Uzman görüşü iyidir: Papyon

Yaz aylarında bir yazı yazmıştım, Papyon artık ailemizin bir ferdi idi, hani…

Hatta ne edeceğimi bilememiştim ve sormuştum; Papyon, bir şeylerin eksikliği mi?

Uyku arkadaşı değildi Papyon, ya da korktuğu bir şeylerle başa çıkmak için kendini güvende hissetmesini sağlayan bir nesne değildi. Papyon her yerdeydi hep bizimleydi ve işin boku çıkmak üzereydi!

Soruma gerek instagramdan gerekse blogdan çok sayıda yorum aldım, tekrar teşekkürler. Madem sorduk, madem derdimize ortak ettik, sonrasında yaşananları da paylaşmak boynumuzun borcu.

Yorumların genel çerçevesi yalnız olmadığımız üzerineydi. Hatta pek çoğumuz için oldukça normal bir durumdu. Bu biraz olsun içimizi rahatlatıyordu ama nasıl davranmak gerekiyordu? Tamam sorun yok, abartmayalım da bundan sonra ne yapalım? 

İşte tam bu noktada uzman psikolog arkadaşım Deniz, özelden yazdı. (yav işte birlikte kitap kulübüne katıldığımız, bira içtiğimiz, kakarakikiri yaptığımız Deniz ama uzman psikolog deyince pek bi' havalı oluyor yav! idare ediverin gari:P) 

Deniz, Arca'da başka bir sorun olmadığı için Papyon meselesinin üzerine düşülecek bir konu olmadığını söyledi önce. Ama İlker'in ve benim iki ayrı kutup davranışlarımızın ikisi de yanlıştı. İlker, Arca'ya pek çaktırmıyordu ama Papyon'a o kadar gıcıktı ki, tenhada sıkıştırsa Papyon'la yaşayacaklarının sınırını benim hayal gücüm bile tahayyül edemez. Bense ikinci evladım olarak Papyon'u bağrıma basmaya hazırdım. Deniz, olumlu ya da olumsuz pekiştirme yapmayın dedi. Yani gündem maddesi olmasın. Övmek de yermek de gereğinden fazla değer verir Papyon'a, dedi.

Biz de Papyon'u gündemimizden çıkardık, ne ben evlat eyledim, ne de İlker düşman. Bir de baktık ki, Arca artık o kadar da takmıyor. Eskiden yoldan döndürür aldırırdı, şimdi çantasına koyduruyor ama gittiğimiz yerlerde yüzüne bile bakmıyor. Uykuda bile yanına almamaya başladı. 

Uzun lafın kısası su yolunu buldu, biz de karı koca aylarca kafayı taktığımızla kaldık. Demem o ki, uzman görüşü iyidir, almalı, başımızın tacı yapmalı.