Ülkenin durumu malum. Hani
o ülkeden ne yapıp edip gitmeli diyenler var ya, ben onlara hiç kızmıyorum,
onları yadırgamıyor, yargılamıyorum. Devletin hemen hiçbir kurumuna
güvenmiyorsan, oyuna sahip çıkmaya mecbursan, en basitinden, sabah çıkıp ancak
bomba patlamazsa evine dönebileceğini düşünüyorsan, ülken herkese kafa tutuyor,
her komşunla kavgalıysa, huzur ortamın yoksa, ne kadar kabuğuna çekilebilirsin?
Hafta başı iki gün İstanbul’daydım, orada büyük resmi daha iyi görüyorsun.
Çıkış yolu bulamadığımız noktada kendi işimize bakalım, güvenli zırhımızın
içinde yaşayıp gidelim noktasına geldik. Çünkü başka şansımız yok, bizden daha
büyük bir şeyler var ve biz kendimizi korumak istiyorsak en azından ruh
sağlığımızı, sınır çekmeliyiz. Şimdilik o kadar.
Kendime bazen çok
kızıyorum. İyi okullarda okumuşuz ama vizyon sahibi olamamışız, diyorum.
Üniversiteden sonra yurtdışında okumak için çabalayan birçok arkadaşımı tiyatro
seyreder gibi seyrettim. Çok net hatırlıyorum. Onlara da altın tabakta
sunulmadı ki fırsatlar, ellerinden geleni yaptılar. Ben bunu bile yapmadım.
Tembellikten, belki özgüvensizlikten ama bence en çok vizyonsuzluktan. Olurdu
olmazdı bilemem, ama denemedim bile. Neyse en azından geç de olsa farkındayız
artık, bundan sebep oğlanı yurtdışında öğrenimini devam ettirebilme şansı hangi
okuldaysa ona verdik:) Olur olmaz bilemem, ona kalmış, biz elimizden geleni
yapalım da…