Bir evi sevmek için insan neye gereksinim duyar?

Bilinmeyen yanım dedim bıraktım, devam...
Pinterest'te gizli panolar oluşturmak.

Sapıkça değil de utanıyorum yav...
Bak anlatayım.
Geçenlerde sonbaharın gelişine sevinemememin sebeplerinden biri olarak planım olmamasından bahsetmiştim. Evet son zamanlarda plansız anı yaşıyorum. Carpe Diem! Herkesler anı yakalamayı ister ama ben arızayım plan seviyorum, hedef seviyorum, proje insanıyım...

----- Bu arada blogun tasarım projesini tamamlamış olmama rağmen hala egomu şişirecek yorumlar gelmediği gözümden kaçmış değil, bilesin okur kardeş :S ----

Geçen yıl bu zamanlar veya daha sonra, kendime bir okuma köşesi hazırlamıştım. Hemen hiç masraf yapmadan eldeki evdeki malzemelerle... Orada geçirdiğim vakitleri o kadar seviyorum ki kelimelere dökmem mümkün değil. Bu küçük bir kızken kendime yarattığım yuvalara benziyor. (ingilizcesi nook aslında, kuytu köşe gibi çevrilebilir sanırım) Dolapların kuytu köşeleri, minderlerden çadırlar... (Hmm sanırım Arca'ya da yapmalı.)

Demek benim evle ilgili bir takım düzenlemeler yapmam şart oldu, Arca'nın oyun odasındaki halı ile yatak odasındakilerin yerini değiştirmek ruhuma ihtiyaç duyduğu heyecanı vermedi, dedim ve aldım elime kalem kağıdı, evi oda oda gezmeye başladım. 

Yok, hayır bu evde yapmak istediğim hiçbir şey yok. Daha doğrusu içimde bir his bu evi bırakıp gideceğim ve yaptığım her şey boşuna olacak, diyor. Belki kira olduğu içindir. Ya da benimsemekle ilgili... Bak mesela İstanbul'daki evimizi çok benimsemiştim, Bakırköy'de Zuhuratbaba'da kırk senelik küçük bir apartmandı. Bahçesinde badem, kiraz, malta eriği ağaçları vardı ve o bademin dalları bizim oturma odasının penceresinden içeri girerdi. Komşularımız harika insanlardı ve eğer hala İstanbul'da yaşıyor olsaydık, o evi satın almak için elimden geleni yapardım. Şu an oturduğumuz ev daha konforlu daha güzel belki ve eşyalarımız da hiç değişmedi ama dedim ya benimseyemedim. Baksana, salon perdem hala yırtık, perde bile almak istemiyorum. Bugün evime ilk kez gelecek birini davet edesim yok mesela. 

Bu konuda bir şeyler yapmalıyım. Aslında önümde iki seçenek var, ya bu evi seveceğim.... ki bunu nasıl başarabileceğimi bilmiyorum. Sahi insanın bir evi sevmesi için neye gereksinim duyar? Bana kuytu köşelerden bahsetme, o, evin tümünü sevmek için yetmedi, denedim, olmuyor.

Ya da evi değiştireceğim... demek istediğim evde değişiklik değil, evi değiştirmek... Daha doğrusu bir şeyler yapacaksam kendime ait bundan sonra yaşayacağım evde yapmak. 

Plan şu; Bir gün evim olursa odalarını nasıl düzenleyeceğim?

Çok acınası bir haldeyim değil mi? Biliyorum. 

Bunu bir secret gibi düşün, bir evrene çağrı gibi... hani istersin ve o seni gelir bulur.

Pinterest burada devreye giriyor. Bu kadar mistik, bu kadar ruhani yaklaşımdan sonra araya bir sosyal medya paylaşım sitesini sokuşturmak abesle iştigal oldu, farkındayım ama sonuç bu...

Evet işte itiraf ediyorum, Pinterest'te gizli panolar oluşturuyorum. Gelecekteki evimin mutfağı nasıl olacak, çocuk odasında neler olacak (gerçi bu gidişle genç odası da hazırlamaya başlasam iyi olacak), ne tarz bir oturma odası olsun... falan filan... Bu biraz Sims oyununa benziyor. Oyunda en çok ev tasarım kısmını severdim. Sonraları bunların sosyal hayatları filan oldu ama o ilk versiyondaki kendi evini inşa edebilme keyfini hiçbiri vermedi.

İşte böyle... Artık bilinmeyenim kalmadı. Bir gün bir evim olma ve panolarıma raptiyelediklerimi uygulama fırsatı söz konusu olursa, paylaşırım bile, ama şimdilik bu utanç sizinle benim aramda kalsın.

Herkes ne acınası sefil bir insan olduğumu öğrendiğine göre sessizce dağılabiliriz.