Hangi nesil daha şanslı?

“On bir yaşımda elimde tahta bavul, ayağımda lastik ayakkabılarla İstanbul’a okumaya gittim, sene 1956…”

Babamı tanıyan herkes, hayatında en az bir defa bu cümleyi kendisinden duymuştur. Ben, defalarca… Ve sadece bu cümleyi değil, Beyoğlu’na takım elbisesiz çıkılmayan günleri, İnönü Stadında kaşar ekmek satarak maçları izlediğini de çok defalar dinledim. Hayatta en sevdiğim anılar, sanırım babamın İstanbul anılarıdır. "Eski zamanlar ne güzelmiş" dedirtir.

Bugünlerde babam, annemi bile sollayarak sosyal medyada rüştünü ispatladı. Facebook'a hakim. Kırk yıl kadar önce bir süre çalıştığı ve bağlarını hiç koparmadığı firmanın whatsapp grubunda çeşitli paylaşımlar yapıyor, organizasyonlara katılıyor. Eski dostlarını bir defa da facebook'ta keşfediyor. Henüz her altmış yaş üzeri yetişkin gibi instagram ve snapchat'e mesafeli ama bence yakında twitter'da da boy gösterecek.

Bizim ve bizden önceki neslin zenginliği, bizden sonraki nesillerde olacak mı, merak ediyorum. 

Yunancaya hakimim, köklerimin Selanik'e dayanmasıyla alakası yok, bizim televizyonun antenini az körfez yönüne çevir, Yunan kanalları çıkardı ve haliyle TRT'nin İstiklal marşı ile açılmasından saatler önce yayına başlamış olurdu. Geçen İlker balıktayken aradığımda, hattın diğer ucundan konuşanın Yunanlı bir hanım ve hattın meşgul olduğunu anlamama sebep işte hep o ET1 ve ET2 yayınları... Hey gidi... Geçen Arca onun yaşındayken kaç saat televizyon izleme iznim olduğunu sorduğunda aklıma geldi de...

Bizim yer cücesi, bu tür missilleme girişimlerinde hep çuvallıyor. Misal geçen bana sorduğu "annem senin kaç yaşında cep telefonun oldu?" sorusuna aldığı "22" cevabı çok pis dumur etti cüceyi. Laf aramızda çok keyifle 22 dedim ve ekledim, merak etme Arca'cığım sana da 22 yaşında alırız bir cep telefonu. Mutfaktan kaçarken ayakları poposuna değiyordu, kuvvetle muhtemel "nerden sordum bu soruyu?" diyordu.

Bizim nesil, ev telefonunun olmadığı zamanları gördü annem, sen ne diyorsun? Bizim yoktu, sonra bize bağlandı ama teyzemleri apartmanlarının altındaki bakkaldan arıyorduk mesela, sonraları komşularından. Aylar sürerdi bir telefon bağlatmak. Şimdi bir simkart takmaya bakıyor, kimsenin ev telefonuyla işi yok. 

Bizim nesil bilgisayarın, internetin olmadığı zamanları biliyor, o kağıt disketler bizim için teknolojinin son harikasıydı. Çocukluktan kalma bir alet parçalayıp içine bakma alışkanlığından olsa gerek (çok teyp paraladım çok) birkaç disket leşim var. 

Çok değil, bundan on altı yıl önce, ilk pozisyonum BMC kamyon fabrikasının kamyon tasarım bölümünde metot mühendisliği idi. Koca departmanda sadece beş altı bilgisayar vardı, Autocadde çizim yapmak için sıraya girmen gerekirdi. Internet ise sadece bölüm yöneticisinin sekreterinin bilgisayarında mevcuttu, yurtdışı ihale şartnamelerini istemek için mail atmak deveye hendek atlatmaktan zordu. 

Akşamdan çevirmeli ağ ile superonline'a bağlanıp bir şarkı indirmek için sabaha kadar bilgisayarı açık bırakmak ve n'olur hat kesilmesin de indirsin şarkıyı diye dua etmek, bizim neslin en yürek paralayıcı anılarından, hey gidi... 

Hala çalıştığım işyerinde ilk yıllarımda Kore'ye siparişleri faksla geçerdim. Şimdi galiba faks diye bir alet kalmadı. Bizim satış ekibi sünnetçi çantasına benzer kocaman siyah bir çanta ile bayi gezer, şanslıları araç telefonu kullanırdı, şimdi bir ellerinde ipad bir ellerinde iphone.

Teknolojinin bizim nesle rastlayan yıllardaki gelişiminin sadece benim özelimdeki birkaç ayrıntısı bu, kim bilir daha neler vardır? Cep telefonunun Türkiye'ye ilk girdiği zaman doğan bebeler bu yıl iş hayatına atıldı, kaç yaş var aramızda allasen?

Bazen hangi nesil daha şanslı diye düşünüyorum? Bizden bile öncesini yaşamış, anne babalarımızın tüm sürecin ardından şu anda sanal alemde boy göstermeleri mi? Siyah beyaz televizyonu günde birkaç saat seyreden ve fakat bugün iş ve özel hayatımızın her alanında her tür teknolojiik aygıtı layıkıyla kullanma becerisine sahip bizim nesil mi? Yoksa cep telefonunun olmadığını idrak edemeyecek kadar teknolojinin içine doğan çocuklarımızın nesli mi?

Tartışılır. 

Belki de bizim oğlan da çocuğuna "annem bana günde yirmi dakika ipad oynatırdı, sen yine şanslısın" diyecek, kim bilir?