Hiç tanımadığımız ve belki de hiç yollarımızın kesişmeyeceği insanlarla ortak
yanlarımızın olması çok ürkütücü değil mi?
Tornadan çıkmış gibiyiz.
Otuz yaş civarı plaza
insanları hakkındaki gözlemlerini çok isabetli aktaran bir blog yazısını ortak
paydaya alan o kadar çok insan vardı ki… Ben de dahil olmak üzere, birbirimizde
bulduğumuz benzerliği yakınlığa dönüştürdük ama herkes o kadar yakın hissetti
ki, kimse benzerliğin bu kadar üzerinde durmadı.
Gerilim filmlerini
aratmayacak ürkütücülüğüyle hepimizin aynı olduğu gerçeği, suratımıza tokat gibi çarparken, el yordamıyla
kurduğumuz hayallerin bile birbirinin benzeri olmasına ne demeli?
Ne ara hayal gücümüzü
elimizden aldılar acaba? Yaratıcılığımızı ne zaman yok ettiler ki, girdabın
içinden çıkma çabalarımız bile bir örnek?