Yas

Sosyal medya mecralarında paylaşılan mutlu aile fotoğraflarını, kocişiyle sevişgen pozlarını koyanları eleştiremiyorum. Çünkü bence insanlar artık eski fotoğraf albümlerini arka odaya bir yerlere kaldırdı, aynı güne ait yüzlerce fotoğraf koyarak sosyal medyayı albüm olarak kullanıyorlar. Allah aşkına hangimizin eski albümlerinde asık yüzler var? İnsanoğlu mutlu anlarını hatırlamak istiyor, o yüzden en güzel, en mutlu hallerini koyuyor albüme (profiline), yadırgamıyorum.

Yadırgadığım tek şey, o fotoğrafları dikizleyenlerin o fotoğraflardan gülümseyen insanların hep ama hep mutlu oldukları yanılsamasına kurban gitmeleri. Belki de sosyal medya araçlarının kullanıcılarına “like”, “fav”, “rt” gibi olumlamalar dayatması insanların kafalarında hep bir pozitif düşünce bulutuyla dolaşmasına neden oluyor. İşte sanal dünyayı, yalan dünya yapan şey bu bence. 

Geçen hafta kitap kulübündeki sohbetimiz sırasında sürekli pozitif düşüneceğiz diye kasmaktan gerçek duygularımızı aslında hiç yaşamadığımızı konuştuk. Üzüntümüzü akıtmadığımızı, olumsuzluklarımızı baskıladığımızı… Kendimi, şükrederken acaba abartıyor muyum diye tartarken yakaladım. Kim bilir, belki… Olumlamaların kendimizi iyi hissettirdiği bir gerçek, peki ama bu pozitif hissiyatın ne kadarı gerçek?

Fişi çekmişiz. Bizim büyük hevesle aldığımız, dondurulmuş sebzelerimizi güya kışa kadar muhafaza edecek deep freeze’in fişini çekmişiz. Yazlığa götürecek et var mı diye kapağını açtığımda ayaklarımın dibine sızan çözünmüş gıda sıvılarından ve belli belirsiz kokudan anladık ki, fişi çekmişiz. Suçlayacak, kızacak bir şey yok. Paket paket bezelyeleri çöp torbasına tıkıştırırken kendimi tutmaya çalıştım ama kışa sakladığım kefir mayalarıma sıra gelince feryadımı koyuvermişim. Peşi sıra da usul usul gözyaşı döktüm. İlker bir yandan kim nasıl, niye diye aranıyor, bir yandan “ağlama” diye beni teselli etmeye çalışıyor. Yok, dedim, ses etme ağlayacağım. Emek emek pazardan taşıdığım, maaile ayıkladığımız bezelyelerime, kışa kadar derin dondurucunun derinlerine emanet ettiğim kefir mayalarıma ağlayacağım. Sen de ağla, tuttuğun ve çürüsün de lezzetiyle yiyelim diye aylardır el sürmediğin ahtapotuna ağla. Ağlamasan bile bir yas tut yav!

İlker’i bilmem ama ben yasımı tuttum. Ağladım, ferahladım. Kıçındaki donuna kadar paylaşanlardan ya da “bak aslında hayat çok boktan, millet yapay neşe pozları veriyor ben gerçekleri paylaşıyorum, çok doğalım, çok dobra” mesajı verenler gibi olmadığım için sosyal medyaya servis etmedim.

Ve şimdi iyiyim. Hatta barbunyaların fiyatının düşmemiş olmasına seviniyorum bile, düşünsene fiyatı düşeydi ben şimdiye birkaç paket de barbunya atmış olurdum. İyiyim diyorum ya, cidden iyiyim, çünkü yaşamam gereken bir süreçten geçtim. Her biri bir aşama. İsyan, suçlama, kabullenme, yas…

Yas demişken, kitap kulübündeki sohbetimiz sırasında, toplumların da yas sürecinden geçmeleri gerektiğini, aksi halde hep bir araf halinde yaşadıklarını da öğrenmiş oldum. Osmanlının yasını tutamadan medeni milletler seviyesine karga tulumba çıkarılmaya çalışılmış Türk milletinden daha iyi bir örnek olamazdı herhalde. Bu yüzden hala - çok affedersin öküzüz -, hala Osmanlı özlemini duyanlarla bunu bir güzel kullananlar var bu ülkede.

Ay şiştim yeminle… Onu bunu boşver de ben şimdi ne halt edeceğim?

Kefir mayası diyorum, alo? Dağıttığım mayalardan üreten oldu mu acep?