Neyi dilediğine dikkat etmek lazım

Metro ile EVKA-3 istikametine gelirken sağda, istikametten dönerken solda, Sanayi ile Bölge durakları arasında, bir zeytinlik çıkıverir karşına. Uçsuz bucaksız. Bana bizimkilerin memleketini, Akhisar’ı hatırlatır. Zeytincilik Araştırma Enstitüsü orası. Ben her gün önünden geçerken – hava da güzelse – ah şu yoldan bir yürüyecek vaktim olsa, ne keyifli yol derdim.

Al işte! Geçen cuma yürüdüm. Hem de yetinmedim, Bölge’den de Bornova’ya kadar yürüdüm. Hay ben o yürüyeyim diyen dillerimi!

Teknik arıza anonsu yaptılar, Çankaya dolaylarındayız. Sanayi’de indireceklermiş de yetkililer yönlendirecekmiş. İndik, Sanayi durağı mahşer yeri gibi. Teknik arıza ne kadar yalansa, yetkili yönlendirmesi denen şey de o kadar yalan! Yetkilimsi kişinin elinin tersiyle işaret ettiği yer bir dolmuş durağı ve İzmir’in bütün dolmuşları gelse, o kadar insanı taşıyamaz. Hadi bir taksiye bineyim dedim, yok, almıyor taksiler zaten trafik felç. Bu sebepten İlker’in ta evden kalkıp gelmeye yeltenmesine de ofisteki arkadaşların alalım tekliflerine de hayır dedim. Yürüdüm. Evet o güzel zeytinliklerin yanından yüz kadar kişi ile birlikte yürüdüm. Neyse ki toplu taşımayı kullanmaya başladığımdan beri ayağıma topuklu ayakkabı giymiyorum, rahatım. Hava da güzel. Eh bir şey istesem olacakmış. Daha manalı faydalı bir şey.

Olayı Bölge durağına vardığımda öğrendim. Meğer konteyner istif alanında çalışan vinç, konteynerin birini rayların üzerine düşürmüş, metronun ilk vagonu da – Allahtan durağa yaklaştığı için yavaşlamaktaymış – bu konteyner sebebi ile devrilmiş. Tabii ben vagonu öyle görünce bir fena oldum açıkçası. Hemen polis buldum, ölü yaralı? Allahtan ölü yok, yaralılar da hastaneye aktarılmış. Döndüm dolandım, içimdeki muhabirle birlikte fotoğraf çektim yerel gazetecilere biraz takıldım. Tamam işte bitti, artık gideyim diyeceğim de hala trafik fena. Genç bir kız gördüm belli oralardaki yurtta kalıyor, bilir, "Bornova'ya yürümekten başka çare yok" dedi. Yol arkadaşı olduk. Antakyalıymış, Tıp fakültesinde birinci sınıf. Kibar, tatlı bir kız. Nasıl yürüdük, nasıl Bornova'ya vardık anlamadım bile. Zeytinliklerden bile iyi geldi.

Hayatlarımız, her birimizin tek tek hayatı birer roman gibi aslında. Çoğu zaman payıma başrol düşmediğini düşünüyorum, kendi romanımda bile yardımcı karakter gibi hissediyorum. Bırak kendi hayatımı, zihnimde kurguladığım öykülerde bile ben başrolde değilim. Trajedi yaşayacak acılar görmedim - şükür - , tüm dünyanın benden bahsedeceği başarılara da imza atmadım. Ortalama bir hayatın içinde, her çocuk kadar örselenmiş, her yetişkin kadar silkelenmiş, ne dibe batmış, ne zirveye oynamış, sıradan bir hayatın silik izlerini taşımaktan başka bir özelliği olmayan kimselerin ruh hali var üzerimde.

Lakin o gün yürürken fark ettim ki; dilediğim şeylere sahip olma gibi bir meziyetim (?) var. Her insan gibi, her insan kadar... Sonra hayatımla ilgili evvelden neler dilemiş olduğumu, nelerin hayalini kurmuş olduğumu gözden geçirdim. (Evet oldukça uzun bir yoldu, epey vaktim vardı) Ve bil bakalım ne oldu? Parça parça hayalini imgelediğim, içten dilediğim her şeye, şükürler olsun ki, sahip olduğumu fark ettim. En kötü zamanlarımda bile aslında içinde bulunduğum durumu, ama bilerek ama bilmeyerek, kendimin şekillendirmiş olduğunu fark ettim.

Bu farkındalık beni bir roman kahramanı yapar mı? Yapmaz. Ama bundan sonra neyi dilediğime dikkat etmem lazım, net!