Sadeleşmek mi? Sanata, sanatçıya ihanet mi?

“Hobisini işe dönüştürmek” diye bir tabir var ya, gerçek anlamda yapmak istediği şeyi değil de başka işleri meslek edinmiş kimselerin hayalidir, etrafımızda pek çok örneğini görürüz. Peki ya “işini hobiye dönüştürmek”? Sizi bilmem ama benim aklıma bu sınıflandırmaya giren tek kişi geliyor: babam. Emekliliğini ilan ettiğinden beri işi tamamen hobiye dönüşmüş durumda. Yıllardır atmadan biriktirdiği her parça malzeme, eşya da bu hobi öyküsünde birer karakter. 

Bu kış projesi, atölye ve depo olarak da kullandığı yazlığın bahçesindeki kulübeyi genişletmekti. Böylece bisikletlerimiz için daha uygun bir yer açılmış, raflar eklenmiş, kulübe (yeni boyutlarıyla artık müştemilat diyebiliriz) iyice ferahlamıştı. Tam orada köşede en üste bir dolap koymuş babam. Gözüm bir yerden ısırıyor. Ahşap kapaklar kare ızgara şeklinde, uzandım kulpuna boyum yetmedi, o ızgaralardaki boşluklara parmaklarımı geçirerek kapağını açtım. Tabii ya! Bizim otuz senelik banyo dolabının kapağı! Boyum o zaman da yetmezdi kulpa ve yine parmaklarımı o ızgaralardan geçirerek kapağı açardım. Bizimkiler o dolabın durduğu evden taşınalı on sene oldu neredeyse, dolabı ne yaptı bilmiyorum ama kapaklarını ne yaptığını artık biliyorum!

Yarattıklarının “eldeki malzemeler”le yapılmasına son derece önem veren babamın geri dönüşümcü akımın öncüsü, “do it yourself” çılgınlığının babası olduğunu rahatlıkla iddia edebilirim.

Dün akşam itibariyle muhteremle birlikte start verdiğimiz sadeleşme girişiminde anladık ki istifçilik konusunda babamın kızıyım! Her şeyin bir hatırası, her parçanın bir “değerlendirilebilirliği” var benim gözümde. Sorun şu ki bende babamdaki geri dönüşümcülük yeteneği olmadığı için yaşadığım ortamları sadece çöp eve dönüştürüyorum.

Sadeleşme girişiminin amacı belli. Çıkmaz ayın son çarşambası taşınacağımız evimize yerleşirken gereksiz yüklerden arınmış olmak. Nasıl olsa vakit bol, nasıl olsa evin planı bizimki ile aynı, yani sığardık sığamazdık gibi soru işaretleri yok diyerekten planlarımızı yaptık, temizleyelim, düzenleyelim, yeni evde bir tek yerleştirmek kalsın, dedik.

En bela oda dolap odası, diğer bir deyişle “tıkıştırma odası”. O odayı evimizin her şeyi IKEA’dan aldığımız dolaplarla, daha fazla saklama alanı yaratarak düzenli hale getireceğimiz düşüncesi tatlı bir rüyaydı. Zira saklama alanı büyüdükçe sakladıkların artıyor. Misal mail kotamı artırsın diye IT uzmanımızdan ricada bulunmuştum, sağ olsun artırdı, peki ne oldu? Yine kotam yetmiyor. Bizim dolap odası da o hesap.

Dün Arca’yı anneanne ve dedeye bırakıp erkenden İzmir’e döndük. Derhal odaya daldık. Vakumlu torbalara konacaklar, yazlığa sepetlenecekler, atılacaklar… Ooopps orada dur bakalım, atılacaklar mı? OOO YOO!... Sevmiyorum atmayı, attırmayın bana!

Bu işe tek başıma girişseydim çöp dahi atmaz sadece dolapları temizleyip düzelttiğimle kalırdım. İlker bu işe tek başına girişseydi, bugün kıçımıza giyecek don bulamazdık. Onun atılacaklar diye ayırdıklarını didikliyorum, yok onu kullanırım, yok bunun hatırası, berikinin değeri derken birkaç parçayı muhterem görmeden dolaplara gerisin geri tıkıyorum. Ben telefonla konuşurken bakıyorum tıktıklarımı çıkarmış, hesap soruyor bana. Düşün yani nasıl eğlenceli bir akşamdı. Yok yav latife etmiyorum, harbi çok eğlenceliydi. Ne zamandır bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum.

En çok takıştığımız kısım, Arca’nın sanat eserleriydi. Eli kalem tutmaya başladığından beri çocuğumun yaratımlarının bir sayfasını atmamışım. Hangi kutuyu açsam, hangi çekmeceye baksam hep Arca’nın faaliyetleri, resimleri, elişleri… Önce direndim, “Bunları ayıracağız, Arca gelince onun rızasını alıp öyle atacağız” dedim, ama İlker Nuh dedi peygamber demedi. “Tabii ki atmayalım diyecek, saklayalım diyecek, ama bundan beş sene sonra sakladım bunları dediğinde sana deli gözüyle bakacak!” şeklindeki sağlam argumanıyla mantık hücrelerime dokundu allahsız! Direnecek oldum, “Susan Stricker” dedim, o bana “saçmalama” dedi. Ben “pedagoji” dedim, o “yürü git” dedi. "Sanat" dedim, “hadi len”, dedi. 

Tahmin edileceği üzere, her evlilikte olması gerektiği üzere asgaride anlaştık. Ben kocaman bir kutu en özel çalışmalarını ayırdım (Yok artık anneler günü, babalar günü resimlerini de atacak değildim!), İlker de direnmedi. (yani aslında direnecekti de baktı, kendimi o kutuya bağlayıp "beni de kutuyla birlikte atarsın!" diyeceğimi anlayıp bıyık altından güldü, deliliğime verdi kanımca) 

O gözüm gibi baktığım kutuyu sakladım ama aklımın ruhumun bir köşesi hala Susan Stricker’a, Arca’nın sanatına, sanata ve sanatçıya ihanetimizi affedemiyor. Ah ulen İlker bizim oğlan sanatçı filan olamazsa yeminle senin yüzünden olamayacak!