Bir kontrol manyağından ahkam kesme yazısı

Çalışırken bir arkadaşım telefon etti, bilmem ne projesi için özel fiyat almış mıydın diye sordu. Bir anda resetlendim ve hemen cevap veremedim. Halbuki ben o projeyi diğerleriyle birleştirmiş, daha iyi fiyat alabilmek için üreticiye ne diller dökmüştüm. Bunlar bir anda aklıma gelmedi, halbuki defterime bile tek tek not almıştım. Halbuki…

Konuya hakimiyet sıfır, otur! Aslında bunu da diyemem, çünkü konuya hakimim, notlarıma bir bakınca tüm çalışma film şeridi gibi geçti gözlerimin önünden ama o ilk anda araba farı görmüş tavşan halimi üzerimden atamadım. Böyle oluyor. Aslında yapıyorum ama bitirince rafa kaldırıp unutuyorum. Her şey için notlarıma bakmam lazım. Bu kafa yorgunluğunun unutkanlığın çözümü ne? Bilmiyorum. B12 vitamini?

Sadece iş değil. Ben artık özel hayatımda da not almadan hiçbir şeyi hatırlamıyorum. Hemen her gün öğlen yemeğinden sonra defterimi açıp başlıyorum yazmaya;

BUGÜN YAPILACAKLAR

1. Ceketi tadilattan al (iki haftadır unutuyorum, geçen uğradığımda terzi de unutmuştu, bir de kızdım neyine kızıyorsun arkadaş, sen çok mu farklısın)

2. Ütü (puahhahah vallahi yav ütü)

3. Ayakkabılık kışlık düzene geçirilecek (evet hala sandaletlerim ortalıkta, ama el insaf daha İzmir 25 derecenin altına düşmedi)

4. Kışlık elbiseleri çıkar, yazlıkları elbise kılıflarına koy (dalga geçme böyle detay yazmazsam unutuyorum!)

5. Yorganı çıkar (kaç gündür üşüyoruz ama yok bir yorgan çıkaramadık!)

Oradan bakınca komik geliyor biliyorum ama vaziyet böyle…

Aslında sana bi’ şey diyeyim mi, ben böyle defterler dolusu yazmasam asla organize olamam. Çünkü artık evde totomuzu toplayacak birisi yok, düzenimizin sürdürülebilirliğinin tek yolu organize olmaktan, sıkı ve uygulanabilir bir plan yapmaktan ve tabii ki plana uymaktan geçiyor.

Yoruluyoruz ama şimdilik iyi kotarıyoruz bence. Zira çok yoğun bir hayatımız var aslında.

Sabah 06:30 kalkıp kahvaltı hazırlıyorum, sonra 07:20’de çıkıyorum. O arada ecnebiler gibi ailecek kahvaltı yapıyoruz, bak buna hep özenirdim, benim erken çıkmam yüzünden yapamayız sanırdım ama yo, bal gibi de yapıyoruz.

Ben çıktıktan sonra İlker Arca’yı servise bırakıyor. Herkes işine, okuluna… Arca’yı evde karşılayacak kimse olmadığı için bu iş İlker’in üzerine kaldı maalesef. Beş gibi eve giriyorlar. Arca kurt gibi aç olduğu için bir şeyler atıştırıp dinleniyorlar. Arca için keyif anları… Ben gelmezden önce ödev yapılıyor. İlker benden daha titiz, başında duruyor Arca’nın ve özenli yapması için beynini yiyor.

Ben yedi gibi geldiğimde, genelde ödevler bitmiş oluyor. Yemekleri Pazar günü yapıyorum, hafta içi sadece ısıtmak kalıyor. Şimdiye kadarki rekorum bir seferde sekiz çeşit yemek. Söylemesi ayıp yemek konusunda pratik bir insanımdır, evde yedi senedir yemek yapan başkaları olmasına rağmen hızımı kaybetmemişim (iş başa düşünce:P)  

Yemekten sonra da zaten Arca ile hepi topu 1-2 saatimiz kalıyor. Arca dokuz gibi uyuduktan sonra da ben en fazla on ikiye kadar dayanabiliyorum. O arada ütü, çamaşır, ufak tefek ev işi yapabiliyorum. Hafta sonu tam bir domestik hayat sürüyoruz.

Hazır mısın? Hafta sonumu anlatayım mı?

Kurslardan bahsetmiştim. Sonra mesela son iki haftadır, cumartesi öğleden sonra temizlik yapıyorum. Akşamları genelde Zeynep ve güllerle takılıyoruz. Çocuklar tepişiyor, biz şarap bira çerez, muhabbet… Bu hafta İlker hastaydı oturduk evimizde.

Bu Pazar pazara gittim mesela. Nasıl iyi geldi anlatamam. Bir yandan mandalina kokuları geliyor, başka taraftan nar diye naralar atıyor pazarcı. Sarımsak satan teyze ile amcayı özlemişim, ellerinden öpecektim neredeyse. Bir domates almışım of ki ne of. Urlalı amca hafif çatlağından al, iyice ermiş olur dedi. Vallahi nefisti, birkaç tane de çakırlardan attık torbaya, buzdolabına sokmayacağız, biraz da evde erecekler. Karaburunlu amca ile teyzeyi tek geçerim. Belki bahsetmişimdir, eski müşterileriyim, organiğin de organiğiymiş, zira Karaburunun en ucunda GSM’in çekmediği bahçesinde yetişirmiş limonu, mandalinası, narı… Bunun için bile gidilir pazara bak vallahi nefis. Ve eğer söyledikleri gibi benim pazarımı Üçkuyulardan kaldırmaya niyetlenirlerse, kendimi tezgahlara filan zincirleyebilirim. Greenpeace gönüllüleri eylemim karşısında saygıyla eğilirler. Benim pazarımdan domates alma hakkımı, mutluluğumu elimden alamazlar!

Bak asfalyalarım attı yine acayip gerildim. Neyse…

İşte o pazardan aldıklarımı da pişirdim o gün, kap kap yemek hazır.

Şimdi bu tempoyla nasıl baş ediyorsun diye merak edenler olabilir, “lan amma abarttın biz senelerdir böyle bir tempoda yaşıyoruz, sen kime bıkbıklanıyon” diye burun kıvıranlar da olabilir. Birinci grubu bir yazının devamını okumaya davet ediyor, ikinci gruba yürü git diye çemkiriyor, huzurlarınızda bu, “ben mikemmel kadınım, kariyer de yaparım, çocuk da yaparım, evimin yemeğini ütüsünü de kendim yaparım” mesajını vereceğim diye iki saattir klavye paralatan postun bu kısmını nihayete erdiriyorum.

Daha önce de söylediğim gibi; her işin başı plan, her işin başı program organizasyon. Alacağım her bir aksiyonu yazmak benim gibi erken bunamışlara özgü bir çözüm yolu, senin zihnin zehir gibiyse, kasmayabilirsin.

Sonra işbölümü. Benim muhterem olmasa benim tabii ki bütün işlere yetişmem söz konusu olamaz. Ödev konusu bile ilkokula yeni başlamış çocuğu olan kişiler için başlı başına bir iş, sorumluluk. Sadece bu değil tabii, yemek pişirmek, bulaşık makinesi boşaltmak, halıları süpürmek filan… Yani bir evi paylaştığın kişiden yapmasını bekleyebileceğin her işe dalar. 

Organizasyon dedim ya, mesela pazardan alışveriş önemli ama market alışverişini sanal marketlerden yapabilirsin. Öğle tatilinde sipariş veriyorum mesela, akşam geliyor. Zaten kapının önünde liste var, eksik oldu mu, oraya yazıveriyoruz ya da ben eksik malzemelerin fotoğraflarını çekiyorum. Komik ama görsel hafıza kaydı, not almaktan daha kolay. Geçen kitap kulübü toplantısında film tavsiyelerine internetten bakan Banu, ilgisini çekenlerin ekran görüntüsünü aldı telefondan, yalnız değilmişim.

Yine günün on iki saatini evin dışında geçiren bir insan için zaman nasıl yetiyor diye soracak olursan, zaman katillerine prim vermiyorum diye yanıtlayabilirim. Televizyon ve sosyal medya. Evde bu ikisine hemen hiç yanaşmamaya çalışıyorum. Bu kötü adamlar, senin kafanı dağıtıyormuş gibi görünse de aslında senden, ev işi yapacağın zamandan, çocuğunla sohbet edeceğin dakikalarından çalıyor. Ve ucu bucağı yok. Mesela bir film izlersin, başlar ve biter. Ama televizyonda zaplamanın, sosyal medyada onun bunun atışmasını okumanın sonu yok. Sabaha kadar yapabilirsin ve sonunda elinde koca bir hiç olduğunu fark edersin. 

Ha bu arada tabii ki eskisi kadar evimiz temiz değil, olsun. Bakmıyorum ben. Ruh sağlığım her şeyden önemli, biraz toz kir kadı kızında da olur. Çamaşırları gerektikçe ütülüyorum, olsun o sepet hiç boşalmıyor diye takıntı yapamam, hele çarşafım iç çamaşırım, ütüsüzmüş, ohoo geç bunları. Tabii eskisine göre daha az kitap okuyorum, daha az kendime vakit ayırıyorum, olsun yav, onun da bir çaresi bulunur. Bir planlamaya bakar puhahah!

Son olarak, yaşam koçlarının, "carpé diem"cilerin hiç hoşuna gitmeyecek ama akışına bırakmak yok bacım! Yok. Akışına bırakırsam uçurum aşağı yuvarlanırım, biliyorum. 

Ne demiş bir reklam büyüğümüz "kontrolsüz güç, güç değildir" kontrol her şeydir...