Ben buralarda yokken…

Gerçek dünyadaydım. 

Gerçek dünya, Arca’nın okula başlayıp iki gün sonra 9 Eylül (sahi bizim zamanımızda İzmir'in kurtuluşu tatil değildi) tatili, iki hafta sonra da kurban bayramı tatili ile okul hayatını azıcık kokladığımız amma velakin bir türlü içine giremediğimiz dünyaydı. Bugün tam anlamıyla girdik.

Gerçek dünyada okullar var. Allah biliyor ya, yaz tatilinin uzatılmasına öğrenciler kadar sevinen bir turizm bakanlığı, bir bu kararı tek başına almanın verdiği haklı gurur yüzünden okunan başbakan bir de ben ve benim gibi toplu taşıma ile işine gidenler vardı... Ama metroda oturduğum, aktarma otobüsüne binebildiğim günler bitti, gerçek dünyada öğrenciler ve toplu taşımayı bir türlü düzeltmemiş belediyeler var!

Gerçek dünya, NA’nın artık olmadığı gerçeğinin iliklerimize kadar hissettiğimiz dünya aynı zamanda. Yaz iyiydi, tatlıydı, Arca cücesi kah anneannesinin yazlığında, kah teyzesinin evinde, kah babasıyla şantiyede kah annesiyle yazlıkta takılmış, hayatının en eğlenceli yazını geçirmişti. Ama yaz rüyası çabuk bitmişti. Artık gerçek dünyada okul zamanıydı. Ve eve annesinden iki saat kadar erken gelecekti. İlker şimdilik yani Arca’yı evde karşılayacak birileri bulununcaya kadar Arca’yı karşılıyor. Birlikte ödev yapıyorlar, ikindi kahvaltısı ve biraz da oyuna, televizyona vakit ayırıyorlar. Sonra ben geliyorum. NA bizi çok güzel toparlıyordu, bir kap yemeğimizi yapıyor, ütümüzü bile hallediyordu. Tabii ki şimdi hepsi bizim üzerimizde. Yazın pek eve uğramadığımız için sallamadık ama artık kış düzeni kuruldu. Aylar sonra yıkamadan halılarımız bile geldi, ev kış evi oldu. Gerçek dünya ütünü, temizliğini, yemeğini yaptığın, işine de gidip, çocuğunla da ilgilendiğin bir dünya ve bu dünyada organizasyonsuzluğa yer yok. Evin işini, İlker de işin içinde olduğu için allah seni inandırsın dert etmiyorum bacım, gerçek dünya yalan dünya bana, vız gelir! Ara sıra paklanmak için Havva ablaya da gel diyebilirsek, ütümü de yaparım, kariyerimi de… Lakin işin sakat tarafı Arca. O yukarıda bahsettiğim, okuldan gelince karşılama kısmı sakat yani. Yani işte yemeğimi akşamdan yapayım, ütümü sabah erken kalkıp halledeyim diyebiliyorsun ama çocuğun geldiği saat belli maalesef. Gerçek dünyada çocuklar eve annelerinden iki saat önce gelebiliyorlar…

Gerçek dünyada hastalıklar da var… Grip aşısı olduk mesela, evet maaile olduk. Aylar sonra gittiğimiz doktor, Arca’yı korkunç şişmanlamış buldu. Kilo ve boy oranına bakılırsa obeziteye ramak kalmış, öyle dedi. Vay başıma gelenler… İlker okulda süzülecek diyor, Arca’nın iştahı öyle demiyor. Abur cubura fazla düştü ondan mı oldu, anneannesinin nefis yemeklerinden mi yoksa yeni tanıştığı hamburger sevdasından mı bilmiyorum, bildiğim tek şey Arca’nın kilo alımının – boy bu hızda uzadığı sürece – sabit seyretmesi gerektiği.

Gerçek dünyada Arca var. Ve insanların Arca hakkında düşündüğü olumsuzluklar var. Arca’nın kötü bir üslupla konuşan, laf dinlemeyen, küçüklerine kötü örnek, büyüklerine saygısız bir çocuk olduğu düşünülüyor bence. Ve bu beni çok üzüyor. Aslında insanların ne düşündüğünden ziyade benim de bazen saygısızca davrandığını düşünmem üzüyor. Bahane sevmiyorum ben. Dönemsel demek istemiyorum, o gün uykusuzdu yok başka gün keyifsizdi, öbür gün canı sıkkındı, demekle mazeretlerle geçiştirmek istemiyorum. Var bir sebebi, belki bir çok sebebi var.

Çocuklar ailenin yansıması, demek ki ben de saygısızca davranıyorum diyorum, kötü konuşuyorum, benden görüyor diyorum. Arca ile yazlıktaki ikili oda konuşmalarımızdan birinde – ki bu son üç gün bu konuşmalardan çokça yaptık, hangisiydi hatırlamıyorum bile – Arca’ya dedim ki; “ben kendime bir söz verdim, bundan sonra sesimi yükseltmeyeceğim ve seninle kızgın olduğumda bile düzgün konuşmaya gayret edeceğim, en azından çaba göstereceğim.” “İnsan kendine söz vermez” dedi, “hayır asıl insanın kendine verdiği söz diğer herkese verdiği sözden daha değerlidir, çünkü herkesten daha çok kendine dürüst olursun.” “hmm, peki ben de kendime söz veriyorum, bir daha kimsenin beni uyarmasına izin vermeyeceğim” dedi. 

Sonra gerçek dünyada Arca var. Çevresindekilere yardım etmek için çırpınan, bahçeden topladığı çiçeklerle annesine parfüm yapan, annesi ütü yaparken çamaşır asan, bütün gün oturup en sevdiklerine bayram resimleri yapan, bir sarıldı mı annesini deviren bir Arca var. 

İyi ki var, benim Arca’dan yana ve kendimden yana hep umudum var…