Annelikte son trend

İş görüşmelerinde sorulan en klişe soru “en sevmediğiniz yönünüz nedir?” ise, daha klişesi “mükemmeliyetçiliğim!” cevabıdır.

Hadi biraz gerçekçi olalım. Devir mükemmeliyetçilerin devri değil artık. İş görüşmelerini bilemem ama annelik mevzu bahis olduğunda “mükemmeliyetçiler” fena halde dışlanıyorlar, benden söylemesi. “Çocuğum mükemmel bir birey olsun” demeyi bırak, “bebem büyüyünce bilmem ne olsun, bilmem ne başarısına imza atsın” diye aklından geçiriyorsan, hayal kurmaya yelteniyorsan banal ve de avamsın.

Şimdi trend “anti mükemmeliyetçilik”.

“Ne alaka?” deme, izahatlarımı dinle.
Bizim nesil kendini yetiştirmiş, dişini tırnağına takmış bir neslin çocukları. Fedakar ana babaların "mükemmel" çocuklarıyız biz. Akademik başarı bizim nesil için o kadar önemliydi ki üniversiteden mezun olmayı bile beklemedik, daha ÖYS sonuçları elimize ulaşır ulaşmaz, bitti başardık sandık. Döt üstü oturduk.

Yılmadık tabii ki, bileğimizdeki “meslek” denen altın bilezik ile en kötü yönümüzün mükemmeliyetçilik olduğunu alt metinde övünçle dile getirdiğimiz iş görüşmelerinden alnımızın akıyla çıkıp iş sahibi olduk. Çalıştık, çalıştık, para kazandık. Hmm mükemmeldik yav…

Kimimiz tek taşını kendi aldı, parmağına kendi taktı, kimimiz kocaya vardı. Hem evinin kadını, kocasının karısı hem iş yaşamının bir parçası oldu. Biyolojik saatimizin tiktakları kulağımızda çınlamaya başlayınca hop çocuk yaptık. Artık hem evinin kadını, hem kocasının karısı, hem iş yaşamının parçası hem de evlatlarımızın anasıydık.

Doğurdum hop tamamdır, demedik. Der miyiz lan! Mükemmeliz biz!

Bebemizi tabii ki anne sütüyle besledik, bir elimiz mememizde süt sağarken ofiste, diğer elimiz ya bir anne-çocuk eğitim kitabındaydı ya da tek elle bir e-mail’in cevabı yazılmaktaydı. Boş zamanlarımız bebemizin ihtiyaçları doğrultusunda internetten araştırma yapmakla doluydu.

Bebemizin ek gıdalara geçişi ile organik tarım, mutlu tavuk hayatımıza girdi. Bebemiz daha da büyüyünce ekmeğimizi bile kendimiz yapar olduk. Allahım sana geliyorum, mükemmeliyetçiliğin bokunu çıkardık, affedersin.

Tüm bu hengâmenin içinde durup düşünmeye vakit bulanlarımız fark etti ki, paketli gıdalardan uzak tuttuğumuz bebemiz, her ihtiyacını karşıladığımız kocamız, tüm zorluklarına rağmen işimiz ve kazandığımız üç beş kuruşumuz vardı, peki gerçekten mutlu muyduk?

Neden daha otuz beşimize gelmeden küçük sahil kasabalarında domatesimizi kendimiz yetiştirmek hayallerimizi süslemeye başlamıştı? Demek ki bir şeyler ters gidiyordu.

Hasssss…. Ulan bu dünyada mutlu olmayacaksak, ne demeye yaşıyorduk? (Sen TUIK’in “bizim ülkenin yüzde altmış küsürü mutludur” dediğine bakma, TUİK bizim kültürümüzdeki “çok şükür” lafını mutluluktan sayıyorlar o ankette. )

Sorguladık, bir insanın bir ömür mutlu olabilmesi için sevdiği işi yapması gerektiğine aydık. Mutluluğun, mükemmelliğe ulaşmaya çalışarak tırmalamanın aslında tam zıttı istikamette bir hedef olduğuna, hatta hedef-sonuç değil, bir süreç olduğuna kanaat getirdik.

Biz bir bok yedik, bebelerimiz bizim gibi olmasın, onlara mutlu olmanın kapılarını açalım, başarı ve sonuç odaklı değil süreçten zevk alan bireyler olmasının yollarını gösterelim dedik.

Dedik de biz bilmiyoruz ki nasıl yapacağımızı, hiç yapmamışız ki.

İşe anti mükemmeliyetçiliği bir trend haline getirmekle başladık.

Trendin bir parçası olmak çok kolay, kim istemez biraz rahatlamayı?

Ufak tefek detaylarla başladık, evin düzenini ikinci plana atmak son derece sempatik. “aa hayır evi toplamıyorum katiyen, temizlik de yapmıyorum, bizim oğlanla oyun oynuyoruz”, “aman canım bu akşam da çiğ sebze kemirip meyve yiyerek geçti, olsun biz bizim bebeye kitap okuduk.” “katiyen ütü filan uğraşamam, kişisel gelişimime ayırıyorum bebemden arta kalan vaktimi”

Bir sonraki aşama çocuğun geleceğiyle ilgili fazla atıp tutmamak, öyle eskiler gibi doktor olsun bize baksın, CEO olsun, çok para kazansın filan hikaye… Bunları söyledin mi kendine başka mecra ara yavrum. Sen fonda “mutlu ol yeter” şarkısı çalarken bebenle gezeceksin, oynayacaksın. Olayın bu, bundan böyle.

İşin aslı ; “zamane analarının mükemmellik arayışları OUT, Relax anne mode on IN!”

Hayır nerden mi biliyorum trendin öncülerindenim de oradan puhahahahh

İşin şakası bir yana, bunlar tabii ki bilimsel araştırmalar değil, nazik totomdan uydurulmuş tespitler.

Nefes almaya ihtiyaç duyulduğunda aslında ihtiyacımız olan tek şey mümkün mertebe rahatlamak, sıradanlığı sadeliğine dinginliğine kendimizi bırakmak. Yeter ki bu anti mükemmel takıntılıklarımız mutlu birey yetiştireceğiz derken “mükemmel” çocuk beklentisine dönüşmesin.