Kitap yorumu: Renklerden Moru

İyi ki okumuşum dediğiniz kitaplar olmuştur mutlaka. Benim de var, hem de çok. Ama bugün sadece bir tanesinden bahsedeceğim.

“Renklerden Moru”.

Baştan söyleyeyim, basımı tükenmiş. Sonra aradık, bulamadık diye sitem istemem, baştan söyleyeyim. Ben kitaptan önce filmiyle tanışmıştım, tamam izlemedim ama çok ses getirdiğini hatırlıyorum, bir edebiyat uyarlaması olduğunu da. İyi ki de izlememişim, izlesem kitaptan bu kadar keyif alır mıydım? Bilmiyorum.

Bahar kitabı okumuştu, kulüpte mutlaka okunmalı demişti, bir de e-kitap olarak göndermişti, daha ne bekliyorduk? Derhal okuduk, bayıldık hatta Eylülde tartışmak üzere listeye dahil ettik.

1900’lerin başında başlıyor her şey. Celie çok akıllı ama maalesef babası tarafından şiddet, taciz, tecavüz artık aklına ne gelirse gören bir genç kız. Zenci. Hem kadın hem zenci. Ötekinin de ötekisinde bir insan.

Günlük yazar gibi, Tanrıya hitaben mektuplar yazıyor. Yazmanın bir tür terapi olduğunu da benim gibi o da fark etmiş ;) Hayatta en sevdiği kişi kardeşi. Hayatta tek gayesi onun okuması, kendisi gibi eziyet görmemesi. Kardeşiyle arasına yıllar, yollar, kıtalar giriyor.

Ve tüm o yıllar boyunca sürekli tanrıya yazan Celie’den yaşadıkları dönemi, yorumsuz, yalın, dümdüz, tüm kabullenilmişliği ile öğreniyoruz. Öyle naif ki anlatımı, bir çocuktan gerçekleri dinler gibi okuyorsun, bir çocuğun saflığı ve dürüstlüğü ile anlatıyor her şeyi. Bir evin içinden bir ülkeyi, zenci toplumunu anlatıyor satırlarında. Tanrıyı da sorguluyor, kadınlığı da, eşcinselliği de anlatıyor, kapitalizmi de…

Evet kitabın baskısı maalesef yok ama ben yine de bahsetmeden edemedim, çünkü “iyi ki okumuşum” dediğim bir kitabı anlatmam lazımdı.

not: nadirkitap.com sahaflarından belki temin edebilirsiniz kitabı. Bir de korsana karşıyım ama n'apalım basımı yok, pdf olarak okumak isteyenler bana mail atabilir.