Herkes köşe yazarı olabilir

Bizim gibi blog köşelerinde köşe yazarcılık oynayanlardan değil, bundan para kazananlardan bahsediyorum. Hele ki anne-çocuk köşesi filan yazıyorsan, daha da kolay. Biraz klavye tıngırdatman, biraz da facebook’tan makale okuman, azıcık yabancı yayınlardan araklaman (pardon kaynaklaman) yeterli. Hatta kaynak, uzman görüşü filan bildirmene bile gerek yok. Temcit pilavına çevireceğin konuyu sosyal medya mecralarında ses getirecek cinsten seçtin mi, sırtın yere gelmez. Herkesler senden bahseder, sakız olur uzarsın…

Geçen çok dikkatimi çeken bir hatta birkaç olaya denk geldim, ve taşları yerlerine yerleştirince fark ettim ki, herkes köşe yazarı olabilir.

Nasıl bak anlatayım.

Geçen yıl bir yazıma, “adsız” bir yorumcu  (bu arada kayıtlı olmasa da yorumunun altına adını bahşeden arkadaşlarımdan bahsetmiyorum, bu süzme “adsız”) şu linkteki yazıyı okumamı tavsiye etmiş. Yorum bıraktığı yazı ile linkteki yazı da alakasız ama neyse… Kendimce, dumur diyaloglarda “annecim-babacım”lı cümlelere denk geldiyse herhalde beni uyarmak istedi, dedim. Ama yazı da o kadar rahatsız edici bir üsluba sahip ki, yazdığı psikolog görüşü bile iticiliğini gerçekçiliğe taşıyamıyor. Yazım hatalarını, sosyal medya ergeni gibi “değil”e “diil” yazmasını hiç saymıyorum. Bana bu linki vermeselerdi ve sadece yazıyı gönderselerdi, ünlü olmaya çırpınan bir anne blogger derdim, hani sansasyon yaratsın da iki ürüncük atıversinler helalinden… Meğer Radikal’de yazıyormuş.

İçim rahat etmedi, Deniz’e sordum. Onun psikolog tanıdığı varsa benim de var! Hatta bence herkesin olmalı! Deniz yazıyı evvelden okumuş, biraz abartılı olmakla birlikte özünde doğru bilgiler içeriyor dedi ve ekledi; hangimiz dil alışkanlığı ile yapmıyoruz ki? Bu kadar takılmaya ne gerek var… 

Ben psikoloğun böylesini severim arkadaş, rahatlatacak seni, intihara sürüklemeyecek!

O “adsız” yorumcuya da yuvarlak birkaç cümle ettim, fazla da detaya girmedim. Zira bence çok da üstünde durulası bir konu değil. Kendini köşe yazarı sanan, anneliği üzerinden klavye tıngırtan birini ciddiye alacak değildim. 

Malum yazıyı kimse de sallamamış olacak, ablanın karnının şişi inmemiş, konuyu tekrar ele almış. Bu defa çocuğuna “annecim-babacım” diye hitap edenlere çemkirerek, yerin dibine batırarak, hakaret ederek! Üstelik bunu öyle de üstten bakarak, öyle de “elitistliğe” bağlayarak yapmış ki, sanırsın bu dünyadaki tek mikemmel anne o, bizler çocuklarımızı psikolojik manyak yetiştiriyoruz. Ne kıroluğumuz kalmış, ne varoşluğumuz. Tabii ya, Türkiye'yi bu hitabet illetinden korumak bu ablamızın görevi. Onun sayesinde analar kendine çeki düzen verecek, bir nesil onun sayesinde kurtulacak...

Ama işte burada testi kırılmış. Zira sosyal medyadaki anneler de öyle boş insanlar değil yavrum. El birliğiyle, yazıyı kaldırtmışlar. Helal olsun. (Yine de merak ettik, okuyacağız diyen olursa diye, copy-paste olarak yazının sonuna koydum)

Helal olsun derken, üsluba gereken cevap verilmiş, bunu söylüyorum, yoksa konuyu işleyen, bilimsel olarak ele alan pek çok uzmanın yazısı var, kimse onlara bulaşmıyor farkındaysanız. Ne söylediğinden ziyade nasıl söylediğin mesele…

Demem o ki; Evrim Sümer kimdir, necidir, ne iştir, bilemem lakin benim nazarımda gereksiz bir kalemdir, özellikle de anne-çocuk meselelerinde. Ve yine benim nazarımda herkesin köşe yazarı olabileceğinin kanlı canlı ispatıdır.

Bitirirken; konu kapandı sanıyorsanız, fena halde yanılıyorsunuz, zira konu boku çıkarılmaya, ince noktalara dokundurulmaya o kadar müsait ki, Evrim Sümer bırakmış, başkaları sazı eline almış. Al işte Ayşe Kulin. Bu ablamız sayesinde de sapık olduk, buyrun buradan yakın! 

Kaldırılan yazı:

Türkiye'de "annecim" diyen çocuktan daha fazla, çocuğuna "annecim" diyen ebeveyn var.

Evvelki akşam İKSV Müzik Festivali kapsamında hayata geçen harika fikir, “Fazıl Say ile Mozart Maratonu” konserlerinden birine gittim. Boğaziçi Üniversitesi’ndeki Albert Long Hall’deydi.

Boğaziçi Üniversitesi malum, dillere destan müthiş bir kampus. Tarih, mimari, doğa ve Boğaz içiçe. Üzerine Mozart, Fazıl Say ve İKSV eklenince , entelektüel dozu yüksek, bir kesimin sevmeyeceği yorumla “elit” bir ortam söz konusuydu. Bahçe ışıklandırılmış, zarif bir ikram, katılımcılar pek şık. Müzikal kısmı derseniz, zaten anlatılamaz, orada olup o duyguyu yutmak lazım.

Ara oldu, bahar akşamının sıcağını alalım diye bahçeye çıktık. Merdivenlerde herkes kibarlıktan kırılıyor, birbirine yol vermeceler, ay lütfen siz buyrunlar… derken kulağımı tırmalayan o cümle: “Annecim sana dikkat et dedim, düşeceksin şimdi!” Küçülmüş göz bebeklerimle kafamı o yöne çevirdim. 10 yaşlarında bir kıza, annesi seri şekilde “annecim” diye hitap ediyor.

Yakın arkadaşlarımın zehirli oklarına maruz kalmaya hazır şekilde devam ediyorum: Çocuğunuza annecim demeyin! Bu, varoş kültürünün hayatımıza soktuğu bir kıroluktur. Dünyanın hiçbir ülkesinde, hiçbir kültürde benzeri yok. Çok istiyorsanız paşam deyin, prensesim deyin, muhteşemim deyin ama çocuğunuza annecim, babacım demeyin. Etrafınızdakilerin çoğu böyle diyor diye gaza gelmeyin. Cambridge Düşesi Kate Middletone’u düşünün mesela, kızını şöyle seviyor mudur: Where is my princess Mommy! (Hanimiş benim prenses annecim!)

Biliyorum çok hoşunuza gidiyor, çok tatlı buluyorsunuz, çocuğunuzu ne kadar sevdiğinizi ifade ettiğinizi falan zannediyorsunuz ama inanın öyle değil. Balon köpüğü dizi kültürünün yücelttiği varoşluğa teslim ettiniz kendinizi. Bunun bir sonraki adımı, erkek yeğeninize “halacım”, restorandaki komi oğlana “ablacım” demek. Kendinize nasıl hitap edilmesini istediğinizi, başkalarına, hele ki çocuğunuza zorla empoze etmeyin. Takmayın bunları; çocuğunuz sizi zaten her şeyden daha çok seviyor.

Hadi ben vatandaş olarak kılım; uzmanlar da hiç sevmiyor, bilesiniz.  Bir kere, yukarıda yazdığım, söylem dayatma konusu var. Çocuklar, seçimlerini kendileri yapmalı. Siz sadece önerebilirsiniz. Bu söylemle, bilinçdışı bağımlılık yarattığınızı (hatta talep ettiğinizi) biliyor musunuz?

Sonracıma, kendisine şizofrenik bir şekilde “Annecim, babacım, halacım, babaannecim, ablacım” denen çocuk karmaşaya düşüyor. Ben kimim, sen kimsin? Neden herkes bana başka bir şey diyor? O çocuğun, uğruna ne kavgalar verilmiş bir ismi var arkadaş! O günleri hatırlayın bari. Kocanızla, kaynananızla, dedenizle tatlı tatlı nasıl mücadele ettiniz kendi tercihinizi koymak için. Çocuğunuzu ismiyle çağırın, özgüvenini örselemeyin.

“Ben senin annensem, neden annelik taslayan sensin” diye arıza çıkarıp itaatsizlik yapınca şaşırmayın. Yapmıyor öyle şey demeyin. Şimdi yaşı küçüktür. Ergenlikte hatırlarsınız bu yazdıklarımı.

Toplumca bazı söylemlerin değişimi için uğraşıyoruz. Kadına bayan demeyelim, haberlerde cinsiyetçi dil kullanmayalım diye bağırıp duruyoruz ama daha kendi evimizde yanlışla başlıyoruz. Bir de bu perspektiften bakın lütfen.