O bir survivor!

Üç taneydiler… İki Japon bir çöpçü. Arca’nın kıymetlisi “Umidi”nin hediyesi.

Japonlardan sumo güreşçisi kılıklı olanı bunun yemlerini de yiyince çatladı, çöpü boyladı. Arca balığının ölümünü metanetle karşıladı. Çok yiyince balıkların öldüğünü öğrendiğini düşündük.

Çöpçü, kuvvetle muhtemel pislik içindeki fanusta çöpleri yiye yiye sumo güreşçisinin akibetine uğradı ve bir sabah cesedini bıraktı, ruhunu teslim etti ebediyete.
Bu Japon canavarı kaldı tek başına. Fazla yaşamaz dedik, pek yemiyor dedik, yalnız kaldı dedik, dediğimizle kaldık.

Ne badireler atlattı say say bitmez!

Gelen giden bir dolu çocuk yem manyağı yaptı bunu.

Balıkların çok yiyince öldüğünü sumocunun akibetinden öğrenememiş olacak, Arca bir gün – merak ettiği için – bir kavanoz yemi fanusun içine boşalttı.

Başka bir gün büyük yem attı Arca, yemedi, böldü attı yemleri tınlamadı.

Formuna müthiş özen gösteriyor, bir miligram fazlasını bünyeye sokmuyordu!

Hepsi bu kadar da değil!

Bir haftalık tatilimizde fanusunu temizlemeyi unuttuk, yem vermedik, suyunu değiştirmedik. Hem aç hem oksijensiz yaşayabilyor muydu acaba?

Tatil dönüşü eve bir girişimiz var, görmen lazım. Ayakkabıları çıkarıp ilk iş salona gittik. Survivor Japonun cenazesiyle karşılaşacağımızdan son derece emindik. Arca’yı bu gerçeğe alıştırmıştık bile. Gerçi oksijensizlikten, pislikten bulanıklaşmış birkaç parmak derinliğindeki suyun içinde açlıktan sersemlemiş bir hali vardı ama yaşıyordu! Arca’nın “balııık napıyooon?” şeklindeki hal hatır sormasından hemen sonra temizledik, suyunu değiştirip yemek verdik.

Çok geçmeden aramıza dönmüştü. Tam bir survivor!