PAPYON: Güven nesnesi mi? Yoksa bir şeylerin eksikliği mi?

Arca ile babası süpermarkete gittiklerinde para atıp oyuncak yakaladıkları oyunu oynarlar ve bir ayıcık kazanırlar. Arca bu ayıcığı pek sever. Bir gün sabaha karşı uyumakta olan annesinin yanına kıvrılır ayıcığı ile ve annesine “bu ayıcığı çok seviyorum, adı ne olsun?” diye sorar. Annesi uyku sersemi, açık tek gözü ile oyuncağa şöyle bir bakar ve boynundaki papyondan başka hiçbir ilginç özelliği olmadığı için “papyon” olsun deyiverir. Arca ismi benimser, öyle çok benimser ki annesi “ayıcığını çek annecim” gibi bir cümle sarf ettiğinde hiddetle “onun adı ayıcık değil, PAPYON” diyerek ağzının payını verir. Aynı hiddet, Papyon için “şu” “o” “oyuncak” “hayvan”… gibi kelimeler kullanıldığında da vukuu bulur.

Arca Papyon’dan kesinlikle ayrılmaz. Papyon’la konuşur, yemek yer, hatta sofradaki yemekleri önce Papyon inceler, onaylar, Arca öyle yer. Papyon’a fikir sorulur, Papyon’a bazı şeyler öğretilir, birlikte televizyon seyredilir, sohbetler edilir. Herkes ama herkes Papyon ile tanıştırılır, herkes Papyon’u sevmek öpmek, Papyon tarafından öpülmek zorundadır. Hiç beklemediğiniz bir anda Papyon’u yanaklarınıza öpücük kondururken bulabilirsiniz, gözünüzü açtığınızda Papyon gözlerini dikmiş size bakıyor olabilir.

Papyon’un ne olduğunu sorarsınız, “kardeşi midir?” “arkadaşı mıdır?” “oyuncağı mıdır?” HAYIR! Hiçbiri değil! O Papyon’dur! O kadar!

Ayşe bebek… Ablamındı, ilk alındığında Ayşegül imiş adı. Ablamla fazla anıları yok, zira ben baskın çıkıp sahiplendim bebeği ve ablamla tek kare fotoğraflarından başka anı bırakmadım aralarında. (Ablamın ikinci çocuk istememesinin altında yatan sebep “ben” olabilir miyim? Hmm bunu bir ara sormalı)

Ayşegülün adı oldu Ayşe. Ayşe kıymetlimdi, annem çeyizine vereceğim derdi, öyle de oldu, hala benimle. Açık konuşayım Arca ile bile paylaşmak istemediğim için (İlker ise oyuncak bebekle erkek çocuk oynamaz psikolojisiyle) Ayşe’yi bu zamana kadar göstermedim bile, sakladım.

Tatillerde Akhisar’a gidilirdi, teyzemler hemen takılırdı bana “aa Ayşe’yi alamayız Yeliz, arabada yer yok”, “otobüse almıyorlar Ayşe’yi burada kalacak”… Zaten her an düşmeye hazır gözpınarlarımda bekleyen yaşlar damla olur yuvarlanırdı yanaklarımdan, bir Sezercik edasıyla “ama ama ama ben onu kucağımda tutarım, çantama koyarım” diye ikna etmeye çalışırdım takılanları. Halbuki hepimiz bilirdik, Ayşe bizimle gelecekti ama nedense bu danışıklı dövüş tiyatro her seyahat öncesi tekrarlanırdı.

Ayşe ile ilgili kurduğum hayalleri çok net hatırlıyorum. Sadece yabancı memleketlerdeki çocukların sahip olduğu pilli bebeklerden biri olduğunu hayal eder, konuştururdum Ayşe’yi. Ona elbise dikerdim. Kalıp çıkarırken de hali hazırda kumaş olan bedeninin makas kesikleri yapardım, salak mıyım neyim… Sonra cerrah olur dikerdim. Son kesik hala kolunda. Çok çekti Ayşe benden çok… Çok da dertleştik biz onunla. Koca kız olmuştum, alır karşıma konuşurdum. Sanki cevap verecek. Gelmiş geçmiş en iyi terapisttir Ayşe.

Arca yaşında iken Ayşe benim için ne idiyse, şimdi Arca için Papyon o.

Bundan sebep ilişene fena dalıyorum. İlker sinir oluyor Papyon’a, bir yere götürmek istemiyor, öpülmek istemiyor Papyon tarafından, hatta öyle gıcık ki yırtık dondan çıkar gibi çıkmasına, tenhada yakalasa fena benzetecek. Çocukluğumu ve Ayşe ile anılarımı anlattım İlker’e, çektim kenara ilişme nolur dedim. Önemli abicim, işte anla! Öküz değil, anladı, anlayış gösterdi.

Papyon’a aileden biri gibi davranmakta zorlanmıyorum, hatta dondurma yemeye giderken Papyon da görsün çarşıyı diye, sırt çantası aldım, yan göze oturttum, Papyon etrafı seyretti, Arca da yanımda, Papyon’a anlattı da anlattı. Yani bu Papyon hayali arkadaş gibi bir şey ama hayali değil, biz görüyoruz yani… Hatta yakında bana anne diyecek diye korkuyorum.

Şimdi gelelim can alıcı konuya… Bu normal mi? Burnunu karıştırıyor diye pedagoga götürecek manyaklardan değilim elbet ama benim bildiğim bu “güven nesnesi” denen meret bir yaş civarı edinilir (ki ben çok uzun uğraşlar vermiştim edinsin diye…), beş yaş civarı vedalaşılır. Bizim oğlan tersine mi gidiyor, nedir allasen? Edinmedi, edinmedi, şimdi mi aklına geldi? Benim onun yaşındayken benzer yollardan geçmiş olmam olumlu bir akış şeması çizmiyor vallaha, süper düper bir insan değilim, belki de böyle bir manyak olacağımın sinyallerini Ayşe ile vermiştim de o vakitler pedagog filan yoktu, götürememişlerdi, olamaz mı? Kardeş istiyor filan demesin kimse dalarım, sorduk kardeşi filan değilmiş, arkadaşı da değilmiş, dedik işte Papyon o kadar!

O kadar da ne? Ne iş? Bilen anlatsın bilmeyen sonsuza kadar sussun.