Yuva

Her canlının bir yuvaya ihtiyacı var. Yalnız kalmak istediğinde, üzüldüğünde ya da sadece keyif yapmak istediğinde çekildiği bir yuva.
Evvelden anlatmıştım, benim okuma köşesi bir yuva aslında. Evdeki pipililer maç izleyecekse ya da tepişecekse, ben köşeme kaçıyorum, hatta bazen yüzsüzce kulaklıklarımı takıp izole oluyorum. Yuva lan işte!

Baktım Arca’nin benim yuvada gözü var, ben şuna bir numara çekeyim dedim. Çocuklar sever bu yuva işini. Ben küçükken portmantonun dolabına saklanırdım. Eminim annemin aklı çıkıyordu. Ama ben kız çocuğuydum, ne kadar yaramaz ve hareketli olursam olayım Arca’ya yetişemem bile. Bizim oğlanın bebekliğini bilenler şimdi bu haline şaşırıyorlar. Arca geç yürüdü. Çok şişmandı dahası tembeldi. Oturduğu yerden bir adım ötedeki oyuncağı kalkıp alacağına "gel" der ayağına çağırırdı. Kaba motor hareketleri o kadar geç gelişti ki, bu hareketsizliği çenesine vurdu. İki yaşına henüz basmışken ağzından paragraf uzunluğunda cümleler dökülürdü (kime çekmiş hiç bilmiyorum!). Şimdi, yerinde duramıyor, geniş alanlara ihtiyaç duyuyor. Bundan sebep Arca’ya göt kadar bir yuva hazırlamak manasız olacaktı.
Ben de multi fonksiyonel bir projeye giriştim.
Karşınızda;
Zıplama yatağı
Resim atölyesi
Okuma köşesi
Anneyle öpüşme tepişme alanı
Sinirlenince üzülünce kafayı gömme ve çevreyle bağlantıyı koparma mevkii
Arabaların rampa çıkışı
Anneyle resim sohbeti mekanı
Hepsi ve daha fazlası!
Aslında sadece İlker’in öğrenci evinden gelme eski şiltesi!

Bunu buraya koymaya karar vermemizde trambolin mi alsak sorusu etkili oldu. O zıplama şeyleri yüksekti ve bence tehlikeliydi. Bu şilte işimizi gördü. Yani aslında zıplamak için alındı. Sonra diğer ihtiyaçlar ayyuka çıkınca başkalaşım geçirdi.
Güzel bir çarşaf serildi, irili ufaklı yastıklar döşendi. Sonunda yukarıda saydığım her şey oldu, yuva oldu!
Ha bana da çok iyi geldi, zira Arca resim yaparken uzanıp kendisini dikizleyebiliyorum:)

Posted with Blogsy