Hiçbir şey sonsuza kadar sürmez

Önceki üç yılı saymazsak 2008’den beri blogger’da 1510 yayın, 9860 yorum ve 962.254+ sayfa görüntüleme (milyona az kalmış) … Günün çorbasının bugün itibariyle istatistiksel verileri… 

Böyle bir girizgah ile son zamanlarda içimizi yakan yaprak dökümüne katılacağımı sanıyorsan yanılıyorsun. Hayır öyle bir niyetim yok. Ama hepimizin bildiği bir şey var ki hiçbir şey sonsuza kadar sürmez. O yüzden bloglarını kapatanları yadırgamıyorum. Aslında onların asla buharlaşmadıklarını biliyorum. Çoğu sadece mecra değiştiriyor, kimi kurumsallaşıyor, kimi ekip olarak farklı internet sitelerinde yazarlığa devam ediyor. Yazmakla kendini rehabilite edenler belki de sadece kendi içlerine döndü, yazmaya devam ediyorlar.

Önceleri ulen bloggerlık demode mi oldu, diyordum. Zor mu geliyor insanlara yazmak? Niye? artık okunmadıkları için mi? Yoksa daha hızlı daha kolay sosyal mecralara mı kayıyor herkes? Noluyor lan?! Aslına bakarsan blogların o amatörce duygu, düşünce, bilgi paylaşımı olmaktan çıkalı çok oldu. Etkinlik duyurma, efendime söyleyeyim genel geçer konulara değinme gibi eskisine nazaran daha bir kurumsallaşma, daha bir kişisellikten uzaklaşma var, bunu inkar edemeyiz. Belki de bloggerlık budur aslında, yani yabancı blogger'lara bir baksana... Hem kişisel hem de profesyonel. Dengeyi tutturabilenleri alkışlıyorum. 

Sebeplerine gelince... Bu da bir süreç aslında. 

Bugün annecafe oldukça güzel özetlemiş süreci. O kadar tanıdık ki… Yıllardır bilinen blogger’ların önce fazla bilinmek tanınmak isteyip sonra fazlaca bilinmenin yarattığı oto sansür süreci harika özetlenmiş.

“pişmanım pişmanım keşke takma isim kullanaydım…” diye yakınanlar, “çocuk büyüdü, yeterince de bilmişlik yaptım, hem şimdi her şekilde bulunabiliyorum internet üzerinden, iyisi mi daha küçük mecralarda ahkam keseyim” diye düşünüp kırk yılın başı klavye başına oturanlar var … ya da ciddi anlamda zarar gören, kendini korumaya alma ihtiyacı hisseden, blogger kimliğinin artık mutluluk değil, zulüm getirdiği arkadaşlar var ki yerden göğe kadar haklılar…

Aslında herkes haklı…

Kendini iyi hissetmediğin hiçbir şeyin içinde olmanın anlamı yok.

Yazı benim de kendimi sorgulamamı sağladı.

Blog benim için çok kişisel bir şey. Kendi elimizle yaratıp büyüttüğümüz emek verdiğimiz bir şey. Kim ne yapacağına kendi karar verir. Ama hadi itiraf edelim kendimizce yazarcılık oynadığımız bir “ego tatmin merkezi” : )

Sadece sosyal mecralar bu kadar yaygın değilken daha samimi daha kişiseldi sanki. Her mecrada bilinip tanındıkça şeffaflaştığımızı sandıkça içgüdüsel bir otokontrol hatta oto sansür geliştirdik belki de…. 

Yazmak, iç dünyanı okuyana açmak bir nevi ama ne kadarını? Paylaşmak istediğin kadarını.

Hep derim, beni bu sayfadan bilemezsin tanıyamazsın, benim senin beni tanımanı istediğim kadarımı tanırsın. Belki de ben bu koruma kalkanını çok önceden ördüm de o yüzden bırakıp gitmeye gerek duymuyorum. Belki de bu yüzden kendimi henüz burada kötü hissetmiyorum. Ya da bunca yılın sonunda sosyal medyanın ciddiye alınmaması gereken bir şey olduğunu keşfettiğimdendir. Kimseye laf sokmam, polemikle işim olmaz, mecrayı yaşar geçerim, mecrada yaşamam, laf sokana bile alınmam zira kimseye hak ettiğinden fazla değer vermem. Ben en yakınıma eğer yazdıklarım seni üzüyorsa okuma, demiş insanım, yemişim sanal dünyayı.

O yüzden ben daha buralardayım. Ama öyle ama böyle… Hani o “Arca okumayı öğrenince imha edilecek bu blog” söylemleri var ya, hepimizin malumu olduğu üzere hep latife… Zira öğrendi, bak hala buradayım :P (yazar burada tükürdüğünü yalamaktadır…)