"Challenge Accepted!" => Belçika

Nereden başlasam, nasıl anlatsam?

Aslında klasik Yeliz olarak toz ve bulut evresinden başlamalıyım ama bu defa sondan başlayayım.

Belçika'ya yerleşiyoruz.

Çalışma izni ve diğer her şeyin belli bir süreçte ilerleyeceğini düşünürsek, sanırım birkaç ay daha buralardayız ama sonra çekirdek ailemiz için yeni mücadele başlıyor, bir challenge ve "Challenge Accepted!"

Peki tamam, toz ve buluttan başlayacağım yoksa bir şeyler gıdıklıyor beni. Yazının bundan sonrası uzun, çok uzun olacak, okumaya üşenenler aramızdan ayrılabilir, biz kalanlarla devam edelim.

Ömrümün yarısından fazlası muhteremle geçirdiğim için rahatlıkla onun adına da konuşabilirim ki, yurt dışında yaşama düşüncesinde olmadık hiç. Halbuki ablam, kızım mezun olunca Amerika'ya filan gidin, demişti de cesaret mi edememiştik? Belki. Birlikte okuduğumuz pek çok arkadaşımızın aksine parmağımızı oynatmamıştık.

Hele bir de İstanbul’dan İzmir’e kaçınca (kaçtık vallahi) üzerimize bir rehavet çöktü ki sorma…

Hayat kolay değil, hiçbir zaman olmadı, hiç kimse için. Fakat bizi blogdan az çok takip edenler biliyor, “hayat bize güzel” diyecek bir hayatımız var İzmir’de. Ailelerimiz, dostlarımız yamacımızda. Bahar geldi mi, Urla’da Pazar kahvaltıları, Kordon’da bira keyifleri, yazın Çeşme senin Özdere benim yazlıkçılık hayatı…

Gel gör ki, çember daralıyor. Ve maalesef – MAALESEF – Türkiye İzmir’den ibaret değil. Ve maalesef hiçbir şey göründüğü gibi değil.

Bizim o aile sohbetlerimizin, dost meclislerimizin, kitap kulübü toplantılarımızın bir kısmında uzun zamandır hep memleket meseleleri var. Her sohbet umutsuzluğumuzun bir yansıması adeta. Bombaları, saldırıları saymıyorum, genel olarak bir bezginlik, sürekli bir kaygı… Her zaman böyle değildi. Umut hep vardı, eskiden.

Kör topal idare eder gideriz, çocuğumuzu lisede veya üniversitede başka memleketlere gönderelim yeter, diye düşünürken, çevremizden bizim gibi insanların birer ikişer ülkeden ayrılma planlarını dinlerken bir de baktık, biz “acaba gidebilir miyiz? Nereye gidebiliriz?” demeye başlamışız.

Darbe sonrası Uruguay geyikleri dönüyordu, sormuştum blogda; “ne yapabiliriz?” ve yol gösterenlerim, fikir verenlerim çok oldu, öyle de iyi geldi ki… (Elvan, Burcu, Gülçin, Esra, Özlem ve daha hatırlayamadığım pek çok arkadaş, bu blog çok değerli!) 

Bir süre yoğun bir araştırmanın içine girdim, planlar, listeler, sağa sola sorup görüş almalar… Sonra işlerin yoğunluğu ile bir köşede bıraktım her şeyi. Aylar geçti üzerinden. Nadasa bırakmışım belli ki, zira bir gün İlker’in “ne oldu bizim yurtdışı planları? Önceliğimiz mi değişti?” demesiyle düşünceler filizlenmeye hatta kök salmaya başladı.

Boş durmadım. Allah biliyor ya sıkı çalıştım. Linkedin’de profilimi job seeker’a çevirdim, hatta paralı üyeliğe geçtim. Bizim şirketin Almanya merkezde çalışan arkadaşlarımla irtibata geçtim, yol gösterdiler, iş görüşmesi ayarladılar. Merkezde ve diğer ülke ofislerinde iş ilanlarını takip ettim. Sadece kendi şirketimin değil, diğerlerinin de Avrupa merkezlerine iş başvurularında bulundum. Ve bir gün beni aradılar. Bir video görüşmesi yapmak istediler. Ama dediler önce sınava gireceksin. Haydaaaa ! Kardeş ben gelmişim kırkıma ne sınavı gözünüzü seveyim diyemedim, girdim. Testlerin deneme sınavları çok kolaydı, bir gece oturdum başına meğer sınavların aslı kazıkmış, üç saat beyin mıncıklaması geçirdim şerefsizim! Allahtan sınav başında kaç yaşında olduğunu yazıyorsun, muhtemelen bu yaşta bu kadar iyi dayandı deyip, geçer not verdiler. Video görüşmesine geçtik. Bence pek iyi değildi, zira direktörün biri beni fena bozdu; hep metotlardan bahsediyorsun değişik bir şey söyle dedi. Gözüne far tutulmuş tavşan gibi kalakaldım. Aman canım neyse dedim, bir tecrübedir nihayetinde, böyle böyle pişeceğiz, baktın olmuyor, blogda geyiğini çeviririm dedim, geçtim.

Ertesi gün Belçika’ya çağırdılar. Vizem mi var? Yok tabii ki! Neyse ki Sakız adasına gitmek gündemimizdeydi, hadi dedik Yunanistan’dan başvuralım. Normalde bir haftada çıkan vizeyi iki haftadan uzun bir süre bekledikten sonra nihayet Belçika’ya gittim. İlker’e diyorum ki, “bunlar benim uçak, otel, transfer masraflarımı ödeyip iş görüşmesine çağırıyorlarsa, bir iş teklifi gelebilir.” Meğer adamlar benim gibi onlarcasını çağırmışlar böyle görüşmeye, havaalanından otele transferimi yapan şoför yumurtladı. (naçizane tavsiye; özel şoförlü araç tahsis ediliyorsa, burnu büyüklük yapıp arka koltuğa kurulmayınız, dedikodu ve sohbet istiyorsanız şoför mahalinde seyahat ediniz, şirket sırlarına kadar erişirsiniz.)

Ve tabii benim dötüm yere indi, bir de tespitte bulundu; “yarın görüşme sonrası teklif gelmez de size sonra bilgi verelim derlerse, bil ki, işi alamadın”. Peki.

Ertesi gün görüşmede çok gevezelik etmeme (ingilizce konuşurken de toz ve bulut evresinden başlamayı seviyorum nitekim görüşmenin sonralarına doğru benden birkaç kelime ile bir şey cevaplamamı istediklerinde, “sadece birkaç kelime mi? emin misiniz” diye dehşete düştüm ve herkes gülmeye başladı. ) ve sadece çenemle değil tüm uzuvlarımla konuştuğum için masadaki bardağı devirmeme rağmen beni sevmiş olacaklar, iş teklifinde bulundular. 

Hemen kabul etmedim, edemedim, edemedik. İlker'le günlerce kafayı yedik konuşmaktan, araştırmaktan. Ulen bodoslama da gitmiyorsun ki, adamlar sana çalışma izni çıkaracağız, eşyanı taşıyacağız, yol masrafını filan vereceğiz diyor yani sen oraya gidesiye kadar sana tüm işlemleri kolaylaştırıyor ama bir süreliğine tek maaşla geçinebilir misin, tüm hayatını nasıl değiştirirsin, öyle büyük soru işaretleri ki... Neyse ki yine bu blog sayesinde tanıdığım Yeşim ve Evrim imdadıma yetişti. Onlar da Belçika'da yaşıyorlar hem de yıllardır. Bildiklerini paylaştılar, yol gösterdiler. Her şeyden önce içimi rahatlattılar. 

Ve ailelerimizle arkadaşlarımızla paylaştık, hemen hepsi olumlu karşıladılar. Beni yeni arkadaş edinmekle tehdit eden (evet bir Rahşan varmış yedekte:/) Zeynep ve muhteremin otuz yıllık arkadaşları Tufan ile Orçun, Tamer abi ve Arca'nın anne babasından sonra en çok sevdiği insan olan Poyraz dışında herkes diyebiliriz:)

İşte böyle... Şimdi artık kararımızı verdiğimize göre, işlemlerde sorun çıkmaması ve hızlıca neticelenmesi için dua etmekten başka yapacak bir şey kalmıyor. Kalp çarpıntısı ise baki. 

Hayır dualarınızı eksik etmeyin bacım, hadi ben kaçtım.