kısa #11: Ölüm

"Bir şey yap, güzel olsun. Çok mu zor? O vakit güzel bir şey söyle. Dilin mi dönmüyor? Güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz. Beceremez misin? Öyleyse güzel bir şeye başla. Ama hep güzel şeyler olsun. Çünkü her insan ölecek yaşta.."

Ne zaman genç birinin ölüm haberini alsam Şems Tebrizi’nin bu cümleleri aklıma gelir. Hepimiz ölecek yaştayız. Ve hemen hepimiz ölümden korkarız. Ölümü hayatın bir parçası olmasından ziyade hayatın düşmanı olarak görürüz. Oysa hayatta doğmak, büyümek kadar ölüme de yer var…

Arca ile bayılarak okuduğumuz Kumkurdu serisinde ölümü anlatan öykü çok etkileyiciydi. Ölüm bir kimseydi ve ölmek üzere olan bir köpeğe ölüm yolculuğunda eşlik ediyordu. Ölümün zamanı geldiğinde - hayatın belirlediği zaman - canlılara eşlik eden bir yol arkadaşı tasviri ve canlıyı alıp götürdüğü yerin hem uzak hem yakın bir yer olması fikri bu yaşımda beni bile inanılmaz etkiledi ve ruhuma iyi geldi. Arca öyküden sonra hüzün dolu birkaç soru sormuştu ve sonrasında bir sessizliğe gömüldü, içselleştirdi sanırım. Bu öyküyü okuduğumuzun üzerinden biraz zaman geçtikten sonra anneannemden ve öldüğünden bahsederken hali son derece doğal ve kabullenmiş görünüyordu.

(Diyorum işte size bu Kumkurdu serisini alın, aile boyu ruh sağlığınız için lazım:) Yayınevi bana prim vermeli hahah, yok yav ben sadece bu seriyi tekrar baskıya alıp çocuklara ulaştırma konusundaki etkinliği için kendilerini tebrik ve takdir edebilirim!)

Bugünlerde okuduğum “Az seçilen yol” kitabındaki ölüm bölümü bana Kumkurdundaki öyküyü hatırlattı. Yazarın ifadesi çok hoşuma gitti, diyor ki; "ölümün bize sürekli eşlik ettiğini bilerek yaşayabilirsek, o zaman ölüm müttefikimiz olur. Yaşayacak ve sevecek zamanımızın sonlu olduğunu "ölüm"ün öğütlerinden anlayabilmişsek ne mutlu bize, çünkü o zaman zamanımızı en iyi şekilde kullanmaya ve hayatımızı dolu dolu yaşamaya yönlendirebiliriz."

Ölümden kaçmak, onunla yüzleşmemek hayattan kaçmaktır.