş
Kozmetik – internetten sipariş
Sahi kim icat etmişti interneti? Suç ortağım internet!

Yatmadan hemen önce mutfağı toplamaktan zarar gelmez, rahatsız etmez. Tek sıkıntı çat kapı ziyaretçilerin sofrayı dağınık görmesi ki zamanla pişkinliğin ne kadar iyi bir meziyet olduğunun farkına varacaksın.

Az yoruldun mu hemen kitap okuyalım diyeceksin, ayağını uzatıp kolunun altına aldın mı cüceyi, oh günün stresi kokladığın saçların arasında eriyip gitti.

Çok mu kolay görünüyor? Değil elbet! İş biraz pratik yapmakta, çokça zaman çaldın mı, bir de bakmışsın zamandan bol bir şey yok!

"The Tükkan"

Girişimci yaratıcı insanlara bayılıyorum. Özellikle kadınlara. Heyecanla anlatıyorum. Geçenlerde ablamla sohbet ediyoruz, şu arkadaşım şunu yaptı, bu arkadaşım böyle bir işin içinde… derken ablam şaşırdı, etrafında ne kadar çok girişimci kadın var diye. Hepsi de anne : )

Bir an o-ha Yeliz dedim bu kadar ilham perin var sen dötünün üstüne ikamet kurmuşsun çekirdek çıtlayıp seyrediyorsun. Şaka bir yana naçizane gurur duyduğum çok arkadaşım var.

Ama en bi en bi özeli Hülya. Herkes bilir Hülya’nın kalbimdeki yerini. Doğurduğum gün Tuna bebesiyle hastanedeydi ve sanal alemin ilk ete kemiğe bürünmüş haliydi benim için. Onunla bu alemin samimiyetine inandım, çünkü neyse oydu, çok gerçekti. Onunla kırdığım kabuğumdan sonra çok dostum oldu.

Özeldir, güzeldir, candır.

Tükkanı var Hülya’nın, bilmeyen kaldı mı? Vardır elbet: )

Çok sağlam fakat hızlı adımlarla yol aldı, öyküsü burada, kendi kaleminden.



Şimdi yepyeni bir adreste çok daha profesyonel hizmet ve “kapıda kredi kartı ile ödeme” imkanını sunmaya başladı.

Slingler kısmına bir göz atın, burada tanıdık birilerini görebilirsiniz: )

Yolun açık olsun bacım.

Cuma yazısı

Sabahları sevmem.

Suratsızın önde gideni olurum. Her güne neşeyle (niyeyse!) başlayan İlker bana gıcık olur. Uykumu alsam da, geç yatmış olsam da fark etmez. Sabahların insanı değilim, hiç olmadım. Olanı da sevmem! (Nemrut ana)

Arca’nın yatağını açtık ya, hop soluğu yanımızda alıyor. Küçük elleriyle yüzümü okşayıp zeytin gözlerini gözlerime dikiyor, tam gülümseyeceğim, bu reklam filminden fırlamış sahneyi bozarcasına anırıyor; “GALKKK!”

Bu emir benim keyifsizliğime hiç yardımcı olmuyor.

Arca’ya yumulma, hoşbeş etme, çıplak ayaklarını yeme, yatakta tepişme, İlker’le sabah keyiflerini izleme gibi bir dizi aktiviteden sonra kendime gelmeye başlıyorum. İşe gelip de kahvaltı ettiğimde biraz daha canlanıyorum. Ama ilk sabah kahvesinden önce kimse benden güler yüz beklemesin. Böyle de uyuz bir tipim.

Bu sabah saçmalıkları hayat rutinimin değişmezleri. Ama son bir haftadır her şey daha da zor. Saçma bir hayat döngüsü içindeyim.

İş çok yoğun bir döneme girdi. Normalde bu zamanlar akşam dokuzlara kadar mesai kalır, cumartesi de çalışırdım. Arca’dan beri böyle bir mesai sistemi tarafımdan iptal edildi. Akşam eve gidiyorum. Arca ile geçirilen akşamın ardından dükkanı açıyorum. Yani bilgisayarı. Gece sen de iki ben diyeyim üç.

Dün haftanın yorgunluğu çökmüş üzerime. Derken bir haftalık alkol diyetim şarap için aldığımız peynirlere kurban gitti. Sadece şarap, peynir ve ekmek ile yaşayabilirim. Hatta ekmeğe gerek yok. Neyse bizim evin diğer sakinleri dün akşam şaraba zeytinyağlı enginarın da eşlik ettiğine şahit oldular. Eh insan yeniliklere açık olmalı.

Arca ile İlker odada takılırken hafiften sızmışım, gözümde lensler. Neyse, Arca’yı uyuttum. – Unutturmayın son masal şaheserim küçük uzaylı Lulu ve Arca’nın maceralarını anlatayım bir ara, çocuk kitaplarından arakçılıkta son nokta!! –

Ne diyordum… Kahveyi koydum, dükkanı açtım. Gece iki gibi mesaiyi bitirdim.

Yatma ritüellerim de uzundur benim. Makyaj ve lensler çıkar, envai çeşit krem boca edilir, el dirsek vakit kalırsa bacaklar kremlenir, evin odalarının kapıları kapanır (bkz. Arca'nın yatağını açtık cümlesi) , kapı kilitlenir. Saatler kurulur, telefonlar şarja takılır, Arca’nın üzeri zilyonuncu defa örtülür, çanta hazırlanır, illa beraber yatağa gideceğiz diye kasan ve koltukta uyuyakalan İlker uyandırılır, beraber yatağa gidilir.

Ancak dün gece hayatım renklendi, lens adımında arıza çıktı. Birini çıkardım, sonra parmağı öbür göze soktum, yok lens yok! Arada kıvrılır girer göz kapağının içine uğraşır çıkarırım. Bu defa hiç görünmüyor. Gecenin tam üçündesin dertlerin en gücündesin! Bir “GALLLK” da İlker’e gelsin. Gözümü kurcalar, ışık tutar içine yok yok yok.

Üf yatalım dedim, düşmüştür. Bu defa İlker’in aklına takıldı, düşer miymiş, yok kalk acile gidelimmiş. Ben uyumak için ölüyorum lens umrumda değil, İlker başımda nöbet tutuyor. Öyle öyle uyuyaklamışız.

Kuvvetle muhtemel düştü, zaten düşmediyse vücudumun bir parçası oldu yapacak bir şey yok. 27 yaşından sonra miyop olan bir ben varımdır herhalde! Yaş kemale erdi hala numarası düşmedi, yakındır çizdireceğim!

İşte bu korkunç hafta ve gecenin ardından bir iş günü hiç çekilmiyor. Ben de bankayı bahane ettim, çıktım. Çok bahane de sayılmaz. Haftalardır parasız geziyorum, evden almayı unutuyorum, bankaya gitmeye üşeniyorum. Ofisin kasasından tırtıklayıp duruyorum. Hava pek güzel, kuş cıvıltıları, öğlen tatili kaçamakçılarının mekanı olmuş Forum. Vitrin baktım, fiyatlar tavan, ee sezon başı, olacak o kadar.

Pencereler açık, radyo açık, saçlarım açık… döndüm ofise.

Yani neymiş? Hayatında anlatacak bir şeyi olmayan sefil blogger blogu böyle eften püften yazılarla işgal edermiş!

derken... BAAM diye bir trafik kazası oldu, hasar tespitine gidiyorum - döneceğim:)

Güzel bir hafta sonu olsun mu? OLSUN: )

Hasar tespit: biri birine yol vermemiş, öbürü diğerinin tamponunu indirmiş. Mala gelmiş, canlar sağolsun.

Baskül mevzuları

Hamilelik öncesi kiloya döndüm döneceğim derken bir bakmışım hamilelik sonrası kiloma geri gelmişim.

Hangi ara ? Ne zaman?

Faturayı kime kessem?

Hastanede bütün gün oturup ha boyuna tıkındığım, mutlu olmak için çikolata ağırlıklı beslenmeme mi?

Hastaneden çıktıktan sonra hemen her gece zıkkımlandığım bira şarap ve onlara eşlik eden çerez, cips, peynir vs… mi?

Akşam yemeği sonrası yorgunluktan Arca ile sızarak kalori yakımını minimuma indiren yaşam tarzıma mı?

Beni her türlü lezzetli yemek, pasta, kahveli kurabiyeler ile kandıran İlker’e mi?

Yoksa ofisteki kısır partilerine mi?

Yok bunların hepsini yapan ben olduğuma göre fatura banadır!

Kilo verdim diye pantolon daralttıran ben değil miydim? Hafta sonları öncelikli tercihimi eşofmandan yana kullanmamdan belliydi, zira kotlar pek bir germeye başlamıştı.

Ben ki, ne yediğimin içtiğimin, hafta hafta kilomun notlarını tutan ben! Ben ki nefesimi tuttum mu hamilelik öncesi elbiselerin içine girebilen ben!
Şimdi az yemeye kasıyorum. Çünkü diyet bana ters. Ama Olmuyor! Nasıl iştahım açık. Üstelik tutsam da kilo veremiyorum. Üstelik en kötüsü sıkıntımı stresimi yemek yiyerek atmaya başladım, tehlike çanları çalıyor!

Diyetisyene gidemem kapıdan kovar, bacadan girerim, bu defa tekme tokat şutlar. Lakin ben Türk standartlarına göre normal sayılacak bir gruptanım aslında. Sadece beden arttırmak, belden germek, kotların içine girememek… acayip sinirlendiriyor beni.

Eskiden böyle miydi ya? Okulda her teneffüs bir şeyler yerdim, üstüne eve gelip yarım ekmek (hatırlatırım o yıllar ekmeğin ekmek olduğu yıllardı, şimdiki gibi tost ekmeğinden bozma değildi ekmekler) tost, üstüne babam gelince akşam yemeyi de yer gram almazdım.

Şimdi su içsem yarıyor diyenlere inanacağım, az kaldı!

Yaşlandım, hadi acitasyon yapmayayım yaş aldım. İnsan otuzunu geçince anlıyor dünyanın kaç bucak olduğunu. Bucak bucak kaçmalı bu mevzudan ama geliyor çörekleniyor gitmiyor işte.

Çok değil ya hepi topu 3 kilo vermem lazım ve evet kasıyorum. Çünkü kibrit kutusu büyüklüğünde peynir ile 2 köfte büyüklüğünde protein yanına yağsız salata bana göre değil. Salataya halis muhlis zeytinyağı koymadın mı ne anlamı var? Sonra kıymalı makarnasız yaşanır mı? Hadi kıymasından geçtim, makarnasız yaşanır mı? Yani bunları yemeli ama eski mesut günlerimdeki gibi kilo almamalıyım. Böyle bir diyet yok tabii ki.

Ben de düşündüm taşındım, eylem planı hazırladım:

Adım 1:
Madem spor yapmak için dışarı çıkamıyoruz, o halde sporu eve getireceğiz. Cindy Crawford’un hoplamalı zıplamalı, ağırlık çalışmalı VCD’sini buldum evde. VCD yani düşünün ne kadar eski. İtinayla yıkadım spor ayakkabılarımı. Arca uyurken haşatım çıktığından erkene aldım spor işini, koyuyorum VCD’yi hop zıp gitsin kilolar. Bu birinci plan! Uyguladım mı ? VCD ve ayakkabı tamam da spor konusunda hayır henüz kendimi motive ediyorum. Spora başlamak çok ciddi bir adım, önce kafada bitireceksin, kendini motive edeceksin. Ben sigarayı da böyle bırakmıştım, spora da böyle başlarım herhal!

Adım 2:
Sonra Phyto slim diye bir şey okudum mail grubundan, günde iki fincan iç, kilolar gidiyor diyorlar. Ara tara hiçbir yerde yok. Cold var, normal var, slim yok.
Allahım tüm evren güçlerini bana karşı birleştirdi mi? Bünyeye kilolar sabitlensin çalışması mı yapıyorlar?

Adım 3:
Ara öğünleri sağlıklı atıştırmalıklardan hazırlamak. Bunu yapıyorum ama avuç avuç iç fındık götürmek pek yardımcı olmuyor. Öğlen yemeklerini tek tabağa düşürdüm, büyük başarı. Böylece daha çok ara öğün yapabiliyorum:)

Adım 4:
Alkole ara. Soğukalgınlığının da araya girmesi ile bir haftadan fazla oldu alkol yok. Bira kokuları geliyor. Ama yok ya feci göbek yapıyor. Cumartesi Tuğçem geliyor, Kordon'da bira patates midye yapacağız, yok o zamana kadar detokstayım. Bahanem de hazır, Tuğçe geliyor:)Haftaya da başka bahane bulurum.

Adım 5:
Sıkılaştırıcı vücut losyonları. Heh işte böyle antinkuntin işlere para sayarım. İki haftada inceltecekmiş, böyle dairesel hareketlerle masaj yapa yapa ooohh ...Göriciiiz. Sen ye ye, nasıl inceltecekse.

Neyse inanmak başarmanın yarısıdır. Diğer yarısı için hareket vaktidir!

Dumur diyalog #8 : bak şu konuşana

Öğle yemeğinden sonra belli ki dişi kaşınıyor, rahatsız.
Ümit abla: Arca dişin mi kaşınıyor?
Arca: evet
Ümit abla: Az önce yediğin kerevizin sapı kaçmış olabilir
Arca: MUHAKKAK!

-------------------------------------------------------------

Arca bir şarkı tutturur, illa ki “anne söyle”
Y: Ama ben şarkıyı tam anlamadım. Biraz mırıldanır mısın?
A: Mırıl mırıl mırıl mırıl

--------------------------------------------------------------

Öksürüyor, burnu akıyor. Normal şartlarda ıhlamur verir geçersin, biz iyice paranoyaya bağladık ya hemen doktora gittik. Tabii doktorda Arca iyice arızaya bağladı. Ablalar Arca’ya hediyeler, bisküviler, balonlar verdi. Bu defa da fazla sevinçten “aydede ve yıldızlar” şarkısını söylemeye başladı. Arabaya binerken Arca naralar atıyor. Ben de kendi kendime söyleniyorum, hani cevabını beklemediğiniz sorulardan : “Ne verdi doktor annecim doktor sana? İyice kafayı buldun: )”
A: Balon verdi, bebe bisküvisi verdi, madalya verdi…

--------------------------------------------------------------

Kuaföre gittim. Uyandığında beni göremeyince yıkmış ortalığı, eve geldim:
A: kuaföre gitme, saçlarını kestirme!
Y: Peki o zaman kim yapacak saçlarımı?
A: kendin yap!
Y: hmm ama o zaman güzel olamam ki!
A: Güzel olma çirkin ol!
Bir taraftan da fönlü saçlarımı okşuyor.

--------------------------------------------------------------

A: Arca makarnası bu (kolay yenebilen deniz kabuğu şeklindeki makarnadan)
Y: evet senin makarnandan yiyeceğiz bugün
A: büyüklerin makarnasından istiyorum
Y: sen büyüklerin makarnasından (spagetti) yiyemiyorsun ama zor oluyor
A: anne yedir!

--------------------------------------------------------------

ilker: Küçük adam naber?
Arca: Küçük adam değilim.
İlker: ya nesin?
Arca: Çocukum ben!

--------------------------------------------------------------

Kesinlikle uyumak istemiyor. Aslında istiyor. Yani o da bilmiyor. O oyuncaklarıyla oynarken mutfağı toplamaya sıvışıyorum, hop yanımda bitiyor. Gözler fer fecir ama “uyuyalım” diyor. Emin misin? Daha erken diyorum, tutup odaya götürüyor. Belli ki kitap okuyacağız, sohbet edeceğiz, beni kendine istiyor. Kitaplara bakıyoruz, birden başlıyor şakımaya.

A : Nilda’nın oyuncaklarıyla oynadım. Nilda beni öptü. Sarıldı, üstüme çıktı. Yere düştüm. Kafamı çarptım.
Y : Nilda seni özlemiş. Seni çok seviyor. Sen de Nilda’yı seviyor musun?
A : Acıyor, burası.
Y : Nilda hediyesini beğendi mi?
A : Çok beğendiM.
Y : Nilda’nın oyuncakları güzel mi?
A : Evet
Y : Hangi oyuncaklardan var Nilda’da?
A : Arabalar var. Nilda’yı seviyom.

pisi pisikopatım

Bizim oğlan antibiyotik bağımlısı olmuş. Bir hafta antibiyotik alımı durunca hemen hasta oldu. Sümük, öksürük. Sümüklerini büyük keyifle ağzıma yüzüme sürdüğü için ben de nasibimi aldım.

Normal şartlar altında ateş de olmadığından ıhlamur ile geçiştireceğimiz bu hastalık hali, akciğerdeki kistin enfekte olma ihitmali söz konusu olunca, iki tıksırmadan sonra doktorun kapısını çaldırdı bize.

"Enfeks.."

cümlesini tamamlamadan , aman antibiyotik yaz doktor gözünü seveyim dedik. Yazmadı. Viralmiş, soğuk algınlığıymış, semptomatik tedavi ile atlatılacakmış, mış mış mış.

Biz de antibiyotik bağımlısı olmuşuz.

İlaçlar bir güzel uyku yaptı Arca'ya, tabii bana da. Hafta sonunun büyük kısmını uyuklayarak geçirdik.

Bugün yine doktora gideceğiz, biz psikopatız, doktoru da kendimize benzettik. Korkarım bizi artık hastası olarak kabul etmeyecek. Yok canım Hipokrata yemin ettiler bunlar hasta ayıramazlar bakacaklar bebeme.

Vakit bol olunca kitaba yumuldum. Sevgili Lale önermişti, önce "Sahilde Kafka" demişti. Hastanede epey sürünmüştü elimde, Arca'nın emri kesindi : "kitap okuma!" Hatta gecenin bir vakti ilaca gelen hemşire kitabı görmüş "Çok severim Kafka'yı, çok iyi yazardır" demiş. İlknur açıklamaya kasmamış, o Kafka bu Kafka, ammaaan boşver salla.

İşte o Kafka ... Sahilde Kafka. Bildiğimiz Kafka değil, Murakami'nin kitabı.

Olur mu herkeste öyle? Bende çok olur. İlk görüşte aşk değil. Önden bir sardırma turları atarım kitapla, flört dönemi. Hemen sarmazsa endişelenmem, hafiften zorlarım sınırları, çözülüverir hemen, kucağıma düşer, sonra bir beden oluveririz. İşte herşey böyle başlar... Sonra yemek yerken yaparken, tuvalette, seyahatte, iki arada bir derede, illa ki uyumadan önce ve hatta Arca limon sıkmazsa o oynarken yamacında... elimden düşmez.

Bitmeye yakın üzülürüm, tam o dönemde heyecanımı paylaşsın diye İlker'e de anlatırım, özet geçerim. Hiç kitap okumayan İlker'in kitaplar hakkında geniş bir bilgi yelpazesi vardır. Çok da şaşırmıyorum aslında, bir anlatan var niye okusun?

Bitirmeyi hep özel bir zamana ertelerim. Ortam hazırlamaya pek kasmasam da hangi kitabı bitirirken nasıl bir hal içerisinde olduğumu, kitabı bitirdikten çok zaman sonra hatırlarım.

Kitap demişken Nehir Ada'ya neden kitap aldığını çok güzel anlatmış ve "elim sende" demiş. Onun yazdıklarının üzerine ne yazılır bilemedim.

Sadece aklıma geldi.

Biraz manyak olduğumu itiraf ediyorum;

Alışverişe deyip üç tur atıp kitapla eve dönerim
Biri bana kitap armağan edince deliye dönerim
Giyimden arttırım kitap bütçesi yaratırım
Kamuya açık yerlerde kitap okuyan birini gördüm mü mutlaka ne okuduğuna bakarım,
Duyargalarımı her daim "Kitap" anahtar kelimesine açık tutarım
Kitap kokusuyla yaşayabilirim
Bir eve gidince kitaplığı varsa uzun süre orada vakit geçirebilirim
Eğer okuyacak kitabım kalmamışsa –ki bu çok nadir olur - kendimi çok ama çok kötü hissedebilirim

Belki de kendim gibi bir manyak olmasını istediğim için Arca'ya kitap alıyorum.

Belki;
Yorgun bir günün ardından koşup oynamaktan bıkmışken biraz dinlenmek, saçlarının kokusunu çeke çeke uyutmak için alıyorumdur.
Belki,
Hayal dünyasının sınırlarını zorlamasına yol göstermek için alıyorumdur.
Belki;
Her yeni kitapta gözlerinin ışıltısını gördüğüm için, belki ne hediye istersin diye sorduğumuzda “kitap!” cevabı aldığımız için, belki hemen hiçbir kitabı sevmezlik yapmadığı için, belki o uzun uzun kitaplara bakarken biz İlkerle iki çift laf edebildiğimiz için …

Bilmiyorum…
Belki?

Belki de sevdiğim bir şeyi onun da sevmesinden duyduğum samimi duygularla kitap alıyorum Arca’ya. Bir ortak paydaya sahip olduğumuz için mutlu oluyorumdur bencilce.

Kim bilir?

"Oğlunuz nasıl oldu?"

Her gün yaptığım onlarca telefon konuşmasının hal hatırdan sonra ilk sorusu bu. Yaklaşık iki haftadır evdeyiz ama sorular henüz bitmedi.

Anlatıyorum, normal hayatını sürdürüyor, 18 Nisan'daki tetkik sonuçlarına göre yol haritası çizilecek, ... cek ...cek

Bu aralar burnunun aktığını anlatıyorum, kimsenin umru değil! Halbuki benim totom üç buçuk atıyor enfeksiyon, akciğer, kist üçlemesi aklıma geldikçe.

Bunu saymazsak, Arca gerçekten normal bir hayat sürüyor.

Geçen baktım, kamyonlarına ömür testi yapıyordu.

Şöyle ki eline kamyonu alırsın 10.000 defa yere çarparsın, ne kadar süre dayanabiliyorsa ömrü o kadardır. Oyuncak fabrikalarında ömür testi için ödenek ayrımasalar da Arca’ya gönderseler, Arca itina ile darbe uygulaması yapar.

Gurme geyiğine dönmek istemiyorum ama iyi ve ağzına göre yemek yedi mi çok yiyen ve acayip keyiflenen bir insan yavrusu! Hafta sonu Gül'ün doğum gününü kutlamak için yemeğe çıktık. Ya zaten yemek yemek için hep bi bahane!

Neyse Recep Usta var Kordon’da bizim ilk gidişimiz. Artık mama sandalyesini Poyraz'a veriyoruz, Arca büyüdü ve bizim gibi oturuyor. Tabii ona da menü verildi. Resimlerden pirzolayı seçti, parmağını üzerine koyup “et yicem, bunu yicem” dedi.

Ye yavrum, boşan da semerini ye.
Nitekim yedi. Bir porsiyon (insan porsiyonu) eti ekmeksiz götürdü. (Ya biz buna 7 aylıkken İskender yedirmiştik, niye şaşırıyorsam?) Ama her yemek olayında hatırlanacak bir iz bırakıyor sıpa!

Ayranı bakır bir kasede getiriyorlar ve küçük bir kepçe ile içiyorsun. İçti, “bunu beğendim, bu güzelmiş” dedi. Restoranın bahçesinde yarım saatlik koşturmacanın ardından bir yarım saat de Kordon turu… Üstüne evde kudurmaca. Yok iflah olmadı, korktuğumuz başımıza geldi, bütün bütün yuttuğu etler tüm geceyi ayakta geçirtti bize. Sürekli içi yandı su içti. Gecenin bir vakti kaka alarmı, yok meğer bir lazımlık işeyesi varmış. İki defa da bez değişti. Bu yeni restoran deneyimi yemeklerinden çok yaşattıklarıyla unutulmazlar arasında ilk sıralara yerleşti.

Sabah İlker’le birbirimize söz veriyorduk, Arca’ya akşam akşam et yedirmek yok. Yedirsek de çok yedirmek yok.

İlla ki parmağı ile gösterdiği yeri okuyacağız. Böyle gereksiz bir talebi var son günlerde. Parmak o yazıyı gösteriyor. “Burayı oku!” Sonra sayfa çevriliyor yine parmak “burayı oku!”. Buraya kadar sorun yok. Lakin Sihirli Mısır Tanesi kitabını okurken yine aynı şeyi yapınca içimden pislik yapmak geldi, İngilizce kısımlarını İngilizce okudum. Önceden hiç İngilizce okumamıştım. Arca acayip güldü, hem de kahkahalarla! Ne len telaffuzumu mu beğenmedin düdük! Korelilerle İngilizce pratiği yaparsan Kore aksanına dönüyor. Hayır ben niye alınıyorsam, sanki dünkü bebe İngiliz aksanını biliyor da: )) Tabii bu işin geyiği ama İngilizce okumama acayip komiğine gitti, şimdi sadece ;
"İnkilisçe oku, anne!"

Sevimli halleri dışında iki yaşın hakkını verircesine heyecan yaşattığı da oluyor:

Ümit Abla: Akıllı çocuksun sen Arca!
Arca: Akıllı çocuk değilim, aptal çocukum!

Ümit abla: Hadi ellerini yıkayalım, temiz çocuk ol.
Arca: Temiz çocuk değilim, pis çocukum!

En azından karşıt anlamları biliyor diye iyi tarafından bakmaya çalışıyoruz olaya.

Ama bezini kendi değiştirmek istemesine gösterdiği tepkiyi müteakip uyumaya direnerek gecemizi rezil eden cüce için çok pis planlarım var:

"Elbet sağlığına tamamen kavuşacaksın cüce! İşte o zaman çok pis disipline başlayacağız. Maymun edeceğim seni. Otur otur! kalk kalk! Yat uyu dediğimde saat dokuzu bir dakika geçmeyecek. Evet intikam soğuk yenen bir yemektir cüce! Elbet sağlığına kavuşacaksın ve ben seni mum edeceğim, MUM (hıhahaha - Erol Taş - kötü adam gülüşü smiley'si)"

Ben gözlerimi kısmış bu sadist planları yapadurayım İlker şaşkın ördeğe döndü.

"Babanın telefonunu almak istiyorum, elimde gezmek istiyorum" talebine red cevabı alınca yaklaşık onbeş dakika ağladı.

Ben artık alışmışım, "ağla annecim açılırsın, ben olsam ben de ağlarım" diyorum.

İlker "bu iki yaş şeysi değil mi? Geçecek değil mi? Bana geçeceğini söyle!" diye omuzlarımdan tutup beni sarsıyor (yok Türk filmi efekti koydum, sarmıyor tabii ki) İlker'i ömrü hayatımda hiç bu kadar tedirgin görmemiştim. Onun hayata tutunabilmesi için en kısa zamanda iki yaşı atlatmış, babasına tapan bir oğlan çocuğuyla tanışması lazım, yoksa İlker'i kaybedeceğiz.

"Annesini arıyor" sendromu

Hastalığa tahammülüm kalmamış, özellikle de Arca'nın hasta olmasına. Burnu akıyor. Eskiden olsa iki sümkürttüp geçiştirdiğim bu hadise karabasan gibi çöktü üzerime. Dün akşam İlknur'lar bizdeydi, balık şarap... Ama Arca hasta, üşümüştür deyip geçiştirdik ama ben çalışma bahanesi ile gece üçe kadar nöbetteydim. Ateş çıkarsa acile götüreceğim kararlıyım. Sabah daha beter hastaydı, elimizde ateş ölçer, ölç ölç! Neşeli, keyifli, koşuyor oynuyor ama sümükler aklımda çıkmıyor. Az kaldı ya 18 Nisan ya.. enfeksiyon evlerden ırak olsun, sağlık olsun, sağlık olsun...

Neyse ne anlatacaktım ne anlatır buldum kendimi?

Çocuk psikolojisi literatüründe "Annesini arıyor" sendromu diye bir tanım yoksa, yetkili makamlara ulaşıp ekleteceğim.

Arca için herkes ama istinasız herkes annesini arıyor.

Babanesi bir yastıklı yer minderi yaptırmış, üzerinde bir ayıcık nakışı var, Arca hemen yapıştırıyor lafı : "annesini arıyor"

Kitap okuyoruz. Minik balık'ın macerasında anne lafı geçmiyor ama Arca minik balığı ne zaman yalnız görse hoop : "annesini arıyor"

Haksızlık etmeyeyim, Küçük ayı büyük ayı kitabında küçük ayı babasını arıyordu.

Hastane çocuk hastanesi olduğu için duvarlarına hayvan resimleri çizmişler,
Maymun ağaçta sallanıyor
Panda bambu yaprakları yiyor
Uzun kulaklı fil uçuyor
.... yok hayır hepsi annesini arıyor. Hatta koridorda kelli felli adamlar profesör odalarına bakarak dolanırken bile "annesini arıyor" Tabii dedem yaşında adamların da annesi var lafım yok da Arca'nın biraz sıyırdığını düşünmekteyim.

Yine haksızlık etmeyeyim bizim koridorun önündeki kangurulara demedi bunu, zira annesi-yavrusunun el ele kutu kutu pense oynarlarken resimleri çizilmiş.

Ha aklıma gelmişken bir de "annesi-yavrusu" sendromu alt sendrom olarak ayyuka çıkıyor bu aralar. Bir şeyden iki tane mi var? annesi-yavrusu.

İki farklı resimde farklı boyutlarda gösterilmiş aynı şey bile annesi-yavrusu.

Eğer bir üçüncü eklenirse baba da ekleniyor. Parkta kütükleri dizmişler boy boy. Arca için onlar "baba odun-anne odun-arca odun"!

Sensin odun ! Ben tazecik fidanım bi kerem!

Ham elmayı koparmışlar dalından

Sağ kolum iptal, vites değiştirirken bile ağrıyor.

Taş mı taşıdım? Yoo!

Çok ham kalmış vücut.

İlker PS ile oynanacak bir alet almış. Voleybol oynuyorsun. Onbeş dakika oynadık kol kazık gibi oldu.

Bir hevesle atletizm takımına girip ipini koparmış gibi koşmayı beklerken elastik (evet övüneceğim kimse kusuruma bakmasın) yapım sebebi ile yüksek atlamaya alındığımda hevesim kırılmış olacak ortaokuldayken ilk sınıfta beden dersinde on üzerinden yedi alarak tarihe geçmiştim. Baktım olmuyor, çareyi yılsonu dans gösterilerine hazırlanma bahanesiyle beden derslerinden muaf tutulmakta buldum.

Hayatında beden dersinden kaytarmaya çalışan tek insanımdır herhalde.

Dolayısı ile bu bana voleybol, basketbol gibi takım sporlarından son derece soyut bir gençlik armağan etti. Hiçbir kuralını bilmiyorum, deli dana gibi oraya buraya atlıyorum. Pazar günü yaptığımız voleybol maçında tek set aldım ama nasıl ben de bilmiyorum:)

Tüm bu spordan uzak gençlik yıllarıma rağmen aslında spor yapmayı severim. Feci gaza gelirim.

Hani spor kulüplerine üye olursun ya, hah ben işte hiç kaçırmam mesela, hiç üşenmem, ikinci adresim yaparım. İlker spor salonunda kondisyon bisikletine oturmuş, televizyondan bilardo maçını seyrederken (eminim çok kalori yakıyordu) ben tüm aletleri Rocky hırsıyla “Eye of the tiger” fon müziğinde mıçımdan ter çıkasıya kadar kullanırdım. Durmaksızın 150 mekik çekebilme becerim vardı. Neredeyse baklava kaslarım olacaktı! O askere gitti, onun üyeliği için verdiğimiz paralar da yanmasın diye ben her gün aksatmadan devam ettim.

Çok gerilerde kalmış Rocky günlerim. Acı ama gerçek. On beş dakikalık bir bilgisayar oyununda iki sektim, iki seksen uzandım!

Spordan sayarsak en son hamileyken yoga yaptığımı hatırlıyorum. O günden beri bu kaslar laktik asit görmemiş!

İki yaşında çocuk peşinde koşmak da yaklaşık on beş kiloyu indir kaldır hareketi de egzersizden sayılmıyormuş. Dün itibari ile anladım.

Nasıl yapsam da hareket etsem? Öğle tatilim yok denecek kadar az. Birkaç haftada bir bir saatlik kaçamak dışında ofisteyim. (Blog yazma saatim) Akşam zaten eve yedide geliyorum, bebemle geçireceğim birkaç saatlik zaman var. Hafta sonuyla da olmaz o iş. Haftada bir spor mu olur!

Yok çare bulmalı! Bak çok fena gaza geldim şimdi!

"Eye of the tiger" yumuşak tondan giriş yaptı, arka fon güm güm güm vuruyor!

Fotoğraf karesine sıkışmış anlar, anılar

Kapalı, değil mi hala?

Evden kontrol ediyorum, yok! DNS ayarlarıyla uğraşmadım, evden şirketin server'a bağlanınca blogger bile açılıyor. Demokrasilerde çareler...

Acayip yoğunum, İstanbul seyahatleri bana yaramıyor, bünyem alt üst! Dün gece Ezel'i izlerken ve sonrasında o garip yeni Türk filmine bakarken çalıştım. Birden yoğunluk birden bir hiç bir şeye yetişememe halleri. Gecenin ikisi olduğunu fark etmemişim bile.

Aslında bu aralar yazmak istediğim çok şey var.

Mesela Prima'nın aşı kampanyası. Hani üç beş kişi okur faydası olur diye blogger'ın açılmasını bekliyorum.

Sonra Ege'nin tatlı annesi Gamze'nin Arca'ya gönderdiği doğumgünü hediyelerini ve onun el emeği göz nuru çalışmalarını paylaşmak istiyorum. Ama daha çok insan okusun diye yine blogger'ın açılmasını bekliyorum.

Sonra bizim eltiler (Tea&Pot)meşhur oldular yav! Şenay Düdek köşesinde yazdı, televizyona bile çıktılar!!

Hatta Hülya'nın tükkan adres değiştiriyor!

Sahi hiç açılmayacak mı?

---------------------------------------------------------

Son günlerde özellikle fotoğraf çekmeyi unutur oldum.

Halbuki her karenin ne şahane bir kamera arkası var.

Bu misal… Arca’nın canı tost çekmişti. Biz tostu şu ocağın üzerine konan eski tip tost aleti ile hallederdik. Ama yıkanmaktan teflonları çıkmış, çöpü boyladı tabii. Yeni tost makinesi alaysa kadar zihni sinir proceler devrede! Pek de lezzetli oldu ki sormayın: ) Üstteki tavayı da başka bir ocakta ısıtıp öyle koyacaksın tostun üstüne!


Sonra bir gün Nazlılar bize uğradı. Biz Nazlı ile kestane hazırlıyoruz, çay demliyoruz mutfakta, İlkerler salonda sohbette. Arca ile Cansu’ya iki taraf da birbirinin baktığını sanıyor. Bir an bir boşluk hissediyoruz, hop Arca’nın odasında çıkıyor cüceler. Cansu yatağa tırmanmış, Arca bütün peluş oyuncakları Cansu’nun üzerine yığmış, hadi Arca öpsene Cansu’yu diyoruz. Bizimki kızın üzerine çullanıyor, Cansu yanağını uzatıyor ama bir taraftan da temkinli: “Beni napıyorsun? Beni napıyorsun?”


Bir başka zihni sinir proce! Hastaneyi evimiz gibi benimseyeceğiz ya, artık mokunu çıkardık. Bir çay demlemediğimiz kaldı diye geyik yaparken, İlker'in annesinin bu pratik çözümü günün konusu olmuştu. Frech press'te poşet çay demleme sanatı! Ya evet böyle normal hayatta epey sıradan görünüyor ama onaltı metrekarelik bir oda içinde hayat sürerken böyle nüanslar günü kurtarıyor:)

Kedi seven bir insan değilim. Ama yağmurlu bir günde semt postanesinin kapısındaki koli üzerine sığınmış kedileri görünce dayanamadım, sıradakilerin bana deli gözüyle baktığı bir anın anısı olarak kaldı. Pırtık Tekir ve Karpati... Ve böyle başladı onların hikayesi...

Mim

Ruhdağı mimlemiş, severim ben elim sendeleri:)
Epey olmuş gerçi bunu taslağa atalı, hastane filan derken...

1-Gün içinde eğer gerçekleşirse şok geçireceğin şey:

Hiç telefonumun çalmaması!


2-Gördüğün zaman eğer almazsan uyuyamam dediğin şey:

Kitap


3-Uğruna diyetini bir kalemde bozduğun şey:

Diyet yapmıyorum ama yediklerime dikkat etmeye çalışırım her zaman. Hafif kaçırırsam birkaç gün dikkat ederim. Bira ve şarap vazgeçemem. İç fındık. Çikolata. Patates kızartması. Bu saydıklarımla yediklerime pek dikkat ediyormuşum gibi görünmüyorum, pis boğazım ya!!



4-Uğurun var mı, uğurun?

Yok.


5-Kendine en yakıştırdığın renk:

Renkli giyinmeye kasıyorum ama mavi ve uçuk pembe dışında renklerle aram pek yok. En çok siyahın yakıştığını düşünüyorum, bir de toprak renkleri.



6-En sevdiğin takın:

Alyansım. İlk alyansımızı İlker de ben de kaybettik. Uzun süre alyans takmadım, sonra geçen yıl doğum günümde İlker almıştı, daha hiç çıkarmadım. Küpe çok severim. Bu aralar uzun kolyeler alıyorum. Aslında pek takı insanı değilimdir, yakıştıramam ama çok özenirim.


7-Takıntın?

Bu aralar Arca ile ilgili herşey! Bir de arabaya bindim mi mutlaka kapıları kilitlerim.


8-Bavulum çoktan hazır,gitmek istediğim şehir,ülke?

Paris veya Roma ama illa ki İlkerle. Ayrı ayrı çok yurtdışına gittik, hep iş dolayısı ile ama gezmeye hiç gitmedik birlikte. Gezmek istiyorum kardeşim ben ya!!

9-Ben bu şarkıyı duyunca şakırım:

Kenan Doğulu, çakkıdı çakkıdı Şakımayı bırak direkt oynamaya başlıyorum. Çok ilham verici çoookkk!!


10-Solunda ne var?

Pencere

Kuzumun annesi Hayat, resim yapmaktan vakit bulursa kisd, Defne Nilin annesi Seyhan ilk aklıma düşenler...

Alışmış kudurmuştan beterdir, hem alışmış hem kudurmuş daha beterdir

Pek çok kullandığım anne yadigarı bir veciz söz…

Alışmadık dötte don durmaz da bir başkası ama konumuz bu değil.

Konumuz Arca’nın hem alışmış hem de kudurmuş bir insan yavrusu profili çizmesidir.

Hastanede tek refakatçiye izin var aslında, o da anne. Dolayısı ile tek koltuk koymuşlar uyuması için refakatçinin. Ancak bir gece bile yalnız kalmadım, refakatçiye refakat eden canlarım vardı. Onlar yattı o koltukta tek göz yarı açık. Ben de hasta yatağında Arca’yı koynuma aldığım gibi mis kokulu rüyalara daldım her gece. Tam 20 gece!

Arca ile doğduğundan beri bu kadar dip dibe bir yaşam sürmemiştik. Beraber uyumak benim için çok rahatsız olduğundan ateşlendiği geceleri saymazsak hiç yanıma almamıştım. Arca’nın odasını ayırdığımızda 2 aylıktı. Ama o yirmi gece bizi fena halde tek beden haline getirdi.

Sahi ayıcığımız pandamız vardı bizim değil mi?

I-ıh şimdi güven nesnesi = bizzat annenin kendisi : )

Uyandığında yanında değil miyim? Hemen huzuruna çağırıyor, ensemden yakaladığı gibi al aşağı ediyor, kafasını boynuma gömdüğü gibi uykuya dalıyordu. Sonra geceleri ikimiz de uyurken elleriyle yatağı yokluyor, gözler kapalı yüzümü okşuyor, kokluyor, öpüyordu. Bu son cümle benim refakatçilerimin ifadesi, zira ben uyuyor oluyorum o sıra.

Alıştı mı? Hem de nasıl! İtirazsız kendi yatağında uyuyor ama gecenin muhtelif zamanlarında uyanıyor, sabahı bizim yatakta ediyor. Gerçi İlker’in buna itirazı yok, bol bol yumuluyor cüceye ama alışkanlık iyice yerleşti. Yakında kendi yatağını reddedecek.

Buraya kadar alışmış insan yavrusu profilini gördük.

Şimdi sırada kudurmuş hali var:

Hani garip krizleri var ya Arca’nın… hemen her iki yaş çocuğununki gibi? İşte o krizlerden birini uykusunda yaşadı, pes dedim! Işık illa ki açık kalacak ya, ben biraz kısmışım yatmadan önce, gece uyandığında ışığı kısılmış görünce çıldırdı. Yarı açık gözlerle bağırdı çağırdı, kucaktan inip doğru pufa çıktı, sonra da ışığı sonuna kadar açtı. Evet karanlık korkusu var. Tamam da nasıl uyurken sendroma girebiliyor? Arca = kocaman bir soru işareti!

Misal dün akşam... Ayran istedi. Hayhay! Bardağa yoğurdu koydum, biraz çırptım, biraz su sonra blender ile bızlat... tım diyemiyorum, çıldırdı. Çılgınlar gibi ağlıyor. Aldım kucağıma sanıyorum ki kendi yapmak istiyor, blender elinde hem bızlatıyor hem konuşuyor hem ağlıyor.

Tekrar oturdu. Önüne koydum ayranı.

Saydırıyor, hani 2 yaşında olmasa ana avrat küfrediyor diyeceğim surat ifadesi öyle. Hmm dedim ki kendisi baştan yapmak istiyor. Başka bir bardağa yeniden yoğurt koydum. Önüne koydum. Neyse ki arada anlamlı kelimeler yakalanıyor ağzından, yeşil bardak istiyormuş, yeşile yoğurdu koydum. Çırpıcıyı verdim, attı.

Bu arada hebele hübele atıp tutuyor. Elini tutuyorum "ağla annecim, rahatla sonra anlatırsın" diyorum.

Neden sonra sustu, gözünde yaşlarla o ilk yaptığım ayrandan içti. "Bulgur pilavı istiyorum" dedi. Bu arada cidden bu kadar net cümleler kurabiliyor hani artık "kendini ifade edemiyor" gibi bir bahanesi kalmadı veledin tamamen kudurukluk. Yapacağımdan değil, yeter ki sakinleşsin diye tencereyi ocağa koydum. Üç çeşit yemekten kerevize ikna oldu. İki tabak yedi hem de keyifli. Doydum dedi kalktı gitti. Ben de mis gibi ıspanağıma gömüldüm.

Olay unutuldu sanıyorum, meğer bizimkinde fil hafızası varmış. "Bulgura bakıcam" dedi. Adetidir, yemek pişerken tabure yanaşacak, ocaktakiler teftiş edilecek. Baş aşçı ya!!

Birazdan yapacağım gibi geçiştirici önlemler alıyorum. Derken benim nesfiti gördü, azıcık kaseye koyduk, üzerine süt koyduk. Yedi. Doymuştu, değil mi:) Yine aklına geldi, "Bulgura bakıcam" dedi. Tencere boş ama bu kadar ısrara artık uzatmadım, demek ki istemiş canı çocuğun, soğanını domatesini kavurdum, tam bulguru yıkayacağım.

YOK! Hay ben böyle işin!! Nazlıların evi aradım, bir fincan isteyeceğim, yoklar, tam karşı komşunun kapısını çalacağım İlker aradı, bir şey lazım mı diye. Dedim ki böyle böyle... Ne bulgurmuş ya İlker'in de canı istedi. Tabi kereviz- ıspanak - ezo gelin menüsü açmadı. Gelirken getirmiş. Arca yemezse İlker yer dedim. Neyse akşam dokuz itibari ile baba oğul ikişer tabak bulguru yediler.

Kızamadım artık ne diyeyim, demek ki canı istemiş:)

Bu arada ne düşündüm? Tabii bu kadar küçükkenki halimi hatırlamıyorum ama ben bu kudurukluğu çocukken anneme yapsam garanti cimcirilmiş, popoma şaplak yemiş veya en iyi ihtimalle ağzıma mıçılmıştı. Bazen diyorum, onlar mı iyisini yapıyordu? İyi mi bilmem ama akşam 19:00-21:00 arasındaki zaman dilimini kurtarırdı kesin!

Anne için yatışma reçetesi:
Bir adet 6 aylık sevimli Arca fotoğrafı

Blogger'ların ettiği!

Bloğumu okuyan biriyle ilk tanıştığımda aklımdan geçmişti, hiç tanımadığım birilerine dokunmamı sağlayan bir hobim var demiştim. Ne güzel! Kaç kişiye nasip olur ki?

Bu hastane tecrübesi ile birlikte insanların da bize dokunabildiğini gördüm. Onlarca mesaj, Arca’yla hiç tanışmamış ama çok iyi tanıyan dostlar ve hiç görmediğin halde özlemini duyduğun insanlar…

Garip!

Yani bana çok doğal geliyor da bilmeyene anlatmak, yaşamayanın anlamasını beklemek zor.

Ve sürprizler öyle mutluluk verici ki… Ve inanılmaz…

Bu yaşadığımız duyguları anlamakta zorluk çeken, internet vasıtası ile dostlukların kurulmasına soru işaretleri ile yaklaşan İlker soruyor: “A bu kimden?” “AA o kim?” bazılarını tanıyor, haa öbür Ela diyor mesela, Doruk Arca’dan birazcık küçüktü di mi? diyor.

Bazılarını çıkaramıyor, anlatıyorum uzun uzun…

Can’ın annesi… Sadece anne… Bakmayın siz ona o sadece anne filan değil: ) Ailecek öyle gömüldük ki meyvalara, yerken poz yakalayamadım: ) Ama üzümü özlemiş düdük, öncesi sonrası pozlarını koydum. Hatta bitince tutturdu isterim diye, kuru üzümle gözünü boyadık:) İlker boğazına düşkün bir boğa burcu olarak fikre bayıldı, ben çileklere gömülürken anlattım, sadece anneyi… uzun uzun maillerimle az kafasını şişirmemiştim, bak böyle böyle demişti diye…

Öncesi:


Sonrası:


Ruhdağı… Ege’nin zarif annesi…
O küçük tayı hiç gözüne sokmadım Arca’nın öyle koydum sehpanın üzerine. Arca tekerlekli nesneler kadar yumuşak oyuncaklara da bayılır, sarılmayı dokunmayı çok sever. Gide gele karşıdan süze süze sonunda aldı koynuna…Bense hayatımda ilk defa kişisel bir objeyi ofisteki masama koydum, baktıkça hatırlıyorum, ne tatlı ne özel bir kadınsın sen!



Kirazım ve Doruk cücesi!
Gebeş günlerden tanıdığım özel insan. Dorukla Arca ne kadar çok benziyorlar birbirlerine. İçimde öyle bir his var, tanışsalar çok iyi anlaşacaklar. Ne zaman bir şeyler yazsa heyecanla okurum, Doruktan haber almak çok keyifli: ) Hediyeyi görünce dedim ki “ulen bizim böyle bir şeyimiz yoktu, ne güzel bişey bu yaa!” Bir matematik öğretmeni olarak babane hastası olacak bu oyunun:)
Asıl komiği uzun uzun çokça mailleştik yüzlerce yorum yazdık birbirimizin yazılarına hatta mesajlaştık. Ve ben her gün konuştuğum bir insan gibi kakara kikiri konuştum İlkay’la. Halbuki ilk defa telefonda birbirimizin sesini duyuyorduk. Kapatınca jeton düştü. Hehe kirazım sen beni idare et, lakayt bir anıma denk geldin: )



Dün bir paket daha gelmiş kargodan. Acayip eğlenceli bir oyun. Bu arada fark ettim ki, oyun-oyuncak konusunda son derece yaratıcılıktan uzak bir anne profili çiziyorum, ufkum açıldı şerefsizim! Ümit abla sevk irsaliyesini almış paketten başka bir şey yoktu dedi. Hmm iyi ama not filan vardır dedim, sokak kedileri gibi çöpü karıştırdım, soğan kokuları arasında sadece kargo gönderi kağıdına ulaşabildim. Sabahı zor ettim, İlkerle Arcayı bu oyunu oynarken evde bıraktım, ofise gelir gelmez firmayı aradım. Evet isim verdiler : D.A.S.Ç. Nam-ı diğer Özgüranne, kısaca özgürüm : )



Birbirimize uzun uzun yorumlar yazarken, fikir paylaşırken, güç verirken daha doğurmamıştık küçümenleri, şimdi iki yaşını geçtiler. Çokça destek olan, çok şey öğrendiğim, yazı yazsa da okusam dediğim, bazen beni kızdıran (itiraf.com), çokça hayran bırakan, sanal kraliçem. Her şeyiyle zihnimi meşgul eden kadın!

Teşekkür etmek boş geliyor, sadece cansınız, bilin istedim, unutmayayım, Arca bugünleri okurken bu güzellikleri de hatırlasın istedim.

SON SÖZ:

Ya bu arada blogger kapalı , değil mi hala? Ben işyerinden bağlanabiliyorum, Almanya server’ı sayesinde herhalde. Ama biz hastanedeyken epey yaygara kopmuş, wordpress’e geçişler olmuş. Hani orası bana feci halde ters ama bloğu yedeklemek fikri çok cazip geldi. Nitekim adresimi taşımaya karar verdim ben de. Tam İlker’e diyordum ki wordpress’te kim alır günün çorbası ismini, garanti boştur ! Bam! Bir hain konmuş ismime: )

Düşün düşün! Sonunda isim bulduk: HAKİKİ GÜNÜN ÇORBASI puhahah!

Vallahi ciddiyim, tıklayınca çıkıyor. Sayfa düzeniyle uğraşmadım henüz.

Seriye "ÖZ HAKİKİ GÜNÜN ÇORBASI", "BAŞKA ŞUBEMİZ YOKTUR GÜNÜN ÇORBASI"… şeklinde devam etmek niyetindeyiz. Lakin bizim hukuk sistemimizin sağı solu belli olmaz, bugün blogger yarın wordpress, baktın olmadı internetin alayına yasak gelir yakında!

Veee.... Son bir ilave! Dün şahane bir sürpriz karşıladı beni! Hemen şipşak tabii ki. Tekirim ve tatlı Ada'sı süper bir t-shirt göndermiş. Harikasınız ne diyeyim:)

Pazar pazar... kader bize ne yazar?

Bir Arca'yı uyutma klasiği: Yeliz de yanında uyuyakalır.

Eş zamanlı olarak İlker de içerdeki koltukta uyuyakalmışsa beni uyandıramaz, sabaha karşı hortlarım.

Cumartesi gecesi de bu sahne yinelendi.

Dikiz Yeliz olarak Nurturia'yı açtım, kimseler yok haliyle ama güncellemeler kalmış. Elfanamla Elif ve hatta Hayat ile Nil kahvaltı planı yapıyorlar. A-haaa!! Sabah iki yıldır ilk defa dokuzda uyandık. İlker Bornova'da bir nikaha gidecek, günün göbeği bir saatte. Öğleden sonra hava bozacak belli. Kahvaltı planı yapmıştık önceden, ama bizim genel olarak kahvaltıya gittiğimiz taraflar Bornova'ya ters, lokasyon sakat.

Çiçekliköy gözlerimin içini parlattı, hem dostlar hem yeni bir yer keşfedeceğiz, hem de günümüz yollarda geçmeyecek!

Çiçekliköy'e gidelim mi kızlara takılalım mı? Hayhay!

Hepsine mesaj attım. Kim uyanıksa dönün bana diye. Nil'le konuştuk. Ufaklıkların salya sümüğünün olduğunu söyledi beni aramaya çekinmişler. Tereddütten sonra yemişim sümüğünü dedik(ıy gerçekten iğrencim), sürpriz yaptık!

Canımıza can kattı. Çok ama çok iyi geldi. Bi de Hülya gelebilseydi altı yapraklı İzmir yoncası tamamlanacaktı:)

Ege'nin tüm sevimliliği üzerindeydi. Bi de adam olmuş ya, çok büyümüş! İlker bu tayfayla ilk defa tanışıyor, Ege'ye hasta oldu.

Ela yine çok ama çok tarz bir hatundu. Ulen 2 yaşında velet benden güzel giyiniyor. Allah kime kız çocuk vereceğini biliyor, bende olsa maymuna çevirirdim.

Alperen, çok ama çok sevgi dolu bir çocuksun sen! Telefon sohbetini hiç unutmayacağım.

Günün en güzel anlarından biri...

Arca ile kankası Berk... yine bir topun peşinde... aynı ilk tanıştıkları gün gibi... Onların bile tanışmasının üzerinden neredeyse bir yıl geçmiş.

Dumur diyalog #7 : dilli düdük!

Demiş miydim? hastane cücenin dilini çözdü. Fiziksel aktivitelere gelen sınırlama diline yansıdı.

İlker kurabiye alıp gelmiş. Arca iki tane çikolatalı kurabiyeyi sütle mideye indirdi. Daha istiyor.

İlker: babacım şimdi artık yemeyelim. yatmadan önce yine yeriz, olur mu?
Arca: Yatmak istiyorum!

------------------------------------------------------------------

Ertesi gün üç haftalık tek beden hayatımıza son verip işe gideceğimi anlatıyorum.

Yeliz: Herkesin görevi var Arca, sen yemek yiyip uyuyup oyun oynayacaksın, anne ve baba işe gidecek. Artık hastaneden döndük, normal hayatımıza devam edebiliriz.
Arca: Hastaneye gitmek istiyorum, hastanede kalalım, evde kalmayalım!

------------------------------------------------------------------

"Limon ağacının şarkısı" kitabını okuyorum. (Bu arada kaynamasın muhteşem bir kitap, bayılıyorum, Arca da çok seviyor, şiddetle tavsiye ediyorum)

Yeliz: "çocuklara seslendin
buraya gelsenize
paylaşmak ....
Arca: PAYLAŞMA! KAVGA ET!
Yeliz: Annecim paylaşmak güzeldir
Arca: paylaşma! paylaşma! kavga et! kavga etmek istiyorum!

Gelelim teşekkürlere...

Dün yağmur vardı İzmir'de. Anane evinde keyifle yayıldık. Markete gittik dönüşte, park yerine gidesiye yağmur bastırdı, sırılsıklam olmak hiç bu kadar mutluluk vermemişti, yaşamak güzel şey!

Bugün hava muhteşemdi. Arca'nın uyanmasını iple çektik. Arca'nın tabiri ile kuşlu parka gittik. Yarım saatten fazla kuşları kovaladı, yanımızda götürdüğümüz bulgurları attı. Kaydırakları özlemiş. Zor aldık parktan. Çok fena birşey fark ettim. Üzerine titrer oldum Arca'nın. Gözümü bile kırpmıyorum. Süreç sağlıkla tamamlansın, kendime çeki düzen vermeliyim, yoksa bizim oğlanın hayatını zindan eden mıymıy bir anası olacak.


Birkaç fotoğraf da ilk günlerimizden. İlk defa yatağında uyuması, anane ziyareti, daha üzerini bile çıkarmadan yerde kamyonuyla oynaması...






Geldiğimizden beri birşey daha fark ettik. Arca cidden büyük bir travma yaşıyor. Televizyonda tesadüfen hastane sahnesi vardı, arka odaya kaçtı. Arkasından gittiğimde yatağın kenarında öylece dikiliyordu. İlker'e anlattım, yok canım dedi. Denedik tekrar, bu defa odadan çıkmadı ama koltuğa kafasını gömdü, hiç bakmadı. Bir de geceleri takma yapma diye bağırıyor. Gerçi bu yeni değil, hastanede de böyle çok sayıkladı. Epey zamana ihtiyacı var kurtulması için.

Hastanede iken peşimi bırakmazdı:"Anne yemek yeme!" "çiş miş yapma" "kitaba bakma" "okuma" "anne gel anne gel anne gel...." "babayla konuşma" hatta ziyarete gelenler öptüğünde beni "o benim annem!". Herkes eve gidince yandınız dedi durdu. Yok öyle olmadı. Arca beni kesinlikle tınmıyor. ilkerle oynuyorlar. Kendi kendine oynuyor. Ama oyuna çok daldığında dilinin tesbihi olmuş, "anne gel anne gel anne gel...." dediğini duyuyorum, tam gitmeye davranacağım, meğer sadece sayıklıyormuş. Birkaç defa "seni çok seviyom anne" lafını duydum. Bir de hala sık sık koklamaya geliyor yanıma. Bakalım pazartesi işe giderken ne olacak!

Gelelim teşekkürlere...

Benimle gecelerini paylaşan (babaya refakat izni olmadığı için) İlknur, İlkerin annesi ve ablam..

Aynı dönemde geceleri ananeme baktığı için yanımda kalamayan ama nefis mamaları ile bizi doyuran şımartan annem ve yine ablam

Ziyaretimize gelen, ellerini üzerimizden kesinlikle çekmeyen, akla gelmedik sürprizlerle kafamızı dağıtan Elif, Elfanam, Nil, Hülya, Hayat...

Sürprizleri hazırlayan hiç ama hiç yalnız bırakmayan ekibin İstanbulluları Özge, Tuğçe, Hilal, Yasemin, Esra Özlem...

Ankara güzeli ve onun minik adamı Çınarın hazırladığı şahane sürprizlerle bugün itibari ile en son noktayı koyan Başak...
(Kurabiyeleri Arca lüplettiği için fotoğrafını çekemedim. Bize kalmadı ama eminim nefisti:) )

Hemen her gün veciz sözlerle bezeli mesajlar çeken, bizim için mum yakan, pazar duası okutturan Tuğçe...

Tanımadan Arca'yı seven, pozitif enerjileri ve duaları ile bize güç veren bu satırları okuyan ve Nurturia'dan destek olan dostlar ...

Çoook uzaklardan taa Amerikalardan telefon eden Evren...

Oğlumu üzmeden kolaycacık damar yolu bulan hemşireler... Meryem, Sevinç, ve pek tabii Sahra

ne kadar teşekkür etsem az...

En çok da ...

İlkere... süreçte Arca için yaptıklarına teşekkür etmek yersiz olur o ikimizin parçası, ben kendime teşekkür ediyor muyum? Anababayız biz yapacağız elbet...

Ben onun benim için yaptıklarına teşekkür etmeliyim... Her gün her allahın günü Arca'nın öğle uykusunda gelip beni dışarı çıkardığı için... Her türlü zırlamamı olgunlukla karşıladığı, ben isyanları oynarken o içine attığı, yansıtmadığı, benim deli deli hallerimi dengeleyerek sağduyum olduğu için... Gerçi o son haberi aldığımızda ona "git bir adam bul, asistan doktor mu bulursun kimi bulursan bul, döveceğim yoksa rahatlayamam" dememe rağmen bulmamasına içerledim ama...

Her gece bomboş eve gitmek zorunda olmanın nasıl bir şey olduğunu anlayabiliyorum. Benim ne de olsa birlikte uyuduğum, zorda kalınca kokusunu içime çektiği Arca'm vardı.. O yalnızdı.

Umarım Arca büyüyünce onun gibi bir adam, onun gibi bir hayat arkadaşı, onun gibi bir baba olur!

Hastane kazanımları

Hönkürdüğümün akşamı İlknur benimle refaketteydi. Arca uyuduktan sonra filtre kahve ve baileys ile kafaları çektik, rehabilite çalışmalarına başladık. Sabah İlker geldiğinde hala gergindi, doçentin kapısında bekledi. Profesörlerin de katıldığı visitimiz tam 1 dakika 25 saniye sürdü. Sonrasında İlkere sadece "konseyden sonra görüşelim" demiş. Arca'nın öğlen uykusu sırasında Forum'a kaçırdı beni. Uzun uzun sohbet ettik, Arca'ya Cars filminin karakterlerinden aldık, çok sevimli küçük arabalar.

Konsey üç buçuktaydı. Cumaya kadar bilgi alacağımızı düşünmedik. Bir ara odadan çıktım, işten aradılar, konuşurken doçentin bizim serviste olduğunu gördüm, hemen İlkere koştum, koridorda bekledik. Yanımıza gülen gözlerle geldi. "Arca'yı çıkarıyoruz bugün, antibiyotiğe ağızdan devam, 1 hafta. Bir ay sonra tekrar tetkikler ve ameliyat konusunda karar."

Tabii ki inanamadık. İlker işlemleri tamamlarken biz de Ümit abla ile eşyaları toplamaya başladık. Bizden yarım saat önce taburcu olan aile elinde bir torba ile çıkarken biz iki arabaya sığamadık, o kadar yerleşmişiz ki!

Toplanmamıza anlam veremeyen Arca'yı yatağa oturttum, gözlerinin içine baktım ve "annecim çok güzel bir haberimiz var, evimize gidiyoruz" dedim. Gözleri parladı ve : "burda kalmayacağız?" dedi. Hayır evimizde kalacağız!!!

Eve geldiğimizde Arca hemen oyuncaklara saldırdı ve sürekli yerde oturarak oynadı. Yere oturmayı özlemiş. Bir yandan yemek hazırlıyorum, bir yandan eşyaları yerleştiriyorum, bir yandan telefondayım. İlker de aynı. Arca'ya küvette banyo yapacaksın dedim, koridorda koşup duruyor: "banyoooo!" "hem de küvette!!" Ayaklarındaki deriler pörsüyene kadar yıkandı, oynadı.

Akşam Nazlılar uğradı, ilk kutlama pasta+kahve ... İkinci kutlama gecenin ilerleyen saatlerinde İlkerle şarap... Bu sabah evde temizlik var diye ananede kahvaltılı kutlama ve son olarak akşam şarap, peynir ve maç eşliğinde dostlarla kutlama. Bir sonraki tetkiklere kadar biz uzun uzun kutlama yaparız daha!

Hastane epey şey kazandırdı bize...

Öncelikle Arca'ya...
Nöronları elimize aldık. Her ne kadar çizgi filmlerin hemşireler tarafından antibiyotikle birlikte verildiğini anlatmaya kassak da bilgisayar dvd ilişkisini çözdü. Tek sevindirici şey döndüğümüzden beri çizgi film sormuyor. Özge geçende "çıkın da pazıl mazıl nöronları yeniden bağlarız" diyordu. Olmadı dayayacağız puzılı, bağlasın nöronları.

Benden iyi bir iphone kullanıcısı kendisi. Bir Kar masalındaki her türlü hokkabazlığı biliyor. O araba oynuyormuş yav! Hatta kayboluyormuş. Sonra ağaca minik parmakla pıtlatınca karlar düşüyormuş. Sahi özgüranne sen biliyor muydun? Şaka bir yana Esra Özlem, OIP, Özgürüm ayrı bir teşekkür ediyorum bugünlerde...

Oyun kuruyor şerefsizim. Cars DVDsi manyağı oldu ya, hemen hemen bütün karakterler var. Sadece Flo, Kırmızı ve Sheriff'in küçük versiyonları Türkiye sınırlarında kalmamış, kasıp yurtdışından getirteceğiz. Neyse filmdeki tüm sahneleri oyuncak arabaları ile canlandırıyor. Replikleri ezberlemiş zaten.

Ciddi ciddi konuşuyor. Hani hastane mi dilini çözdü bilmiyorum. Fiziksel aktivitelere sınır gelince diline vurdu sanırsam:)

Sosyalleşti, başka servislerde kendine arkadaş yapıyor. Bizim servis solunum olduğu için bulaşıcılık çok, genelde başka koridorlara kaçıyorduk.

Ben de kendimi şahane geliştirdim, tevazu gösteremeyeceğim.
Nemrut hemşirelerle nasıl kanka olunur?
Doçentin odası nasıl dikizlenir?
Stajyer doktorların ağzından nasıl laf alınır?
hepsi ve daha fazlası...

16 metrekarelik bir oda bir tuvaletten oluşan ikametimizde evdekinden daha donanımlıydık. Elektrikli ocağımız bile vardı. Akşamları annemin gönderdiği nefis mamalarla ziyafet sofraları kuruyorduk. Filtre kahve makinesini getirsek mi diye düşünürken b.kunu çıkarmadan french pressle idare etme kararı aldık.

Iphone'u Arca benden iyi kullanabiliyor görünüyor ama ben de geliştirdim kendimi. Tıbbi teknik terimlerinden hiç anlamadığım ve visitler sırasında anneden başkasına odada izin verilmediği için tüm konuşmaları kaydediyordum, sonra da İlker dinliyordu. Bizi hastaneden bir an önce çıkarmaları gerekirdi hala neden bu kadar uzun kaldığımızı anlamıyorum:)

Sağlık sektöründe çalışmayı seçmemiş olmam çok isabetli olmuş. Her hafta birkaç leşim olurdu! Bu süreçte Arca'yı birkaç kere düşürdüm, kafasını çarptı, morluk var, kalçamla masa arasına kafası sıkıştı, bir de ayağı incindi. Hastanedeyiz diye çok takmıyordum, en kötü başka bir serviste tedaviye devam ederiz diyordum ama artık evdeyiz, bebemin sağlığına azami dikkat göstermeliyim.

Geyiği bir tarafa bırakırsak,
ARCA BÜYÜDÜ!
Eve geldik, Nille telefondayım, Arca koşup duruyor, ayaklarındaki çorap kayan cinsindenmiş, kaçınılmaz bir şekilde kaydı ve kaşını yere çarptı. Moraracak, şişecek adım gibi eminim. Buz koydururken her zaman arıza çıkarır, orantısız güç kullanarak koyarım buzu. Bu defa çok azıcık bir konuşmaya ikna oldu ve kıpırdamadan buz koymama izin verdi, üstüne lasonil bile sürdürdü.

Hastane maceramız şimdilik bir ay mola aldı. Umarız yeni bir enfeksiyon oluşmaz ve hızlıca sonuca ulaşırız.

evdeyiz

o en korkunc gunumde gonderdiginiz mesajlariniz ilac gibiydi cok direnc verdi kurtlar vadisi konseyi taburcu etti bizi
hayir iyilesmedi arca kist orada duruyor son iki yildir oldugu gibi sadece enfeksiyon tedavisi evden agiz yokuyla bir hafta daha devam edecek bir ay sonra tetkiler ve ameliyata karar verilecek
daha uzun uzun yazarim telefondan pek zo oldu
cok ama cok tesekkurler

hönkürmek istiyorum var mı ötesi

Ben bunca yıldır çalışıyorum, müşterilerime 2+2 için bile kesin bişey söylemem. kıçı kırık psikolojilerini hazırlarım en kötüsüne ki önlemlerini de alsınlar.

Evet sonuç odaklıyım evet mühendislik eğitimi almış olmanın verdiği bir çözüme odaklanma problem çözme ve sürecin net aşamalarına ihtiyacım var. Var ki kendimi hazırlayayım. Plan yapayım. Ben plan yaparken kaderin bana gülmesi münasip bi tarafımda değil. Canı sağolsun ben B, C , D ..... Z planları bile yaparım.

Geçen haftadan beri kan sonuçlarının iyi çıkması ile ciddi anlamda ilacın süresinin bugün dolacağına odaklandık. Daha konsey var,kurtlar vadisi toplanmadan çişe bile gidilmiyor, anlıyorum bizim durum sakat tehlikeli, hepsine tamam. Yani daha buralarda olacağımıza eminiz. Bize şu gün bugün çıkarsınız diye fal bakan doçentinden asistanına alayına he he deyip geçtik. Lakin damardan alınan ilacın süresi bugün dolacaktı. Kan değerleri de çok iyi çıkmıştı. Bir hafta daha antibiyotik tedavisine karar verildi. Bu kararı gözümüz gibi baktığımız son damar yolumuz ilacı alırken tıkandığında aldık. Bir ara avaz avaz bağırıyordum ve gün yüzü görmemiş küfürlerim değerli hocaların koridorlarında çınlıyordu.

Arca'nın bu cuma üçüncü haftası dolacak tedavisinde artık damarı kalmadı. Nereye girseler patlıyor. Ya da önceden girilmiş. Damar yolları 24 saat bile dayanmıyor. Tüm hastanedeki tecrübeli hemşireleri tanıyoruz, onlar da Arca'yı tanıyor. Arca bütün gün it gibi koridorlarda koşuyor, odaya kapatsak yatağın tepesine defalarca tırmanıp atlıyor. Elindeki damar yolları dayanmıyor.

Geçen ayaktan girmek istediler izin vermedim, koşamaz oynayamaz diye. Bugün ayağa bile razıydım. Gündüz vardiyasını eve göndermedim, nöbetçi tecrübesiz hemşirelerin eline kalmayalım diye... Ama 4 hemşire 8 defa deldi, yok. Akşama aktardılar. Frekansımız tutan Sahra hemşirenin nöbette olduğunu duyunca izin verdim. Akşam da defalarca uğraşıp bıraktılar, geç vakit Sahraya koştuk. Çok zor bir süreçten sonra ayaktan açıldı. Yarın akşamı görebileceğimizi sanmıyorum. Üstelik yarın bütün gün ayakkabı giymek yok. Bi de iki yaşında bir çocuk klinik olarak sağlıklı ise nasıl zapt edilir? bu soruya cevap yok.

Daha bir hafta (en az) ilaç verilecek. Peki damar yolu kesinlikle bulunamadığında ne olacak? buna da cevap yok.

Neyse .... can sıkıcı çok şey var. Yine üzerinden birkaç gün geçsin biz kendimizi rehabilite ederiz, biraz daha yerleşiriz. Zaten yakında ikameti buraya aldıracağız. Tek sorun artık Arca hakkında yorum yapan beyaz önlüklü görmek istemiyorum. Yorum yapacak, çıkışımızla ilgili tahminde bulunmak isteyen lokman hekim elinde taburcu kağıdı ile gelsin, lakin artık inanan yerlerim çalışmıyor.

Tekrar ediyorum sık sık yüksek sesle söylüyorum: Arcanın kisti çok büyük, gidersek tekrar enfeksiyon kapabilir ve şimdiye kadarki tedavi çöpe gider....

....

Ve... sık sık.... Allah sonunu benzetmesin,hep Nehirin annesi ile empati kuruyorum. Hep şükretmeye yöneltiyorum kendimi. Geçecek...

Fotoğraflarla hastane

Paylaştıkça rahatlıyor muyum ne? Bir de pozitif enerji, secret, olumlu düşünme, dua etme, inanma ... ne dersen de ... işe yarıyor sanki!

Çok zor bir haftasonuydu. Özellikle hala bir yol haritasının belirlenmediğini öğrendiğim ve tedavisi tamamlanmamış çocuğumu alıp götürmek istemekle itham edildiğim profesörler visitinin ardından motivasyonum feci düşmüştü. Üstüne damar yolu açmalar sıklaştı, hemen her güne indi periyotlar.

Çünkü artık Arca'da damar kalmadı.

Çünkü Arca'yı artık tutmak mümkün değil. Yerinde durmadığı için damar yolları patır kütür tıkanıyor, hadi yenisi!

Çünkü Arca'nın sağ üst akciğer lopunda kocaman bir kist var ama Arca klinik olarak hiç hasta gibi değil. Koşuyor, oynuyor, hemşire odasına girmeye çalışırken elleriyle kapı eşiğine bir yapışışı var üç kişi zor kurtarıyor minik parmakları. Oda kapısı çaldığında "kim geldi?" diye soruyor, hemşire üniformasının rengini gördüğü an yatağın kaçabileceği en ücra köşesine siniyor.

"Eve gidelim"lerin artık sabah saatlerinde başladığı son günlerde Arca'yı oyalamanın onbeşmilyon yüz yolunu keşfettik. Bu yolculukta dostlarımızın öyle çok desteği oldu ki...

Arca'nın 2. doğum gününden bir gün sonra hastaneye yattığımız için Şimşek Mcqueen temalı doğum günü partimizin temalı süsleri bile gelmişken parti yapamamıştık. Hediyeler hastaneye geldi.

Muhteşem kadınlar ... Hülya, Nil, Hayat, Hilal, Özge, Tuğçe, Başak, Yasemin, Esra Özlem, Elif ve Elfana...

Swing car hayat kurtardı. Gıcık olduğum profesörlerin odalarını tespit ettim, arabayı onların koridorlarında azami ses çıkaracak şekilde oynatıyorum. Son günler Arca'yı organize etmeyi planlıyorum, kapılarına vurup kaçacağız. (evet olgun bir anne profili)



O yukarıda saydığım kadınlar var ya, Arca'ya bir de kitap hediye çeki hediye etmişlerdi, taa ne zaman. Hep aklımda olan şahane kitapları bir heves sipariş etmiştim, bir de hediye paketi yaptırmıştım, Arca çok sever. Ama adreste sorun olmuş, iki haftadan fazla oldu gelmek bilmedi. Neyse bir şekilde hallettik. Hatta iyi oldu, tam Arca çizgi filmlere sarmış ve mevcut kitaplara ilgisini yitirmişken nefes oldu.

Sakar Cadı Vini - bayıldı!
Pembe ayıcığın düşü - sevdi!
Yataktan düşen ayıcık - Julia Donaldson asla şaşmaz!
Eve Dönelim Küçük Ayı (ben replikleri tamamen değiştiriyorum...
"geri dönelim küçük ayı" diyorum mesela...
son sayfadaki "birlikte eve dönmüşler" "birlikte uyumuşlar" diye bitiyor masal...
Sipariş verirken "eve gidelim"li hastane günlerini hesapta yoktu doğal olarak:) )
Neyse ki ne yazık ki (milo delisi bir oğlum var artık)
Limon ağacının şarkısı (allahım sen nasıl bir kitapsın, benim en sevdiğim bu, sürekli bunu okumak istiyorum. Arca tüm kitabı sonuna kadar dinliyor, en sonunda "paylaşmak" ile ilgili kısımda paylaşmamışlar diye tutturuyor. Evet paylaşmayı sevmiyoruz)
Sihirli mısır tanesi (çok ama çok sevdik, ingilizce okumuyoruz)
Denizin altını merak eden vapur (hmm yok ısınamadım pek)
Tostoramanın Yavrusu

Ayrıca Forum öğle kaçışlarımızdan birinde;
Kültürlü Kurt
Minik Balık okyanus macerası
Tübitak yayınları "hastanede" de eklendi yeni kitaplara.
Daha önce diş hekiminde ve doktorda kitaplarını almıştım. Bunları sevmesine rağmen hastanedeyi almak hiç içime sinmemişti, hastaneyi çocuğa yakıştıramamıştım. Kader işte... Hoş hala yakıştıramıyorum ya!



Bunlar doğum günü hediyeleriydi. Yine o yukarıda saydığım muhteşem kadınlar, uğraşmış didinmiş piyasada Şimşek Mcqueenli ne kadar ürün varsa hepsini bulup göndermişler geçen hafta. Pijama, nevresim, çorap, t-shirt, kitaplar, çıkartmalar, çanta... O çantaya her gün Mcqueen ve arkadaşları dolduruluyor, hergün boşaltılıyor, çok seviyor çok.



Kuzu Ela'nın el emeği göz nuru... geçen postta fotoğrafını ekleyememiştim.



İnsanın sinema sektöründe çalışan arkadaşı olunca daha Türkiye'ye gelmemiş Cars 2 afişleri oluyor haliyle:) Bir sinema manyağı olan İlker daha fazla sevindi:)Kimse kusura bakmasın bizim de anababa olarak morale ihtiyacımız var :)



Nil bu hafta sonu tekrar uğradı. Berk'in seçtiği bir süt kamyonu ve Elmo CD'leri ile geldi. Elmo'yu sever mi bilmedik önce. Ama pazar günü damar yolu açmaya tırsan bir hemşirenin üç saat boyunca ısrarla gitmekte zorlanan ilaçta direnmesi sebebi ile sıra Elmoya geldi ve Arca kahkahalardan yarıldı. Özellike Bay Saftirik'e hasta oldu. Keşke kahkahalarını videoya çekebilseydim.



Bugün son olarak inanılmaz bir sürpriz yaşadık. Blogtan tanıştığımız Alev (Yiğitin annesi) Yiğitle beraber bir paket hazırlamışlar, çok özel bir not yazmışlar. Arca Pırtık adını koydu bebeğe ve hazır damar yolu da açılmışken Pırtık'ın hemencecik ilacını veriverdi:) Çok duygulandım, çok sevindim.





Arca'nın akşam ilacı damardan çok zor gitti, muhtemelen dün akşamki damar tıkandı yine. Gece üçte bir doz daha var. Uyanık ve ayık kalmak istedim, çünkü acayip tırsmama rağmen damar yolu açılması gerekebilir. En korktuğum 3 seansında! Hem uyanık kalmak hem de biraz kafa dağıtmak için önce işten gelen mailleri cevapladım, sonra bu yazı iyi geldi, birazdan Ezel'i izlerim.

Akşamki ilaç seansında yukarıda bahsettiğim bütün kitapları okuduk Arca ile, sonra birlikte uyuyakalmışız. Babane çekmiş bizi...



Klinik bulgularda son bilgiler:
Arca'nın kan değerlerinde iyileşme var, dolayısı ile tedaviye cevap verdi. Ancak kistin çapı aynı 4 cm devam. Kistle ilgili sevindirici tek şey çeper kalınlığının küçülmesi.

Bu bilgiler profesörlerin cuma günü bizi ziyaretinden önce geldi ve bizi umutlandırdı.

Ancak profesör vizitinde tedaviye cevabın sınırlarda olduğu söylendi, 5 gün daha devam edilmesine karar verildi. Üstelik bir sonraki aşama için kendileri karar veremiyor. Konsey kararı lazım. Bu da perşembe günü yani daha uzun süre buradayız. Kendimizi ameliyat kararına hazırlıyoruz. Kist orada kaldıkça büyüyecek ve sık sık enfekte olacak, genel görüş bu yönde. Bakalım, bekliyoruz.

Bu arada tıbbın neferlerini tacizlerimiz hiç bitmiyor. İlker sürekli sorumlu doçentin peşinde, nefes aldırmıyor. İl sağlık müdürüne kadar arattırdı. Ben de naçizane kendimce tacizlerde bulunuyorum, misal bugün öğle yemeğinde yalnız gittim cafe'ye (meşhur öğle uykusu kaçamağı), doçentin masasının karşısına oturdum, güya elimdeki sinema dergisi okuyorum, hikaye, resmen kadını taciz ettim bakışlarımla... kendime çocuğunun hastanede durmasından son derece bunalmış anne süsü verdim. Hani hızlıca karar verirler mi acaba diye. Tedavinin 5 gün daha sürmesine karar verilmesinin akabinde Arca visite gelenlerin ayak üstü sohbetlerine daldı, bacaklarının arasında dolaştı profesör teyzelerin:) o da kendince "hasta değilim ben, salın beni!!" demeye çalıştı. Yani günün çorbası ailesi tüm fertleriyle buradan bir an önce çıkmanın hesaplarını yapıyor. Haa unutmadan bizim odanın önünde teras gibi bir şey var. Bugün Ümit teyzesi ile dışarı bakarken Arca "pencereyi açalım, dışarı çıkalım" diyordu. Firar planları bugün yarın devreye girer.