Çorba pişirmenin iyileştirici gücü

Kötünün de kötüsü günlerden geçiyoruz. Daha kötüsü olamaz dediğimiz her olayın daha kötüsünü yaşıyoruz. Gözümüze sokar gibi...

Bugün Arca ile baş başa evdeyiz. Dışarı çıkabilirdik, markete gidip alışveriş yapabilirdik ya da erkenden alışveriş merkezine gidip ablamın gecikmiş doğum günü hediyesini alabilirdik, aklımda birkaç şey var. Hiçbirini yapmak istemedim.

Uyandığımda epey geç olmuştu, eve sessizlik hakimdi. Arca cücesi kesin ipad oynuyor, dedim içimden, bir baktım kitap okuyor. Biliyordum, daha yaşını doldurmadan kitaplarla tanıştırmanın beni hafta sonu uykularıyla ödüllendireceğini biliyordum! Ses etmedim, biraz daha kestirdim, nasıl olsa birazdan tepeme çıkar acıktım der.

Kahvaltı yaptık, üzerine ben biraz yazdım o biraz ipad oynadı, derken sözleştiğimiz üzere bana satranç derslerine başladık. Zaman nasıl geçti anlamadım, halbuki daha temizlik yapmam lazım, sonra çarşafları değiştirmem, çamaşır yıkamam...

Hiçbirini yapmadım, sabahtan çıkardığım tavuk parçalarını soğan ve havuçlarla haşladım. Suyunu ayırdım, tavukları tiftikledim. Biraz tereyağını kızdırıp az un kavurdum, kokusu çıktı, gitti. Tavuk suyunu ilave ettim, kaynadı iyice, tiftilmiş tavuklar bekleyedurdun, bir tutam şehriye ile biraz tuz kattım tavuk suyuna. Öte tarafta yumurta sarısı, yarım limonun suyu ve iki kaşık yoğurttan terbiye hazırladım.

Kaynayan suya önce tavukları ekledim. Sonra suyundan bir kepçe alıp terbiyeyi hem ısıttım, hem seyrelttim, karıştırmakta olduğum çorbaya boca ettim terbiyeyi, süt gibi kıvam geldi çorbaya, mis gibi koku geldi ve mutfağı iyileştirici bir koku sardı. Mmmm...

Bazen annemin mis gibi tarhanasını kaynatırım, bazen düdüklüde mercimek çorbası pişiririm, İlker daha iyi yapar ama bazen o yoksa kremalı mantar çorbası yapıveririm, bazen domatesli şehriye... Hangi çorbayı pişirirsem pişireyim bilirim ki, iyileştirir...

İyilik bizimle olsun.