Filan…

 Başlayıp da yarım kalan blog yazılarımdan biri mi olacak yoksa yayınlayacak mıyım? ekranda önüme boş bir sayfa açınca ilk aklıma gelen bu oldu. Başlayıp da birkaç paragraf sonra bir şekilde ortada kalan yazılarımı derlesem roman olur. Yok ya ne romanı? Denemelerden derleme. 

Cumartesi öğleden sonra. Birazdan İlkerle bir randevumuz var çıkacağız. “Çok bunaldım az erken çıksak da yürüsek” dedim. Lakin bunu dediğimde randevu saatine epey olduğu için kendimi okuyarak oyalamayı seçtim. Körleşme. Bu kadar ürkütücü bir kitabın bu kadar keyif vermesi… Şaşılacak şey. Ne kadar okudum bilmiyorum, karnım acıkmasa daha devam ederdim.

Mercimek çorbası kalmış geçen günden, çocuk gibi sevindim. 

Muıhterem kocam mercimek çorbasını pek güzel yapar. Soğanını sarımsağını geçtim, bol tavuk suyunu ihmal etmez. Lezzetini tavuk suyunun hazırlanırken birlikte piştiği sebzeler ve taze otlar eyvallah lakin püf noktası mercimeğin temizlenmesi. Mercimeği suya koyup bir çırpma teliyle çırpa çırpa üç beş su temizleyeceksin ki o pisi kiri arınacak. Pişerken karabiberi taze çekilecek, illa ki de defne yaprağı konacak aman diyeyim. Muhterem havuç un filan koymaz, kıvam artırmak için minik bir patates ilave eder, tadını bile almazsın. Kuru ekmek de buldum, sıktım limonu, daldırdım kaşığı, oh be içim ısındı. 

Çorbanın insanın psikolojisine iyi gelen bir yanı var. Sanki sadece seni değil ruhunu da besliyor. Artık çorba mı iyi geldi, kitap mı mutlu etti, yoksa hava durumuna baktım da üç dereceyi gördüm de dötüm mü yemedi yürümeyi bilmiyorum, vazgeçtim, blog yazıyorum. Bak bu da çok ruh besleyici bir aktivite ;)

Soğuk sevmiyorum. Belçika havasında kışın iki seçenek var gibi, ya güneşli ve soğuk (derken -4 filandan bahsediyorum)  ya da yağmurlu ve ılık (işte +5 civarı diyelim). Hiçbir işe yaramayan güneşin çıktığı birkaç gün herkesin kahve makinası önü sohbetleri aynıydı… Ayyy güneş var ne güzel. Ne güneşi annem o gü ancak. Güneş dediğin ısıtır. Ben yağmuru tercih ederim deyince de şok oluyorlar. Yağmur seven tek insan olabilir miyim? Yok ya tek olamam. 

Geçen hafta sabahları yataktan çıkmayı bile istemediğim günler geçirdim. Evet yatak sıcak, evet dışarısı soğuktu. Ama daha ötesi ofiste stresli günler bitmek bilmedi. Yılbaşının ertesi başladı, neredeyse iki hafta oldu ve sorun çözmeye çalışmaktan planladığım hiçbir işimi yapamadım ve ziyadesiyle yıprandım. Bazen elinden geleni yapmak işe yaramıyor. Bundan sebep pazar günüm, planlayıp da tamamlayamadığım işlerim için çalışmakla geçecek ve biliyorum ki, pazar günü çalışmanın tüm keyifsizliği bütün haftaya yayılacak. Ve bu daha başlangıç, zira istifasını veren arkadaşım ay sonunda gidecek ve ben iş yığınlarının altında kalmamak ve dengemi korumak için sabahları yogalar meditasyonlar gün sonunda gevşemek için papatya çayları, şarap açmalarla geçireceğim günlerimi. Belki İlkerle komik bir şeyler izleyeceğim, güleceğiz, Arca yine beni hayrete düşürmeyi başaracak, derin nefesler alacağım, kitap okuyacağım, biraz yazacağım filan…

Filan…

Kanepe üstü battaniye altından kitap tavsiyesi : Sınır

 Bütün cumartesiyi geçireceğimden neredeyse emin olduğum yerdeydim. Kanepe üstü battaniye altı. Üzerime iki beden büyük gelen eşofman altım ve tüylü kazağımdan oluşan kombinimle bol bol sıcak çay, kitap, netflix ve sosyal medya sarmalından bildirmeye hazırdım. 

Hormonlarıma kulak veriyordum, evet ihtiyacım olan tek şeyi bilmenin güveni içindeydim: kanepe üstü battaniye altı. 

Üstelik az önce İlker Arca’yı maçtan almaya gitmişti, evin sessizliğinde, çayımı içerken novellayı bitirdim: Sınır.

Önceki gece bitiremeden uyuyakalmıştım, tam da olayların çözümlenmeye başladığı yerde ve rüyamda kitabın sonunu yazmıştım, huzursuz bir geceydi, huzursuz bir son.

Novellanın bana ulaşması da, sonu da, konusu da kitap her şeyiyle ilginçti.

İzmir’deyken bir gün devasa alışveriş merkezine gittim. Giysi dükkanlarının hiçbiri ilgimi çekmedi, dümeni kitapçılara kırdım.

Sonunda dilini anladığım kitapların kokusu içinde kaybolmak, raflardan kitapları çekip sayfalarını karıştırmak, arka kapaklarını okumak (okuyabilmek) iyi hissettirmişti. 

Girdiğim son kitapçıda daha fazla oyalandım, çünkü zincir kitapçılar gibi oyuncak ve hediyelik eşyalardan ziyade tavandan zemine kocaman raflarıyla yüzlerce kitap vardı. Özellikle yeni çıkan Türkçe kitaplardan birkaç tanesinde karar kıldım, kolumun altına sıkıştırdım. 

İlginçtir, kitaplarımı genelde Belçika’dayken önden araştırma ve internetten sipariş etme gibi bir alışkanlığım vardır, lakin bu gelişim son ana kadar belirsizliğini koruduğundan sipariş bile vermemiştim. 

İşimi bitirmiş kasaya doğru ilerlerken bir çalışan yanıma yanaştı, önce Murat Gülsoy’un söyleşisinden bahsetti, cuma günüydü, gelmez miydim? yazık ki dönüşüme denk geliyordu, katılamayacaktım. Sonra Sınır’ı uzattı bana, “mutlaka okuyun” dedi, filmini izlemiş çok etkilenmiş, kitabı daha da vurucuymuş, çok ilginçmiş falan filan…Kuzey Avrupa edebiyatını sevdiğimden mi, adamın efendi ve bilgili oluşundan mı bilmem, ilgimi çekti ve bu novellayı da aldım. 

Ablamın dersten çıkmasını beklerken de aynı kitapçının kafesinde bir kahve içeyim dedim. Sonra ne dürttü bilmem hellimli salata söyleyiverdim. Hani şu İlkerle Arcanın beni şiddetle kınadığı salata! O koca avmde dönercisinden kebapçısına bir dünya yiyecek yer varken ne diye kitapçının kafesinde yemişim…. Neyse oraya dönmeyelim. Ben o meşhur salatayı yerken bu novelladan birkaç sayfa okuduydum. Sonra ablam geldi, sonra ben kitabı bir daha hiç elime almamıştım. Demek o birkaç sayfa sarmamış beni. Hatta bagaj sınırını aştığım için İzmirde bırakıverecektim de baktım incecik atıverdim el çantama. Ama uçakta da okumadım, dönüşte de, tatilde de… 

Sonrasında akşamları azar azar içine çekti. İlginç ve hayal gücünün sınırlarını aşan bir konusu var. Şimdi anlatmaya başlasam spoiler vermeden geçemeyeceğim o yüzden sustum. Fakat rüyama girmesi de huzursuz etmesi de ilginç. 

Özellikle Kuzey Avrupa edebiyatı ilginizi çekiyorsa, okuyun, ilginç ;)

Hedeflere mi odaklanacaksın yoksa…

 Sabahları kişisel gelişim üzerine okumayı adet haline getirdim. Hem zihnim daha açık oluyor, hem elime kalem kağıt aldığım için notlar çıkarabiliyorum, malum sabah sayfaları. Gece uyumadan önce okuduğum da oluyor ama aklımda hiçbir şey kalmadığını fark ettiğimden beri akşama romanları, sabaha kişisel gelişimleri yerleştirdim. Hem aynı anda birden fazla kitap okunamayacağını kim söylemiş?

Ben! yani eski ben öyle derdim. Aman önce birini bitir, sonra öbürüne başla. İşkence seviyesine gelesiye kadar sarmayan bir kitabı bitirmenin gerektiğini de söylerdi şahsımın eski versiyonu. İnsan değişir, değişiyoruz nitekim. 

Bu sabah, İzmir’de kitapçıdan aldığım ve bir iki haftadır sindire sindire okuduğum kitabın (Toltek İç Özgürlük Rehberi) satırlarını çizer, defterime notlar alırken yeni bir şeyler öğrenmenin ne muhteşem bir keyif verdiğini fark ettim. Ve yeni yıla hiç dilek dilemeden hedefler koymadan girdiğimi. 

Galiba son yıllarda ne dilesem bir tarafımızda patladığı için yeltenmemiştim. Huzur diledim, savaşlar depremler patladı, sağlık diledim pandemi. Eh bu yıl bari biraz genel bir dilekte bulunayım, hani suya sabuna dokunmadan. Sabah keyfimi de birleştirip her gün yeni bir şeyler öğrenmeyi diledim, dileğimi de instagram postuna iliştiriverdim.  Evrim’in yorumuyla haaassss deyivermişim! Kadın haklı, sabıkam ortada, ne diye dilek diliyorsun, 2024’te cümleten bunarsak, bırak öğrenmeyi bildiklerimizi de unutursak, müsebbibini uzakta aramayın, buyrun benim!

Şaka bir yana dilek dilemek konusunda ne kadar kötüysem, hedefler koyma konusunda o kadar hevessizim  bu yıl. Kaç kitap okuyacağım (bunu Goodreads’e yazacağım ama muhtemelen sallamayacağım), kaç kilo vereceğim (ya da veremeyeceğim :P), kaç tane seyahat yapacağım… Yok hiçbiri cazip gelmiyor. Peki ya sana?

Ya da şöyle hedefler nasıl?

Her gün meditasyon ve yoga

Her gün egzersiz

Her gün bilmem ne kadar sayfa okumak

Her gün bilmem kaç sayfa yazmak

Her gün yarım saat Flamanca çalışmak

Peki yapamadığında? (Ki yapamama olasılığı çok yüksek kendimden biliyorum)

O zaman şuna ne dersin?

Bakış açısını değiştirmeye?

Öğrenmeye pek hevesliyim ya, bir kurumsal ikram olan şirket içi eğitim fırsatlarını da, bana kolaylık sağlayacağına inandığım kişisel gelişim içeriklerini, kitaplarını katiyen kaçırmam. 

Öğrendiğin teknikleri hayatına tamamen geçirebiliyor musun dersen…

Şöyle ifade edeyim, bu kurslar, aldığın sertifikalar, okuduğun kitaplar altını çizdiğin satırlar, hepsi birer bilgi yığını, hepsi araç. Bilgi ustalaştırmaz. Araçları hayata geçirmek ustalaştırır.

Bilgi, bana değişik bir açıdan bakma yetisi veriyor. Mesela son aldığım iletişim eğitimi, şimdiye kadar yaptığım müthiş büyük bir hatanın farkına varmamı sağladı. Bize öğretilen “sana nasıl davranılmasını istiyorsan sen de insanlara öyle davran”dır ya, iletişim kurmak için bu öğretide ısrar etmek, sana döngünün içinde kaybolma gibi bir lanet bahşeder. 

İletişimde yapman gereken, karşındaki insanın nasıl bir iletişim yoluna olumlu cevap vereceğini onun kişlik özelliklerinden tahmin edip ona göre iletişim kurmak. Örneğin ben, detay isterim. Karşımdaki yeterince detay vermezse sorularımla hayatından bezdiririm. Bu ihtiyacım, herkes için geçerli olacak değil, karşımdakinin içi kısa öz bir bilgi yerine benim toz ve bulut evresinden başlayan açıklamalarımdan balon gibi şişebilir. 

Eğitimler ve kişisel gelişim kitapları böyle bilgileri hap gibi vermiyor, sen çıkarımlarda bulunup kendi yolunu yeni bakış açından çiziyorsun. 

Hedefler konusundaki bakış açım da benzer şekilde kökünden değişti. Özümsemek için elbette pratik yapmanın önemi azımsanamaz, yine de henüz bu aşamada teorisi son derece içime sinmiş durumda.

Aslında çok basit.

Hedeflere değil, değerlere odaklanmak.

Değerlerim ne? Önceliklerimin ne olmasını istiyorum?

Nasıl bir insana dönüşmeliyim ki, değerlerimi, önceliklerimi gerçekleştirmem kolay olsun?

Dönüşmek istediğim bu insan, bu hedeflere ulaşmak için ne gibi özellikler yeterlilikler geliştirmelidir?

Örnek üzerinden gidelim.

Flamanca konuşan biri olmak istiyorum.

Böyle bir insan olmak için Flamanca seviyemi B2’ye getirmem lazım. 

Peki bunun için neye ihtiyacım var?

Disiplinli bir çalışma planına - her gün yarım saat elimdeki uygulama ile Flamanca çalışmalı, her gün 10 kelime öğrenmeliyim. 

Gibi… Örnekler çoğaltılabilir. 

Flamanca çalışmak hedef olmaktan çıkıp araç haline dönüşür ve o aracı kullanarak asıl önceliğin olan “dönüşmek istediğin insan - burada Flamanca konuşabilen insan” hedefin olur.

Peki tamam aynı bokun laciverti. Bakalım göreceğiz bu aracı hayata geçirince nasıl bir gelişim göstereceğim. Neyse ben gidem de Flamanca çalışam.

Kendini kaybetmeler üzerine - lezzet

 Neredeyse bir haftadır tatildeyim. Instagram postlarımı takip edenler, sıklığından anlamıştır. Noeli yılbaşına bağlayan haftayı, birçok kurumsal şirket tatil yapıyor, isabet. Zira takvim dediğin ne kadar insan icadı da olsa, birbirinin aynı günlerin içine katılan bu küçük aralar, herkese ayrı iyi geliyor, benim her versiyonuma ayrı iyi geldiği gibi… 

Avrupalıların dini bayramı olduğundan ilk günler aile ile geçiriliyor elbet, bizim bayramlarımız gibi. Noel sonrası tatili olanlar bir yerlere dağılıyor. Yılbaşı kutlamak biraz partileme ve gençlerle sınırlı, bizimki gibi kocaman yılbaşı sofralarının kurulduğu adet değil. Takvimde 31 Aralık kutlamayı sevsem de, benim yıllık dönümlerimde üç önemli zaman var.

Yaş günüm tabii ki! 1 Mayıslar benim yıl dönümlerim, en keyif aldığım zamanlar. Kutlamalar, sevgiyle kucaklanmalar ve her sene her sene oturup da özdüşünüm (bayıldım bu kelimeye!) yaptığım zamanlar. 

Sonra 1 Eylül. Saçma ama öyle… özellikle Belçika’ya taşındığımızdan beri. Hangi güne denk gelirse gelsin 1 Eylül okulların açılma günüdür, ben de kendimi herkeslerin uzun yaz tatillerinden döndüğü eylül günlerinde hem iş hem de özelimde yeni bir döneme başlıyormuş gibi hissediyorum. Annemin yazlıktan dönmeye yakın zamanlarda, İzmirdeki evi temizleme yaz serkeşliğinden kış rutinlerine dönme heyecanını duyduğunu hatırlarım, o zamandan kalma bir alışkanlık da olabilir.

Ve yılın son dönümü… 21 Aralık. Her ne kadar takvimin yılbaşı 1 ocak ise de, benim için dönüşümün günü 21 Aralık, bilirim ki artık günler uzayacak, bilirim ki, kışın sonrası bahar, bilirim ki doğa canlanacak.

Bu sebepten noelden ve yılbaşından bağımsız, yılbaşı ağacını illa ki 21 Aralıktan önce kurmuş olmak, kendi küçük dünyamın küçük bir inanışı.

Bu yılın bu küçük arasını biz çekirdek aile olarak evde geçiriyoruz. Geçtiğimiz yılın bütçemizi sarsan ve yaşlanmakta olan bedenlerimizi ziyadesiyle yoran seyahatlerinden sonra evde tatil fikri müthiş iyi geldi. Ne diyorduk buna pandemi zamanı ? Staycation ;)

Noel filmleri ve ıvır zıvır diziler izliyor, Noel pazarlarını gezip sosisli yiyor, sıcak şarap içiyoruz. Bu konsept zaten sadece Noel zamanı keyif veriyor, bir hafta daha uzasa sıkar kanımca, her şey tadında. 

Noel pazarları ve Yılbaşı vesilesiyle diyete ara verdik. Ama her gün sapıtmıyoruz. Araya çorba salatalar, hafif menüler sıkıştırarak dengelemeye çalışıyoruz. Geçen Antwerp noel pazarına giderken gaza geldik, İlkerle yılbaşı menüsü yaptık, aylar sonra rakı içeceğiz, rakı menümüz olmasın mı? Gerçi muhterem için rakı bahane, muhterem kocam aylar sonra şöyle ağzının tadı, elinin lezzetiyle yemeğe girişecek, rakı içmese bile olur. 

Menüyü fena kaptırmışız, ikiye böldük. Yılbaşından iki gün önce deniz mahsüllü rakı menüsü ve yılbaşı gecesi tandırlı içpilavlı ciğerli rakı menüsü. İki gün üst üste olmasın diye de araya bir gün soktuk. Büyük fedakarlık. 

Yemek yerken, yemezken, her daim ne yiyeceğini konuşan başka insanlar var mı? Nasıl oluyor? Ne konuşuyorlar acaba? Yemek hazırlayacağımız için yaşadığımız heyecana tanık olan Arca gözlerini deviriyor. Salata bile yiyeceksek değişikli olmalı, sosun içine hangi baharatlar girecek? Çorbanın et suyu hazır mı? 

Benim muhteremi biliyorsunuz, gıdasına düşkün, gıdasının lezzet seviyesi mühim.

Gıda turizmine Antep’e gitmişliği var. Lezzet networkü geniş, bizim evin biber salçası, pul biberi bizzat Antep’ten gelir.

Ben İzmir’e gittiğimde kilolarca Uşak mercimeğini, siyez bulgurunu, nohutu, fasulyeyi Kemeraltındaki bakliyatçımızdan alıyorum; Değirmen. Görüntülü aramayla İlkere bağlanıyorum, bakliyatçıyla nohut cinsi üzerinden yapılan istişareler neticesinde  kilolarca yüklenip Belçika’ya getiriyorum. İzmirde yaşayan arkadaşlarım şaşırıyorlar, zira nohutu marketten alıveriyorlarmış. Tamam bizim de burda Türk marketinden nohut almışlığımız oldu, olmadı değil. 

Nitekim yarım paket kalmış kilerde, dedim, ziyan olmasın haşlayalım salatalar için buzluğa atalım. Muhterem naçizane önerisiyle geldi, “Haşlarken suyuna soğan sarımsak, kimyon defne, tuz karabiber kereviz sapı koy Yeliz, lezzeti yerinde olsun, neyin aromasını almak istiyorsan, ondan fazlaca koy” Allah seni inandırsın o nohutlar bir lezzetli oldu, buzluk paketlerine pay ederken bir avuç da sek yedim. 

Böyledir muhterem. Tencere yemeklerinden yeşil mercimek nam-ı diğer kara şimşek bizim evde hiç pişmediğinden benim de pek sevmediğim bir yemek-ti. Evlendiğimiz ilk yıllarda İlker’in nasıl sevdiğini annesinden öğrenip tarifine göre pişiriyordum, hala da kendi pişirdiğim bile olsa ben yemiyordum, bulgur pilavı yapıveriyordum, o akşam benim yemeğim bulgur pilavı oluveriyordu. Memnundu muhterem. Bu seneye kadar. Bir gün canı mercimek istedi. Benim yapmam mümkün değildi, neden hatırlamıyorum. Pişirdi, hayatında ilk defa. Ben kolayından arpa şehriye atıverirken içine, gitti İtalyan marketinden taze makarna aldı, erişte gibi kesti onları. Mercimeği hafiften haşlayıp kirli suyunu akıttı benden farklı olarak. Ve benden farklı ve bana söylemediği birkaç dokunuşla birlikte servis etti mercimeği. Ve inanmazsın ben de artık yeşil mercimek yiyorum. 

Ah bacım ben bu muhterem yüzünden daha neler neler yiyorum. Yanlış yediklerimden ve Yemediklerimden de azar yiyorum. Bkz. İzmir seyahatim, bakınız söğüş, bakınız hellimli salata. Instagramda kaçırmış olanlar için bir de buradan anlatayım:

Baba oğul karar verdiler; ben İzmir’e gitmeyi hak etmiyormuşum. Yazıkmış benim için verilen uçak bileti parasına. Yazıklar olsun bana. Neden? Çünkü ben bir gün bir kitapçı kafesine oturuvermişim, ve yiyecek onca şey varken hellimli portakal soslu salata yemişim. İzmir’deki kısıtlı öğünlerimden birini salataya kurban vermişim. Bir dürüm döner, bir börek, bir yumurtalı karışık, bir söğüş… aman yarabbi bir söğüş yemek varken ben gitmiş hellimli salata yemişim. Rezilsin Yeliz! Nitekim eve döner dönmez yaptılar söğüşü… Bu arada söğüş de benim muhteremden önce yemediğim bir sokak lezzetiydi. 

Daha neler neler… Hani Eat, Pray, Love filminde bu sırayla kendini buluyordu karakter hatırladın mı? Hah bizde böyle bir sıra yok biz sürekli yemek, yemek, yemek :))) O bakımdan kendimizi bulamıyoruz. Kendimizi mütemadiyen kaybediyoruz. Dün akşamki yılbaşı arifesi menüsü “deniz mahsüllü rakı sofrası” gibi. 

2023 yılı özdüşünümü niyetiyle başladığım yazıda da yemek muhabbetinin içinde kendimi kaybettim ya, alacağın olsun muhterem! 

“ hayat yakın planda trajedi, uzak planda bir komedidir.” Peki ya göçmenlik?

 Charlie Chaplin’in “hayat yakın planda trajedi, uzak planda bir komedidir. Bir duruma uzaktan baktığınızda otomatik olarak komik hale gelir” sözü keşke göçmenlik için de geçerli olsaydı. 

İzmir’deydim. Bu yıl Türkiye’ye üçüncü gidişim. Biri iş, biri hem iş hem değil ve sonuncu tamamen özlem giderme üzerine bir seyahatti. Son ikisinde arkadaşlarımla ve ailemle uzun saatler geçirdim. 

İnsanların üzerindeki karamsarlık gitmiş gibi geldi zira bu defakinden farklı olarak Mayısta herkes fiyatların nereden nereye geldiğini konuşuyordu. Üstelik kur korumalı zenginliğine kavuşmuş olanlar bile. Herkes fakirleşmiş hissediyordu.

Bu seyahatimde şikayetlerin epey azaldığını fark ettim, bir ben mi fakir hissediyordum? Her rakamı euroya çevirmekten başım döndü, fiyatlar bir bana mı garip geliyordu? Ya da enflasyon maaşlara gelirlere yansımıştı belki? Ama aynı kazağın Belçikadaki dükkandakinden daha pahalı olması nasıl bir alım gücüyle açıklanabilirdi? İndirimden alırım, dedim, usulca yerine bıraktım allahın dandik Mango kazağını. 

Benim uzaktan gelip de fark ettiğim bu değişiklik elbet taksitli satışların normalleşmesi ile ya da maaşların biraz artması ile açıklanabilirdi. Ama asıl sebep insanların artık bir şeyleri değiştirebileceklerine olan inançlarını yitirmeleriydi. Mayıstaki umut yerini kabullenmeye bırakmıştı, ne olacaksa olsundu.

Bu da güzel bir kafa. Bu kafadan bende olsaydı belki göçmek fikri hiç aklıma gelmezdi, kırkıma yaklaşırken ne diye göçeyimdi, değil mi ama?

Göçmek…

Dönüp dolaşıp aynı yerlere geliyorum, zira Belçika pasaportuyla ilk Türkiye girişimi yaptığım bu seferde, hemen her ortamda aldığım soru buydu: “iyi mi yaptık göçmekle?”

İyi mi yaptık? Nasıldık? Rahat mıydık? Yine olsa yine yapar mıydık? 

Evet. 

Ama buna tereddütsüz evet demek burada “tuzu kuru” olduğumuzu, “düzenimizi kurduk”culuğu, “Avrupalı” olduğumuzu akıllara getirmesin.

Hiç değil. 

Olumsuzluklardan ve zorluklardan liste yapsam burdan İzmir’e yol olur, yalan değil. 

Benim gibi konfor alanında uzun süre durdu mu kurtlanan, hep bir challenge peşinde koşan, hep yeni şeyler öğreneyim diye tırmalayan biri olsanız da, kök saldığınız toprağınızdan sökülüp yeni bir iklimde yaşam mücadelesi vermek ziyadesiyle sarsıyor. 

Bu yolu yalnız başınıza yürümek daha mı kolay olurdu bilemiyorum. Benim durumumda, bir aile olarak yola çıkmak, üstelik de memleketinizde gayet iyi bir sosyo-ekonomik durumdayken bu kararı verdiyseniz,  “rahat battı mı” yorumları sizi ara sıra ikileme düşürüyor ve bir de bunun mücadelesini veriyorsunuz, yalan değil. 

Hala yaşadığımız zorlukları tamamen aşmış değiliz. Hala İlker ne iş yapacak sorusu havada asılı duruyor. Yani düzenimizi kurduk mu, peki klişe anlamda (karı koca çalışır konsepti) düzenimizi bir gün gerçekten kurabilecek miyiz bilmemekle birlikte buraya gelme amacımızı gerçekleştirmiş olmamız bize ziyadesiyle bir tatmin veriyor. 

Hiç mi pişmanlık yok diye soracaklara cevabım; tek pişmanlığım daha gençken bu tecrübeye dalmamış olmak. 

Daha genç olsaydık, belki uzaktan baktığımız memleket trajikomik değil, Charlie Chaplin’in dediği gibi komedi olurdu.