Minnet

THY’den 20:00 uçağına bilet alıp havaalanına erken geldiğinde iki saat önceki uçakta yer bulabilmen artık imkansız, kesin bilgi yayalım! An itibariyle, iki toplantıdan sonra evime erken varırım ümidi suya düşmüş kadının karalamalarını okuyorsunuz.

Ama gün bu kadar kötü başlamadı. Hatta muhteşem başladı. Neyse ki…

Bu ayın son toplantısı için İstanbul’dayım. İç hatlardan metroya doğru yürüyorum. Arkamdan biri seslendi. Hem de adımla. Bu iyi bir şey zira sabahtan beri kontrol edip durduğum etek fermuarının bozuk olmadığını gösteriyor.

Döndüm, elinde bavulla genç bir kadın. Blogunu okuyorum dedi, allaaahhh var ya ben mest! Çok sevindim dedi, ben asıl gelip konuştuğuna çok sevindim dedim, karşılık sevindik. Sevindirik haller…

Hepi topu iki dakika sohbet ettik, Londra’da yaşıyordu (anam Gülçinimi de tanır mısın diyeydim, unuttum bak!) Noel tatili için gelmişlerdi, Adana’ya geçeceklerdi. Ben de malum bu ay biraz böyle seyahatlerle boğuşuyordum, el sıkıştık, gözlerimizin içi güldü. 

İlker’e anlattım, celebrity oldun tanımazsın bizi geyiği çevirdi yine, yok be oğlum o iş öyle değil. Sosyal medya fenomeni değilim, yalancıktan ünlü değilim, bebem güzel değil, fotoğraflarımla ne bileyim işte, dışımla değil, yazdıklarımla seviyor insanlar beni. Öyle benimsemişler, kadınlar kendilerini bana yakın hissetmişler ki takip ediyorlar, ne güzel bir iletişim… Bunu, yani yazdıklarının birileri tarafından okunuyor olmasını fark etmenin tatmini, mutluluğu paha biçilemez… Hem ne yapıyorum ki allah aşkına? Yazmayı seviyorum sadece, aklımdakileri yazıp paylaşıyorum, kendini yakın hisseden insanlar da okumaktan keyif alıyorlar, bu kadar işte.

Yanından senin gibi benim gibi insanlar geçip gidiyor, belki aynı kaygıları taşıyoruz, belki aynı şeylere gülüyoruz.

Ayşe’nin bugün bana seslenmesiyle hissettiklerim, kendini daha önemli ve özel görmek değil, kendin gibi birisi ile göz teması kurup el sıkışmak, iki çift laf etme mucizesini sunan bloga minnetim sadece…