Erken 1 Mayıs yazısı

Az önce Elvan'la konuştuk. Aylar sonra eften püften bir sebepten mesaj atmıştım, sonra telefon ettim. Havadan sudan konuşurken kuzenini kaybettiklerini öğrendim. Böyleyiz biz işte, birbirimizi en ihtiyaç duyduğumuz anlarda aramayı başarıyoruz. Dostluk böyle bir şey... Ve ölüm, bir sıradanlığa dur deyip hayatı sorgulatıyor, özellikle genç ölüm.

Halbuki birkaç saat evvel, İlker'le youtube'dan müzikler dinliyorduk. Voice finalistleri filan. Karşımıza Donel diye genç bir yarışmacı çıktı ve efsane babaannesi. "A-ha!!" dedim, "benim bu! Bu babaanneden olacağım ben!"

Çok değil, yirmi sene sonra pekala mümkün! Şunun şurasında 40'a kaldı 2 (sene değil gün :)) 

İlker'i dürttüm, kırk oluyoruz alo!? Omuz silkti. Çok da şe-etmedi yine. 

40 pek çoklarının düğün dernek davul zurna kutladığı eşik. Bence değil. Yani eşik değil.

18 eşik olabilir bak. Reşit oluyorsun, üniversiteye gidiyorsun, oy kullanıyor, birey oluyorsun. 

30 kadın için büyük bir eşik, kabul. Kendini buluyorsun, sorgulamalarla sancılarla geçiriyorsun, biraz aklın varsa bir kısmını kabullenmelerle atlatıyorsun. Kararlar alıyorsun, kimini uyguluyor, kimini bir türlü uygulayamadığın için kendine kızıyorsun. Onların yerine yeni kararlar filan...

Ama 40? Yo-hayır 40 eşik değil. Kırk otuzların ikinci yarısı, devam filmi gibi. 

Ama şanslıysan, ailen yanındaysa, sağlıklıysan, huzurluysan, kırklar iyi çevrilmiş bir devam filmi. Hayattaki rollerinin farkında olduğun bir film, daha bilge (Nuri Bilge Ceylan filmi olmasın da:P) 

İşçi, eş, anne, kardeş, kız çocuğu, arkadaş... Rollerin var hayatta. Bunlar kırkında oturuyor üzerine. Artık nasıl bir işçi nasıl bir eş, anne... vs olduğunu biliyorsun. 

Ve sıra hayatının rolüne geliyor artık. Kendin :) 

Kendimin başrolde olduğu "Yeliz'in otuzlarının ikinci yarısı" filmine hoşgeldiniz, bizi izlemeye devam edin:)