Ankara

Döndük. Ankara'dan.

"Bugün git yarın gel" nakaratının sadece Türk devlet dairelerine özgü bir şey olduğunu sanıyordum, yanılmışım. Belçika konsolosluğu da bu konuda bizimkilerle yarışırmış meğer. Meğer aklına esmiş de bu hafta çalışma vize başvurularını kabul etmeye amma ve lakin ailenin kalanının vize başvurusunu kabul etmemeye karar vermiş. Öyle işte...


Daha kötüsü vize merkezi, bunu bize bildirmeyi atlamış, hatta bu bildirimi yapma konusundaki hatasını telafi edebileceği pek çok fırsat çıkmasına rağmen (aylardır gerek e-mail ile gerekse telefon ile onlarca defa soru sorduğumdan merkez beni artık sesimden tanıyor) düzeltmemiş, yani uzun lafın kısası İlker ve Arca haftaya tekrar Ankara yolcusu. Daha kötüsü İlker sonra bir de mülakata gidecek ve daha da kötüsü vizelerimiz aynı anda çıkmayabilir.

Halbuki müthiş hazırlıklıydık. Hiçbir eksiğimiz yoktu. Belgelerimizi fazlasıyla hazırlamıştık. Her biri ayrı ayrı dosyalarda, muntazam sırasıyla konmuş, vize merkezi ile yapmış olduğum yazışmaların birer çıktıları alınmış, Belçika'ya ödenecek paralar fazlasıyla hükümetlerinin hesaplarına geçmişti.

Bir belge Ankara'dan temin edilecek diye randevu tarihinden iki gün evvel seyahat planı yapmıştık. Devlet dairesi bu, belli mi olur, biz önceden gidelim baktık hallettik Ankara'yı gezeriz dedik, hiç dert etmedik. Yola çıkmadan evvel arabanın farları bozuldu, birkaç saat geç yola çıktık ama yine de keyfimizi kaçırmadık.

Nitekim son belgeyi almaya yetiştik bile.

Keyifli olmamamız için sebep yoktu ki...

Tabu vardı. Ablam Arca'ya doğum günü hediyesi Tabu Junior almıştı. Yolda oynadık epey eğlendik.

Kiraz ve erik vardı, Arca ile pazar günü topladığımız meyveleri yolluk yapmıştık, karnımız ağrıyasıya kadar tıkındık.

Kahve vardı, dans vardı. Afyon'da kahve alıp arabada müzik açınca epey eğlendik, kahve candır, müzik candır, dans eden İlker cancandır. Allah biliyor ya sosyal medyaya servis etmemek için kendime çok zor hakim oldum. Hayır ısrar etmeyin, evliliğimi tehlikeye atamam. Çektiğim videoları dost meclislerinde, içki sofralarında meze yapacağım, kamuya açmayacağım.

Arca vardı.  Devlet dairelerinde gördüğü badem bıyıklı adamların hepsini Melih sanıyordu, kolumdan çekiştirip fısıltıyla soruyordu: "anne bu adam Melih mi?"

İlker vardı. Ankaralılar yağmurlu ve serin havada normal olarak montla gezerken bizim muhterem şort t-shirt ve terlik üçlüsüyle pek ilgi gördü.

Ankaralılar vardı. Arkadaş ne alem memleket yav... Caddelerde arabalardan çok insan var. Melih bunlara, bunların parasıyla üst geçitler yapmış ama yok onlar kendilerini yola atıyorlar. Çoluk çocuk bakmıyorlar, trafik akıyormuş sallamıyorlar, her yerdeler! Navigasyonda trafik sıkışlığını kontrol ediyoruz, ama tabii teknoloji henüz Ankaralının cadde işgalini gösterecek kadar ilerlemedi, insan trafiğini hesaba katamıyoruz. Ankaralılar siz bizi güldürdünüz, Allah da sizi güldürsün.

Double Zero pizza vardı. Vallahi süper bir yer. Fiyatı uygun pizzası nefis. Biliyonuz mu Angaralılar?

Pizzacıda yan masadaki aile vardı, o canım pizzaların üzerini, şaşkın bakışlarımız karşısında, hunharca ketçap ve mayonez ile kapladılar! Birer dilim yediler, yetmedi bir daha sıktılar, bir daha sıktılar! Ağladı o pizzalar Allah seni inandırsın ağladı. Var ya ben o lokantanın aşçısı olacağım, yeminle mutfaktan çıkar, bunları kovalardım! Ay bak şimdi yazarken aklıma geldi, yeminle içim titredi. (buraya dip not; biz de İzmirliler olarak Pizza Pizza'daki pizzalara ketçap mayonez sıkarız ama onlar hamur topağı üzerinde serpiştirilmiş sosis ve mantardan ibaret saçma bir pizzadır, mındar edilmesinde sakınca yoktur. Double Pizza'nın İtalyan usülü pizzalarına ketçap sıkmak cinayettir, o aile bir pizza katildir!)

ASPAVA vardı. Efsaneymiş, illa yiyelim dedik. Aslında Ankara'da büyümüş ve yemek konusunda zevkine son derece güvendiğimiz Elvan'ın hayatında ASPAVA'yı hiç duymamış, yememiş olmasından kıllanmamız gerekirdi. Vazgeçer gibi olduysak da Arca'nın yoğun ısrarı üzerine en meşhuruna gittik oturduk. Önden ikram bol, salata patates cacık mantar (bu arada hepsi soğuktu)... önce gözünü doyuruyor ama gele gele dürüme sarılı döner geliyor önüne. O sofrada sadece salatayı sevdim, doymadan dünya para verip çıktık.

Anadolu medeniyetleri müzesi vardı. Bayıldık.

Anıtkabir vardı, hayran kaldık.

Ve hatta müthiş bir sürpriz Asortik Krep vardı, "İzmirliler!" diye yanımıza geldi, bizi tanımıştı, çok çok sevindik, sohbet ettik, fotoğraf çekildik...

Dedim ya keyifli olmak için çok sebebimiz vardı.

Keyifsiz olmak için ise bir konsolosluğun kararı... Haksızlığa, mantıksızlığa, katlanamıyorum, bol bol bıkbıkladım, ama İlker her zamanki gibi etraf gişelerden dinlediği malzemeyle beni neşelendirmeyi başardı. Solumuzda Avusturalya'ya gitmek için ailece gelenler vardı, gişe görevlisi "evraklarınız hazır mı" diye sorunca, kadın "ne evrağı?" dedi, biz orada koptuk. Meğer bunlar aile ya meğer kocasının belgeler var ya, maaile gidebilecekler sanıyormuş.

Sağımızda Antepli bir amca vardı, telefon numarasını, Antep'in kodunu bir türlü hatırlayamadı, gişedeki kızı delirtti, en sonunda "amca aç telefonunu sor gözünü seveyim" noktasında bıraktık, ama eminim böylesinin işi çözülür, bizim gibi içtimaya hazır asker gibi her haltı tam olanlarınki kalır.

Aman neyse ne...

Ara sıra keyfimiz kaçsa da müdahale edemeyeceğimiz şeylerin neşemizi kaçırmasına izin vermedik, sonuçta birlikteydik.

Günün çorbası ailesi iyi bayramlar diler:)