Belki de...

Uçak ikramlıklarının içinden çıkan peçeteyi uzattı, kafam kitaba gömülü, bir teşekkür mırıldanıp aldım. Bunu hep yapıyorum, yolculukta sanki etrafımda hiç kimse yokmuş gibi hareket ediyorum, yüzüme krem sürüyorum, ayakkabılarımı çıkarıyorum, rahatça uykuya dalıyorum. Farkında değilim belki burnumu bile karıştırıyorumdur, sanki koca uçakta tek başımayım. Şimdi de ağlıyorum, aferin! Kimse fark etmeyecekti sanki!

Az önce koltuk ekranını tepsi sanıp önüme açarken müdahale eden, tepsinin kolçağın içinden çıktığını gösteren adamdı, bu. Elinde İngilizce kitap görmüştüm de, turist sanmıştım, hani. Ağladığımı fark ettiğinde, o elimdeki kitaba nasıl merakla baktıysa, ben de yanımdaki koltuğun önündeki cebe sıkıştırılan kitaba öyle bakmıştım. Çünkü okumayı sevenler, diğerlerinin ne okuduğunu merak ederler, refleks gibi bir şey. Bu sadece kitapla sınırlı bir refleks değil, balık tutmayı çok seven İlker, sahilde yürüyüş yaparken oltasını denize atanların yanında duran kovalara bakmaktan kendini alamaz mesela… Öyle bir şey işte, tutkunun merakını körüklemesi…

Çeneme kadar akan gözyaşımı ve sümüklü burnumu sildim.

Hayatın yol ayrımlarındaki seçimleri, kişiyi insan olarak bir bütüne taşıyor. Geçmişe değil, geleceğe bakmak, içinde pişmanlık kırıntıları ile yaşayanlar için zor. Pişmanlıkların ise çözümü yok. Geçmişi değiştiremiyorsun, olduğu gibi olduğu kadar kabullenmenin bir yolunu bulmalı. Gelecek? O zaten yok, en azından şu anda yok.

Anı yaşamak deyince, eskiden küçük anlık mutluluklar, yüzeysel doyumlar gelirdi aklıma. “Çağımızın dini mutluluğun gereklerini yapmalı, kendimize mutlu anlar bahşetmeli ve onları sürekli yapmalı, yapmalı ki mutlu anlarımızın sayısını artırarak hayat muhasebesinde artıya geçmeli” gibi bir yanılsamanın girdabındayken aslında önemli bir noktayı kaçırdığımı fark ettim.

Önemli olan mutluluk filan değil, biliyor musun! Önemli olan biziz. Her birimiz, ayrı ayrı birey olarak biziz, biz ve hayatlarımız. Kendimize, yaşam muhasebemize, geçmişimize, geleceğimize ve bugünümüze kafa yormak, kendimizi her şeyin merkezine koymak, aslında hayatımızı daha değerli yapmıyor biliyor musun? Aslında evrende noktanın sivilcesi bile değiliz, biz ve o “kocaman” hayatımız!

Hayatlarımıza, kendimize o kadar dönük bencil yaratıklarız ki, tek derdimiz kendimiziz. Beğenilmek istiyoruz, bunun için iyi giyinmek istiyoruz, “iyi” yaşamak, göstermek, bunun için çalışıyoruz. Aslında sahip olmak isteyip istemediğimizden bile emin olmadığımız şeylere sahip olmak için çalışıyoruz, sevmediğimiz işlerde. Çünkü biz kendimize dönük devekuşlarıyız, kafamız bile kendimize gömük! Ama bunda bizim çok suçumuz yok, biz böyle oldurulduk.

Bizler, Chuck Palahniuk’un Dövüş Kulübünde dediği gibi; “tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de büyük buhranı. Bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız hayatlarımız. Bizi bir gün milyoner olacağımıza, film yıldızı, rock yıldızı olacağımıza inandıran televizyon programlarıyla büyüdük, ama bunların hiçbirini olamayacağız. Bunu yavaş yavaş öğreniyoruz ve o yüzden çok ama çok kızgınız“

Bu buhranı aşabilmek için mutlu olma kaygısıyla yaşıyoruz. Şunu yaparsak mutlu oluruz, bunu yaparsak tamamlanırız…

Bırak eksik kalsın, bırak.

Sen evrende küçük bir noktanın sivilcesisin. Bırak öyle kalsın. Tamamlanmasın.

Belki de huzur bu kabulleniştir, belki de huzur mutluluktan evladır.