Kurabiye

Yarım gün çalışmak için kötü bir gündü. Sabah metro arızalandı, 25 dakikada gittiğim yolu, bir saate yakın bir zamanda gidemedim. Aktarma otobüsü sırası desen kuyruk olmuş, bari pastanede oturayım dedim. Yok orası da kalabalık. Otobüs en az yirmi dakika geç kaldı ve gün yüzü görmemiş küfürler telaffuz eden güruhu alıp korkunç bir trafiğe doğru yoluna devam etti.

Ofise vardığımda yaklaşık iki saattir yolda olduğumu fark ettim. Evet yarım gün çalışacağım diye iki saat yol geldim, alkış. Normalde izin alabilirdim, şirketin yarısından fazlası izinliydi ama benim dünya kadar işim vardı, izni başka zaman alayım dedim, iyi halt ettim. Neyse en azından aklımdaki işleri bitirdim, tabii bitireceğim diye yarım saat de geç çıktım. Trafik felcin de felci. İlker yarım gün izinlisin ne yapacaksın bakalım, demişti, ne yapacağım eve varmak için elimden geleni yapacağım. Zira biliyorum ki öğleden sonra öğrencisinden çalışanına herkes dışarıda herkes AVM’lerde olacak. Nitekim ben otobüsteyken FORUM’a gitmekte olan karşı şeride baktım da piyuvvv… Bir şekilde metroya vardım. Hınca hınç dolu, benzer bir arıza daha mı? Evet! Tıkış tepiş bindim hatta şansıma birkaç durak sonra oturdum ama metro bozuldu. Haydaaa… Uzun lafın kısası beş saat çalışacağım diye yaklaşık dört saat trafikte süründüm.

Her gün metro durağından İlkerle Arca alıyor beni, ekmeğimizi, yoğurdumuzu alıp eve birlikte giriyoruz. Bazen de onlar evde oluyor, ben sonra geliyorum. Ama hep en son ben eve giriyorum. O gün boş eve girmek çok hoşuma gitti. Açlıktan ölmüşüm, hafta sonundan kalan makarna var, off patlıcanlı. Bir ara patlıcanlı makarna tarifi vereyim – ay bilmeyen de portakal soslu ördek yaptım sanır – bak unutmayayım. Yemeği ocağa koydum, hemen üst baş çıktı, en ev hali halimle yemeğimi yedim.

Kurabiye malzemelerini çıkardım, kontrol ettim. Hepsi tamam! Tereyağının oda sıcaklığına gelmesi lazım, vaktim var. Vaktim varsa, kitap ve kahve de var! Kedi gibi girdim şalımın altına, gözlerim kapandı kapanacak… Dedim ki birazdan Arca’yı servis eve bırakacak ve ben onu pişmekte olan kurabiye kokularıyla karşılayacağım. Çok çok şükredilesi bir andı, yazmazsam olmaz… (#80şükürvesilesi Nr16)

Yazdım tabii instagrama ve anı fotoğrafladım. Arkadaşlardan hüzünlenenler oldu, çocuklarını kurabiye kokularıyla karşılayamayacak çalışan anneler… Evet doğru insan özeniyor, hele de benim gibi annenden böyle görmüşsen, o eve girdiğindeki kurabiye kokusunun, annenin evde olmasının ne anlama geldiğini bilen bir çocuk olmuşsan, özeniyorsun. Ama o kadar da hüzünlü değil.

En azından benim o gün öyle hüzünlü olmadı. Bir kere sakar oğlu sakar olduğum için kaseyi kırdım (nazar çıktı diye şükredersem küfretmek serbest :P ) Sonra fırını önden ısıtmamışım, hadi ısıtmayı bekledim. Eh iyi de bu defa da servisin Arca’yı erkenden getireceği tuttu. Paldır küldür indim aşağıya. Cüce çok da takmadı beni. Hatta coşkulu bir sevinç çığlığı beklerken, bir an hayal kırıklığı bile gördüm gözlerinde. Çünkü Arca’yı her akşam babası alır okuldan. Eğer alamıyorsa ve o gün servise biniyorsa, anneannesine gidecektir. Ve anneannesi de az önce çocukluğumun mutlu okul sonrası karşılamalarının mimarı bizzat annem olduğundan ve benim de ona karşı bu ligde hiç şansım olmadığından, o hayal kırıklığını normal karşılamak gerekir. Evet servise binince anneannesine gidecek sanmış beni görünce, sükut-u hayal… Neyse istifimi bozmadım. Kurabiye dedim, tamam daha fırına giremedi ve kokularla karşılanamıyorsun ama kurabiye yiyeceğiz, yeayyyy…

En son altı ay önce filan yaptığım için yapmaya çalıştığım kurabiyeyi hatırlamadı. “Ne kukisi” dedi, surat buruşturdu. Yine hiç istifimi bozmadım ve bir annenin asla yapmayacağı bir şey yaparak üstünlüğü ele geçirdim. Çiğ kurabiye hamurundan bir parmak yalattım. Hiçbir çocuk hamur veya krema parmaklamaya dayanamaz ve tabii ki benim chocolate chip cookie’lerime!!!

Fark ettim ki, kokular filan değil (kurabiyeleri pişiremeden geldi ya yiğitliğe bok sürdürmüyorum:P) mesele…  Mesele – en azından benim açımdan - ilkleri görememek, az zaman geçirmek, karşılayamamak değil. Arca’nın da çok salladığını sanmıyorum. Zira benim kendi iç huzurumda o dengeyi kurduğumu düşünüyorum, ona yansıttığıma da eminim. Şartlar budur, bu kadardır. Ama itiraf edeyim şu beş yıllık annelik  hayatımda en çok hastalık zamanları koydu. Çünkü hastayken çocuğun, onu evde bırakmak zorunda kalmanın hiçbir iç huzur dengesi yoktur, net!

Kurabiyenin de tarifi burada, hani merak edenler olursa :)