Çıntar (çintar, melki)

Çintar ya da çıntar ya da Balıkesir’deki adıyla melki…

Adı çok ama lezzeti eşsiz…

Bu mantarlar, Ege ve Akdeniz bölgesindeki çam ormanlarında sonbahar yağmurları sonrası ağaçların dibinde yetişirmiş. Pek çok hastalığın tedavisinde kullanılan protein deposu değerli bir tür imiş.

Önceki yazıda dediğim gibi ben bunlardan bir kilo kadar kaptım geldim. Çocuklar gibi şenim. İlker, zehirlenmeyelim dedi. Yok yav dedim ama ben de anlamam mantardan, kültür mantarı dışında da mantar filan almam. Ama aldım işte, pişireceğim ve yiyeceğim, benim başıma bir şey gelmezse, akşam etin yanında muhtereme de ikram edeceğim.

Çintar - çıntar- melki

İnternetten araştırdım, pazardaki tezgah sohbetimizdeki bilgileri de derledim, kavurmaya karar verdim. Tabii önce tüm o toprağı, pisliği, çöpü akasıya kadar litrelerce su harcayarak yıkadım. Yetişmek için ihtiyaç duyduğu yağmur hacminde bir su da temizlik için gerekiyor, baştan söyleyeyim.

Önce iri iri doğradım sonra da buharda 5-10 dakika haşladım. Haşlama demişlerdi ama dinlemedim ben, zira okuduğum tariflerin çoğu haşlayarak yapılmıştı. Az zeytinyağında piyazlık doğradığım soğanları kavurdum. Sonra da çintarları ekledim. Ocaktan indirmeye yakın bir tatlı kaşığı tereyağı ekledim, tuz ve değirmende çektiğim karabiberle buluşturdum mantarları. Onlar iyice karamelize olmuş soğanlarla halleşirken sularını saldılar. Suyu altın bir renge dönüştü, nefis bir sos… Hemen oracıkta elimle bir lokma kaptım, atıverdim ağzıma.

Çintar - çıntar - melki kavurması

Et gibi bir kıvamı var. Lezzetini de suyuyla birlikte salmış, parmaklarımı yaladım. Zehirliyse önce ben zehirleneyim, İlker beni acile götürür, bahanesiyle hemen bir tabak koydum kendime. Hiç ses etmiyorum İlkere ha, yemek ve ben baş başayız… Sosuna ekmeğini banacaksın, sonra o ekmeğin üzerine bir lokma çintardan koyacaksın, hop ağzına, damakta bıraktığı o aroma var ya, bugün benim diyen kültür mantarı gelsin, şerefsizim paspas olur altında. Üstelik ben bundan yemiştim, öyle de tanıdık bir tat. Sanki o lezzet hem seninle var olmuş, seninle olagelmiş. Öyle işte… Yemek bitince – fiziksel olarak bitiyor ama duygusal anlamda asla! -  salonda uzanmakta olan İlker’in yanına gittim. 

Bir bir anlattım yaşadığım tecrübeyi, biraz da yalanıyordum, itiraf edeyim. Ben de, dedi. Gıdaya karşı koyamayan bir yapısı var. “Olmaz” dedim, “sen akşam”. Akşama kadar bana bir şey olmazsa etin yanına garnitür edeceğiz, kendimizden geçeceğiz. İkna oldu gibi geldi, ama he deyip gitmiş bir lokma atmış ağzına. Mutfaktan döndüğünde saklamaya çalıştı ama nafile. O lezzetten bir lokma alan insan artık eski insan olamaz, mümkün değil! Yalanmasa da gözlerinin ışıltısından anlarsın.

Biz bu defa etin yanına garnitür olarak servis ettik, tahmin ettiğim gibi kendimizden geçtik. Ama pek çok pişirme yöntemi öneren arkadaşlar oldu.

Mesela kızartılırmış. Una bulayıp kızgın yağda kızartırsan kalamar gibi olurmuş. Kızartma tüketemediğim için hiç yanaşmadım. Bir başka arkadaşım, fırında közlediğini anlattı. Közlenen çintarları limon ve zeytinyağı ile buluşturdun mu nefis olurmuş. Bir başkası – ki kulağa çok hoş geliyordu – önce çintarları hafif yağda çevirip, sonra iri dilimlenmiş soğanları da aynı tavada karamelize etmeyi, en sonunda da bunları birleştirmeyi önerdi. Fırında kaşarlı yapan da varmış ama yok bence bu lezzetin kaşara filan ihtiyacı yok. En sade en saf en katıksız haliyle pişirilmeli…

Hatta belki tereyağından yana elinizi korkak alıştırmazsanız daha iyi olur, muhterem öyle diyor. Soframız şükür ki güzeldi, lezzetliydi ama o akşam sadece ama sadece çintarın tadından uzun uzun bahsettik. Gülmeyin lan, biz bir yemekten bahsetmeye başladık mı muhteremle o sohbetle bir yetmişlik bitirebiliriz.