Ne güzel bir haftasonuydu halbuki...

Arca cuma akşamı ilk kez hiç uyanmadı, sabah 7 ye kadar... En az 1 defa kalkardı mutlaka. Hatta İlkere sordum sen mi gece uyuttun tekrar diye. Ben de doğumdan beri ilk defa yaklaşık 7 saat deliksiz uyumuşum, inanılmaz bir duygu:) Öğlen uykuya özellikle yatırmadım, Tuna ve Hülyaya giderken arabada uyusun diye. Ben, yön duygusu sıfır kadın, doğma büyüme İzmirli kadın ve hatta 1 gece önce kocasının GPS li telefonundan evi kuşbakışı görmüş kadın, Buca Şirinyerde kayboldum. Gürçeşme taraflarına yönelmişim. Defalarca Hülya ile telefonda konuştuk, sonra en merkezi yer - vergi dairesinin önünden- gelip bizi aldı:( Arca da yenidoğanken memeyi bulamazdı, yanaklarını okşardık meme yönünde, bana çekecek sanırım, halden anladığı için hiç sesini çıkarmadı arabada, hatta ben uyuyor sanıyorum meğer öyle oturuyormuş. Neyse Tunanın yaşgünü partisine yazlıkta olacağımız için katılamayacağımızdan 1 gün önce ziyaretlerine gittik. Tunanın tüm sevimliliği üzerindeydi, Arcayı okşadı sevdi, bizimki pek oralı olmadı, hala anlamıyor akran olayından. Hem ben 1 saatte evi bulamadığım için hem de yazlığa kaçacağımız için fazla oturamadık. Ama sohbet etmeye vakit oldu, Arca dönüşte uyudu, zaten işin macera kısmı bitmişti. Bir daha gitsem bulabilr miyim? Hiç sanmıyorum:))
Yazlık iyiydi yaaa... O yavaş hayatın içinde kaybolmak istedim. Arca bol bol gündüz uykuları aldığı için gece 10 buçuğu etti ama yine 7 ye kadar uyanmadı, allahım yeni düzenimiz mi oluşuyor? (HAYIR, ayrıntılar az sonra...) Sabah uykuyu almanın verdiği bir dinlenmişlik vardı üzerimizde. Erkenden İlkerle denize gittik, 1 saat kaldık, yüzdük. Sonra Arcayı bahçede havuza soktuk. Bu defa dahasoğuk suya ve daha uzun süre. Çok keyifliydi, ayak çırptı, hatta bir ara güldü bile. Deniz suyu biraz daha ısınsın, Arcayı yüzdürmek yakındır. Arca bütün gündüz uykuları mis gibi uyudu, gece uykusu saatinde yola çıktı, kıyamet gibi. Farklı bir yoldan yolu epey uzatarak ama hiç dur kalk yapmadan eve vardık. Rüya öğününü verip yattım ben de. Hmm diyorum ki artık sabah kalkar. Yok 2 den itibaren her saat balı uyandı yine. bir defa emzik verdim uyudu, sonrakinde su verdim uyudu ama 5 te artık tek meme de olsa emzirmeliyim gerçekten aç galiba oldum. Bir güzel emdik, klima çarpmasın diye pufu Arcanın yatağına dayıyorum oradan emiyoruz, sırtım karyolanın korkuluklarına dayanıyor yani. Emdikten sonra gazını çıkarayım diye omzuma alınca güm diye bir ses, Arcanın kafasını çarptım korkuluklara!!!! Korktu ağladı ben de kaptım, İlkeri uyandırdım. Yatırdık yatağa bakıyoruz, evet sağ şakak üstü kızarmış ama şişlik yok gibi. Arca da gülüyor ama yok hastaneye gidelim diyorum. İlker soruyor nasıl bir hızla vurdu diye, ya işte güm diye ses geldi. Tabii çocuk dediğin düşe kalka ama hani emekler, ne biliyim taytay yaparken kafasını çarpar o ayrı, yani o zaman kendi gücüyle çarpıyor, ama benim çarpmam öyle mi ya... belki sert vurdum hatırlamıyorum ki, uyku sersemi!!! sabahın 5 buçuğunda doktoru aradım. Nereye vurdu diye sordu, o zaman hastaneye gitmeye gerek yok dedi, kaldık ama benim gözüm Arcada. Sabah oldu bişey yok keyfimiz yerinde gibi, öğlen geldim, kızarıklık da geçmiş. Bu arada İlker benimle dalga geçmeyi ihmal etmedi tabii. Kafasını arabaya vurmuş, bir doktoru ara sor bakalım diyor, olmazsa acile gidelim diyor, bütün gün gıcık etti beni telefonda.
Öyle de uykusuzum ki eve de iş getirdim, Arca uyurken uyuyamadım, artık bu gece uzun uykular uyumasını diliyorum, gece kalkarsa tabii artık klima kapatılıp koltukta emilecek.