Yaz kitabı diye bir şey var.

Akşamlardan bir akşam çekirdek aile olarak Çeşme merkeze indik. Miskin yer cücesini dondurma vaadiyle kandırmıştık, evde yayamayıp yürüyüşe çıkarmamıza gıcık olmuştu, suratı beş karış yürüyordu önümüzde.

Ben çocuklar gibi şendim. Bayılırım sahil kasabalarının çarşılarına. Henüz yazlığımızın olmadığı yıllar Kuşadası’nda Yetiş Motel’e giderdik. Arka kapısından girersin, öyle görevli filan yok, önüne çıkana sordun mu seni odana yerleştiriverirler. U biçiminde sıralanmış odaların kapıları, içinde envai çeşit bitki olan bir orta bahçeye (daha doğrusu çiçekliğe) açılır. Odalar karanlıktır ve dolayısı ile acayip serindir. Masalarında kutu oyunlarının, tavla ve satranç tahtalarının olduğu lobiden aşağı denize inersin. Çocukluğumun nefis mercimek çorbasını, çorbanın içindeki tereyağlı kıtırları ilk o motelde yediğimi hatırlıyorum. Hala duruyor mu bilmem ama o günlerin en sevdiğim ritüellerinden biri de yemekten sonra Kuşadası çarşısına gitmekti. Annem, ablamla beni tertemiz giydirirdi. Maraş usülü dondurmayı dondurmacı şakasıyla kapar yerdik. Ufak tefek hatıralar alırdı babam bize, bir deri kolye, belki sandalet… Ne zaman bir sahil kasabasının çarşısına insem çocukluğum aklıma gelir, çocuklaşasım gelir.

Pek çaktırmadı ama bence Arca da çarşıdaki gezintimize bayıldı. Özellikle Rumeli Pastanesinden dondurmayı götürünce. Sohbet ederek sahile indik, teknelere baktık, bir bakmışız saatlerdir yürüyoruz.

Çarşı pek güzel olmuş, trafiğe tamamen kapatmışlar. Sıra sıra dükkanlar…

 “Kitapseverler buraya!” diye çığıran o çocuğun peşi sıra dükkana girmemle çıkmam bir oluyor, “aa yok istemem korsanmış bunlar” deyiveriyorum. İlker soran gözlerini gözlerime dikiyor, açıklıyorum. “ben ucuz yaz kitaplarından sanmıştım, gerek yok, evde bir sürü var.”

Yok, açıklamam tatmin etmiyor, edebiyat dünyasına mesafesini pekiştirircesine  “yaz kitabı diye bir şey mi var?” diye soruyor.

Evet var. Hani şu edebi değeri çok yüksek olmayan ve fakat seni yumuşacık saran, bazen de heyecanlandıran, fazla düşündürmeyen (zira düşünürsen illa ki sonunu tahmin ediyorsun ve hiç keyifli olmuyor) kitaplar var ya… Hani kalabalıkta bile okunabilen, hatta biriyle sohbet ederken bile okumakta zorlanmadığın kitaplar… Hah işte onlar yaz kitabı oluyor yavrım.

Onların çok dip indirimlerini bekliyorsun, kitaplığa stokluyorsun. Terasta, balkonda, deniz kenarında iki günde okuyup bitiriyorsun. Sonra hemencecik annene ablana paslıyorsun.  Yani en azından ben öyle yapıyorum. Debbie Macomber’e, bunak yerine konduğumu hissettiren “Bahçemde yeşeren umutlar” adlı kitabından sonra bir şans daha vermek istedim. Ve Gül Limanı oteli diye bir kitabına başladım hafta sonu. Allahtan bunda her bölümün başında birkaç paragraf ayırdığı birkaç sayfa önceki bölümün özeti yok. Yaz vakti gideri var yani : )

İlker’in alay konusu oldu ama ben kitapların zamanlamasını son derece ciddiye alıyorum. Önden birkaç sayfa okuyup “hmmm bu sonbaharda iyi gider” diyerek ayırdığım kitaplarım var (Misal Mrs. Dalloway) Ağır iki kitap arasına bir polisiye mesela… Bizim kitap kulübü de şahane oldu, farklı türlerden kitaplar, yeni yazarlar giriyor hayatıma.

Kulübün bu ayki türü öykü ve iki kitabından biri Mine Söğüt’ün “Deli kadın hikayeleri”. Ben tatildeyken kargo getirmiş ofise. Öğlen yemekten sonra kahve içerken ilk iki hikayeyi okudum. Arkadaş n’aptın sen! Var ya öyle yalnız başıma oturayım, okuyayım filan demeyesin ha! Adamı acayip silkeliyor yeminle. Tüylerim diken diken oldu, aha dedim, okuya okuya delireceğim Mine Söğüt kitabın yeni baskısına benim hikayemi de ekleyecek! dediğime bakma çok beğendim, ama kamuya açık alanlarda okuyacağım ki fazla kaptırmayayım. Artık gündüz metroda “Deli kadın hikayeleri”ni okur, gece yatmadan da bir doz Debbie Macomber aldım mıydı, etkisi hafifler kanımca.