Pazar
günü, erkenden eve döndük, pazartesi Arca ilkokula başlayacaktı, bir hazırlık
yapılmalı, bir motive olunmalıydı. Çamaşır makinesi sürekli çalışıyor, bir
yandan yemek hazırlıyorum bir yandan etrafı düzenliyorum, temizlikti, ütüydü,
derken akşamı etmişim. Annem aramış birkaç defa duymamışım. Çamaşır asarken
kulağım maçta.
Arda beceriksiziz demişti önceki maç için, şimdi ise goller
atılıyordu, ne iyi diye düşündüğümü hatırlıyorum. Spiker organizasyonun ne
kadar başarılı olduğunu anlatıyor, bizim seyirci şahaneymiş filan.
Aklıma twitter’da „şehit cenazesi organizasyon ekibi“ fotoğrafını koyarak
başarılı organizasyonlarından dolayı tebrik eden şerefsiz geliyor.
Tam o anda
spiker atılan golün ardından sevinci görülmeye değer başbakandan bahsediyor ve
kendisine eşlik eden şehit çocuğundan… içim eziliyor. Adam olaydınız da çocuk
babasıyla maça gitseydi, diye aklımdan geçiriyorum. Onlar, gözleri boşluğa
dikilmiş çocuğun arka fonunda, boyunlarında kaşkol, gürbüz kırmızı yanaklarını
şişirerek kahkaha atarken ben utanıyorum, kafamı çeviriyorum, bakamıyorum.
Televizyon kapatılıyor.
Akşam
Arca ile yatağa yollanıyoruz. Bana okulun ilk günü gerginliğini anlatıyor, içimden
„allah bundan başka dert vermesin“ diye dua ederken küçüğü yatıştırmaya
çalışıyorum, sımsıkı sarılıp uyuyakalıyoruz. Sabah alelacele giyiniyoruz,
İlkeri beklerken kapıda şebek şebek pozlar veriyoruz. Heyecanımızı yenelim,
biraz gevşeyelim. Yolda giderken instagrama koyuyorum fotoğraflarımızı. Sonra
da gayri ihtiyari takip ettiklerime bakıyorum. Dünya başıma yıkılıyor. İlkere
soruyorum, kaç şehit var onu bile söyleyemiyorlar diyor, sabah okumuş
haberlerde. Twitter’a geçiyorum, gözlerim doluyor. Vicdanım sızlıyor.
Birilerinin çocukları ölürken ben çocuğumla neşe pozları paylaştım, birilerinin
babaları ölürken… Utanıyorum.
Ben utanıyorum ben!!! Ama gollere sevinenler
meğer bilirlermiş şehit haberlerini, onlar utanmamış. Aileleri arayıp da tepki
almadıklarını gerim gerim gerinerek söyleyenler utanmamış. Ben utanmışım, ama terörist
cesetlerine sünnet muayenesi yapılsın’a kadar düşmüş seviyesizler utanmamış,
ben utanmışım, ben?
6 yorum:
Gördüm o güzel fotoğraflarınızı ig de, hayırlı olsun Arca'nın okul hayatı...
Bu yaz ne yaptıysak, neye gülüp, güzel fotoğraf verdiysek hepsinden tek tek utandırdılar bizi, hem de hiç utanmamamız gerekirken, utanmayan devlet erkanı yerine biz utanıyoruz, pek fena...
eSEN'E aynen katılıyorum..utanması gerekenler biz değilken :/
Buruk oldu ama hayırlı uğurlu olsun Arca'nın okulu..
2013ten beri hep baskalarinin yaptiklarinin utancini cekmiyor muyuz be Yeliz?
Psikolojide yeni bir hastalik adi verilecek buna bence. :(
Arca, canim yolun acik sansin bol olsun. DIlerim hep guzel anilarin olsun okulunda, kocaman okullum benim.
"Sünnetsizmiş çoğu" diye söylüyor adam ya, söylemesini geçtim düşünüyor bunu. Beriki "hamdolsun" diyor "hamdolsun hiçbir kötü tepki almadım". Birbirlerine hakaret ediyor insanlar sosyal medya üzerinden, büyük bir kinle. Telefonda kürtçe konuşan çocuğu bıçaklayıp öldürüyor birileri. Herkes tedirgin, herkes öfkeli ama herkesin öfkesi başka sebepten. Nasıl olacak bilmiyorum, nasıl kurtulabiliriz bu durumdan? İyileşebilir mi bu ülke birgün, sarabilir mi yaralarını? Bizim çocuklarımız (ve mümkünse biz de) barış, mutluluk, huzur görsün bu topraklarda istiyorum. Sonra istemediği partiye oy verenlere bedduanın en afillsini uygun gören annelere bakıyorum, yaşananları müstahak gören zihniyetteki babalara bakıyorum, beş yaşındaki çocuğa tecavüz eden sekiz şerefsizi "iyi halden" serbest bırakan adalet sistemine bakıyorum. Yok diyorum hiç bir bok olaz bizden. Yersiz bir umut bendeki belki de. Belki de hep böyle olacak bu ülke. Bilmiyorum.
Ve Yeliz, paylaş sen nolur, güzel şeyler de paylaş. Eğer güzel şeyler de olmazsa tüm bu olan bitenin yanında aklımızı kaçırırız inan. Arca'ya mutlu, huzurlu, gönlündeki gibi bir öğrenim hayatı dilerim. Sevgiler..
Evet maalesef asıl utanması gerekenler yerine biz utanıyoruz. Ama itiraf edeyim senin o enerjik fotoğraflarını görmek bana iyi geldi. Oğlumun ilkokula başladığı günü hatırladım gülümseyerek. Ben inanamıyorum ama benim oğlum bu sene 4.sınıfa gidecek.
Ahu
Ne yalan söyleyim normalde bakıp yüzümüzde gülümseme uyandıracak o fotolarınız beni o anda haberinizin olmadığını tahmin ettiğim için rahatsız etmedi ama dediğim gibi güzel duygular da uyandırmadı, keza ben de kızımı elinden tutup okula güle oynaya götüremedim, aklım, fikrim, zihnim karmakarışık ve dopdolu idi. İnsan olmak ne kadar zor bu ülkede, üzülmek bile hak değil sanki bize oturduğumuz yerden rutin hayatımıza devam ederken gelecekleri alınmışken ellerinden evlatların, eşlerin, anne babaların, ışıkları sönmüşken gözlerinde ve beklentileri bile kalmamışken belki bu canların yokluğunda, ne çok acı var, gerçekten....
Yorum Gönder