her istediğimiz olmuyor

Kendi küçük ve basit dünyamdan haberler vermek istiyorum. Arca’nın okulunu, öğretmenini, ilk gününü anlatmak istiyorum.

Artık sabah kahvaltılarını birlikte yapıyoruz. Ağzında büyüyor lokmalar, bense aceleyle evden çıkmanın derdindeyim. İlker garibim zor uyanıyor ama hep beraber kahvaltı edelim diye mutlaka sofraya oturuyor. Onlar için şimdilik zor ve onlar bunun benim için aslında ne kadar önemli olduğunu bilmiyorlar. Umarım alışırlar, çünkü tüm o hadi’lere ve çemkirmelerime rağmen birlikte kahvaltı etmek, beni sabahın köründe herkes uyurken evden çıkıyormuşum hissinden kurtarıyor ve kendimi daha iyi hissediyorum.

İşte böyle ufak tefek mutluluklardan bahsetmek istiyorum.

Omuzları düşmüş yürürken Havva ablaya rastladık dün. Sabahtan akşama kadar ev temizlemiş ama sesimi duyunca, kocaman gülümseyiverdi. Haftaya için, not defterime bakmam lazım sen beni akşam bir ara derken de gülümsüyordu. İçimden her gün ev temizliyor, bu kadın her gün canı çıkıyor ama yine de yorgun gözleri gülüyor, dedim. Küçük basit insanlarız biz, öyle kalalım istedim.

İyi, küçük, basit insanlara dair küçük şeylerden bahsetmek istiyorum.

Kitaplık görünüşte şahane oldu ama hangisini okudum, hangisi ödünçtü, hangisi okunacak… Karıştı. Halbuki, ben eskiden okunmamışlar rafı yapardım, ablamın Ahmet Ümit’lerini ayırır, Tufan’ın ödünç verdiği klasikleri özel başka bir rafa koyardım. Kitaplığın güzel görünümüyle bir hatıra fotoğrafı çekeyim, sonra da eski düzene getirivereyim diyorum.

Aslında kimseyi ilgilendirmeyen böyle detaylarla dahil olayım sosyal hayata, istediğim bu.

Fuat Avni’nin kehanetlerine kafa yoracağıma, etkinliklerden gülümseyen blogger’ların fotoğraflarına iç geçireyim, beriki çocuğuna bilmemne almış, bize lazım mı diye araştırayım, haber sitelerinde sörf edeceğime işime gücüme bakayım istiyorum.

Ama işte hayat, her istediğimiz olmuyor.