Farkındalığın da farkında olmak

Blogda arama kısmı var, sağ sütunda, “farkındalık” kelimesini arattığınızda onlarca defa tanımlamış, cümle içinde kullanmış, güya içselleştirmişim bu kelimeyi. Günlük yaşamımda da kullanıyorum, yani “blogda neysem yaşamda da oyum” mesajını alınız lütfen.

Derhal birkaç örnek sunuyorum, aralarında çok eğlenceli yazılar varmış, yazdığımı bile unutmuşum, epey eğlendim okurken:) (“siz de okuyun!” mesajını alınız lütfen:P)

Burada analık mertebesinden tanım yapmışım;

http://gununcorbasi.blogspot.com/2011/12/baclar-analar-toplasn-muhim-izahatlarm.html

Burada farkındalığa çok pis sövmüşüm:

http://gununcorbasi.blogspot.com/2012/05/allah-cumlemizi-farkndalk-illetinden.html

Burada da ahkam kesmişim:

http://gununcorbasi.blogspot.com/2014/11/arafta-msn.html

Ve daha onlarca defa yazmışım ama sorun şu ki; ben bu kelimeyi tam anlamamışım.

Farkındalık aslında pek çoğumuzun kullandığı gibi yüzeysel bir “hmm taam işte farkındalığımız şe’oldu, n’oldu?” değil, yani değilmiş.

Bugünlerde elimde bir kitap var: Cesur Yanınızı Kucaklayın, Brene Brown. Blog sayesinde tanıdığım uzaklardan birbirimize maillerimizle dokunduğumuz sevgili B.B. (woaw Brigitte Bordot gibi ne şahane bir kısaltma:)) önerdiğinde, hemen sipariş etmiş, gelir gelmez de kitaba balıklama dalmıştım.

Sindirilmesi gereken, derin ve çok katmanlı bir kitap. Kitabın bende bıraktıklarını paylaşmayı çok istiyorum. Ancak bugün sadece yazarın da Kristin Neff’in kitabından alıntıladığı “Farkındalık” tanımını aktaracağım:

“Duyguların ne bastırılması ne de abartılması için olumsuz duygulara karşı dengeli bir yaklaşım içinde olmak. Aynı anda hem acımızı görmezden gelip hem de bunun için merhamet duyamayız. Farkındalık, olumsuzluğa tutulup kapılıp gitmememiz için, düşünce ve duygularımızla “özdeşleşmememizi” gerektirir.”

Farkında olmak, aslında olduğu gibi görmek ve kabullenmenin ilk adımı. Böylece duygularımızın bizi yönetmesine izin vermeyerek farkına vardığımız durumların üstesinden gelebiliriz.

Günlerden bir gün, henüz kitabın bu bölümünü okumadığım bir gün…

Kendimi b.k gibi hissettiğim bir gündü, geçmişime dönük bir farkındalık yaşamıştım ve hiç hoşuma gitmemişti. Kendimi suçladım, kendimi resmen telef ettim. İçip içip ağladım desem (bir şişe bira:P) vallahi abartmış olmam, istersen muhtereme sor. Arca ile ikisi piyano çalışıyorlardı ve ben ışıkları kapatmış, gözyaşlarım çenemden akarken mutfak penceresinden karanlığı seyrediyordum. Beni o halde bulunca doğal olarak dehşete kapıldılar, kim olsa kapılır. “Sorun sizde değil bende yavrularım” diyerek sakinleştirmeye çalıştım evin iki oğlanını.

Arca uyuduktan sonra, tabii ki her şeyi İlkere anlattım, (kesinlikle deli olduğumu düşünüyor ama aşk işte sen nelere kadirsin…) beni sakince ve anlamaz inanmaz bir ifadeyle dinledi. Dürüstlüğümden şüphesi yoktu, yani biliyordu her şeyi anlatırdım ama işte o kadar saçmaydı ki aslında, beni anlamakta, içinde bulunduğum ruh halini kavramakta güçlük çekiyordu.

Neyse konumuz o değil, konumuz muhteremin ne dediği; “peki tamam böyle bir şey oldu, peki tamam çocukken yaptığın seçimlerin yanlış olduğunu düşünüyor ve üzülüyorsun, anlıyorum. İyi o halde eskiye dönemeyeceğine, dönsen de bugünkü sen olarak dönemeyeceğine ve aslında kimseyi de suçlayamayacağına göre önüne bakmanın zamanı gelmiş işte.”

Meali, “eh be kadın olan olmuş, olan olmuşun farkında olmuşsun, şimdi de farkındalığının farkına var, kendini sev, şahsına merhametini, şefkatini ver ve haydi yavrum yoluna devam et!”

İşte bu yüzdendir ki bacım, ben hala böyle kitaplar okuyorum ama İlker okumuyor ve işin garip tarafı hiç okumadı?