Bakıcılı hayatımız

Can'ın annesi sormuş, biz de yanıtlayalım, sözümüzde duralım.

Bakıcılı hayatlarımızda "denge" olduğunu size ne gösterir?
Annenin evde olduğu saatler mi?
Bakıcı ile yaptığı etkinlikler mi?
Annenin yedirme, giydirme, oyun oynama etkinliklerinin miktarı mı?
Annenin mutlu ve güler yüzü mü?
Kuzuların mutlu ve güler yüzü mü?

Anane ve babane bize yakınlar, hık desek yanımızdalar ama biz hiç onların Arca'ya bakmasını düşünmedik. Ben sabah 8-akşam 7 evde yokum, ayda birkaç defa İstanbul, birkaç ayda bir de yurtdışı seyahatleri oluyor. Onların da hayatı var, kimseyi bağlamak istemedik. İmkanları zorlayalım dedik, olmasaydı mecburduk tabii.
Arca'nın doğumundan 1,5 ay sonra artık bakıcı konusunu netleştirmek gerekti. Zaten Arcanın 3. ayını doldurduğu gün iş başı yapacaktım. Üstelik 2. ayda ofisten "hadi bakalım yavaştan başla" sinyalleri almaya başlamıştım.
Bakıcı konusunda hiç alternatifim olmadı ama ilk ve tek adayım yüzlercesi içinden de gelseydi tek tercihim olurdu. Şanslıydık. Arca 1,5 aylıkken yarım gün olarak başladı. Birbirimizi tanıdık, anladık. Sadece Arcaya değil bana da baktı:) Süt yapsın diye az kuru börülce pişirmedi bana:) Ümit abladan tek isteğimiz Arca ile ilgilenmesi oldu, yemekti, ütüydü, temizlikti, hiç talepkar olmadık. Ama zamanla kendi evi gibi her işimizi halleder oldu.
Arca konusunda aramızda bir iletişim var, paralel hareket ediyoruz. Bazı günler evi aramıyorum bile, bazen birbirimizi görmüyoruz, İlker erken gelince Arcayı ona teslim ediyor. Cumartesileri de yarım gün evin temizliği için geliyor, onun buna, bizim ona ihtiyacımız var. Cumartesileri bile Arcanın sabah uykusu sonrası yoğurdunu buzdolabından çıkarıyor, ya da ben üzerini örtmemişsem (kötü anne diilim ayol, henüz uyumadan örtersen gıcık oluyor, dalsın diye bekliyorum) bakıyorum, o örtmüş, o kadar işinin arasında unutmuyor. Huzur önemli sanıyorum. Arca bazı günler Ümit abla evden giderken ağlar, boynuna sarılır bırakmaz. Ona bağlanmasının Arca için ne kadar sağlıklı bir davranış olduğunu bildiğim için hiç üzülmüyorum, hatta hoşuma gidiyor. Arcaya sevgi gösteriyor ki Arca da onu seviyor. Annem bize gündüzleri uğradığında bir gözlemini paylaşmıştı, sevinmiştim: "Arca bütün gün Ümit ablayı takip ediyor, gözünü ondan ayırmıyor" demişti. Biz de Ümit ablayı hiç kırmamaya çalışıyoruz, naif çünkü biliyorum. Bazen yapma dediklerimizi yapıyor, biliyorum. Akşamüzeri muhallebi yedirme, meyva yesin yoksa akşam yemiyor diyorum, eğer gün içinde iştahsızsa yediriyor, söylüyoruz, dayanamadım diyor:) Kızmıyor muyum? Kızıyorum, bazen Arcanın tırnağını derin kessem, ya da hasta etsem kızar bana kızı gibi!! Bunlar göz ardı edilebilen şeyler. Bazı şeyler görmezden gelinmeli, sık boğaz edilmemeli. Önemli olan genel anlamda birbirlerini sevmeleri, bakıcı da evi kendi evi olarak benimsemeli.
Umarım Arca kreşe başlayasıya kadar Ümit abla ile birlikte devam edebiliriz.

Bizim bakıcı ile durumlar böyle. Çoğunlukla iyi. Bu durumda kulağımı çekip tütütü diye ekrana tükürüyorum.

Bakıcılı hayatımızda dengeleri iyi tutturup karşılıklı anlayışa dayanan bir ilişki kurmanın faydalı olduğunu düşünüyorum. Böylece bebek mutlu ve güvende, bakıcı benimseyici, anne ve baba işlerinde huzurlu olur. Formül bu sanıyorum.

Bakıcılı hayatımızın tatlı bir rutini var. Sabah Arca uyanmasa bile mutlaka 7 buçuktan sonra kaldırıyorum. Birbirimizi öpüp koklamalıyız, ben giderken hergün aynı şekilde "ben işe gidiyorum, akşam geleceğim, birlikte yine kuduracağız" diyorum. Bu parolamız gibi bişey. Zaman geçtikçe kudurmanın yerini oyunlar, resimler alabilir, bilmiyorum. Arca genelde ağlamaz ben giderken bazen mızıldanır, CE-E oynarız. Ümit abla kucağına alır, bi içeri bi dışarı ben de asansörü beklerken birkaç dakikada neşemiz yerine gelir, asansöre bindiğimde kahkahalarını duyarım. Ben gittikten sonra pijamasını çıkarırlar, kahvaltı ederler, oynarlar, Arca sabah uykusuna yatar. Uyanında yoğurt yer, oynarlar, mutlaka dışarı çıkarlar. Parka gidemeseler bile ittirgeç arabasını alıp apartmanın önüne inerler. Dışarı çıkamazlarsa bile komşuculuk yaparlar, Nilda ile takılırlar. Sonra öğle yemeği, uyku, akşamüzeri öğünü ve anne gelir:) Akşam geldiğimde "anne geldiii" diye seslenirim. Arca cücesi de bazen "annih" diye saldırır bazen oyununu bırakmaz bile, ben saldırırım. Akşam yemeğini yer, sonra kudurmaya devam, bu aralar yürüyor ya sürekli yürütmeye çalışıyoruz, çok komik:) 9'a doğru son ara öğünle yatma vaktinin geldiği anlaşılır. Gün biter...(bu arada bizim düdük mütemadiyen yiyormuş, yazınca anladım :) )
Arca neyin ne zaman olacağını bilir, Ümit abla geldi mi biz gideceğiz, bilir. Şaşırmaz. Zaten rutin seven bir çocuk, belki biz öyle olsun istedik, yönlendirdik, o da uyumlu bir mizaca sahip olduğu için bize ayak uydurdu. Kimbilir...

Annem hiç çalışmadı, halbuki öğretmen olmayı çok istemiş zamanında, iyi bir öğretmen olurdu, eminim, keşke... Ama hayatı boyunca hiçbir zaman evde oturmadı, öğretmen olamadı ama müzmin öğrencidir, bütün kursları bitirdi (çiçek, kumaş boyama, resim, - acayip yeteneklidir - , seramik, dikiş, nakış, tahta boyama, cam boyama, makrome, daktilo, ingilizce, bilgisayar... eminim atladılarım vardır), şimdi kurs kalmadı, üniversiteye hazırlanıyor, seneye sınava girecek. Ve ablamla ikimizin mutlaka meslek sahibi olmamızı, ekonomik özgürlüğümüzün olmasını istedi. Belki de hayatında bizden tek beklentisi ne kadar zengin olursak olalım asla evde oturmamamızdı. Belki de bu o kadar kanıma işlemiş ki çalışmamayı hiç düşünmedim. Mutsuz olurdum gibi geliyor.

Bir taraftan da kendi mutluluğum için çalışmak acaba evdeki cüceme haksızlık mı diyorum?? Annelik bu işte, acabalar kemiriyor bazen. Sonra evde olsaydım, mutlaka mis gibi kurabiyeler yapabilen, evi her daim toplu, düzenli, bir anne olmak isteyecektim (annem gibi... bizim evde her zaman okul dönüşü kek, kurabiye olurdu, mis gibi kokardı). Ve beceremeyecektim muhtemelen. Hele düzenli olmayı asla beceremeyecektim ve becermeye çalıştıkça mutsuz olacaktım, sanıyorum.

Ne diyordum, konu dağıldı...
Toparlayıp kapatıyorum.
Ahkam kesmek gerekirse, anne mutlu huzurlu olacak. Bunun yolu ne ise öyle yapacak!! Annenin huzuru, mutluluğu, yedikleri sütünden geçer gibi, bebeğe geçiyor. Molalar verecek kendine, zamanlar çalacak. Zor biliyorum, hep yaşıyoruz ama çalıntı zamanlar anneye dolayısı ile bebeğe iyi geliyor. Denge annede bitiyor!

Eğitim mevzuları

1 haftayı doldurdum hastayım ama artık bitsin diyorum, geçmiyor.
Arca da sümüklendiydi, hatta geceleri ara ara ateşelndi ama hepimizden önce atlatıyor. Dün annemin yaşgünüydü, yazlığa gidecektik, çimlere yayılacaktık, Arca doğayla yakınlaşacaktı, biz mangal keyfi yapacaktık, olmadı gidemedik. Halbuki 1 gece önce aradım, kesin geliyoruz dedim, sabah "gelemiyoruz". İlkerin ateşi çıktı, Arca ter attı, uyandı, gün de zehir olmasın diye gitmedik.
Haftasonu resmen Arcayla aşk tazeledik. Bizbize... başbaşa...
Akşam Arcanın banyosu ... İkimiz de kötüyüz ama onun banyo yapması lazım, ertelemedik, iyi ettik, su kuşu, üzerindekileri çıkarmaya tahammülü yok, atlıyor suya. İnşallah denizi de geçen yılki kadar sever. Şimdiden akşam masallarından biri "Arca kumsalda". Zaten özlemiş, mayo bezlerini çıkardı, dağıttı, yaramaz düdük.

Arcanın uyuduğu zamanlarda, Tracy'nin yeni kitabını okuyorum, epey ilerledim. Seviyorum ben bu kadını. Doğumdan hemen önce ilk kitabını almıştık, Toddler zamanı ikincisi çıktı şansımıza. Test var. Aslında ebeveynler ayrı ayrı yapıyor, İlker daha yapmadı, ama benim sonucuma göre Arca = Kitap bebek. Gerçekten öyle. Şimdiye kadar üzerinde denediğimiz pek çok şeye uyum gösterdi. Düzeni seviyor, keyif alıyor.
Tracy ablamı şimdilik bir kenara bırakıyorum, çünkü başka bir mevzu var.
Bu haftasonu ilk defa denediğim birşey var. Bilmiyorum ne kadar doğru?

Arcanın bazı dokunmaması gereken şeyler var evde. Ötesi hep rahat. Cep telefonları ve kumandaları eline geçirse bile bize veriyor, oynanmayacağını biliyor. Ama bazen sınırları ne kadar zorlarım hesabı yapıyor. Örneğin saksı çiçekleri. "Arca dokunmuyoruz çiçeklere" diyorum, elini dokunacakmış gibi birkaç kere yaklaştırıyor, gözler bende. Bende hiç taviz yok , gözünün içine bakıyorum, parmak sallıyorum. Bir daha deniyor. "Anne ne dedi Arca?" diyorum, parmak sallama taklidi yapıyor. Sonra vazgeçiyor ama arada tekrar deniyor. Elindeki oyuncağı taşa vuruyor, eminim komşu rahatsız oluyordur, "anecim lütfen yapma ses çıkıyor, halıya vur istiyorsan" diyorum, alıp halıya oturtuyorum, halıdaki ses tatmin etmiyor, bir daha vuruyor, kızgın bakışımla bakınca elindekini al deyip bana veriyor.
Son hadisemiz çöp kovası. Dokunmaması gerektiğini biliyor, gözümün içine baka baka dokundu, sonra bir daha, oturdum karşısına "Arca çöpe dokunmuyoruz, eğer yaparsan seninle ilgilenmem." dedim. 1-2-3 e kadar saydım, elini çekmişti, bir daha uzattı. Kucağıma aldım. Odasına gittik, kapıyı kapattım. Yerde oturdu, ben de kapının önünde. Ne yaptığını görüyorum ama kesinlikle bakmıyorum, ilgilenmiyorum. Bu arada saati tutuyorum. 1 dakikayı geçmeyecek. Önce ağlamaklı oldu, sonra gözlerimin içine bakmaya ve beni güldürmeye çalıştı, sonra 2 defa baba diye seslendi. Biraz ağladı, ağlaması bitince kucağıma aldım. Tekrar mutfağa gittik. Baktım çöp kovasına döndü kıçını kendi tenceresinde yemek yapmaya devam. Aradan 1 saat kadar geçti, tekrar beni denedi, yine üçe kadar saydım, ve yine odasına gittik, yine ilgimden mahrum kaldı. Sadece 1 dakika. Bu yöntem "MOLA". Mahallenin en mutlu yumurcağı kitabında okumuştum. "Hayır"dan anlamadığı bir konuda 3'e kadar sayıp, ona süre verip eğer hala devam ediyorsa alıp bir başka mekana götürmek ve yaşına göre (1 yaş için 1 2 yaş için 2 dakika...) süre tutup o süre boyunca onunla ilgilenmemek, ona olan ilgine mola vermek. Onlar için en değerli şey annenin ilgisi ve o ilgi çok kısa bir süre bile mahrum edilirse, yaptığının sonucu olduğunu anlar diyor. Ancak süreyi uzatırsan unutur da diyor. Çok az zaman geçince ve sakinleşince neden böyle yaptığınızı açıklayın diyor. Ayrıca 1 yaş itibari ile bu mola olayına başlarsanız, 2 yaş gibi hareketlerinin daha tehlikeli sonuçlar doğurabileceği (örneğin yolda yürürken elini bırakmak, yola atlamak gibi) durumlarda sadece gözünün içine mola öncelerinde baktığın gibi bakmakla halledebileceğini söylüyor. Belki her çocukta vardır bilmiyorum ama Arca ne kadar kitap bebek olsa da ne kadar uyumlu olsa da bazen adını koyamadığım bir türe dönüşüyor. Yaramaz, haylaz, hareketli, huysuz?? İnatçı?? bilmiyorum. Ama terrible 2 bana hiç iyi sinyaller vermiyor. Beni kızdırdığı şeylerin farkında ve gözümün içine baka baka yapması hem de daha şimdiden korkutucu. Ayrıca kesinlikle ceza bağırma, kızma olsun istemiyorum (hayal dünyasındayım, değil mi?)Peki yapmaya çalıştığım bu yöntem ne kadar doğru? Uygulayan fikri olan?
Araya küçük bir Arca ile kuşlar fotosu...

Şimdi biraz da bizden, haftasonundan...
Cuma tuba evleniyor, cumartesi cansunun yaşgünü, Nurturia izmir buluşması yattı, 9 ayın çarşambası bu haftaya toplandı. Neyse... bir dahakine...
Ben evde olduğum zaman Arcanın gözü hiçbir şey görmüyor. Ahh beni mahvediyor. Beraber çamaşırları makinaya atıyoruz, beraber asıyoruz. Beraber çekmece düzenliyoruz. Son oyunlarımızda biri tahta bloklar, Kuzunun annesi almıştı, pek oynamıyordu, şimdi sürekli elinin altında. Ses çıkaranları ve çıkarmayanları ayırıyoruz. Üst üste koymaktan ziyade yıkmayı seviyor. Sonra ayak savaşı, buna kuduruyor. Ben ayağımın ilk 2 parmağı arasında onun ayağını sıkıştırıyorum, yedim ayağını yapıyorum, çıldırıyor. Ce-e demiyor be-aaa diyor, perdeler haşat!! Balkon hastası, ablaları havhavları çağırıyor. Akşam yemek yapayım dedim, İlkerle yarım saat durmadı. "annih, annih" diye mutfağa geliyor. Sonra çıksın tencereler, saçılsın çekmeceler. Mutfaktan çıkmışım, gelmiş beni göremeyince oda oda aramaya başlamış. Artık süt içmeye başladı. Akşamüstü öğününde önündeki fincana bebe bisküvisini batırıp kendi yiyor. Ben sadece sohbet ediyorum. Cebren ve hile ile süt içiriyoruz:) Yemekleri de kendi kendine yiyor bazen. Kaşık zor ama çatal başarılı. Bu aralar pek bi relax durumlardayım, kirlenmiş batmış takmaz vaziyetteyim. Zaten ben yedirirken de batırıyorum üstünü başını, bi öğrenemedim temiz yedirmeyi, bari o keyif alsın.
Yazı bitti ama bu eğitim mevzusu hakkında bilen fikri olan beri gelsin bacılar, görüşlerinize, eleştirilerinize açığım...

Halbuki ...

Acayip bir cuma neşesi var üzerimde!!
Halbuki...

Ailecek sümüklüyüz. Ben zaten haftabaşı itibariyle Arcadan köşe bucak kaçırırken lüplettiğim dondurmalardan üşütmüştüm. Eee rejimdeyken ve henüz 23 nisan şenlikleri başlamamışken dondurma yersen bi de çocuğundan kaçırırsan çarpılırsın tabii. İlker çarşamba günü Çeşmeye balık tutmaya gitti. Akşam geldiğinde güneş yemiş surat, rüzgar yemiş sırt ve elinde de 1 torba ne idüğü belirsiz balık vardı. Arca biraz mıncıkladı zavallıları, sonra bir daha dönmemek üzere evden uzaklaştırıldılar. O gün bugündür İlker iptal olmuş durumda, nitekim sümüklenmeye de sabah itibari ile başladı. Arca akşam limoniydi, ananenin suratına bakmadı, kokusu akşam çıktı, baktık sümüklerini yalıyor!! Otribebe koş koş!! Yaygara tabii. Bi de gözü kanlandı. Bi de şurup içirmeye çalış, ay ruhum sıkıldı bi ara!! 10 dakikalık aralıkla uyandı. Hangisinden rahatsız olduğunu anlayamadık! Göz, diş, burun, ? Yanına da yatırmıyor artık, özgür bebek! tepikliyor. Ateş de çıkmış, buyrun burdan yakın!!

Evin pisi, hastalıklısı, hastalığı eve taşıyanı hep ben oldum, çocuğum oldu yine ben!! 4 yaşında bitlenmiştim, yine aynı yıl pirelendim. Önüne gelene sarılıp öpersen geçer tabii. Sonra suçiçeği getirip zavallı ergen ablamı hasta ettim, ben güle oynaya atlatırken kıyamam o, gözünün içine kadar çıkardı. Kabakulak olduğumda beni karantinaya almışlardı, evdekilere zararım olmadı ama apartmanın cümle çocuklarına ve ailelerine geçirmiştim. Son hadisem uyuz olmamdı. Koca kadındım ayol!! Bir de hamileyim sanıyorum, bir hapla geçecek yerde garip losyonlarla 3 gün tedavi oldum, sonra İlkere de bulaştırdım. Epey eğlenmiştik. a-ha da TIK...

Hastayız ya şimdi annemin yaşgünüsü pazar günü nasıl gideceğiz yazlığa bilmiyorum. Güya mangal yakıp cıbıl ayak çimlere basacaktık. Bakiciiz...

Yarın sabahtan Arcayı İlkere satıp kuaföre gitmem lazım. Haftaya Tubanın düğün var, benim saçlar tam konsomatrislik, Basmane tarafına gitsem, iş hazır.
Hala giyeceğim elbisenin üzerime olup olmadığını kontrol edemedim, göreceğim manzaraya önce psikolojik olarak kendimi hazırlamam lazım.

İşim çok, ben nurturiada burada çene çalıyorum... Bugün keyifsiz olmak için çok sebep var ve mutlu olmak için tek sebep: BUGÜN CUMA:))

Haftasonu, ilk adımlar ve bezsiz bebek üzerine

Arcanın azılar fena. Cuma akşamı Zeyneplere gittik, sohbet sohbet, yanımda götürdüğüm romantik komedi dvdlerinin yüzüne bile bakmadık. Zeynep hamile ama hala acayip çok çalıştığı için hamileliğini bile yaşayamıyor, zor. Ben de hamileyken iş hayatımın en yoğun günlerini yaşamıştım. Eve gelirken Arca kucağımda sıcacık. Ateş çıkmış. 38. Dişe de yoramıyoruz çünkü Arca 11 diş çıkardı, hiç ateşi çıkmadı. Ömrü hayatında 2 defa ateşlendi, harbi mikrobik 3 hadiseydi. İbufen içirince ateş düştü. Ama gece zehir oldu tabii.
Cumartesi herşey güzel, sorun yok. Annemler yazlığa gitmeden önce uğradı. Bir neşe, bir keyif... kuduruk. Bizimkilerin hiç gidesi gelmedi. Sabah uykusundan kalkınca yürüyerek ablamlara gittik. Gerçekten bebekler yaş kaç olursa olsun çocuk olduğunu anlıyor ve farklı davranıyor. Durunun peşinden ayrılmadı. Saklambaç, kovalamaca. Hiç eve dönmek istemedi. Akşam için plan yapmıştık, haftalardır buluşamadığımız Cansularla rakı balık yapacaktık. Ama İlknurun crohn nöbeti olduğunu ablamlardayken öğrendim. Ateş çıkınca acile gitmişler, programı iptal ettik, biz de Arca ile bi parka uğrayıp eve kaçtık. Bu arada Arca tam park veledi olmuş, Tuna abisinin izinde. Ümit abla hergün çıkarıyor ve çevrede parklara götürüyor. Bir de yeni oyun arkadaşı var. Nilda.. Arcadan 1 hafta büyük, bakıcısı Ümit ablanın arkadaşı, bizim ön bloktan komşu ama aileyi tanımıyoruz. Sosyal velet Arca bu Nilda ile arayı yapmış. Hava soğuk oldu mu evde buluşuyorlar. Nildada oyuncak çok, ama oynamak yok, Arca o oyuncakların da hakkını veriyor. Bir de sarılıp öpüyormuş Arca kızı. Neyse eve gelince park yorgunu Arca sızdı, anne de hastaneden aç gelirler diye yemek yaptı. Geldiler, ilknur iyi ama hala ateş var, biraz sohbet ettik, evinde dinlenmek istedi, gittiler. Cansuları aradık, Foruma gitmişler, akşam gelin dediler. Arcaya pijamasını giydirdik, indik. Cansu Arcanın ilk arabam oyuncağını çok sevmişti, ondan hediye ettik. Arca Cansunun tüm oyuncaklarıyla oynamakla kalmadı, bir de arabasının test sürüşünü yaptı, Cansuya da sarılıp öpeyi ihmal etmedi. Eee apartmanda Nilda ile yaşadıkları duyulmuş, ilk göz ağrısını boşlamak istemedi tabii. Cansu yemeğe tepkili bir minik, 5 yetişkin 1 kase çorbayı zor içirdik, Nazlının işi ne kadar zor. Üstelik öğleden beri bişey yememişti. Cansunun oynamadığı bi oyuncağa kondu yine Arca. Zaten her gittiğimizde bi oyuncakla dönüyoruz, çok utanç verici, buna bir dur demek lazım, alışacak. Ya da değiş tokuş etmek lazım, daha önce kitapları bu şekilde paylaşmışlardı. Arca gece yine ateşlendi. Yine 38 in üzerine çıkmayınca bu defa azılara yorduk. Kaka da cıvık sürekli.
Gelelim haftasonunun sürprizlerine.
Önce özetler...
Arca birkaç defa oturağa kaka yapmıştı, ama İkeanın lazımlığı bizim asil dötlü cücenin nazik totosunu rahatsız mı etti nedir, oturmadı sonraları. Biz de yanlış bişey yapmayalım diye tırsıyoruz ya vazgeçtik. Bu arada ben okuyorum, araştırıyorum. Aslında benim Arca bezsiz bebek olsun düşüncem olmadı hiç. Arca daha yeni doğmuştu, bir gün Zeynep+gül+ben sohbet ediyoruz, Zeynepin 6 aylık yeğeninin kaka yapışını farkettirdiğinden bahsettik. Gül bizden 20 yaş kadar büyük olan ablasının iki çocuğuna da 6 aydan itibaren lazımlığı kullandırttığını söyledi. Hadi len dedik. Sonra bir gün Hülya ile konuşurken Tracynin kitabındaki son bölümden bahsetti. Ben de o bölüm tuvalet eğitimi ya, dersimi de zamanı gelince çalışıyorum ya, herhalde 2 yaş civarı okunması gerekiyordur demiştim. Kafamda birşeyler şekilleniyor ama oturmuyor, son birkaç aydır, sabahları ben giyinirken, İlker arcayı tuvalete ana kucağında götürüyor, bu arada bezine kaka yapıyordu. Hatta İlkerin annesi tuvalete tutun dedi, bi hadi len de ona... Son olarak yine Hülyalardayız bir gün, dedi ki Özgür post yazmış, Ela lazımlık kullanıyormuş. Aaa şaşırdım. İçimden dedim ki Özgür boş iş yapmaz, hatta kuzu Elanın da benzer tecrübesi olmuş, takip ettim. Bu arada Hülyalarınkinden bir ikea lazımlık aldım, tuvalette duruyor, biz tuvaletteyken Arca üzerine giyinik oturuyor arada o da ıkınıyor, böyle bir ay geçti. Arcayı bilmem ama ben kendimi hiç hazır hissetmedim. Bir gün ıkınırken oturdu ve yaptı, pek keyiflendik. Sonraki günler Ümit abla birkaç defa üst üste yaptığını söyledi. Aynı hafta içinde bir defa da birlikte sonra bezi açınca otumalar ve çiş yapmalar,... Böyle böyle yol aldık. Ama tuvalet iletişimi bile kurmuyoruz. Herşey spontane gelişiyor. Arcanın totosu Ikea lazımlığı reddeince Nurturia'daki tecrübeleri takip ettim, araştırdım, müzikli lazımlıkları içim almadı, sanki çocuğun dikkatini dağıtır gibi geldi, dön dolaş Miracık ın bloğunu keşfettim yeniden ve tavsiyesine buradan ulaştım. Ama PTT kargo ile göndermişler. Yolladık derler gelmez, PTT yi ararım, 2 günde Ankaraya vardığının haberini alırım, iyi de Sivas Ankaraya komşu değil mi? Demek İzmire gelişi 1 haftayı bulacak. Hay allahım!! Bi taraftan diyorum ki kızım deli misin sanki çocuk kokoş lazımlığı gelsin de sıçayım diye tutuyor, boşver, 1 hafta geç gelsin, sanki tuvalet eğitiminin dibine vuracağız. Yok koca olsun bu gece olsun. İnternet alışverişinin bi tek bu bekleme olayını sevmiyorum. Neyse böyle böyle ümidi kestiydim. Sabah zil çaldı, kargo. Yok dedim gelmez. Nitekim gelmedi:) D&R geldi. Eksik ama olsun. Özgürün tavsiye ettiği bezsiz bebek kitabını istemiştim, okuyacağım, öğreneceğim. Bu arada İlker bana kıl kitap olayının b.kunu çıkardım çünkü. Arcanın doktoru okuyabildiğiniz kadar kitap okuyun, farklı bakış açıları kazanın dedi ya, ben de bilen değil öğrenen bir karakterim ya ev çocuk eğitimi kütüphanesine döndü. Çocuğu olmayanlara bile kitaplarda okuduklarımı anlatıyorum. Eminim bana gıcık oluyorlardır. Ben olurdum:)) Kitabı okumaya başladım tabii hemen. Katıldıklarım var, mesafeli durduklarım, yok olmaz, yapamazdım dediklerim var, tırstıklarım var. Varoğlu var. Hemen hiçbir şeye fanatizmle yaklaşmadığım için bu da dibine kadar savunacağım bir fikir olmadı bende.
Katılıyorum, çünkü tuvalet de yemek içmek gibi bir ihtiyaç, ve bebek işaret verebilir. Hatırlıyorum daha yenidoğankenden Arcanın kaka yapacağını bilirdik, her emmeden sonra illa ki:) Ama henüz oturamayan bir bebeğe tuvalet yaptırmak, onu koşullamak, ne derece doğru? hala soru işaretlerimi giderebilmiş değilim. Ama oturabilen biraz daha farkında olan bir bebeğe daha fazla farkındalık kazandırmak makul geliyor. 27. aya kadar kesinlikle tuvalet eğitimi verilmez düşüncesine bir iletişim yöntemi ile alternatif getirmesi güzel... Bu kitabı daha önce okusaydım da sanırım Arca yenidoğanken bezsiz bebek uygulaması üzerinde durmazdım. Bu tabii benim görüşüm. Kitabı henüz bitiremedim ama kararımı verdim sanıyorum, ben "yarı zamanlı bir Tİ(tuvalet iletişimi) uygulayıcısı" olacağım. Yani... tuvalet ihtiyaçlarını yakalayabildikleri kadar uygularlar... Kakaya odaklanırlar ve çiş için bebeklerinin büyümesini beklerler... kitap böyle diyor. En azından bebeğe lazımlığa da kaka yapılabileceğini göstermek, çok fazla şartlandırmamak, bu olasılığı sağladıktan sonra belki 18. ay civarı çişe odaklanmak. Tuvalet iletişiminin en güzel tarafı, yarı zamanlı uygulayıcılıktan tam zamanlı uygulayıcılığa geçişin mümkün olması, sıkmaması, rahat bir süreç olması...
Neyse.. Akşam üzeri İlknurları bekliyorum, PTT kargo sürpriz yaptı:) Lazımlık geldi, uzay mekiği gibi birşey ama rahat beğendik, tabii önemli olan kullanılması , onu da zaman gösterecek.
Ortamı hazırladım, klozetin yanında Arcanın tuvaleti var. IKEA kataloğu, favorisi Pisi kedi kitabı, kendi tuvalet kağıdı ve havlusu. Bkz. alttaki foto (burda giyinik tabii, henüz yeni lazımlığa alışıyor)

Son bir not, gevezeliğim tuttu:) Ara ayakkabılığın rafına tutunmuş, oynuyor, İlker salonda TV izliyor, ben çöpü dışarı çıkarıyorum, arkamı bi döndüm, Arca 10 adım atmış, babasının şaşkın bakışları altında bana kadar gelmiş. Yürüyor yav!!

Flaş..flaş...flaş...şimdi haberler...

- arca cücesi birkaç adım atabiliyor. anne kişisi 4 ayak üstünde görmeye alışkın, uzaylı görmüşe dönüyor. Zaten cüce de hop airbag üzerine oturuveriyor. Birkaç denemeden sonra ammaaan deyip emeklemeye devam!!
- Bir haber de haftasonu magazinden. Mızmız anne yüzünden evden çıkmayan M. ailesi radyoyu açıp evde coşmaya karar verdi. Baba dans etmeye başladı, sonra bu zulme bir nokta koymak isteyen anne attı kendini sahneye. Arca da oturduğu yerden mahçup seyredaldı hadiseyi. Hadi dediler sen de gel, bi sevindi, davet bekliyormuş. Bi annenin kucağında bi babanın deliler gibi dans etti.
- Arca tam karıştırıcı oldu. boyu nerdeyse tezgaha yaklaştı.

- Bir haber de uyku cephesinden... Bu günlerde Arca kendi kendine uyuma olayını askıya aldı. En çok anne, baba ve Arcanın kumsal maceralarında uyuyor. Ama uykuya geçmeden hemen önce yatağa yattı mı, hop yatakta oynamaya başlıyor. Hadiii kucak, bu defa yatakta oynamak için illa yatağı işaret ediyor. Kısır döngü sürüp gidiyor. Anne bir yatak arkadaşı edindiremediğinden muzdarip , lakin cüce anneyi uyku arkadaşı yapmış, anne anlamamak için direniyor!!

- Müzik illa ki açık olacak. Hay o MP3 çaları ayarlayanı eşekler depsin!! Sabah gözünü ovuştururken parmak hoparlörleri gösteriyor. Mozartın türk marşından Beethoven in 9. senfonisinden gayrı klasik müzik kültürü olmayan bünyeye zarar. uzmanlar aileye yurdum ezgilerini yüklemesini öneriyor.
- Eşekli nevresimi gösterirken arkadaşım eşşek şarkısını da bi defa söyleme gafletinde bulunanı da eşşekler depsin - hatta uzun kulaklarını sallayan arkadaşım eşşek bizzat depsin !! Bi akşamda yirmi defa söyletilir mi ya!! hem de anneye. 3. hatta 2. şahısların bulunduğu ortamda şarkı söylemesi kesinlikle yakışık almayan bu cinsin sesinde Arca ne buluyor bilmiyoruz ama baba kişisi yakında kulak tıkcaı kullanmaya başlayacak.
- Acıktın mı diye sorunca açsa mutfağa gidiyor. Mam!!!
- Arca herşeyi anlıyor. Yanındayken banyo kelimesi geçtiği an banyonun kapısında bitiyor ve aile üzerinde acitasyon tekniği ile baskı oluşturuyor. Ailede şifreli konuşma dönemi başladı. Artık banyo telaffuz edilmiyor B-A-N-Y-O!!
- Arca resim sanatına merak saldı ve yapıtlarını sergilemeye başladı. İşte ilk örnek...

Haftasonu

Arca cuma akşam yattıktan kısa süre sonra kustu!! hem de ne kusmak. Temizledik, giydirdik, misler gibi uyumaya devam. Gece takip saat başı, hiç uyumadım desem yeridir. Başka da bir sorun olmadı. Akşamdan kalma ya, sabah 2 saat uyudu. Geç bile kaldık!! Alsancağa, Tubaya. Canım cicim Tuba 23 nisanda evleniyor, İzmirde hem de:) Gelinlik son prova için geldiler, biz de Arcayla öğlene doğru gideceğiz, plan bu. Arca sabah uykusundayken bu defa ben kustum. Ya üşüttük ya da süt!! Bence süt. 1 gibi Alsancaktaydık. Tuba nefis oldu. İnsanda 1,80 e yakın boy olunca ne giyse yakışıyor :!!! (ya insan herşey olabiliyor da bi uzun olamıyor, hayatta bi ona yanarım!!) Arca pastaya ve bilimum terzi malzemelerine dadanınca bize yol göründü. Ne de olsa mühüm gün, saçtı makyajdı önemli kararlar alınacak, cücenin ilgi odağı olmasının anlamı yok:) Kaçtık. Allahım nasıl güzel bi hava... Bir ağaç gölgesinde enginar yedi düdük ama bi kısmını bıraktı. Hayret hiç yapmaz. 2 çatal pastaya yordum. Sonra temiz hava puset, hop uykuya daldı. Gazetemi aldım, en merkeze konuşlandım, ufak bi sandviç, Arca uykudayken nerdeyse 1 saat keyif yaptım. Kalabalıkta yalnızlık iyi geldi. Uyanmasına yakın eve yollandık. Arabada da biraz kestirdi. Evde kudurdu. Ama ben bi fena oldum, öyle böyle değil! Arca oynuyor, anne kıvrıldı uyudu uyuyacak, saç diplerime kadar sızlıyorum. İlkeri aradım, hemen gel ben fenayım diye. Bi ara Arcaya patatesli kıyma yemeği yaptığımı hatırlıyorum. Sonra İlker gelince kıvrıldım, Arcanın yemek saati kalkarım niyetine ama bi kalktım herşey bitmiş. Arca pek yememiş yine. Ömrü hayatındaki belki ikinci iştahsızlık sendromu. Annenin bünyesi alışkın değil yemeyen çocuğa ufaktan telaş yaptı. Yatmadan muz yedi tutsun diye, bak muza hayır yok. Adam yemek seçer oldu yav!! Ben fenayım hala, halbuki akşam program yapmıştık Zeyneplere gidip kaynatacaktık. Arcayı uyuttuktan sonra tumba yatak. Arca sık sık uyandı. Diş olduğuna kanaat getirdik, zira jel sürünce uyanma araları uzuyor ancak jel de uzun süre etki etmiyor. Pazarın bütün planları benim hastalığıma kurban gitti. Halbuki törenlerle baharı getirmiştik.
Baharın geldiği nasıl anlaşılır?
1. Mimozalar açar.
2. Annemler yazlığa daha sık gider ve daha uzun kalır olur. Dolayısı ile Yener pansiyon sezona hazırlanır, torunlar heyecanla beklenir.
3. Hırka ile dışarı çıkılmaya başlanır, terlenir, yel alınır sonuçta üşütülür. Geçiş mevsimi kırıklığı yaşanır.
4. Ama herşey bi tarafa babam yün atleti ile vedalaşır. Evet her bahar babam yün atletini çıkardığını haber verdiği an havaya, toprağa suya cemre düşmüş demektir. Sadece T-shirt ile gezmeye başlaması için 19 Mayıs törenleri beklenir.

Güzel pazarı evde geçirdik. Arcayı çıkaramadığıma üzüldüm ama haftayı kurtardım. Arca çok keyifsizdi. Azılar azılı çıktı, gündüz bile jel sürmek zorunda kaldık. Gece ise ibufen içirmeye karar verdim. İyi de oldu. İlk uyandığında ibufen içince sabaha kadar uyudu.
Haftasonunu şimdiden iple çekiyorum:)

HAİN PİPİ!!

Arca ile oturak maceralarımız düşe kalka gidiyor.

Bu sabah aylardır ilk defa Arca deliksiz 6 buçuğa kadar uyudu. Gecenin bi vakti kalkmaya öyle alışmışım ki saate inanmadım, telefonlara da baktım. Kıçımı kaşıyor, tütütü maşallah diyorum.

Biraz da bizim yatakta kestirdi. Sonra kalktık. Banyonun önünden geçiyoruz, uyanınca otursun, yaparsa yapar sözleri aklıma geldi. Hadi hop oturduk, bez kuru, şşşşr anında. Ama salak anne pipinin aşağıya bakıp bakmadığına bakmayı unutmuş. Hain pipi bütün banyoyu, anneyi, annenin iş kıyafetlerini, Arcanın üstündekileri çiş yaptı.

Diyorum ki tuvalet eğitimini önce bana mı vermek lazım?
ve... şu salakanne.com adresini almışlar mıdır acep? bi el atsam fena olmaz!

Mimozalar açtı

Tamamdır bahar geldi. Gerçekten geldi. Mimozalar açtı mı artık endişe yok!!
Dün en keyifli günlerimden biriydi.
Arcanın Milano seyahatine kurban giden 13. ay kontrolünü düne ertelemiştik.
Bir ilk yaşadık. Elimiz kolumuz boştu, soru yoktu. Biz de şaşırdık.
Boy-kilo herşey tamam. (400 gr almış, boy 78 cm olmuş) Arca pek sevimliydi, pıtı pıtı bütün muayenehaneyi gezdi. Ağzını açmak ve kilo kontrolünde yaygarayı bastı ama aşıda hiç gıkı çıkmadı. Garip oğlan!!
Süt??? içiremiyoruz dedik, yoğurt peynir yiyor mu, boşşşverrr!! dedi. Sabahları benim nesfitin dip sütünden kaşıkla içiyor da hadi süt içirelim dedik mi kapatıyor çeneyi açmıyor. Hakketten garip oğlan!!
Vücudunun üst kısmında kızarıklıklar vardı. Doktor hemen deterjan mı değiştirdiniz dedi. Ben bi gece önceki banyosundan sonra sürdüğümüz losyona bağladım. Ama sonra aklımıza geldi. bebek deterjanı bitmişti, normal deterjanla bir makina yıkamak zorunda kalmıştık.
Doktor 13 aylık bir oğlum olsa Arca gibi olmasını isterdim dedi. Daha ne desin, sevindirik olduk:)
Benden tecrübeli annelerin deneyimlerine önem veriyorum, çok sıkı takip ediyorum. Üstelik bazı yeni şeyler denemek için cesaretim oluyor. Mesela tuvalet olayı. Arca sabahları aynı saatte babası ile tuvalete girdiğinde anakucağında otururken elinde dergi kakasını yapıyordu. Sonra tuvalet konusunda biraz okudum, biraz da özgürün tecrübelerini takip ettim. Geçen ay Ikeadan lazımlık aldım ama oturtmuyordum. Tuvalete girdiğimde gözümün önünde olsun diye Arcayı giyinik ne zaman lazımlığa oturtsam ıkınmaya başlıyordu. Ayrıca kaka yaparken mimikleri ile belli ediyor, altını açtığımız anda ise çiş yapmaya başlamıştı. Acaba olur mu, bi cesaret derken pazar günü ıkındığı anda lazımlığa oturdu ve kaka yaptı, üstüne de çişini:) Sonra Ümit ablaya bahsettik, o da hep kaka yaptığı saatte oturtmuş, yapmış. Çişini yaparken de seyrediyormuş. Tabii eğitim söz konusu değil. Fiziksel anlamda hala tuvaletini söyler mi emin değilim. Önceden haber verir mi? bunlar hep soru işareti, belki daha çok okumak lazım, bilmiyorum, yolun başındayız. Ama doktorla paylaştık. hmmm oldu. Fiziksel anlamda tuvalet eğitimi alabilecek yaşta değil, bu yaşta zorla öğretilen tuvalet söyleme 4-5 yaşlarında tekrar tuvaletini tutamamaya gidebilir dedi. ama bizim anlattıklarımızın son derece doğru adımlar olduğunu, sosyal anlamda ileride olan bebeklerde, - fazla beklentimizin olmaması ve bunu kesinlikle bebeğe hissettirmemek koşulu ile - mümkün olduğunu anlattı. Bizim doktor da Tracy gibi: devam ettiremeyeceğiniz şeye başlamayıncılardan .... Bi kere bezi attıktan sonra tekrar dönüş yapmayın fikrinde. Ayrıca lazımlığı sadece tuvalette tutmamızı tavsiye etti, kesinlikle evin başka odalarına götürmeyin dedi. Bakalım şimdilik amacımız, Arcaya bez dışında lazımlığa da tuvaletin yapılabileceğini göstermek. En azından farkında olmasını sağlamak. Bakalım ne kadar başarılı olacağız.
Akşam hava o kadar güzeldi ki, dedim hadi gezelim. Zaten cıvcıv trafik vakti, eve gitmek 1 saat, hemen plan yaptık. Yürüyelim, yemek yiyelim, 9'a kadar gezelim yine, sonra Arcanın da uyku vakti gelmiş olur, hatta belki yolda uyur. Valla topuklu ayakkabılarıma rağmen saatlerce Alsancak sokaklarında yürüdük. Bahar değil sanki yaz akşamı. Lokantada İlker beyin çorbası söyledi, ben mercimek. Arca mercimeğin yüzüne bakmadı, beyin çorbasını götürdü. Babasının oğlu! Yemekten sonra yürümeye devam. Durunca Arca mızmızlanıyor! Planın geri kalanı tıkır tıkır işledi, Arca arabada uyudu, eve kucakta taşınıp yatağına yatırıldı. Yaz saati uygulamasına ayak uydurma çalışmaları tamamlanmış oldu.
Bahar bahar bahar!! çok özlemişim iyi ki geldi!!

gittim geldim

ama çok özledim bu defa... İtalyan çocukların başını okşar buldum kendimi.
İş anlamında bence başarısız bir seyahatti, ya da benim beklentilerim yüksekti, bilemiyorum. Keyif de almadım. Bir süre Domino's pizza yemeyeceğim sanırım:) Gezinin sürprizi bizim Arzu pideye denk gelmiş olmamızdı. Efendim bizim jenerasyon hatırlar, biz çocukken annemiz pide için iç hazırlardı. Gider fırında yaptırırdık. Usta sorardı, "yumurtalı mı sade mi" diye. Öyle kaşarlı, kuşbaşılı filan yoktu o zamanlar. Bizim semtin en iyisi Arzu pideydi, hala da aynı semtte oturduğumuzdan başımız sıkıştı mı Arzu pideden söyleriz. Hah işte, ilk gün Milanoda karnımızı doyuralım dedik, ama harcırah da az, ucuzundan pizza yiyelim dedik. Gez allah gez bulamadık. Bi lokantaya girdik, oturduk, meğer sadece İtalyan lokantasıymış, pizza yokmuş. Kalktık, kalkarken de sorduk, nerde yiyelim diye. Ahanda sokağın başındakine gidin dedi. Girmeye tereddüt ettik, ama daha dolanacak derman yok. Mısırlılar işletiyor, nargile var, firavun resimleri var. Tavanda bizim usül yılbaşı süsleri, kedi merdivenleri, haber kanalı açılmış 70 ekran televizyon tepeye asılmış. Tombul ama acayip tatlı bir garson kadın, bizden başka tek masada lokantanın sahibi ve birkaç kadın muhabbette arada bizim garson da katılıyor. Pizzaları yapan da yeni yetme bi velet. Fırın aynı bizim Arzu pide, hani salamını peynirini getir, pişirirler, öyle bi yer. Olmadı köşedeki Mc Donalds a gideriz dedik. Rakolı filan bi pizza geldi, yok böyle bi lezzet. Koca pizzayı yaladım yuttum. Sonraki gün Bounes Aires caddesindeki kokoş lokantadaki kapalı pideden bozma pizzadan bin kat nefisti. Bi daha gidersem sadece o Arzu pidenin Milano şubesinde yiyeceğim.
Seyahatin en verimli tarafı 2 kitap bitirmek oldu. Biri Leyla Navaronun "beni duyuyor musun" - bizim dooktorun tavsiyesi - ve diğeri "mahallenin en mutlu yumurcağı"... faydalı olup olmadığına içindeki yöntemleri deneyip sonuç aldıktan sonra karar vermek yerinde olur. Ama kitap bütünüyle 1-4 yaş arası çocukları hedef aldığı için bizlere daha uygun. Altını çizdiklerim var, daha uçaktan iner inmez İlkere anlattıklarım var.
Uçak deyince... hehehe yazmazsam olmaz. Uçak İstanbula 12:20 de inecek diye 15:00 uçağına aktarma yapmışlar. 14:00 diye bir uçak yok, 13:00 uçağına yetişmenin mümkünatı yok. Neyse tam indik, bi baktım kaptan gaza basmış saat 12:00. Dedim ki ben tabanları yağlarım arkadaş 13:00 uçağına yetişirim. Tabana kuvvet ilk pasaport kontrolünden geçtim. Bagajda takıldım. O arada annemin siparişleri, derken Cem benim pasaportla içki aldı (İstanbulda tek içki alınıyormuş) derken saat 12:35 oldu, daha bagajlar çıkmadı. Bu arada İlkerle konuşuyoruz, ya kasma boşver diyor. Ben de umursamadım artık. Ta ki ekranda 13:00 uçağı 10 dk rötarı görünceye kadar. Elim kolum dolu nasıl koşuyorum. Counterda erkek hostes (?) aradım buldum. Bunlara şirinlik yapmak daha kolay:)Bira ık mık biraz telefon ... Sonuç? 13:00 uçağına bindim. Bir rötara bu kadar mı sevinilir? Hop İzmirdeyim 2 saat öncesinden.
Eve girdim, cüce nerdeyse uyumak üzereymiş, sarıldı, sevindi, mutlu oldu. Sarmaş dolaş, kelimeler kifayetsiz, duygular tarifsiz kalır. Uyumak istemedi, yeni numaralarını gösterdi bana. Koltukların tepesine çıkabiliyor. Ayakta daha uzun süre desteksiz kalabiliyor. 2 günde büyünür mü ya? Kırmızı başlıklı kızla mutlu uyudu. Uyandıktan sonra da birbirimizden hiç ayrılmadık. Pocoyo'yu okuyalım mı deyince pıtı pıtı oyun odasına gidiyor. Panda, Penci, kaplan joe diziliyor ve okuyoruz. Bugün 3 kere okuttu bana. Ellynin hapşırıklarından kulenin yıkıldığ zaman var, Pato üzülüyor. "üzülme Pato" diye başını okşuyorum, gülüyor, hem de istisnasız her sefernde. bu kadar mı tatlı olunur ya... Akşam 1 çipurayı yedi, hem de havuç salatasıyla. Yüzü gözü heryeri balık oldu, napalım, o kadar olur. Yıkadık, geçti.
Yarın saatler ileri alınıyor, bakalım düzen nasıl oturacak. Geçen yıl aylar sürmüştü. Bakalım...

Milano yolcusu kalmasın

Arca henüz içimde bir fasulye tanesi iken gittiğimde çekmiştim. Bu defa böyle bir imkan olmayacak, bari hatırlayayım dedim:)

annelik halleri üzerine monolog

benim halet-i ruhiyelerim değişkendir. Yükselen terazi dengesizliği ve çelişkiyi hayatıma sokar, kaçar, otur oturduğun yerde diyen boğa kolumdan tutar. Teraziye kızamam da ... lakin tembel ve hımbıl bir boğadan çalışkan, üretken her daim sanata güzelliğe aç bir kadın çıkarır. Geçinir giderler...

içimdeki fırtınalar bir türlü dinmediğinden ruhumda heyecan hiç eksik olmaz. Ama baksan bana işinde gücünde, istikrar timsali, ayakları yere basan bir insan, enteresan!

çalkantılarım anneliğime de yansıyor, inkar edemem. Tutarsızlığı tutmaya çalışıyorum da değişkenlik pek fena. Sürekli hareket halindeyim.

Arca için isteklerim hayallerim hiç bitmez. Tilkilerle sincaplar dolanır durur, sürekli beynimi meşgul ederler. Bu aralar nasıl olmalıyım? Arca nasıl bir insan olsa? Nasıl bir yol çizeyim? soruları kıpır kıpır.

Sonunda karar verdim. -Aç parantez - Bizim İlknurların arkadaşı var Serdar. Gökhan Tepenin son zamanlar hit olan parçasını yaptı. Cumartesi akşam İlknurlardayken uğradı, önceki gece Gökhan Tepenin konserine gitmişler birlikte, video çekmişler, izledik beraber. Nasıl güzel bir duygudur kimbilir, birşeyler üretmek ... özel bir birşey.. Sanatçı olmak insanı özel yapıyor, farklı yapıyor. Sanırım bundan sonra böyle bir karar verdim. - kapa parantez- Galiba Arca sanatçı olursa çok mutlu olacağım. 2 mühendisten nasıl olacaksa:) [müzisyen halanın ve piyanist geçmişi olan babanın genlerine güveniyoruz:) ] Üstelik benim özgeçmişim yarım bıraktığım heveslerimle dolu... Kendi yapamadığım heveslerimi Arcada mı görmek istiyorum acaba? Belki.. her anne kadar. İstemek, hayalini kurmak empoze edeceğim anlamına mı gelir ? Yok be o kadar yaptırımcı bir mizaca sahip değilim ki. En fazla yönlendirme yaparım. İçinde varsa ne ala:) Kitap konusunda olduğu gibi. Koyarsın minikkenden önüne, baktın ilgileniyor mu, birkaç tane daha eklersin kitaplığına, sonradan içinde varsa seninkilere bile dadanır zaten:)...gibi.

-----------------------------------------------------------------

Sonra Arcanın tombul bir bebek olmasından hep mutluluk duyduğumu farkettim. Kilo aldıkça sevindirik oldum. O XL olsun ben XS kalayım triplerine çok girdim. Doktora bile üzülebilirim imajı vermişim, kontrolden sonra sorma ihtiyacı hissetti. Şimdi kilo alımı durdu, üzülüyor muyum? Hayır... Galiba olması gerektiği gibi olduğundan umursamıyorum artık, geçici bir durumdu.

-----------------------------------------------------------------

arca uyku arkadaşına sahip olsun manyaklığı içindeyim. çok zaman zorla eline tutuşturduğum nesneler oldu. Niye yapıyorum bu manyaklığı?
1. prop olmaya meyilliyim, arca da beni prop yapmaya. illa ki oramı buramı tutacak. ben de içten içe seviyorum dokunulmayı, hadiii başlıyoruz sil baştan!
2. uyku arkadaşı, güven nesnesi, bunlar güzel şeyler. benim ayşe bebeğim vardı, bez bebek ama şahane bir arkadaşlığımız vardı. Liseyi bitirdiğim sene hala birlikte uyuduğumuzu hatırlıyorum. Hatta Arcaya versem mi dedim. Erkek bebek + bez bebek bağlamında İlkerin sıkıntısı olduğu için denemedim.
3. Arca da meyilli gibi. beni heveslendiriyor ama hiçbiriyle uzun süreli ilişkisi olmadı, hep one-night stand'ler yaşıyor.
Kimlerle? önceleri pandasına ilgisi var diye, panda. Sonra suluk, sonracığıma Kirazımın gönderdiği bir oyuncak var (hani çekiçle tahta silindirlere vuruyorsun) işte bunun silindirleri ve bizzat çekici, marakas, pisi kedi kitabı, kuzulu küçük yastığı, İkea tavşanı, ıslak mendil, yılbaşı ağacının top süsleri, ananesinin evindeki eski oyuncak ayım bobo, ağız bezi, badem adını verdiğimiz foku ve son olarak dün akşam zuzu (zürafası). hatta sabah kalkmış zuzuyla oynar halde buldum kendilerini.
oyuncakçılarda herşeye bu gözle bakar oldum. bu işi çözeceğim ama ne zaman?

-----------------------------------------------------------------

daha bir gözlerimin içine içine bakar oldu sanki. sanki anlıyor herşeyi. anladığından eminim aslında, sadece eskiden bu kadar hissettirmezdi. gözlerimizle konuşuyoruz. beni özlediğini çok iyi biliyorum. birbirimize çıldırdığımızı. aşkın başka bir boyutu. hiçbir erkeğin veremeyeceği türden bir mutluluk. benim şu anda onun için melekler, tanrılar, büyük büyük en büyüklerden daha ulu olduğumu hissettiriyor. Onun sıkıntısını anlamadığımda "nasıl anlamazsın" bakışını, ufaktan hayalkırıklığını görüyorum. Anladığımı hissettirdiğim zaman ise üzerinden bir yük kalkmış gibi oluyor.

ve... biliyorum, birgün bu ulu şef konumum olmayacak. Şimdi bacağıma yapışmış bu küçük adamın yerine başka biri gelecek. O bağımsızlığını ilan edecek ve ben ondan bir öpücük bir sarılma almak için bugünlerin özlemini çekeceğim. Bunların farkında olmalı ki tadını çıkarmalı. Onunla geçen her dakikayı neşeye dönüştürmeli. Bugünler geri gelmeyecek.

-----------------------------------------------------------------

bazı günler Arcayı oyun odasına bırakıp çıkıyorum , çaktırmadan seyrediyorum. Kitaplarını açıyor, oyuncaklarıyla oynuyor, halkalarını geçiriyor. Kendi kendine konuşup dans ediyor, benim orda olduğumu bilmeden. Nasıl da bağımsız ve özgür görünüyor. Ama bu dakikalar çok sürmüyor, kokumu alıp saklandığım yerden buluyor beni, sonra gırgır şamata:)

-----------------------------------------------------------------

bazen kendimi hafiyelik yaparken yakalıyorum. Neden böyle oldu, nasıl bu duruma geldik? Örneğin haftasonu pusete binememek için gözünden yaş gelesiye kadar ağlaması. Kemirgen sorular iş başında. 1 yıldır öle bayıla bindiği puset neden şimdi çivili yatağa dönüştü? Susturmak için yapmadığımız kalmadığı anda "istemiyorsun biliyorum" "sıkıldın" cümlelerini defalarca gözünün içine bakarak tekrarladıktan sonra "seçeneğin yok" "bu pusette gezeceksin" dediğimde susup bir güzel oturmasına ve hatta bir süre sonra 1 saatten fazla pusette uyumasına ne demeli? hala cevaplayamadığım sorularım var.

-----------------------------------------------------------------

çözmek kolay değil. tek sorunumuzun kaç cc emdiği, emekleyip emeklemediği, kilo - boy - kafa çapı, olduğu günler gerilerde kaldı. ağlardı, ne derdi var derdik?
- acıktı (aç bu çocuk aç mafyası, süt mafyası..)
- uykusu geldi
- diş
- bir yeri acıyor
illa ki bunlardan biri.
şimdi?
- biri hayır dedi?
- istediğini alamadı?
- uyumak istemedi, yemek istemedi, .... istemedi
- oyuncağını bulamadı
- anne odadan çıktı
- Ümit teyze eve gitti
- baba kucağına aldı
- istediği şeyi ifade edemedi
- duygularını anlatamadı
..........
........
daha neler neler. artık işler değişti, çözmek gereken çok soru, toplamak gereken çok kanıt var. üstelik kaygılanmadan, telaşlanmadan yapmak lazım ki telaşın ona yansımasın. yaptıkça tecrübe kazanıyor, okudukça farklı bakış açıları geliştiriyor insan. annelik artık daha zor, ince bir çizgi, ama daha keyifli, daha güzel.

Ezberbozan!

Arca 2 akşamdır tam bir ezberbozan oldu.

Kendimizce ara sıra esnettiğimiz rutinimiz aldı başını gitti. Geriye loş ışıkta altını üstünü değiştirmekten ibaret bir rutin kaldı.

Sondan başa dönersek... Arcanın pijamalarını giydirdikten sonra babayı öpüyor, sonra loş odasına girip ninni şarkı uydurmasyon vs. söylüyorum. Sonra da yatağa koyuyorum. Normalde bu şekilde kendi kendine uyur. Ama yok 2 gecedir yatakta debeleniyor. Tamam diyorum gel kucağa biraz öpüşüp koklaşıp gevşeyip bi daha yatırayım. Bu defa da yatağı gösteriyor, gelmek kucakta durmak istemiyor. Arada kapıyı gösteriyor, çıkıyoruz, "bak herkes uyumuş, oyuncaklar uyumuş" diyorum hmm yapıp dönüyor. Ama yine gevşeyip yatağa yatınca debelenme, oynama!! Yatır kaldır da kar etmiyor, zaten sadece yatır kısmını yapıyorum, o kalkıyor. Dün akşam sinirlerin gerildiği noktada yatakta bıraktım, çıktım, ama kapıdayım. Debelendi debelendi, ağlamak yok ama. Öyle ne kadar durduk bilmiyorum. Sonunda savaşı zatıalileri kazandı ve yine aldım dışarı çıkardım. Bu yaklaşık 40 dakika sürdü.

Hani uykusu yok muydu dersen, yooo olmaz mı ? esniyordu.
Belki yanlışlıkla biz aktive ettik cüceyi, belki daha fazla uyanık kalmak için direndi. Bilmiyorum. Bildiğim tek şey bugünden tez bu rutine tekrar el atılacak, hemen bir alıştırma dönemine girilecek!!

- Oyuncakları toplama
- Arabaları park etme
- Işıkları söndürme
- Alt üst değiştirme
- Pisi kedi uyuyor kitabını okuma
- ninni söyleme
ve umuyorum :) Uyku

mu acaba??

Not: Farkettim ki annelik serüvenimin en beter kısmı uyku olmuş hep. ben çok takıyorum diye mi yoksa cidden Arcada mı bi sorun var!! Neyse ... gece 3-5 nöbetlerinin yanı sıra bir de yarım saatlik uyanıklık var, pek ahkam kesecek kafada değilim, bi fikri olan bacılar beri gelsin

son 3 gün

son günler hareketli, son günler neşeli, keyifli...
ani bir kararla rotamızı günebakandan kuzu elaya çevirmek pek iyi oldu, temiz hava pek iyi geldi. Arca cücesi çakıl taşlarıyla ilk defa karşılaştı, ağzına atma teşebbüsleri annenin içgüdüsel aşırı tepkisi ile karşılaşınca önce afalladı, mızmızlandı sonra her çakıltaşlarıyla münasebeti, ağza atma konusunda anneyi sınama faaliyetine dönüştü. Resmen gözümün içine baka baka!! bizimkinin terrible 2, fucking 4 filan değil direkt ergenlik çağı başlıyor galiba! Böyle inatlaşmalara engellemek için şimdilik sadece yapmamasını söyleyip ilgisini başka yöne çekmekten başka birşey gelmiyor elimden.

ela ve tuna beni seviyorlar galiba:) ela gülümsüyor, tuna elindekileri bana veriyor. Sanırım beni kendilerinden sanıyorlar:) ama çok şekerler yaaa... Ela uyuduğundan park maceralarına tanık olamadım ama Tunanın o küçük totosuyla pıtır pıtır park halleri harikaydı. Deniz manzarasına karşı Arca ile sallanmak da öyle... Hayatın nefis muffinleri de:)

Yolda Hülyayla epey lafladık zira minikler hem giderken hem dönüşte uyudular. Bol bol fikir alışverişinde (!) bulunduk. (dostlar alışverişte görsün)

Bahardan çaldığımız günü, miniklerle kendimize armağan ettik, doyasıya keyif yaptık kısaca:) fotolar için bir tık

Pazar öğleye kadar hiçbirşey yapmayan miskinleri oynadık. Derken Orçunla Gül geldi, Arca kudurdu. Sonracığıma Zeyneple Tufan da geldi, Arca daha da kudurdu. Pizzalar söylendi, ulu orta atıştırıldı (Friends dizisinden bir bölümün içinde hissettim kendimi), sohbet sohbeti kovaladı, akşamı ettik. Güzel bi haftasonuydu, kayıtlara geçmek lazım.

Pazartesi öğleden sonra vize randevum vardı, 3 aylık vermişler. İtalyadan ilk vize alışım (önceki gidişim Alman vizesiyleydi) olmasına rağmen iyi bir başlangıç. Belki bi ara yine kaçamak yaparız:) Ofise dönmedim. Alsancakta turladım. Hafta içi de ayrı güzel oluyor, sakin sessiz. Dükkanlara girip çıktım, bütün semti tavaf ettim. Nefis bir güneş ama soğuk bir ayaz yaladı yüzümü. En son kahve içer, kitap okurken saatin farkına varamamışım nerdeyse 6 olmuştu, akşam trafiğine kalmayayım diye tabanları yağladım. Zamandan çalmak iyi geldi. Arca pek keyifli karşıladı annesinin erken gelişini. Ümit teyzesi "babanenin getirdiği kitabını al göster annene" deyince 7-8 kitabın arasından bulup getirdi. O-ha oldum. Sonra evdeki oyuncak hayvanlarından tek tek resimlerdekileri gösterip bulup getiriyor. Şahane!!
Akşam cılkımı çıkardı ama! Yok oyuncaklar uyudu, yok arabaları park edelim, yok baba uyudu, yok ambulanslar uyudu laflarını yok yemedi:) saat 10 olmuş biz hala debeleniyorduk. En son kucağımda sızasıya kadar yatağa gitmek istemedi. Pazartesi sendromudur inşallah der, miniklerin gözlerinden öperim, mutlu uykular dilerim.

Amaç ??

Hadi bakalım Yavru suya dolayısı ile özgür anneye gönderme yapalım.

Önce bir anı... Efendim ben İlkeri çok seviyordum. öyle böyle değil. Yani kendisi önceleri benim arkadaşım olduğundan, sonradan arkadaşlık aşka dönüştüğünden midir bilinmez acayip çok severdim kendisini, çünkü herşeyini severdim, sadece tipini değil. Sohbetini, arkadaşlığını, hayata bakışını... saymakla bitmez. Neyse okulu bitirdik (daha doğrusu bitirdim, ilker bi 4 sene daha bitirmeye uğraştı:) )ben artık evlenmek istiyorum. Neden acaba diye soranlar, cevabı kendi kendine yapıştırıyor:
- eh artık işlerini de ellerine aldılar, evlensinler
- eh şimdi kız izmire döndü, oğlan istanbulda, fazla uzatmasınlar da evlensinler
- kız ortada mı kalacak aa olmaz evlensinler
- eh artık önlerinde engel yok, ayrı gayrı durmaya gerek yok hadi evlensinler
- iyi söz de kestiler artık araya zaman girmesin evlensinler
evlensinler ... evlensinler ....
...

Kimsenin de aklına gelmiyor bu kız acep neden bu adamla evlenmek istiyor diye. Bi akıllı sordu bigün.. Neden evlenmek istiyorsun? senin hayattaki tek amacın İlker ile evlenmek mi?
HAYIR!!! Benim hayattaki tek amacım MUTLU OLMAK! Ve içimden bir ses bana İlkerle evlenirsem bütün bir ömür boyunca mutlu olacağımı söylüyor. Dolayısı ile evlenmek mutluluğa giden yolda sadece bir ARAÇ. (Açıkçası medeni toplumlardaki gibi beraber yaşamak, evlilik dışı çocuk yapmak bizim toplumumuzda da kabul görseydi, o zaman evlenmeye kasmazdım da)

Demek ki neymiş? Hayatımızın amacı mutlu olmakmış. Mutlu olmayı başarmaya giden her yol bizim için ARAÇmış.

Çocuklarımız için de bunu istemeliyiz. Mutlu bir bebek, mutlu bir çocuk, mutlu bir erişkin, mutlu bir yetişkin olmaları yolunda onlara araçlar sunmalıyız.
Hayatın zorlu yollarında düşe kalka ilerlerken yılmamayı, hayatlarını bir ömür geçirecekleri seçimlerini yaparken sağduyulu olabilmelerini, çok çok ilerde bir gün annem ve babam beni ne kadar iyi yetiştirmişler, herkes tarafından sevilen, örnek gösterilen, "ah ah şimdiki aklım olsa... " ile başlayan cümlelerden uzak duran ve mutlu bir birey olmama yardımcı olmuşlar diyebilmelerini nasıl da isteriz.

Çok okuyoruz, çok araştırıyoruz, onlar bizim için mükemmel, bizim de onları daha da muhteşem yaratıklar yapmaya çalışmamız anneliğin şanından... elbette ki yapmaya kasacağız, ama en önemlisini atlamamak lazım. Onlara sevgimizi vermek, samimiyetle ilgilenmek... bazen hiç oynamadan onun oynunu izlemek, bazen birşeyleri keşfederken sadece güvenliğini sağlamak uğruna yakınında olmak ama ihtiyacı olmadıkça müdahale etmemek ama dönüp baktığında ona bakan gözleri görmesini sağlamak, bazen ağlamasına izin vererek, neden ağladığını anlamasına yardım ederek, kendini sakinleştirdiği ana kadar ve sürecin her aşamasında yanında olduğumuzu ona hissettirmekle onu yarınlara hazırlayabiliriz. Bize duyduğu güvenle ve ona gösterdiğimiz sonsuz sevgi ile ...

Herşey herşey araç, amaç onları mutlu birer birey yapabilmek!

PS: 1 haftada 1 kilo vermenin ödülü 2,5 bira ve bir paket patates cipsi yuvarlarken mutluluktan ve alkolden gevşemiş beynimin yanlış cümleler kurmadığını umuyorum:)

happy place

Hani gözlerini kapatırsın ve bir yer bir durum hayali kurarsın. Orası senin mutlu yerindir (happy place). çok değil bundan birkaç sene önce mutlu yerimin tanımı çok farklıydı. Bazen geçmişten bir durum seçerdim... İstiklal caddesi veya fakültenin sarı-kızıl çınar yapraklarıyla İstanbul sonbaharı fonunda illa ki ilker... Özgür ve mutlu olduğumuz zamanlar. Devamsızlık ve finaller haricinde hatta bazen onlar da dahil hiçbir şeyi iplemediğimiz zamanlar. Ya da yaz sıcağında yazlıkta, akşamın 9 unda bile denize dalıp çıktığım, tenimin tuz tadında, bronz renginde olduğu , saçımın belime kadar uzandığı, kaygısızca çiğdem çıtlattığım tek derdimin haftasonu annemlerin diskoya izin verip vermeyecekleri olan zamanlar. Ya da gelecekten bir hayal. İlkerle yaşımızı almışız, deniz kıyısında küçük bahçeli bir ev, bahçesinde domatesler, önündeki patikadan küçük iskelesine inip, tekneye atlıyoruz, o koy senin bu koy benim geziyoruz. Akşamları ay ışığında tuttuğumuz balıkları yerken o bana izlememiz gereken filmleri, gazetelerdeki son haberleri, ben ona okuduğum kitaplardan özetler anlatıyorum. Aslında aynen şimdi yaptığımız gibi ama mekan farklı, zaman farklı, stressiz...
Liste uzar gider.
Arcayla birlikte herşey gibi mutlu yerim de değişti. Artık tabloda illa ki Arca da var. Hatta öyle zamanlar var ki meditasyon yapar gibi mutlu yerimi gözümün önüne getirmeye uğraşmıyorum bizzat o an yaşıyorum. Arca başlı başına bir mutlu yer. Herkesin çocuğu öyle değil mi? Artık onlarsız bir hayat bir mutluluk tablosu düşünmek mümkün mü?
Arcayı ilk doğduğu günden beri anlatıyorum, keyifle... Onu yaptı bunu etti. Şöyle yedi böyle sıçtı. Şu kadar kilo aldı, bu kadar boy attı diye. Yazanlardan da beni ilgilendirenleri okuyorum, bu yola birlikte çıktığımız dostlar var, onları kaçırmıyorum. Karşılaştırıyor muyum? İlla ki karşılaştırıyorum, mümkün mü aksi? İnsanız, anneyiz. Arca çok mu ilerde, çok mu akıllı, çok mu yetenekli, HAYIR!! Çok mu şeker, çok mu şirin, çok mu harika bir bebek? EVET BENCE kesinlikle:)çünkü benim bebeğim:)

- "annih annih" diye evin içinde beni aramasına
- sabah 6 buçuk sularında uyuyamayınca bizim yatakta keyif yapmasına
- karnı doyunca "bitti" yapmasına
- anneye sarıl bi kerecik deyince boynuma sarılmasına
- ezelin jenerik müziğinden tut da mozarta kadar her müzik tıngırtısına dans etmesine
- emziği ver deyince çıkarıp sırıtmasına
- uykusu gelince kafayı göğsüme gömmesine
- nadir de olsa "babam" demesine
- "geh" "at" "al" gibi şeyler söylemeye çalışmasına
- dengesini kaybedip poposunun üstüne düşmesine
- horoz görünce üüürürü üüü köpek görünce hav ambulans geçince ıııııhnn demesine
- sehpanın altından pat küt kafayı vura vura emeklemesine
- dişlerini gösterip gülümsemesine
- kafayı öne eğip gözleri dikip dik dik bakmasına
- yandan yandan gülmesine
- küpelerime saldırmasına
- altını açtığımda cıbıl cıbıl kaçmasına
- gözlerinin içinin gülmesine
- gözlerimin içine bakmasına
- öpmesine, koklamasına..

ve... bunları yazmaya bayılıyorum:)

sevgili günlük

BUGÜN,

Geç kalmama rağmen uyuyakalabilmek:)
Konak-Gümrük-Pasaport-Borsa caddesinde uzun yürüyüş-Gümrük-Efes oteli çevresinde 3-5 tur-Konak-Üçyol-Forum-Ofis yapmama ve yaklaşık 3 saat ayakta veya yürümeme rağmen dışarıda olmak,
Arada 20 dakikalık molamda bol yağlı ve peynirli bir açma yememe rağmen bu kalori bombasına eşlik eden sert filtre kahve içmek-içebilmek,
Ahmak ıslatan yağmurda fönümün bozulmasına rağmen yürüyüş yapmak - yapabilmek,
Evraklarımın bir kısmının eksik olmasına rağmen aptal vize sırasında iki satır kitap okuyabilmek,
İki arada bi derede göz doktoruna gidip sağlık sigortasına kaktıracağım lenslerimi satın alabilmek,
Öğlen sakinliğindeki Yeşildere yolunda hız yapmamaya kasarak pencere açık araba kullanabilmek ve bu defa yanlış sapaktan çıkmadan kaybolmadan Forumu bulabilmek, işimi halledebilmek,
Belki bininci keredir "ben napıyorum, neden daha esnek çalışma saatlerimin olabileceği bir işe sahip değilim" sorusu bir tilki gibi beynimin kıvrımlarında kıvranmasına rağmen yarım günümü kendimle başbaşa geçirebilmek

İYİ GELDİ.

Arca dolu haftasonu

Arcayla dopdoluydu günler. Süt içiremiyoruz ya sütlü yumurta yapıyorum, hasta oluyor, daha var mı diye bakınıyor. Dün sabah uykusuna yatınca yeni düzenlemelere giriştim. Doğumgünü partisiyle birlikte Arcanın çok fazla oyuncağı oldu, Arcada da sanki bir ilgisizlik, daha doğrusu çabucak sıkılıverme. Oyuncakları ikiye ayırdım, bir kısmını özlenmek üzere arka odaya attım. Partiden kalma 15 tane balonu da salona koydum, zira hepsi oyun odasında olunca hiç ilgi göstermiyor, biz İlkerle oynuyoruz. Oh bi rahatladı. Sonracığıma Zuzu (zürafa), Penci (penguen) kendi odasındaki raflara, bızdık da uyku arkadaşı olmaya aday, yatağına, acayip bir ferahlık geldi odaya. Arcanın odasındaki MP3 çalar ve hoparlörleri kullanmıyoruz. Arca annesinin muhteşem (!) sesinden ninni dinlemeyi tercih ettiği için hamileyken göbüşüme kulaklık koymak zuretiyle dinlettiğim Baby einstein ninnilerine pek rağmet etmiyor. Ben de düzeneği aldım (hani düzenek de dandirik bir memory stick/MP3 çalarla dandirik hoparlör) Arcanın oyun odasına koydum. İçiçe geçen kaplar da mutfakta. Ayrıca bir torba arabada duracak oyuncak hazırladım. (direksiyon, marakas, telefon, ilk deniz kıyısı kitabı). Böylece Arca kendi odasında o koca masal kitabıyla savaşırken hayvan dostlarıyla, salona girmek isterse balonlarıyla, oyun odasındayken kitapları ve arabalarıyla, gezmeye giderken de ne zamandır görmemiş olacağı oyuncaklarıyla oynayabilecek.
Uyanıncaya kadar Mozart ve Vivaldi yükledim, uyandığında açtık müziği ve hemen oynamaya başladı. Annesinden aldığı tek huy bu işte, kapı gıcırtısına oynamak!! Müzik bütün gün açık kalınca pek bi entel dantel hissettim kendimi. Benim öyle klasik müzik kültürüm filan yoktur ama insan bebesi için neler dinliyor:)) Bütün gün ve ertesi gün müzik her sustuğunda "aç" yapmasından anladığım sevdi herhalde. Ama başka türler de ekleyeceğim, mesela özellikle Funda Arar ve Sıla hastası, sonra Gülşenin şaka şaklı parçasında el çırpıyor, bunları biliyoruz, belki türküleri, ya da blues tarzı müzikleri de sever. Müzik ruhu gıdası, beslenmeli.
Beslenmek deyince... Hülyanın 2 nolu kurabiyesini denedim ama malzemeler epey farklıydı. Karbonat yoktu, kabartma tozu da içime sinmedi, koymadım. Fındık fıstık yoktu, tarçın koydum. Pekmezi yanlışlıkla boca ettim. Ölçüleri düşürdüm. Derken Arca tok karnına yedi. Hala anne kontenjanından kullanıyorum, yoksa yencek gibi değildi. Zaten görüntü de fena, Arca paçamdayken pek kalıp uyduramadım.
Hava güzel gibiydi, Göztepeye indik, parkta kuşlara koştuk, kudurduk. Ağaca konan kuşlara "gel" yaptı:) Nazlının doğumgünüydü, hediye aldık, dönüş yolunda aldığı oksijene dayanamadı, sızdı.

Akşam Nazlılara gidip pasta kesicez diye uyutmadık, oraya gidince hemen uyur dedik, uyumak bilmedi ve ömrü hayatında ilk defa 11 çeyreği gördü. Biz Cansuya ev olan kitabı veriyoruz o da bize müzik aletlerinin olduğu kitabı verdi. Düğmeler var üzerinde basınca o aletin sesini çıkarıyor. Arca bayıldı tabii. Bir defa daha gördük ki Arca ile Cansu birbirine taban tabana zıt 2 karakter
Arca; erken yatar erken kalkar, gündüz toplam 2-2,5 saat uyur, Cansu uyumaz, gece 1den önce yatmaz, gündüz de pek uyumaz. (Allah Nazlıya sabır versin diyoruz, bi daha)
Arca yemeklerini yer, pütür mütür dinlemez. Cansu pütür geldi mi boğulma numarası yapar.
Arca oturur, çok nadir hareket eder. Cansu kurtludur, yerinde durmaz.
Arca suyla oynamaya bayılır, alt açıldığında pipiyi ellerse lavaboya gittiğimizi anladı, sürekli eller oldu. Cansu sadece ıslak mendille kendini temizletir.
Arca kitap sever, Cansu kitapları yer.

.... Bu liste uzar gider.

Her bebek farklı!!

Pazar günü kahvaltıya gidelim dedik, oteli aradık bruchın saatini sorduk, 12:30 da başlıyormuş. Tabii canım oldu, o saatte Arca nerdeyse 3. öğününü yemiş oluyor. İlknurlarla Güzelbahçeye gitmeye karar verdik. Arca cücesi yolda uyudu, uyanınca bal kaymaklı ekmekleri lüpletti, ilk defa şömine görmüştü, bir de o ayaklı sobalardan.. Yan masadaki kıza taktı kafayı, 5 yaşlarında filan. Olgun bayanlardan hoşlanıyor sanırım, Cansunun yüzüne bakmamıştı zira. Kahvaltıdan sonra bahçedeki horozlara dadandı. Bi horoz ötüyor, bi Arca "üüürü - üüü" diyor. Ayrılmak istemez ama hava soğuk, neyse güç bela arabaya bindi. Yolda açtım şom ağzımı, İlkere diyorum ki "aa bak Arca ne güzel koltuğunda oturuyor, kitabına filan bakıyor, etrafı izliyor, Nazlı için ne zor Cansu arabada zor duruyormuş" ve üzerinden 10 saniye geçmişti ki, Arca bastı yaygarayı. Arkaya yanına geçtim, yok durmuyor, kaka da değil!! Eve zor geldik. Ben ne zaman Arca için bişey desem bam! tam tersini yapıyor!! Şomum ben şom!
Neyse bize gelip kahve içtik, Arcanın doğumgünü ve doğduğu ilk günlerdeki kayıtlarını izledik. Arca 5 günlük filan, çöp bacaklı bir minik, annenin üzerinde 10 kilo kadar fazla var, şişmiş. İlker arkamdan neler demiş inanamadım: "Bak Arca cücesi bir gün olur da anneni üzersen beni karşında bulursun, seni fena yaparım ona göre!" İlker işte adamı böyle beklemediği bi anda tarumar eder.
Neyse... İlker deyince... Bu aralar İlkerin derdi büyük blog! Arca ile nefis bir ilişkileri vardı. Arca anne manyağı oldu ve ilişkileri bozuldu. Öyle ki odadan çıktığım an yaygarayı basıyor. Hani benimle oynadığı pek yok, kendi kendine takılıyor ama çıktığım an bi hareketlenme, bi peşimden gelmeler, paçama yapışmalar. İlknur meme olayı bittikten sonra daha düşkün olmuştur belki diyor, belki? Ama babaya bu tavır neden? İlkere çok koyuyor, çünkü ben uyutamam normalde ama ilker uyutur onu, benle oyun oynamaz İlkerin peşini bırakmaz(dı). Şimdi onunla aynı odada kalmaya tahammülü yok. Beni görünce direkt babayı satıyor. Bir taraftan yaşı gereği diyorum ama bir taraftan babayla gayet güzel bir ilişki nasıl bu hale geldi sorunsalı ile başbaşayım. İlker o kadar üzülüyor ki, bunlar geçici sorunlar tesellisi tatmin etmiyor artık. Acaba pedegogluk bir sorun mu var? Belki de 5 günlükken aldığı uyarıdan (!) tırsmıştır:)
İyi bir hafta olsun, Arca büyüsün, baba neşelensin, anne dinlensin...

Anne notu: bugün emekçi kadınlar günü.. her kadının emeğinin karşılığını alabildiği, hakettiği şekilde temsil edilebildiği yarınlar diliyorum.

bugün güzel bir cuma değil

Arca cücesi toddler olmuş, artık mailler "my toddler this week" şeklinde geliyor.
Bacaklarıma tırmanıyor, hep kucak sevgi istiyor, bayılıyorum, ne güzel zamanlar bunlar:)
Gıdısında ve ensesinde pişik gibi kızarıklıklar var, ortamın sıcağından galiba. Eski usül talkpudra kullandık, şimdi iyi gibi. Annem geçende gülsuyu sürmüş, hacı ağa gibi kokuyordu.
Banyo artık tam bir eğlence haline almaya başladı. Üçümüz giriyoruz, sadece Arca yıkanıyor ama hepimiz ıslanıyoruz. Şapşap olayına bayılıyor, elindeki süngerle hem İlkeri hem beni yıkıyor.
Nedense hala süt içme konusunda isteksiz. Ballı da çare olmadı.
Tavada sütlü yumurta, muhallebi, bebe bisküvisini sütle ezmek gibi ara çözümler üretiyoruz ama hala kesin çözüm yok. Ne yapsak da süt içirebilsek cüceye?
Azı azılı çıktı, yarım ölçek de olsa ibufen vermedik mi o geceden kimseye hayır yok. Hayır zırt pırt ilaç da vermek istemiyorum, jel desen bence işe yaramıyor, çıkmazdayım, açmazdayım:(
Temizliğe gelen abla geçen hafta sabrımı taşırdı. Daha öncesinde hamileyken beni ekmişliği, bayramın hemen öncesi hem beni hem İlkerin annesini ortada bırakmışlığı vardı. En son geçen hafta partinin önceki günü baktım gelen giden yok, aradım, aa ben seni unuttum dedi. Çıldırdım. Meğer cenazesi varmış köye gitmiş, iyi de insan bi haber vermez mi! Ben döt gibi kaldım tebi. Parti öncesi annem ve Ümit abla geldiler de evi düzene soktuk. Ama karar verdim, istemiyorum artık. Dün aradı beni gayet rahat daha köydeyim, yarın gelemicem dedi. Dedim ki Güner abla sen artık hiç gelme zaten, bu kaçıncı, benim de sabrım bi yere kadar! Bi de bana insan böyle zamanda anlayışlı olmalı diye sitem yapıyor! hadi sana iyi günler!!! Ah Arca emeklemese ben kendim yapıcam, eskiden gündelikçi mi vardı!! ama yok zor artık, Arca yeterince yoruyor zaten. Başka birini buluyoruz, Ümit ablanın arkadaşı gelecek, bakalım.
Kilo alıyorum, nasıl iş anlamadım. Emzirirken dünyaları yiyordum, bi de üstüne kiloları veriyordum. Bir ara allah seni inandırsın blog sadece 1,5 kilom kalmıştı hamilelik öncesi kiloma. Emzirme bitti, iştah bitmedi. Sonra nasıl oldu, ne zaman oldu anlamadım, 3 kilo almışım. Hayırdır anlamadım. Ekmeği bugün itibariyle kestim, çikolatayla aramı bozuyorum!! Küsüz artık. Yaşasın etiform kıtırları, yaşasın sunta krakerler!! Kahrolsun kilolar.
Ev gözüme çok düzensiz görünüyor, haftasonu biraz çekmece düzenlesem iyi olacak.
Sonra Arcanın çok oyuncağı var, bir kısmı bir süre arka odaya koyup bir süre sonra çıkarıp tekrar eski hevesini yaratmak lazım. Bol bol IKEA kutularından almak lazım.
Market alışverişi siparişi vermek lazım.
Vize evraklarını hazırlamak, terziden paltoyu almak lazım.
..........
Günler pek renksiz geçiyor... Hafta bitiyor. Haftasonuna keyifsiz bir geçiş...
Biraz toparlanıp kendine gelmek lazım!!

Nurturia - hadi bakalım:)

Hülya geçende bir mail göndermiş, hadi Nurturia'yı tanıtalım, bloglarımızda yer verelim diye.
Desteklemek lazım, güzel işleri paylaşmak lazım. Paylaştıkça öğreniyoruz ve faydalanıyoruz.
Kitubi güzel birşey başlattı, alkışlamalı. Tam bir bebek-anne facebook'u olmuş. Tüm blog dostları orda, ben diğer çocuklu arkadaşlarımı da davet ettim.
Profil oluşturuyorsun, hem kendin hem çocuğun hem de aile bireyleri için.
Sonra ?
Sonrası için tanıtım yazısını kopyalayalım, bişey atlamayalım:)

Nurturia Nedir?

"Nurturia ile çocuğunu daha kolay büyüt"

Bebek bekleyen ve küçük çocuklu ailelerin çocuklarının günlük hikayelerini, gelişimlerini sevdikleri ile paylaşabildikleri, aynı zamanda diğer anne-babalar ile tecrübe paylaşarak yardımlaşabildikleri sosyal platform Nurturia.

Nurturia'da Neler Yapabilirsiniz?
Kendiniz için bir hesap açabilir, çocuklu arkadaşlarınızı ekleyebilirsiniz, yeni arkadaşlar bulabilirsiniz.
Kendi hesabınızın altında çocuklarınız için ayrı birer hesap oluşturabilirsiniz. Çocuklarınızın günlük maceralarını buradan paylaşabilirsiniz.
Çocuğunuzun anı defterini güncelleyerek hem anılarını hem paylaşırken, hem de gelecek için kayıt altına alabilirsiniz. İlkleri, dedikleri, yaptıkları, büyümesi...
Çocuklarınızın hesaplarını eşinizle birlikte güncelleyebilirsiniz.
Çocuk büyütmekle ilgili her türlü sorunuzu sorabilir, soru yanıtlayarak tecrübelerinizi paylaşabilirsiniz.
Gruplar kurabilir, varolan gruplara üye olabilirsiniz.

Hamilelikten itibaren
Hamileyseniz de üye olarak hamileliliğinizin nasıl geçtiğini, günlük heyecanlarınızı, sıkıntılarınızı paylaşabilirsiniz.
Henüz doğmamış çocuğunuz için profil sayfası açıp, anı defterini oluşturmaya başlayabilirsiniz. İlk tekmeleri, cinsiyetinin öğrenilişi, isim seçimi...
Tecrübeli anne-babalara hamilelik ve çocuk bakımı ile ilgili sorular sorabilirsiniz. Gruplara üye olabilir ya da kendi grubunu kurabilirsiniz.

Nasıl Üye Olabilirim?
Üyelik ücretsiz. www.nurturia.com.tr adresinden 1 dakikada üye olabilirsiniz. Kayıt olduktan e-posta adresinizi onaylamayı unutmayın.

Nurturia Tanıtım Turu Adresi: http://www.nurturia.com.tr/

Mutlu mutlu yıllar ve 1. yaş doktor kontrolü

Arca 1. yaşgününü, bizler de Arca ile çıktığımız yolda 1. yıldönümümüzü kutladık. Pek tabii ki Arca için bugün fotoğraflardan ibaret olacak ama bizim için önemliydi.
Dün Ümit ablanın hastaneye gitmesi gerekince yıllık iznimden 1 gün daha kullandım, bu gidişle yılsonuna izin kalmayacak:) Hazır izinliyken Arcanın doktor kontrolünü öğlene aldım. Geçerken pasta siparişini verdik. Arca doktor kontrolünde yıktı ortalığı ,aşı oldu, mızırdandı.
Acayip hazırlıklıydım bu ayki kontrolde, zaten doktor da hep onun anlatacağı konuları önden sorduğumu söyledi. Blog okuyoruz kardeşim, tecrübeli bebekleri takip ediyoruz, hayret bişey:)
Hemen süt soruldu, günlük mü pastörize mi? Ne farkı var ki dedi doktor, aynı banttan çıkıyor sadece farklı ambalajlanıyor. Yani pastörize olduktan sonra ister uzun ömürlü ister günlük olsun, içebilir. Ama süt içmezse de üzülmeyin, peynir var, yoğurt var. (Bkz. Hülyanın pipetli ayranlı postu) Yani endişe yok. [Nitekim hep hayal ettiğimiz gibi "hadi bebişim sütünü iç, yatma vakti" ritüeli nanay!! Arca "tuh bu ne ya" tepkisi verdi. Anne sevmez baba içmez bebekten ne bekleyeceksin ki!! bakalım bi dahakine balla deneyeceğiz.]
Neler yapıp yapamadığının testini yaptık yine. Doktor "naçizane" bir uyarıda bulundu. Çünkü ben bazen Arcanın yaptığı şeylere "yapıyoruz" diyorum. Yapmayın, çünkü Arca bir birey ve artık herşeyin farkında, 1. çoğul şahıs onu birey olmaktan çıkarır, hala anneye göbekten bağlı bir bebek olarak bırakır. Konu açılmışken evet standartlara göre boyutlar büyükçe (kilo almamış olmasına rağmen hala 1.600 gr fazlası var,boy da 77 cm yani iyiymiş. ) ama bu yaşa kadar çok da fazla kasmadan da getirirdik zaten yani asıl iş bundan sonra başlıyor. Asıl Arcayı nasıl şekillendireceğimizin kararı, onu nasıl yetiştireceğimiz artık bundan sonra!! Doktor reçeteye "anne baba ne kadar çocuk eğitimi ile ilgili kitap bulurlarsa okuyacaklar, birbirleriyle paylaşacaklar" diye yazacaktı nerdeyse:) Nitekim bunları söyledi ve bir kitap önerdi:Leyla Navaro - beni duyuyor musun. Kendisinin de Arcadan 8-10ay büyük bebeği olduğu için çocuk yetiştirme konusuna takmış bu aralar. Epey konuştuk. Bundan sonraki muayenelerde Arcanın ruhsal-sosyal gelişiminden daha çok bahsedeceğimiz kesin:)Herşeyi ama herşeyi yiyebilirmiş. İyi zaten yiyorduk şimdi onaylanmış oldu. Ayakkabılar gösterildi, soruldu, öneriler alındı. Çok su içtiği için sadece ilk bardağına florür tablet atacakmışım.
Geçen post oyunu dişten yana kullananlar kazandı, üst azı yolda, çığlıklar muhtemelen bu! Gece ibufen verebilirsiniz dedi. Zor geceler bizi bekliyor. Nitekim doktor kontrolünün bir kısmı ağlayarak geçirdik. Güç bela İlknurların büroda öğle yemeğini yedi. Uyuyunca biz de bi yerde oturup yemek yedik, sohbet ettik. Arcadan küçük bir zaman çaldık, güzeldi.
Gelelim ilk doğumgünü partisine. Hiçbir şey hazırlamadan organize ettiğim ilk partiydi. Sadece makarna salatasının içini hazırladım:) Annem, İlkerin annesi, Ümit abla yemek konusunda organize edildiler. İnternetten parti malzemesi siparişi verildi. Ailenin yanısıra birkaç arkdaş da çağırdık, kutlamaları 3'ten 2 ye düşürdük. Bir ara 20 kişiydik. Arcaya çok güzel hediyeler gelmiş, hepsine ayrı ayrı çıldırdı. Bol bol kahkaha attı, eğlendi. O kadar insana ve azı dişinin huysuzluğuna rağmen hiç sorun çıkarmadı, hem eğlendi hem eğlendirdi. TV de Arcanın doğumundan bu yana 150 adet kadar resmi slayt şov olarak bütün parti döndü. Duru keman dersleri almaya başlamış, Arca için şarkılar çaldı. Daha önce Tuna ve Ela ile paylaşamadığı Tunanın yürüteç arabasından hediye geldi ,bu defa Cansu ile aynı hadise yaşandı:)

Güzeldi, çok güzeldi. Şimdiye kadar herşey güzel, genel olarak keyifli ! Asıl bundan sonra başlıyor, önümüzdeki maçlara bakıciiiz.