Ne? biri Belçika yazısı mı istemişti?

Muhterem ile üç günlüğüne Brüksel’e gittik. Maksat, hangi muhitlerde yaşayabileceğimizi, Arca cücesini hangi okullara gönderebileceğimizi görmek, öğrenmekti. Tavsiye edilen semtlerdeki gözüme kestirdiğim birkaç okula mail atıp randevu istemiştim ama beni hiç sallamadılar. Yine de kötüye yormadım, yüreğimi çürütmedim. Bir şeyleri netleştirecektik nihayetinde, en azından kafamızda canlandırmak kolay olacaktı.

Kafamız daha da karıştı. Neden? Çünkü bilmediğimiz bir şey için pek çok seçeneğimiz var. Ve seçim yapmamızı kolaylaştıracak objektif bir kriter yok, sadece tecrübeler ve fikirler var.

Çok bilinmeyenli, çoktan seçmeli bir kaosun ortasında kaldık, lanet olsun. 

Bilinmeyenlerimizde en can alıcı soru: 

Nasıl bir muhitte yaşamak istiyoruz?

Şehir merkezinde ve göçmen yoğunluklu bir muhitte mi?

İyi tarafları:

Herkes yabancı olduğu için yabancı hissetmeyeceğin söyleniyor.

Okullar göçmenlere alışkın olduğu için Arca için adaptasyon daha kolay olabilir?

Brükselli olmak diye bir şey var ve bu iyi bir şeymiş.

Her yere ulaşım çok kolay, toplu taşıma müthiş.

Daha küçük apartman daireleri var, (zaten evler çok pahalı ancak daire tutabilirsin), kullanım kolaylığı var.

Ayrıca daire bulma konusunda rahatsın çünkü çok fazla kiralık daire var.

Kötü tarafları:

Gerçekten kaotik bir yerde yaşamak ister miyiz? Emin değiliz!

Okul olarak Flaman okulu seçme ihtimali neredeyse yok, zira herkes bu okullara çocuğunu göndermek istediği için kriter getirmişler, ebeveynlerden birinin bu dili konuşması lazımmış, oldu! Dolayısıyla mecburen Fransız okuluna gitmek zorunda kalacak.

Flaman okulunu istiyoruz çünkü, Arca Almanca ve biraz İngilizce öğreniyor bu dili öğrenmesi kolay olabilir. Ayrıca Flaman okullarının eğitimi daha iyiymiş.

Toplu taşıma iyi ama trafik de yoğun haliyle.

Mevcut yaşamımızdan ev ve muhit olarak daha düşük bir semtte ve evde yaşamak zorunda kalabiliriz.

Şehrin biraz daha dışında ve Flaman bölgesinde bir muhitte mi?

İyi tarafları:

Flaman okuluna yazdırma şansımızı yüksek olacak. (Yani umarım)

Daha düzenli, daha sistematik bir düzen olacak.

Mecburen adapte olmak zorunda kalacağız.

Çok daha güzel bahçeli evler, uygun fiyata. Bahçeli bir ev çok motive edici olurdu:)

Trafik az.

Kötü tarafları:

Kiralık ev yok! Uccle denen semtte (o yukarıda anlattığım şehir merkezi) yüzlerce ev varken Sint-Peters_Leeuw denen yerde kiralık yok!

Toplu taşıma daha sınırlı.

Flamanlar tarafından dışlanma tehlikesi varmış. 

"Mış", aslında birçok şey "mış", çünkü yaşamadan kendi fikirlerimizi oluşturmamız çok zor. Bunlar tanıdıklarımız ve arkadaşlarımızdan duyduklarımız. Aslında okulu merkeze alıp buna göre bir hayat inşa etmeyi planlamıştık ama her şey bizim hayal ettiğimiz gibi olmuyor, başka bilinmeyenler var. Seçeneklerimizin olması çok can sıkıcı. İki dili de öğrenmek zorunda olmak mesela, çok korkutucu. Arca için iyi, bizim için zor. Biri bize şurada yaşayacaksınız, şu okula çocuğunuzu göndereceksiniz, şu dili öğreneceksiniz dese, vallahi daha iyi olacak. Bu arada daha İlker ne iş yapacak kısmına hiç gelmediğimiz bilmem dikkatlerden kaçmadı. En kocamanından bir soru işareti de buna gelsin:/

Nasıl yapmalı, nereden başlamalı? Bir taraftan başlayamamak da var… Şöyle ki, çalışma izni için evraklarımı gönderdim, fakat bakalım çıkacak mı? Biz çıkacak nasıl olsa diye düşünüyoruz ama ya çıkmazsa? Zaten o zaman hem burada kaldık, hem de ben işsiz:/ Evimin kadını olurum artık.

Hadi çıktı diyelim, sonra bir de vize işlemleri olacak. Peki hadi o da halloldu diyelim, okullar kapanmadan nasıl yazdıracağız Arca’yı? Ay bana sağdan soldan geliyorlar, yeminle ruhum sıkıldı, neyse…

Benden Belçika yazısı isteyenler, şimdiden pişman oldular mı acaba? İşte ben adamın beynini böyle yerim. Ama bak yazmak iyi geldi, kafada toparladım az buçuk. Zira annem arıyor, n’aptınız? Bir şey diyemiyorum. Ablam soruyor, diyorum kafa binbeşyüz nasıl anlatayım? Hafta sonu Zeyneplere biraz anlattık, iliklerini kuruttuk yeminle. Halimize acıdılar, artık gidiyoruz diye kızamıyorlar bile, o kadar çaresiz görünüyoruz.

Acıdılar çünkü her gün 20.000 adım attık, minimum sekiz defa toplu taşıma taşıtı değiştirip minimum 3 semt gezdik, ayaklarımızın altı su topladı, yine de “Hah işte bu semtte otururuz, bu dili öğreniriz, çocuğumuzu bu okula göndeririz, böyle de bir yaşamımız olur” diyemedik, lanet olsun içimizdeki detay aşkına!

Detay demişken, Brüksel seyahati ile ilgili detaylar, yemeler içmeler azzz sonra!