Koku: #80şükürvesilesi Nr 3

Beş günlük tatilin ardından ofise döndüm ve masamda bir şeyler ararken en alt çekmeceyi açmış bulundum. Bitki çaylarımın, kuru meyvelerimin ve ara öğün bisküvilerin durduğu çekmece. Birden bir kokuyla irkildim. Zira burnum beni önceki güne uzanan bir zaman yolculuğuna çıkarmıştı.

Tatilin son günüydü. Arca da dahil olmak üzere çok dikkat etmemize rağmen sabah kahvaltısında yine alerjinin nüksettiğini görmüş, çok sıkılmıştım. İlker, balıktaydı. Fotoğraflarını çekip gönderince o da, doktor da alerji konusunda hemfikir oldular. Şurup içti, biraz geçer gibi olasıya kadar benim canım hiçbir şey yapmak istemedi. Tatilin son gününe has o “yarın iş/okul var böhüü” psikolojisinden Arca da ben de nasibimizi almıştık, tahammülsüzdük. Bir de alerji tuz biber ekti. Ama kitap okuyarak çizgi film izleyerek gün geçmiyor. Bisiklet alıştırmalarına ise hiçbirimizin sabrı yok. 

Birden Arca’nın elinde topu gördüm, hadi dedim, top oynayalım. İlker’le yaptıkları gibi şut çekmece. Kıçımızdan ter aktı, yanaklarımız son yaz güneşiyle kıpkırmızı oldu. Teker teker çıkarmaya başladık lahana katlarımızı. Arca benim boyum uzun diye yüksekten çekiyor şutları, bam küt, arka komşunun bahçesine! Kimseler yok Allahtan. Zaten tüm yaz boyunca bir bilemedin iki defa görmemişiz hane sakinlerini, gelmiyorlar. El ele yollandık bahçeye.

Bahçe kapısından girer girmez baygın bir koku karşıladı bizi. Her çeşitten meyve ağacının altları çürümüş meyvelerle dolu, elma, armut… Güneş iyice kavurmuş düşenleri ve toprağın kokusuyla terk edilmişlik sinmiş dökülmüş meyvelerin üzerine. Hala dalında duran taze narlardan göz hakkı kopardık iki tane ve birkaç tane de mis gibi yeşil Çeşme limonu. Topumuzu aldığımız gibi eve döndük.

Demek o baygın meyve kokusu kazınmışsa zihne,  sabah çekmeceyi açınca tatilin son gününe gidivermişim, Arca ile şut çekmece oynadığımız öğleden sonrasına…

Bilimsel bir dayanağı var mı bilmiyorum ama beynimizdeki koku merkezlerinin geçmişe dönük verilerin saklandığı bölümle komşu olduğunu düşünüyorum. Bir koku yıllar öncesi olsun, birkaç gün olsun ama mutlaka geçmişten bir zaman dilimine ışınlıyor burnun sahibini.

Sadece zamanla değil, kişilerle de mekanlarla da bağlantı kuruyor burun… 

Henüz biçilmiş çim kokusu babamı hatırlatır mesela. Çocukken o çim biçerken yakınlarında olmayı severdim, tam bir ayakçıydım o vakitler, ne iş olsa yapardım. Limon kolonyasına karışan kavrulmuş soğan kokusu annemdir, senelerdir değişmez. Annem yemek kokusu üzerine sinmiştir, hoş olmaz diye eline yüzüne limon kolonyası sürer öyle öper biz gidince. Halbuki ben kavrulmuş soğan kokusuna ayrı bayılırım, limon kolonyasına ayrı. Babamın da çocukluğumdan kalma bir Brut –parfümü vardı, of ki ne of. Uzun yıllar oldu, kullanmıyor Brut ama biz çocukken başka erkek parfümü olmadığından olsa gerek, sürüm sürüm sürerdi. Babalar gününün hediye bulunamazsa garanti seçeneği Brut idi. Hey gidi.. Şimdi üç dükkan öteden duyayım kokusunu, çocukluğum ve babam gelir aklıma.

Şükür ki, özledikçe kokularını içine çekebileceğim sevdiklerim yanımda, yakınımda...

Not: Oylar hızla vesileye doğru gittiğine göre çok da uzatmaya gerek yok bence, tag "vesile" olarak değişti, değerli katkılarınıza teşekkür eder, dıklayan barnaklarınızdan öperim:)