Arca yavrum senin annen bir sulu gözdü....

Bak bacım bu fotoğraf sana hiçbir şey ifade etmeyebilir. Çocuk işte uyuyor, anası da manyak mı ne fotoğrafını çekmiş vah yavrum diyebilir kimileri. Biraz daha dikkatli başka birilerinin aklından ise “yuh lan kadına bak çocuğun tırnakları çapa gibi olmuş, kesmemiş, az ye de bir tırnak makası al eline” düşüncesi geçebilir.

Hepsine eyvallah.

Tepelemeyeceğim ancak yüksek müsaadenle çemkireceğim…

Var ya ben o tırnakları öyle görebilmek için bir seneden fazladır bekliyorum sen biliyor musun, ha?  Geçen yıl bu zamanlar bu çocuk el tırnaklarını bitiriyor yetmiyor ayaklarına geçiyordu, bilmem anlatabildim mi? Yok, sana kastım yok, ben aylarca anneliğimi sorguladım. İlker ters yaptı, ben görmezden gelmeye çalıştım, aylar sürdü karşılıklı işkencemiz. Eski okulunu suçladık, yeni okulunda sihirli değnekle düzelecek sandık. Yetmedi, psikologla, öğretmeniyle konuştuk.

“Bu çocuk niye tırnak yiyor, arkadaş!” dedik. Dedik de elimiz böğrümüzde kalakaldık.

Arca da üzülüyordu, yediği tırnakları için özür diliyordu, farkında bile değildi. Böyle böyle nerden baksan bir sene geçti gitti.

Geçenlerde bir gün banyo yaptı ve giyinmesine yardım ederken ayyy elim çizildi. Bir baktım tırnakları uzamış. UZAMIŞ LAN UZAMIŞ!! O gün o tırnakları keserken gözyaşlarımı tutamadım. Allahım ben kaç zamandır bu çocuğun tırnaklarını kesmiyordum yav? Özlemişim : )

Bu bana iki şey öğretti. Evet, zor bir dönemde kendi haline bırakmamış ve elimizden geleni yapmıştık, ama tam da biz artık “yapabileceklerimiz bu kadardır, gerisi onun yapabileceği şey” dediğimizde ve kendi haline bıraktığımızda sonlandı. Belki de her şeyin bir dönemi oluyor ve bu tırnak yeme dönemi de geçiciydi, bitti. İkincisi sulu gözün önde gideni bayrak sallayanıymış lan ben! Elimde tırnaklar, gözlerim nemli… O akşam benden mutlusu yoktu.

Yok bir tane daha var. Sulu göz Yeliz’in anne hallerinden başka bir tane.

Bir akşam bu cücenin yatağına uzanmışız, günlük sohbet, sırt kaşıma yok efendim, ayak masajı, kitap okuma, öpüşme koklaşma derken Arca kafayı yastığa gömdü. “ayyyy annenin uyku kokusuuuu” diye iç geçiriverdi ve başladı anlatmaya: “ben bazen okula gitmek istemiyorum, bu anne uyku kokusu yastığına bütün gün yatmak istiyorum. Seni çok özlüyorum”

Oradan bakınca pek öküz görünebilirim ama özünde duygusal bir insanım, anneyim lan ben! Ay bir ağlarsın bir ağlarsın…. Allah seni inandırsın içim çıktı. Sonra da Arca’yı üzülmediğime inandırmak için kıçım çıktı. Mutluluktan ağlatmayı biliyor da mutluluktan ağlanacağına da aklı ermiyor cücenin.

Ulen bu itin babası beni bu kadar ağlatmadı lan bu ne be!?