Dawson's Creek

Pazar sabahıydı, gevrek almaya çıkarım diyen muhterem baktım, “beraber çıkalım boyoz yer döneriz”e dönmüş, demek ki canı çıkmak istemiyor, bizi de sürükleyecek. Arca evvela istemedi, tembel teneke. Sonra Poyraz’ları da alırız teklifine balıklama atladı. Şanslıyız ki, pazar sabahın köründe uyandırıp “kalkın boyoz yemeye gidelim” dediğimizde küfür etmeyecek arkadaşlarımız var.

Boyoz yanına fırında pişmiş yumurta, of ki ne of. Gerçi beni yağlı hamur işleri beter ediyor, bütün gün midem ağzımda geziyorum ama o lezzete karşı koymak imkansız. Sahi İstanbul’da neden boyoz fırını açmıyorlar? Ne biçim iş yapar? O biçim! (ıy iğrencim evet)

Ha bu arada sabah kafamızı çıkarıp, boyozumuzu tıkınıp, sabah kahvesine Zeyneplere geçesiye kadar son haftaların en felaket yağmuruyla ıslandığımızı da belirteyim. Öğlen olmadan eve döndük ve şansımıza hava açtı. Mayışan Arca ve İlker’in bana katılmayacaklarını bile bile sordum: “yürüyüşe çıkıyorum, gelen var mı?”

Cevap vermediler, ben eşofmanlarımı giyesiye onlar bizim yatağa gömülmüş ipad’i ellerine almışlardı bile.

Bir saatlik sahil yürüyüşü şahaneydi, temiz hava, sakin deniz. Bir ara İzmir’in Göztepe’den görünen siluetini fotoğrafladım, sonra selfie filan çektim. Bir bankta dinlenirken çektiğim fotoğraflara baktım. İzmir, çocukluğumun İzmir’i değil. Eskiden tek yüksek bina Hilton’du, “deprem çok oluyor İzmir’de, yıkılır bu”, diye atıp tutmuştuk. Şimdi Hilton güdük kaldı.

Ne kaldı ki çocukluğumuzdan bu yana? Çektiğim selfielere gelir gelmez dehşete düştüm. Gün ışığında makyajsız ve solgun yüzüm “yaşlandın” diye haykırıyordu. Peki tamam, genç değilim ama insanın yüzüne böyle de vurulmaz ki! (Söylememe gerek yok herhalde, o selfie’ler derhal silindi.)

Eve dönüş yolunda, tüm o çocukluğum ve gençliğim gözümün önünden geçti, bir daha geri gelmeyecek yıllar, güzel yıllar… Sonra nasıl bir bağlantı kurduğumu hatırlamıyorum, birden aklıma üniversite yıllarında izlediğim bir dizi düştü: “Dawson’s Creek”. Capeside diye bir kasabada bir grup liseli (sonra üniversiteye de gittiler) gencin yaşadıkları etrafında dönen bir dizi. Aklıma takıldı, iyi mi? O Pacey ile Joey olayını Dawson nasıl çözmüştü? Hangi sezondu hangi bölüm? Ve başladım, tek tek bütün sezonları izlemeye.

O zaman da garip gelirdi, yine garip geldi. O çocuklar ne kadar birikimliydi? Benim yetişkin iken okuduğum pek çok kitabı onlar tartışıyordu, o kitaplara gönderme yapıyorlardı. (Siddhartha, Salinger, Humbert Humbert esprisi… ilk aklıma gelenler) Neyse, epey izledim, hatta İlker’in dalga geçmesine rağmen üçüncü sezonu izledim bile. İlker “neden” demişti? “Ne diye izliyorsun zamanı geçmiş bir dizi.” Zaten eskiden de öyle çok bayılmazdı, Dawson’ı tutardı, halbuki o tam bir Pacey’di, böyle söyleyince de kızardı. Biz Dawson’sız ve ilişkileri hiç kesintiye uğramayan bir Pacey-Joey çiftiydik. Yani ben öyle düşünürdüm, çocukluk işte.

Neyse işte neredeyse yirmi yıl öncesine ait bir diziye neden takıldığımı sorduğunda, bir şey diyemedim ama galiba şimdi biliyorum, insan, yaşlandıkça, anılara, eski günlere götürecek bir şeyler arıyor. Bazen bir koku, bazen bir tat, bazen bir fotoğraf… Benimki bu defa bu dizi oldu. Tam o Dawson’ın olayı anlama kısmını izledim rahatladım, şimdi de Pacey ile Joey bir daha ne zaman tekrar bir araya geliyorlardı, diye düşünmeye başladım. 4-5-6… Ben bu gidişle bütün sezonları izler bitiririm.

Sahi ya hangi sezondu o?