Ne okul mu? Hayır, karnım ağrıyor :(

Antibiyotik iğneleri fenadır, geçen sene beş tane oldum oradan biliyorum. Bir de küçük bir çocuksan of nasıl acır. Ama bizimki gibi bir yer cücesi ise söz konusu olan gözlerine dolan yaşları akıtmayacağım diye derin nefes alır çünkü sen ona “bak Arca hasta olduğunda okula gitmeyeceğim diye seviniyordun, ama hastalık çok kötü bir şey görüyor musun” diye farkındalığını arttırmaya çalışmışsındır.

Akademik olarak başarısız olacağı daha şimdiden belli bir çocuğumuz var. Hani çocuklar okula gitmemek için kırk takla atarlar, ben abartılıyor sanırdım, katiyen! Hepsi ve daha fazlası.

Al işte sabah İlker Arca diyalogu (okula gitmeyeli on gün olmuş, bugün gidecek)

A: Baba karnım ağrıyor

İ: A şimdi kakanı yaptın babacım emin misin, rahatladım demiştin?

…

A: Baba ben bugün okula gitmeyeyim

İ: N’oldu Arca?

A: Çok esnedim ya kulaklarım acıdı bak ağrıyor şimdi kulaklarım gitmeyeyim ben

….

A: bazen banyo yaparken üşüyorum

NA: annene söylesene

A: Üşüyünce hasta oluyorum okula gitmiyorum hem üşürsem annem banyodan çıkarır.

…

A: Hasta olunca evde böyle keyif yapıyoruz ohhhh

…

A: Okula gitmek istemiyom!

İ: Okula gidip yeni bilgiler öğreneceksin ki bir yerde çalışabilesin büyüyünce

A: AAA okula gitmeden büyünmüyor mu?

….

Uzar gider…

Önceki okulundaki ilgisizlik ve kötü muamelenin yeni okulunda olmadığını biliyoruz. Onun tek derdi otoriteyle, kurallarla. Çok kural varmış okulda. İstediği zaman istediği oyuncakla oynayamıyormuş. E evde de var hem de alası var. 15 dakikadan fazla ipad yasak, televizyon desen her gün yok, olsa da sınırlı. Ama yok keyif yapamıyor çocuk.

Bazen hırslandırmaya çalışıyorum,  “Arca bak arkadaşların şimdi Almanca şarkılar öğrenmiştir, sen gidemedin öğrenemedin” tık yok, oralı değil.

Okuldaki öğretmenleri ile arası iyi. Almanca öğretmeni hızlı öğrendiğini, derslere katıldığını söylüyor. İngilizce öğretmeni eline çiçekler yıldızlar çiziyor, belli ki düzgün bir şeyler olmuş. Birlikte oynadıkları bir öğretmenleri var, dilinden düşürmüyor. Psikologu öğretmeni dikkat eksikliği gibi hani pek moda olan bahanelerden sıralamıyor şimdilik. Yani oradan bakınca her şey normal ama buradan bakınca bizim oğlanın okula hiç gidesi yok.

Tembellik mi? Yoksa biz mi üzerine çok düşüyoruz? Çocuklar okula gitmek için çırpınır bizimki yüz bulsa adımını atmayacak.

Tamam akademik olarak başarılı olmasın, olmayabilir. Ama daha beş yaşındayken okula gitmemenin hesaplarını yapmak, türlü numaralarla şansını denemek? Hayır bunun ilkokulu, lisesi var. O zaman ne halt edeceğiz? Bak mesela benim ablam öğretmen, zaten Duru zehir gibi ama buna rağmen bütün ödevlerini, derslerini yaptırıyor, hep başında. Ben öyle de yapamam, arkasını da hiç toplayamam, bizim oğlan bu eğitim sisteminde telef olur yeminle.

Geçen hafta İstanbul’dayken Arca’dan büyük çocukları olan arkadaşlarım dert yanıyordu, biri ders çalıştırma koçu tutmuş. O çok iyi okullardan burs kazanma sınavları için. Strese bak! Bizim oğlan daha envai çeşit oyunun oynandığı anaokuluna gitmek istemiyor, sabahtan İlker’le akşam saat kaçta alacağına dair pazarlık ediyor, bir de ders çalışacak, hem de koçla moçla peh!