Bizim evin halleri

Geçende işe gitmek için hazırlanıyorum, içeriden Arca ile İlker’in sesleri geliyor.
Arca oyuncak arabalarını kırmızı çantasına doldurmuş,

A: Baba bunu sırtıma tak.
İ: Takar mısın? (bu aralar kibar konuşturmaya çalışıyoruz, hayır o... çocuğu küfürünü öğrettikten sonra kibar konuşturmak dam üstünde saksağan oluyor ya neyse..)
A: Baba bunu sırtıma takar mısın?
İ: Niye topladın çantanı?
A: Tatile gidiyom, yüzücem yüzücem yemek yicem (her şey dahil bebesi: ))

Tatil planları yaptık ya, hemen gideceğiz sanıyor.

Evin diğer erkeği İlker'in sürekli “puahahh” laması ile noktalanan diyaloglarımızdan son derece şikayetçiyim. Hayır evde ya da telefonda stand up yapmıyorum, gayet ciddiyim, ama her lafıma güler oldu, adam benimle resmen maytap geçiyor. İçimi dökeyim, hafiften bozuluyorum.

Telefondayız:
Y: Öğlen Forum’a gittim, Pilates DVD’si aldım.
İ: (uzun bir puhahhah – niyeyse?) Ne zaman yapacaksın Pilates? Bugün pazartesi Arca’yı uyuttuktan sonra Ezel var, gece birde mi yapacaksın Ebrum Şallım?
Y:. Bi kere googleladım, pilatesi Ebru Şallı filan bulmamış abicim, 1. Dünya savaşı sırasında askerlerin vücutlarını güçlendirmek için Dr. Pilates bulmuş. Hem sırtlarım tutulmuş iyi gelir. Ayrıca kararlıyım yemekten bir saat sonra Arca’yla birlikte yapacağım.
İ: Arca’yla? Puhahahah
(heheh niye güldü anlamadım ama yaptım, en azından onbeş dakika Arca araba oynarken oh bir güzel gerdir babam gerdir)

Bu aralar annem gibi dizi dinleyicisi oldum. Ben bir şeylerle uğraşırken arka fonda Sülümanın Fatmagülün replikleri dönüyor. İçerde yemek yapıyorum, kulağım Fatmagülde, bir ara maça dönmüş kanal.
Çemkirdim, hiç altta kalmam!
“Niye zaping yapıyorsun İlker! Fatmagülün suçu ne?”
İ: Puhahhaha

Yine telefondayız:
Y: Limangodan davetiye gönderdim, mailinden onayla, hediye çeki kazanıp alışveriş yapacağız.
İ: Ne alacakmışız?
Y: Selülitleri azaltan terlikler 19 TL’ye düşmüş, hediye çeki de olursa 10 TL daha düşer.
İ: Puhhahahahhaha (niye gülüyor anlamıyorum) bana da göbek eriten gömlek alsana. Bir de saç çıkaran şapka istiyorum
Y: Kapat len telefonu.

Bol diyaloglu postumuzu Arca'dan güzide bir musiki icraatıyla noktalayalım efenim...

Untitled from yeliz minareci on Vimeo.

Dikkat! "akşama başlamış FİNCAN" diyor. SANCI diyeceğine:) "Akşama fincan böreği" ile karıştırıyor ve bunu istisnasız her seferinde yapıyor.

Arca’yı toplu taşıma araçlarıyla tanıştırma procesi #2 : Arabalı feribot

Vaktiyle metroya duyduğu heyecanı denize açıldığımızda da duyacağından son derece emin, boş hafta sonumuzu bu proceye ayırdık.

Cidden boştu bu hafta sonu, organizasyon yoktu, çok spontane takıldık. Cumartesi öğleden sonrayı sahilde yürüyüşe ayırdık, öncesinde hep evdeydik. Güzel bir yemek pişirelim dedik, hamileliğinin en kokuya dayanıksız döneminde İlknur’a destek çalışmalarımızın ikinci ayağı olan, “yemeği bizde yiyin” konseptine babane de dahil oldu. Bu bile kendiliğinden gelişti.

Pazar günü hava şahane, güneş parlak, ılık, rüzgarsız. Denize açılmaya pek elverişli.

Sabahtan apartmanın önüne çıkıp futbol oynadık ki, iyice yorulsun öğlen uykusunu hemencecik uyusun, feribot procesini doyasıya yaşasın. Her şey, en ince ayrıntısına kadar her şey planın tıkır tıkır işlemesi için!



Kime bahsetsek “mutlaka yanınıza ekmek, gevrek alın” dedi, herkesin derdi martıların yeterince beslenmesi : ) Tabii ki konsepte uyduk ve gevrek aldık limanda. Hayatımda yediğim en korkunç gevrekti. Arca bile kemirmedi, o kadar kötüydü. İstifimizi bozmadık, havası güzel, denizi güzel, kızları güzel İzmir’imin körfezini bir baştan bir başa geçtik.


İşte buna bindik...

İlk defa denize açılan Arca’dan bir sevinç nidası, bir kalp çarpıntısı, bir heyecan kıpırtısı bekledim. Nafile! Gayet vakur bir eda ile enginlere daldı. Umru olmadı.

Gören de her gün bizi işe yolcu edip denize açılıyor sanacak.

Yanından geçtiğimiz koca koca gemilere bile rengini söylemekten başka yorumda bulunmadı cüce.

Bostanlı tarafında yalnız hissederim kendimi, yer yurt bilmem, turist turist bakarım etrafıma. Hemen sonraki feribotla döneceğiz ya, çok uzaklaşmadık, bir parka attık kendimizi. Bizim yakada park yok ya, kaysın diye Karşıyaka’ya getiriyoruz çocuğu : )

Ve hafta sonunun bombası...

Bu aşamaya gelebileceğimi ben bile hayal edemezdim. Ama kendimi aştım, kabıma sığamıyorum. Son olarak parkta başka bir çocuğu düşürerek sakarlıkta son noktayı koydum!

Olay aynen şöyle gerçekleşti:
Arca döner kaydıraktan kayacak, aşağıdan ona bakıyorum. Oyalanıp duruyor. Arca yaşlarında bir çocuk koşuyormuş, ben geri gidince ayağıma takıldı bam diye düştü. Çığlık kıyamet, annesi koştu, elleri sıyrılmış, ben bir taraftan özür diliyorum bir taraftan “yok kafasını çarpmadı” diye açıklama yapıyorum. Benim sakarlık kariyerimin en önemli mihenk taşı çocukların kafasını patlatmak ya, bilinçaltımda “hadi ucuz atlattınız” demeye çalışıyorum! İlker olaya müdahale etti, “yürü Yeliz birilerini daha haşat etmeden gidelim” dedi. İyi de kardeşim nerden göreyim çocuğu, koskoca kadınım o beni görsün diye sayıklayadurayım apar topar kaçtık mekandan.

Yakında oyun parklarına eşkalimi asacaklar
“bu kadını görenler hızlıca çocuğunu uzaklaştırsın!”

Arca kuru üzüm diye tutturunca çarşıyı arşınladık. Baktık feribot saati yaklaşıyor, bir depara kalkarsın, İlker koşuyor Arca pusette, ben ara sıra üzüm tıkıştırıyorum ağzına, neyse ki yetiştik!

Benzer bir dönüş yolculuğu…

Büyük umutlar bağladığım ve heyecandan rüyalarına girecek sandığım deniz yolculuğu Arca’nın ruhunda fazla bir iz bırakmadı kanımca.

Gevreği martıların bile yemediğini bilmem söylememe gerek var mı?



Anne notu: Eylemlerimden vazgeçmeyeceğim! Bence Konak-Karşıyaka vapur seferi yapmalıydık. Konak'tan limana yürümeye üşenmeseydik de... Saat Kulesinin önünde bir süre kuşlara yem atmalı, sonra vapura binmeli, balıkları filan beslemeliydik. Karşıyaka'da çarşı gezmeli, dönüşte Alsancak limanında inmeli, biraz Kordon yapmalıydık. İzmir ruhuna daha yakın bir program olurdu. Hem parktaki çocuk da telef olmazdı.

Beni yansıtan objeler

Aslan yattığı yerden belli olur derler ya… Ben bir oturan boğa olduğum için burçlarla ilgili bu yakıştırmaya teğet geçiyorum.

Evi severim, evde oturmayı ama pineklemeyi severim. Şöyle bir baktığımda evimle ilgili kendimi yansıtan pek az şey var. Mobilyaları saymıyorum. Nerden baksan on sene önce seçilmiş eşyalar. Koca evde beni yansıtan tek yer, kırmızı köşe koltuk - İlkerle beraber tasarlayaıp yaptırmıştık - ve çeyizimden Yağcı Bedir halılarımla oturma odasıydı, o da artık Arca’nın oyun odası oldu çıktı. Ufak tefek dekorasyona ait parçaların pek çoğu ya hediye, ya çeyizden gelmiş.

Bunu İlker’e aynen böyle anlattım.
Düz mantık başladı konuşmaya;

“İyi o halde mobilyaları değiştirelim”
“Masraf olur istemem”
“Balkonu düzenleyelim, masa sandalye ekleyelim”
“Ay toz kir oluyor boşver”
“Perdeleri değiştirelim”
“Arca oynuyor bunlarla bırak biraz daha yıpransın”
“EE ne istiyorsun?”
“Şöyle diyorum birkaç küçük yastık mı alsak?”
“Hmm anladım, yastık yansıtacak seni?”

Yastık kafasına iner.

Eli sıkıyım ya yastık da almadık.

Sadece nefsim körelsin diye kutuları yapışkanlı kağıtla kapladım. Bunlar ayakkabı, hediye kutuları filan. Genelde Arca’nın eşleştirme kartlarını, boyalarını, ıvır zıvırlarını koyuyoruz. Pek kişiliksizdiler, ruh kattım kendilerine:)

Beceriksizliğimi tasvir etmek imkansız gibi bir şey. Yazıya dökmeyeceğim, sadece karelere sığdırdığım el emeği göz nuru cicilerimi sergileyeceğim.



Daha da beni yansıtan bişey olamaz herhalde!

Ben bunlarla cebelleşirken Arca da seyretti, makas ilgisini çekti. “Umit” geldiğinde gösterdi, nasıl yapıldığını kendi yapmış gibi anlattı, “işte böle tutuyosun, böle kesiyosun, oldu bitti”

Evet kolaydı, benim bi tarafımdan ter çıktı, bi de üstüne o bi tarafıma benzer bir görüntü çıktı. Neyse, soranlara ben kestim Arca yapıştırdı, diyorum. İki yaşında bir çocuğun yapıştırdığına herkes inanıyor (hihihihi)

İnsanlar dikiş dikiyor, keçelerden şaheserler yaratıyor, dibim düşüyor. Bense iki yaşında bir çocuk becerisinde kutu kaplıyorum. Nasıl mı? “işte böle tutuyosun, böle kesiyosun, oldu bitti” : )

Geçmişten günümüze yapılandırılmamış oyuncak

Şöyle bir bakıyorum da bizim Arca'nın oyuncakları ikiye ayrılıyor:

1. Yapılandırılmış oyuncaklar = İlker'in seçtikleri
Detaya girmeyeceğim sadece "tekerlekli nesneler" demek yeterince özetliyor durumu.

İlker'e kalsa Arca'ya sadece araba alır.
Daha önce bahsetmiştim, "Cars" karakterlerinden bir kolleksiyon var bizim evde.

Benim oğlan kolleksiyoner a dostlar:)

Tamam Arca çok seviyor ve eminim repliklerini ezberlediği "Cars" filminden arak diyaloglar da olsa söyledikleri, mutlaka hayalgücünü kullanıyordur.

Lakin bir de uzmanların tavsiye ettiği "yapılandırılmamış" oyuncaklar var.
İkinci kısım da bu,

2.Yapılandırılmamış oyuncaklar = Yeliz'in seçtikleri
Bu kısım çok çeşitli hemen sayalım...

Puzzle'larla başladım. Arca sevdi, ilgilendi.
Daha da hızımı alamadım, birbiri içine geçmeli puzzle'lar ile seriyi tamamladım.

Hızımı alamadım ahşap bloklarla devam ettim. Kule yapmaktan çok yıkmaktan keyif alan bir çocuğum var. Bir de onları inşaat malzemesi sanıyor ama ev filan yaptığı yok, damperli kamyon "imparator"un kasasına kürekle yüklüyor, oda oda gezdiriyor. İnşaa etmekten çok nakliyat kısmı ile ilgileniyor.

Sonra clippolardan memnun kalmayınca nopper legolar girdi bizim eve.
Oyuncakları işlevi dışında kullanma konusunda pek başarılı olan Arca, ahşap bloklarla yapmayı kesinlikle reddettiği kuleleri nopperlerle yapar oldu.

Bu üst üste konmuş nopper yığını için "kendime oyuncak yaptım" diyor ve anlatıyor "böle ışıkları var, böyle gidiyor ıhn ıhn"
Yaratıcılıkta sınır tanımıyoruz:)


İki yaşını geçtikten sonra gerçek legolarla bir maceraya atılalım istedim. Tam da arayışa girmişken Zeynep'in bu yazısına denk düştüm. Sonra Evrim aldı sazı eline, uzun uzun yazıştık. Tecrübeler mühim!! Yol gösterdiler, sağolsunlar.

İlgi duyarsa temalılarından devam ederiz, eklemeler yaparız diye düşündüm, arkadaşların dediler ki öncelikli bu bricks denilenler yaratıcılığı daha çok geliştirirmiş.

Arabalarla yaratıcılığı körelen bebeme panzehir olsun diyerekten, verdim siparişi. Çok araştırmadım ama yine en ucuzunu ve hemen teslimini oyuncakdenizi.com sitesinden buldum. Eve geldim, elimdeki kutuyu görünce "aa lego" dedi.

"Amanın benim oğlan kutusundan tanıdı, sevecek, oynayacak" diye heveslenmeme ramak kala Ümit abla, "Nilda'nınkilerle oynuyor gittiğimizde" diyerek konuya açıklık getirdi ve bir defa daha çocuğumun normal bir çocuk olduğunu fark ettim.

Pek tabii yine kule yaptı legolarla...
Arca için;
ahşap bloklar=inşaat malzemesi
legolar = kule malzemesi

Derken aradan bir hafta geçti, şaheserler yaratılmaya başlandı.


hhah dibiniz düştü değil mi? Bu öndeki concordu Arca yapmadı tabii ki, bizim evin büyük oğlu yaptı.

İlker gibi çocukluğu legolarla geçmiş bir baba dururken hala nasıl gidip de ben aldım şaşırıyorum. İlk gün kendisi oynadı sadece, ellemek isteyen Arca itekledi. Bencil baba!

Neyse zevzekliği bırakalım bir tarafa.
Günün çorbası bebesi Arca ilk defa yaptığı uçağını iftiharla sunar!!


Biz güldük, siz gülmeyin, kanadı kırık filan ama yaptı işte yav, uçak yaptım diye anlattı bi de, kıyamam.

Neyse, daha sonra daha benzeyen nesnelere terfi etti aynı akşam.

MERDİVEN YAPTI!!
Daha önemlisi bunun merdiven olduğunu anlattı bize, ne işe yaradığını filan anlattı uzun uzun. Biz de ömrümüzde ilk defa merdiven görüyormuş heyecanıyla dinledik, gözlerimiz içinde bulunduğumuz duygu yoğunluğundan nemli, göğsümüz gururdan kabar kabar kabarmış!

Ve Arca şaheserini haklı bir gurur ile seyrediyor...


Çok önce de söylemiştim, oyuncak dediğin herkese göre değişir, benim açımdan iyi bir oyuncak demek cücenin konsantrasyonunu sağlayabilen oyuncak demektir.

Baharat mevzuları

Baharatla ilk tanışmamı çok net hatırlyorum.

4-5 yaşlarındayım, sömestr tatili, her yıl olduğu gibi yine Akhisar’dayız. Her gün bir akrabaya ziyarete gidiyor annemler, biz de peşlerinden tabii ki. O yıllar annemin halası var, Pervin hala, tren yolunun yanı başında evi, oraya gitmeyi sevdiğimi hatırlıyorum. Tavuk pilav yapmış bize. Herkes pilavına karabiber ekiyor, ben de hengameden fırsat ekiyorum çaktırmadan. Amanın o pilav nasıl lezzetli oldu, tadı kokusu.. of! Hala da karabiberi tane kullanırım, kırt kırt ektin miydi, mis gibi kokar. Hem öyle küçükten çekmem, illa ki iri parçacık olacak.

Babamın midesi rahatsız olduğundan evde köfte bile baharatsız pişerdi. Annem acı sever, pek çok yemeğe pul biber eker. Mantıya nane ekilmez mesela.

Baharat yolculuğundaki lezzet durakları hep yurtta kaldığım üniversite yıllarına rastlar. Mantıya sumak nane ilk o yıllar ekilmiştir. Sonra Bulgur pilavını direkt acılı pişirmeler. Hiç unutmam, İkinci Bahar diye bir dizi vardı. Şener Şen öyle güzel kebaplar yapmıştı ki, canımız çekti, gecenin bir yarısı nerden kebap söyleyeceğiz, acılı bulgur pilavı ile nefsimizi köreltmiştik. Acı makarnaya da yakışır, arbiatta sosuyla az yakmadım milletin genzini. Öyle abartırdım ki benim pişirdiğim yemeğe kağıt mendille otururlardı. Ama pişmiş mis gibi yemek yurtta nerde bulacaksın, ne demişler yemek buldun mu ye, dayak buldun mu kaç!

İlk yıllardaki İstanbul turistik gezilerimizde Mısır çarşısına aşık olmuştum. Her tezgaha her baharata ayrı ayrı tapınmıştım.

Dönem içinde daha egzotik baharatlara ilgi duyar oldum. Örneği köri! Cadde-i Kebir diye bir café bar vardı İstaiklal’de, özel günlerimizde yemeğe giderdik İlkerle. Körili tavuğu ilk orada yemiştim, aşçısına detayları sormama ramak kalmıştı. Neyse sonra ben bu yemeği yurtta bile yaptım, kremayı kattın mı nasıl da yumuşacık olur o tavuklar! Köriyi tavuktan önce kızgın yağa atacaksın ki kokusu çıkacak önce köri kavrulacak.

Fesleğen ne özel bir ottur aslında. Ne nanedir ne kekik öyle acayip bir tat acayip bir kokudur. Ama ben napolitan soslu makarnaya illa ki kurusundan katarım, pişerken zinhar katılmaz, kararır, tencereyi ocaktan alınca katıvereceksin. Oh mis!!

Annem saksıda fesleğen yetiştirince bir tanesini kıstırdım kolumun altına getirdim eve, Pesto sos için lazım diyerekten. İki deneme şahaneydi, hala ağzım sulanır. Lakin bizim fesleğen pek sulanmamış, çöpü boylamıştı. Canımız sağ olsun.

Izgara kuzu etinin can dostu kimyon, gaz gidersin diye az konuk olmadı Arca’nın yenidoğan günlerine.

Tam yemek öncesi, usul usul yağan yağmuru seyrederken ofisin penceresinden, burnuma gelen yemek kokuları beni çok eskilere götürdü çookk:)

İmza: mutfağında uzun uzadıya vakit geçirmeyi özlemiş çalışan anne


görsel şu adresten

Başlık koyasım yok

Tabii ki Arca’yı doktora götürecektik, götürdük. Boğaz enfeksiyonu, antibiyotik.

İlker son birkaç aydır epey geliştirdiği tıp bilgisi ile çok acayip sorularla doktoru ters köşe yapmaya çalıştı. Bizim kafa mühendis kafası, yorumsuz kalınmasına tahammül yok. Doktorun da bizim kadar soru soran hasta ailesi yok. Arca kadar sık enfeksiyon geçiren bebe de yok sanıyorduk, yanılmışız. O konuda ilk sırayı kapamamışız. Doktor her muayenede olduğu gibi “üstün cesaret madalyası” verdi Arca’ya. Bence üst seviyede enfeksiyon kapma ödülü olmalıydı. Neyse…

Sıkıntımızı ÖSYM’ye taşıyalım diyoruz, Türk tıp dünyası Arca konusunda bizi tatmin edemiyor, bi el atıversin hayrına.

Abartısız tüm gün yemek yememiş olan Arca, ilacın etkisi ile uyuyakaldı, tabii ben de. O küçük boş mideye bir dünya ilaç girdi. Sonuç olarak gecenin üçüne kadar tam üç defa kustu.

Önce kendi yatağında uyuyorduk, “anne bana bi haller oluyor” der gibi kalktı. Ve cüssesine göre sağlam bir kusma eylemi gerçekleştirdi. Çarşaflar değişti. Temizlendik. Bu arada sürekli su içmek istiyor.

İkinci sefer yanımıza yatırdım. Yine uyurken aynı şekilde doğruldu. Hop varan 2! İlker ömründe hiç bu kadar sık çarşaf değiştirmemişti herhalde, zira benim yardımım mümkün değil, kucağımdan inmiyor.

Üçüncüde artık tecrübeliydim, kusmaya başladığı an kucağıma aldım ve temizlemesi kolay olsun diye doğru halısız koridora çıktım. Öncesinde süt içtiği için midesini boşaltmak biraz daha uzun sürdü.

Pek tabii doktoru aradı İlker. Ben çekinmem, Arcayı emzirdikten sonra gazını çıkarayım diye omzuma attığımda - 5 aylıktı sanırım- yatağın kenarına kafasını bamlattığım var, gece beşte bile aradım, acile götürelim mi diye. Neyse dün de iyi ki aramışız, fitil önerdi, nöbetçi eczaneden alıp uyguladık. Sabaha kadar bir daha kusma olmadı.

İshal olmadığı için boş mide, ilaç ikilisinin sebep olduğunu düşünüyoruz.

Üçüncü defa çarşafları değiştirirken İlkerle gülme krizine girdik. Gecenin üçü fitili yemiş bebemiz halsizlikten gözlerini açamıyor, ben saçlarıma kadar kusmuk kokuyorum, evdeki tüm yastıkları Arca’ya kurban vermişiz, salondaki köşe yastıklarında yatmaya hazırlanıyoruz. Derken "İlker çocuk doktoru olsa gece acil telefonlarına nasıl cevap verirdi" geyiği çeviriyoruz. Eminim fitili çocuğun burnuna soktururdu. Zira ilginç tecrübeleri var kendisinin, tekstil sektöründe çalışırken fabrika bekçisinin telefonuna cevap verip adam konuşurken uyuyakalmışlığı var.

Gecenin yıldızı bizim yataktı. Arca’nın “yatakta kuduralım” taleplerine hayır demeyen daha fenası onunla birlikte tepişen bir babası olursa, yatak kırılır. Niye şaşırdık anlamıyorum. Yeliz kıza çeyiz düzme çalışmaları boyut değiştirdi, yatak alıyoruz. Tatil planlarımızı tekrar gözden geçirsek iyi olacak. Malum masraf masraf üstüne.

Tatil demişken, gece geç vakit tatil planları yaparken de epey eğlenmiştik. Otelin birinin ilanından aklımda kalanlar…
“Halk plajına 150 metre, kendi özel plajına 1 km uzaklıkta….”
Yok dedim yanlış yazmışlardır, kendi plajı niye 1 km uzakta olsun? Detaya girdik vallahi öyle…

Gerek kendi aramızda gerekse telefonla bağlantı kurduğumuz dostlarımızla istişarelerden sonra,

a. Otel sahibinin 1 km uzakta ucuza bir arsa kapatıp plaj yaptığına
b. Otel sahibinin laz olduğuna
c. 1 km için ücretsiz otobüs sağlayarak ve halk plajının tersine şezlong ve şemsiyelere ücret almayarak üstün hizmet anlayışına sahip olduğuna
d. Hepsinin doğru olabileceğine
kanaat getirdik!

Neyse Arca’ya dönersek, sabaha karşı uyandı ve dünün acısını çıkarırcasına üç adet danino ile açılışı yaptı. “Umit” ona gevrek getirdi, ben ağrılarımı da yanıma almış evden ayrılırken Arca gevreğin susamlarından kemirmeye başlamıştı bile. İştah varsa tamam!

Son olarak…
Bu yıl fark ettim ki, sürekli bir döngünün içindeyiz. Arca hasta oluyor, ben helak oluyorum, sonra zayıf düşmüş bünyenin kolay hedef olduğu mikroplar bende konuşlanıyor. Tutulan sırtım ve boynumun ağrısı tam gaz ilerlerken, Arca'nın suratıma öksürmek suretiyle saçtığı mikroplar da sahnede yerini aldı, boğaz kızarık, eklemler ağrılı...

Halet-i ruhiyem Türkçe sözük dağarcığımı aşıyor artık yeni kelimeler türetiyorum : "Böyk geldi!"

Ve hafta başladı...

Cumartesi öğlen itibariyle 38'in üzerine çıkan ateş...

Olaya gayet soğukkanlılıkla “soğuk algınlığı” şeklinde yaklaşan ve bizi rahatlatan bir doktorla uzun telefon görüşmeleri

Hiç hasta görünmeyen ama ateş ölçerin ve burnundaki hırıltının tam tersini söylediği bir bünye

Anneler günü sabahı “anneler günün kutlu olsun” diyen ve sarılan, içimi eriten bir cüce

Bol anneli bir anneler günü… Ablam, İlknur, annem, ananem, İlker’in annesi ve hatta telefonun öbür ucundakiler…

Yeliz kıza çeyiz düzmeler…

Tatil planları…

İle gündemi değiştirme çabaları

Aniden yükseliveren ateşe karşı çaresizlik ve birkaç fincan kahveyle ateş nöbetleri…

Beraber uyumalar…

Daha yarım saat önce ateşler içinde gözünü açamazken şimdi it gibi koşturan bir velet…

“Çocuk bu canım ateştir çıkacak elbet” diye etrafını telkin eden anababa….

Hafta sonundan payımıza düşen stresten boynu sırtı tutulmuş ve kas gevşeticilerden medet uman bir Yeliz ile aylar sonra sıkıntıdan bir sigara yakan İlker.

Metanetli görünüyoruz ha! Hadi ordan, her ateşte dötümüz üç buçuk atıyor. Neyse ki birbirimize itiraf ettik, rahatladık.

Evet korkuyoruz!

Yılın bu zamanları…

İzmir’in bitki örtüsünün mimoza olduğuna dair bir fikir sabitlenir zihnime, o kadar çok var ki… Her yerdeler.

Evde her şey gözüme batmaya başlar. O ortadaki sehpayı şutlamanın arifesindeyim, hemen her geçiş mevsiminde gündemi meşgul eder. Kapının önüne koysam rahatlayacağım!

İşler yoğunlaşır ve aksi gibi benim motivasyonum düşer. Her geçen sene daha da dibe iner.

Tatile özlem başlar. Bu yıl Arca bile özledi tatili. Tatilde yapacaklarımıza ait hikayelere talep çok! Hadi anlat diyor, tatili!

Arca’nın kıyafet sorunsalı baş gösterir. Boyu iyice uzadı mı ne, kollar paçalar pek kısaldı yine. Geçen yıl Anneler günü indirimlerinden faydalanıp ne güzel penyeler düşürmüştük Wenice’ten. Orası indirimsiz ateş pahası zaten, mutlak indirim beklenmeli.

Doğum günü anneler günü kutlamaları neşe sevinç eksik olmaz haneden!

Hemen her hafta sonu mutlaka bir plan program yapılır. Yazlık telaşları, Pazar gezmeleri, piknikler, rakı balıklar… Evde pineklemek haram!

Yılın bu zamanları…

Çok kısa sürer İzmir’de. Öncesi kıştır zaten sonrası çok sıcak. Yakındır hafta sonları sokaklar boşalacak, insanlar yazlıktı tatildi derken köşe bucak kaçacak.

Belki çok kısa olduğundan, belki de bahar çocuğu olduğumdan bilinmez, yılın bu zamanları titrer gönül yayları…

Sadrazamın sol tarafından bir hünkar var bizim evde

Dünya onun etrafında dönecek, her şey onun istediği zaman onun istediği gibi olacak.

Burnundan çıkan sümüğü bile sahiplenecek, sen çıkaracaksın o “yerine koy!!!” diye yeri göğü inletecek. Çaresiz koyacaksın ya da koymuş numarası yapacaksın. Yerse ne ala!

Patatesleri büyük istiyorsa, ağzında çeviremeyeceğini bilsen de gıkını çıkaramayacaksın, hasbel kader parçayı ikiye böldün mü yaygaraya hazır ol!

Eskisi gibi pilavın içinde bezelyeleri kaktıramayacaksın! “sadece pilav!” dedi mi, bitti! Salak mı o, anlamayacak mı? Sadece çocuk!

“Anne gel!” dedi mi biteceksin yanında, maazallah geciktin mi yersin fırçayı!
Sen yemek yaparken illa ki kucağa alınacak, tencereler teftiş edilecek, yiyorsa itiraz et!

“Yemek yeme! Çiş yapma! Babayla konuşma! Telefonla konuşma!” gibi emir cümleleri hayatının bir parçası, alış artık!

Sabah öğle akşam mutlaka köfteli çorba isteyecek, her seferinde hazırlama rekorunu egale edeceksin! Aman aç kalır, sinirleri tepesine çıkar patronun, kan şekerini yüksekte tutacaksın.

Mıçarken git diyecek, mahremiyetine saygı duyacaksın, ama fazla uzaklaşma, kapıda hazır olda dur, çünkü “kaka biiitttii” cümlesini duyamayacak olursan ya da reaksiyonda biraz gecikirsen evin içinde cıbıl cıbıl koşabilir.

O dünyanın onun etrafında döndüğünden son derece emin, gözlerini uykuya yumarken senin uymadığını, her daim el pençe hazır yatağının başucunda nöbet tuttuğunu düşünecek.

Ne diyelim? Padişahım sen çok yaşa!!

Yatak Sohbetleri

Pek bi +18 başlık oldu farkındayım.

Günün çorbası ailesinin yatak sırlarını açıklamayacağım, heyecan yok!

Zaten Brangelina çifti olmadığımıza göre rating alacağımızı sanmam:)

Annelik tarihimin şaşmaz konu başlıklarından biri 2 yaş ise diğeri uykudur. Evet çok pis bayarım insanları.

Arca'nın hastane günlerinden önce, "hadi bakalım yatıyoruz, ışığı kapatıyorum, iyi uykular" şeklinde medeni anne-çocuk uyku öncesi ritüelimiz vardı. Pek çok başka alışkanlıkla ile birlikte uyku öncesi bu güzel alışkanlığımız da tarihe karıştı. Şimdi moda "yat aşağa nataşa" özetle anne ve Arca birlikte Arca'nın yatağına giriyorlar, en az yirmi dakikalık debelenmenin ardından şanslıysak Arca uyuyor. Kısacası aylar önce kurtulmaya çalıştığım süreç yeniden yatak saatimizin değişmez rutini.

Madem şimdilik medeni uyku düzenimize dönemiyoruz, o halde krizi fırsata dönüştürelim, durumdan maksimum fayda sağlayalım. (pis hesapçı anne profili)

Bir şekilde aklımda kalmış, çocuklar uyumadan hemen önce anlatılanları daha kolay akıllarında tutarmış. Şehir efsanesi de olabilir, ben de gece yatmadan önce okumuşum ve aklımda kalmış olabilir, bilmiyorum.

Neyse… Hayat derslerini, öğütleri yatak sohbetlerine taşır olduk.

Son günlerde derdimiz paylaşmak.

Cumartesi Ela bizdeyken Arca’nın hangi oyuncağına yeltense, pis ispiyoncu Arca hop yanımda bitti “Ela ….. mı almasın, …..m ile oynamasın!” Ve pek tabii diğer çocukların ilgilendiği her oyuncak Arca için sonsuz değerli oldu.

“Paylaşmıycam, kavga edicem!” Arca’dan sıklıkla duyduğumuz bir cümle. Hatta gaflete düşüp gayri ihtiyari paylaşsa bile “paylaşman bizi çok mutlu etti” diye yüreklendirdiğimizde aynı cümle tokat gibi yapışıyor suratımıza.

“Kuru üzüm paylaşma” konulu yatak sohbetimizde yine inkar sirenleri çaldı. Diyorum ki “Tea&Pot’ta Su diye bir kız vardı, kuru üzümlerini onunla paylaştın, ne güzel arkadaş oldunuz….” “Paylaşmadım!” Zinhar kabul ettiremiyorsun. Bu fotoğraf da o güzel paylaşma anını ölümsüzleştirmese hatırlamaya yarayan hücrelerimden şüphe edeceğim.


Paylaşmanın bir farklı versiyonu da sıra beklemektir ya Arca’da böyle bir duygu gelişmiş değil henüz. Hani nerede hata yaptık bilmiyorum ama bir parktaki tüm oyuncaklarda Arca oynamalı, başka çocuk kaydırağa yanaştı mı hop “çocuk gelmesin, kaymasın”lar başlıyor.

Sıra bekleme olayını yatak sohbetlerine ancak masal ile katabildim. Benim bebekliğimden kalma yastık kılıfının üzerindeki ördek, ayı ve ceylanın hikayesini anlat diye tutturması ekmeğime yağ sürdü.

Başlarsın uydurmaya (Yılın uydurukçu anası ödülü diye bir şey varsa, beni aday gösterin gözünüzü seveyim, garanti kazanırım)…

Güneşin bile giremediği sık yaprakların gölgesinde bir orman
İçinde her türden sayısız hayvan
En iyi üç arkadaştı aralarından
Yavru ayı, ördek ve ceylan

Üç arkadaş her gün ormanda neşeyle koşar oynar
O gün buldular şırıl şırıl bir pınar
Serin tertemiz suyuna dayanamayıp
Hemen koştular

Ördek dedi ki “ben banyo yapacağım!”
Ayı; “olmaz balıklar var kımıl kımıl, birkaç tane avlayacağım!”
Ceylan söze karıştı, çok ama çok susamıştı.

Bir türlü anlaşamadılar, pınarı bir türlü paylaşamadılar
Olayı gören hayvan dostlar
Hemen koşup ormanlar kralı aslanı çağırdılar

Aslan önce dinledi, sonra da “sırayla” dedi
“Sırayla” ne demek hiçbiri bilmiyordu
Herkes sus pus oldu
Sessizliği tavşan bozdu

Sahi “sırayla” ne demekti, bunu kim anlatabilecekti
Bilge kunduz söze girdi
“Önce ceylan su içsin”
Ceylan içti, oh çekti, susuzluğu dinmişti

“Şimdi sıra ayıda, hadi bakalım balıklarını avla!”
Ayı patır kütür yakaladı balıkları, oh akşama ziyafet vardı

“Sıra geldi ördeğe, bir güzel yıkanıp temizlenmeye”
Pınarın suyu herkese yetti, “sırayla” yapınca hiç kimse üzülmedi

Küçük aşçılar iş başında!

Blog dünyasında çok güzel insanlar tanıdım.

En sevdiklerimden Ege'nin annesi... Ne zaman İzmir'e yolu düşse bir şekilde görüşmek istediğim kibar, hoş, zarif insan. Evet bunların yanı sıra benim sahip olamadığım bir özelliği daha var Gamze'nin... BECERİKLİ! Annemin kızı o olmalıymış! Şahane dikiş dikiyor. Tasarımları bir tarafa dikişindeki titizliği hemen göze çarpıyor.

Arca'nın yaşgünü için çok şahane tasarımlar göndermiş, anneme gösterdim, dikişten çok iyi anlayan biri olarak -naçizane- tam not verdi:)

Büyüyünce aşçı olmak isteyen Duru aklıma geldi hemen! Gamze öyle güzel bir önlük hazırlamış ki Duru hastası oldu. Artık karabiber, tarçın, kekik ve kimyon katkılı korkunç kokulu hamur icatlarını bir aşçı ciddiyeti ile bu önlük üzerinde iken yapabilecek.

Cumartesi sabah kahvesine geldiklerinde Duru'nun üzerinde önlüğü görünce Arca da hemen tutturdu, giyeceğim diye.

Bizim oğlanın kafası kocaman olduğu için Gamze'nin benim için diktiği şapkayı giydirdik, kepçe kulak oldu:) Bu fotoğrafları çekerken çok eğlendik çokk!!





Bu son boyama önlüğü hemen hemen hiç çıkmıyor Arca'nın üzerinden!!

İlginç bir hediye için çok yaratıcı çok kişiye özel bir alternatif, bir tık uzağınızda... Hatta bundan sonra her daim sağ kolonda, Hülya'mın tükkan ile K.i.s.d.'in "Çocuk odasına resimleri"nin hemen altında...

Son olarak Gamze ve Gamze gibi becerikli ellere sahip dostları çok güzel anlatan bir yazısı var Hülyanın, ellerine sağlık bacım:)Hala okumayan varsa...

Gün bitmeden...

dedim ama bitmiş bile:) Evet doğum günüm, dudaklarınızı büzüp 33 diyorsunuz hop benim yeni yaşım!

Gün boyu kutlama telefonları, uzaklardakileri yakın eden sesler... İyi geldi.

Sabahki kahvaltı kutlaması, taze papatya kokusu, Arca ile horozları kovalamaca derken bastıran yağmur eve kaçırdı bizi. İlker'in "akşam yemeğe gidelim, kutlama yapalım"ları gözümde büyüdü. Benden geçmiş kısacası.

Dün yaşadığımız muhteşem günden sonra büsbütün miskinlik çöktü.

Arca'nın ameliyattan yırtmasını kutladık can dostlarla...

Öncesinde sabah kahvesinde ablamlar vardı. Duru ile Arca klasik kudurmacalarını yaptılar. Allahtan onlar gitmeden Ela ve Hayat geldi de Arca her zamanki gibi Duru'nun arkasından ağlamadı.

Ela ile tatlı tatlı oynadılar. Derken Elif ile kırmızı yanak Ege geldi.

En sonunda Elfanam ile Alpi ve Nil ile Berk! Tek eksiğimiz Antalya yolcusu Hülya ve çok özel birkaç dost...

Evde düşündüğümüzden daha keyifli vakit geçirdik. Çocuklar da mutluydu.

Aklımda kalanlar...

Ege muhteşem bukleleri ile elinde mikrofon şarkı söylüyor. "Daha dün annemizin..." şarkısını baştan sona söyleyebiliyor, inanılmaz!


Berk ile Ela arka planda ... konsantrasyon tavan yapmış, dünyadan kopmuşlar... Ege de meşhur çöp kamyonu ile bildiğimiz gibi :)


Yaramaz toplar hepsinin favorisiydi ama en çok da Berk'in:)


Arca ile Ela... Ayrı ayrı takılmaca:)

Bir kitap arayışının öyküsü (güncelleme)

Neredeyse “Alüü”nün hikayesine dönecekti.

Arca’nın karanlık korkusunu anlatmıştım. Zinhar ışıklar kapanmıyor, ortalık ışıl ışıl!

Nasıl aşarız derken Bir dolap kitabın önerdiği "Uyuyamıyor musun küçük ayı" kitabına rastladım.

Sipariş verdim. Ama stoklarda tükenmiş.



Neyse…

Kitap hiçbir internet satışında yok. Hem de istisnasız hiç birinde! İşten çaldığım bir saatlik zamanda Forum’da kitapçıları gezdim, bilmeyen de sahaflar çarşısı sanacak, hepi topu iki tane var. Neyse güzide iki kitapçının tüm Türkiye genelindeki mağazalarını tarattım, yok. Acayip hırs yaptım. Bizim oğlana o kitap bulunacak, bebem karanlık korkusundan kurtulacak. Geyikler yakamızdan düşecek, ışıklar kapatılacak ve huzurlu uykular uyunacak.

Hatırlayalım; Arca karanlıktan korkuyor, karanlık bir odada geyik gördüğünü söylüyor. Geyiklerin çok iyi hayvanlar olduğunu anlattığımızdan beri geyik var deyip yemek ve su veriyor geyiklere, biraz saçma bir durum ? Neyse artık zinhar gece odası karanlık olmuyor, uykuya dalmadan önce ışıkları kapatmak imkansız.

Kır çiçeği yayınlarına ulaştım. Önce mail attım, yok uzun sürer, direkt aradım. Basılacak ama yurtdışı ile birlikte basılıyor, adedin artması bekleniyor, tahmini Haziran dedi! Neay!! Benim bebem o zamana kadar karanlıktan korkacak mı!!

Düşün düşün! Kıyıda köşede kalmış kitapçıları tarıyorum zihnimde. Yok bir Alsancak yapmalıyım, oradaki eski kitapçılarda vardır diyorum. Derken aklıma Nadirkitap.com geldi. Şahane! Hemen girdim. Siparişi verdim, ödememi yaptım. O da ne! Ertesi günü mail gelmiş. “Ödemenizi iade edeceğiz, temin edemiyoruz kitabı” Nayır nolamaz! Bütün evren bana karşı birleşmiş olamaz!

Ben işime bu kadar sarılsam şirketi satın alırdım be!!

Yine düşün düşün. Ve yuh dedim kendime. En sevdiğim kitabevini unutmuşum. Remzi abi!! Agora’dakini aramak için açılış saatini beklemek gerekti, nasıl heyecanlıyım. Tatlı sesli bir kadın, “bizde yok, diğer şubelere bakalım” o birkaç saniyede pek çok defa atan bir kalp. “İstanbul’da görünüyor” “Hemen getirtiniz” “gelişi bir haftayı bulur ama” “Hazirandan önce olduğuna göre hiç sorun yok” adımı telefonumu bırakıyorum. Heyecanlı bekleyiş başlıyor zira stok hatası olabilir diyor bayan, beni fazla ümitlendirmek istemiyor.

Derken bam!! tahminler doğru hatalı stok, kitap fiziki olarak yok!

Alsancak'taki eski kitapçılar yeniden zihnime düştü. İlknur'u organize ettim, sağolsun dolandı, aradı, yok.

Artık ümitler kesildi, bebem ışıl ışıl uyuyacak, geyikler karanlık odalarda fink atacak!

Derken Nurtur bacı aklıma geldi. Hemen bir ilan verdim, varsa sevmeyen istemeyen ben alırım, elinizdekileri dökülün dedim. Hiç ama hiç ümidim yok.

Ege'nin güzel annesi hemen koştu derdime, "ben daha önce demiştim" dedi. Demiştir, ben unutmuşumdur. Cumartesi buluştuğumuzda getirmiş, nasıl mutluyuz. Arca "küçük Ege'nin annesi verdi" diyor elinden düşürmüyor.

Bugünlerin en sevilen kitabı, başımızın tacı!

Ruhumuza iyi geldi bu kitap, Bir dolap kitap kadar şahane anlatamayacağımdan hiç yeltenmiyorum, sizleri güzel yazıya davet ediyorum, buyurunuz:)

Ben etkilerinden bahsedeyim. Kitaptan sonra Arca artık karanlık bir odada geyik görmeyi bıraktı. Çığlık çığlığa ağlamayı da bıraktı. Karanlık bir odaya girdiğinde kımıldamıyor, beni çağırıyor, "ışığı açayım mı?" diyorum. "beni al" diyor. Kucağımda odadan çıkıyoruz. Sanırım kitabın son sahnesini temsili canlandırıyoruz. Ama en azından o eski kendini kaybetmişlik, çığlık kıyamet yok. Sonra gece yatarken yine ışıklar açık kalsın istiyor, üstüne varmıyorum, nasıl isterse, gün gelir bunu da aşarız.

Posta ilave ...

Bloğa yorum bırakmakta sıkıntı yaşayan bir annenin mail olarak gönderdiği bilgileri de paylaşmak istedim, aynen kopyalıyorum, paylaşım için tekrar teşekkür ediyorum:

Merhaba,,
Son postuna aşağıdaki yorumu bırakmaya çalıştım ama cookie ayarlarıma bir haller olduğu için yayınlayamadım.
Onun için aşağıya kopyalayarak mail atayım dedim.
Eğer yorumlara ekleyebilirsen sevinirim; belki başkaları da faydalanabilir.
Seni de oğlanı da öpüyorum. Sevgiler,
Özge.

Aslında bebelerin gece kabusu ve hayali korkularının sevindirici bir yönü de var: Dört yaşına yaklaşan kızım, 3-3.5 yaş arasındayken, aynı dönemden geçmeye başlamıştı. Bir doktor arkadaşım duyar duymaz, "Aaa..Ne güzel! Demek ki düşsel zekası çalışmaya başlamış. ‘Benim çocuğumun hiç korku dönemi olmadı’ diyen anneler üzülmeli" demişti. Bu yorumun bana çok faydası oldu, hatta koltuklarım bile kabardı J. Hem ondan, hem çocuk doktorumuzdan bu sürecin çocuğuna göre 1-4 ay sürmesinin çok sağlıklı olduğunu, o süre içinde katiyen korkuların üzerine gitmememiz gerektiğini, "Seni anlıyorum, küçükken ben de aynı şekilde korkardım. Bu çok normal" mesajı vermemiz gerektiğini salık vermişti. Ama çocukların bir süre sonra korkuları gerçekten geçse bile, bizleri kullanma eğiliminde olabileceğini, korku halinin gerçek olup olmadığını "gözlerindeki dehşet ifadesi"nden anlayabileceğimi eklemişlerdi.
Bir de benim aklıma bir fikir gelmişti: Bahçeden iki "sihirli yaprak" seçip, bu yaprakların kouyucu ve kötü rüya kovucu olduğunu ve "çoğu zaman" işe yarayacağını söylerek yastık kılıfının içine koymuştuk beraberce. Ve o kızımda çok işe yaradı. Israrla yapraklı yastığını istedi ve bu onu çok rahatlattı. İlk sabah kabus görmeden uyanınca, “Gerçekten işe yaradı anne!” diyişini unutamam…
Gerçekten de bir iki ay sonra o kabus - korku dönemimiz bitti.
Her dönem geçtiği gibi bu da geçecek :)
Sevgiler,
Özge.

Şimdi haberler!

Yayınımıza Günün Çorbası ailesinden derlediğimiz haber turumuzla devam ediyoruz...

-------------------------------------------------------------------
Sakarlığın kitabı yazıldı!
İmza gününde konuşan yazar Yeliz , yeni ciltlerin de hazır olduğunun müjdesini verdi.
İkinci Cilt: Sakarlıkta annelik
Üçüncü Cilt: İleri sakarlık

Çok yakında seçkin kitapçıların raflarında!!

-------------------------------------------------------------------

Yeliz evin muhtelif yerlerine dağılmış oyuncak arabaları ezme ve üzerlerine basma konusunda rekora koşuyor! Son olarak Arca’nın imparator adını taktığı damperli kamyonu görmedi ve çarpmak suretiyle düştü. İmparatorun boyutunu tam olarak anlamak için Arca’nın kamyonun yanında çekilmiş fotoğrafı ile haberimize son veriyor, Yeliz’in sakarlığı ve körlüğü konusundaki değerlendirmeleri size bırakıyoruz!


-------------------------------------------------------------------

Rutin hayatlar seri katiller için biçilmiş kaftan!

Bu haber üzerine rutinden şaşma çalışmalarına başlayan Yeliz muhtemel bir seri katil saldırısından yırtmak için eve dönüş yolunu değiştirdi. Ancak yolu kaybetti ve İlker dalgasını geçmesin diye bu hadiseyi sır gibi sakladığı sanılıyor.

-------------------------------------------------------------------

Gün geçmiyor ki Arca saçma oyunlarına bir yenisini eklemesin!

Kitapları üst üste yığmanın eğlenceli olduğuna karar veren Arca’nın boyuna yaklaşması ilginç görüntülere sahne oldu. Kitap kulesinin yanında hatıra fotoğrafı çektiren Arca, Ayıcık'ını çok sevdiğini söylemeyi de ihmal etmedi.



-------------------------------------------------------------------

Arca’nın yanında uyuyakalma konusunda Yeliz sınırları zorluyor. Hatta kendini aştı diyebiliriz. Evde misafir varken Arca’nın yanına kıvrılıp uyuyakalmak sıradanlaştı. Son olarak gittiği misafirlikte Arca’yı uyutacağım diye onunla odaya girip uyuyakaldı. Uyandıralım diyen İlker’e “yazık yorulmuş uyusun” denince eve gitmeden önce dürtülmek suretiyle kaldırıldı. Hal hatır sorup mahmur gözlerle eve yollandı. Uzmanlar bu arkadaşlığın bitmemesini 20 yıllık geçmişlerine bağlıyor!

"İt Kuyruğu"ndan nerelere

Hiç unutmuyorum, bir gün babam elinde bir kitapla çıkageldi.

Aziz Nesin, “İt Kuyruğu”.

Biz ablamla o yıllar Aziz Nesin’in bütün kitaplarını okuyoruz, tapıyoruz o gümüş saçlı adama. Ben, pek Şeker portakalı gibi o yılların tüm çocuklarının okuduğu kitapları okumadım. Kitaplarla dostluğumun temelidir Aziz Nesin. Ablam bitirsin de ben de okuyayım diye gözünün içine bakardım.

Neyse babam imza gününe gitmiş, üşenmemiş sıraya girmiş, (normalde sıkıntıya gelemez) “Yeliz ve Yeşim” için imzalatmış.



Hayatımdaki ilk imzalı kitabım, hem de ilk hayranı olduğum yazarın kitabı. Ablamla yarışmıştık kim önce okuyacak diye. Hani yazar olunca el yazısı da güzel olacak gibi bir düşünce mi yerleşmiş ne, uzun uzun bakmıştım el yazısına.

Ben kitap dağıtan türüyüm, elimde kitap pek durmaz, illa ki birileri de okusun diye dağıtırım. Arkasını da aramam, kitaplık hep boştur. Ama o kitap hala durur, ara ara açıp Aziz Nesin’in el yazısına bakarım. Özeldir…

İzmir’de kitap fuarı vardı. İmza kuyruklarına girmeye niyetim yoktu sadece atmosferi koklamak istemiştim. Geçen hafta maaile yatak döşek yatarken İlknur arayıp bir şey istiyor musun fuardan dediğinde, kesinlikle gideceğimi söylemem bundandı.

Cumartesi aksilikler birbirini kovaladı ve yoğun programa sıkışamadı.

Bu arada istisnasız bütün gün Arca öksürdü. Burnu dolu, temizletmez… Gece bütün gece öksürmekten uyumaz, uyutmaz… Neden anlatıyorum? Çünkü Pazar günümüzün gelişi Cumartesi gecesinden belliydi.

Pazar sabahı o bütün gece uyumayan adam oymuş gibi keyifliydi. Hemen programı yaptık. Erkenden fuara gidiyoruz, Arca İlker ikilisi çimlerde debeleniyor, Yeliz kitap fuarını geziyor… Arca arıza çıkarıp 11:30’da öğle uykusuna yatınca Kitap Fuarı yalan oldu. İlker bana kıyamadı, şansımızı öğleden sonra denedik ama fuar girişi hınca hınç dolu. Ufaktan bir gösteri var, Arca protest bebek el çırparak eyleme katıldı.

Bir fuar girişine, bir de İlker ile Arca’nın o kapalı alana girmektense çimlerde koşmak isteyen ifadelerine baktım. Burnuma kitap kokusu geldi, aklıma o imzalı bir kitabın anısı düştü. Her kararımdan önce yaptığım gibi alt dudağımı dişledim,

“HADİ!!” dedim,

“Lunapark’a gidiyoruz! “



Çocukluk anılarımızı tazeledik. Arca çarpışan arabalara binmek için, İlker beni Kamikazeye bindirmek için yalvardı. Bense sadece birkaç kare fotoğraf çekmekle yetindim.

Çimlerde koştuk, kuşları kovaladık, Tea&Pot’a yürüdük.

Kitap fuarı içimde kalmadı desem yalan olur ama pişman olmadığım kesin : )

Hastaneden rapor çıktı!

Ameliyat olmayacak Arca!

Kist iyileşmiş, görünmüyormuş!!

Bundan sonra daha dikkatli olacağız, vücudun enfeksiyonlara karşı kist oluşturması olasılığı yüksek olduğundan bağışıklık sistemi yüksek tutacağız, dikkatli olacağız...

Bundan daha iyi bir sonuç olamazdı herhalde!!

Teşekkür etmek çok kuru kalıyor, tanıyan tanımayan herkes dualarla kalbimiz oldu !

İnkar, itiraz, inat ve diğerleri

Günün çorbası ailesi “Arca’nın iki yaş halleri top 10 listesi”ni iftiharla sunar.

#10 : İnadım inat dötüm iki kanat
diye veciz bir söz vardır. Geçende bu sözü Arca’nın en inat anında söyleyiverdim. Hay bin kunduz! Anında söylemeye başladı. Annenin krizle başa çıkma yöntemine alkış alalım!

#9: Listemizin 9 numarasında Arca’nın beğendiği bir anekdotu yüzlerce defa söyletmesi var. Misal, İlker anne panda ile yavru pandayı konuşturmuş, kavuşmuşlar öpüşmüşler. Bunu yüzlerce defa yaptırmış. Başka konuya zinhar döndürmüyor. Taktı mı takıyor. Bu hikaye dönüp dolaşıp bende patladı tabii!

#8 : Çıplak gezme.
Eskiden yemeğini kendi yesin, üst baş batsın çıksın hiiç umrumda olmazdı. Allah biliyor ya şimdi üç gün ay kıyafetle gezdirebilirim, koksun umrumda değil. Gece uyuduktan sonra altını değiştirir oldum. En güzel çocuk = uyuyan çocuk! Öyle böyle değil, kızlarla Kordon’da takılmaya gittiğimizde İlker’le bizi almaya geleceklerdi, çıplak kalmakta ısrar ettiği için taksiyle eve dönmek zorunda kaldım!

#7: “Gezmeye gitmeyelim, eve dönelim, eve girmeyelim”
Bak bu çok ilginç. Evden çıkman gerekir; “Gitmeyelim evde kalalım” bir şekilde çıkarsın gittiğin yerde başlar “eve dönelim”, iyi hadi eve dönersin “eve girmeyelim, gezelim”
Yorumsuz!

#6: İtiraz!
Sık sık aşağıdakine benzer diyaloglar dönüyor evde. Kitap okuyoruz…
“…. Dülger balığı da pisibalığına anlatmış…”
“ANLATMAMIŞ”
“Anlatmış annecim.”
“ANLATMAMIŞ”
.
.
“Peki Arca anlatmamış”
Sürekli bir olumsuzluk halleri

#5: Bir de inkar var.
“Arca bugün yemeğini pek güzel yemiş”
“YEMEMİŞ!”
“Yemişsin annecim”
“YEMEDİM!”
Ümit abla devreye girer, “Arca yedin ya oğluşum”
“YEMEDİMMMMM”
“Peki Arca yemedin!”

#4: Anne gel…
bu çok şahane… başka bir şeyle ilgileniyordur, sıvışırsın, sen de başka bir şeylere yönelirsin hop ensede biter, “anne gel!” ee hadi oynayalım, yok oturacaksın onun yanında o özgürce oynayacak, sen bakacaksın.

İşin kötüsü başka birşeyle ilgilenmeye yemek yemek tuvalet ihtiyacını gidermek de dahil!

#3 : Nedensiz yere ağlama krizleri.
Aslında nedeni var kendince ama bir anda ağlayınca çözemiyorsun nedensiz geliyor. Mesela geçen akşam yemek yiyoruz. Tavukları ve patatesleri küçük parçalar halinde önündeki tabağa koyuyorum, o da yiyor. Bir patates parçası çok büyük olmuş, onun tabağında iken bölme gafletinde bulundum. Başladı ağlamaya ama nasıl ağlamak. Önce anlamadık, meğer bölmeee büyük kalsııınn diyormuş. İyi de birleştiremiyoruz da, böldük bi kere… Neyse “ağla açılırsın” ile sakinledi bir şekilde, hala içini çeke çeke büyük kalsın diyordu.

#2 : Uyumama sendromu…
Karı koca fikir ayrılığına dönüşen bu madde ayrı bir post konusudur. Sadece gözleri kapanmasına rağmen uyumaya direnen ve sonunda ayakta uyuyan bir bebem var!

#1 : Açık ara zirveye oturan hadise. Kendim yapacağım sendromu. Bunu açıklamaya gerek yok, yemeği kendi yapacak, kendi yiyecek, müziği kendi açacak, kitabı kendi alacak, kendi koyacak.

Gece uyanır, anneyi huzuruna çağırır, su verirsin, basar yaygarayı bokuyla kavgalı. Neden sonra anlarsın meğer suyunu ben vermeyecekmişim o kendisi alacakmış.

Hiç abartmıyorum, bir sabah biz kahvaltı ederken Arca’nın sesi geldi.. “olmuyo olmuyo!!” Baktık, bütün kitaplar yerde, tek bir tane kitabı en üst rafa koymaya çalışıyor. Tabii ki yardım söz konusu bile olamaz. Anlatıyorum, uğraşıyor, yine olmuyor. Neyse.. aldım tostumu, çayımı, oturdum odasında, bu uğraşıyor ben seyrediyorum. Çözemiyor kudurdu. İçimden çatlıyorum gülmekten, ama yüzüm şekilden şekle giriyor, çaktırmıyorum, bi daha dene annecim başarırsın annecim… gaz veriyorum. Neyse ki benim kadar gaddar olmayan babası taburesini hatırlattı. Allahım alkış kıyamet! Sanırsın bizim oğlan milli sporcu oldu, madalya aldı!

Ne diyelim hoşgeldin iki yaş :)

Hafta sonu neşesi, Enjoy:)

İzmirli annelerin mail grubundan düşen yazı, çok güldüm, haftasonu neşesi, tadını çıkarın.

----- Çok bilmişin uyarısı geldi Alıntı şu adrestenmiş, valla şahane, teşekkürler:) ----------

* Aynı anda kendi çantasını, çocuğunun çantasını, çocuğunun oyuncak kutusunu, market torbasını, çocuğunun ayakkabısını ve hatta çocuğunu taşıyan; bir yandan da ev anahtarını bulmaya çalışan kişiye ANNE; bilgisayar çantasını karısına vererek sadece oğlunu kucaklayana da BABA denir.

* 5 dakikada duş alıp 10 dakika içinde hem kendisini hem de çocuğunu hazırlayana ANNE; o 15 dakika boyunca gömleğine uygun kazak aramakla uğraştıktan sonra kapının önünde çantasını toparlayan karısına 'daha hazırlanmadın mı?' diye sorana BABA denir.

* Uykusuzluktan süründüğü halde uyumamakta direnen çocuğuna söylenen kişiye ANNE; 'uykusu yok belli, olsa gider yatar zaten' diyene de BABA denir.

* 1 saatte üç çeşit yemek, üstüne de salata hazırlayıp bir yandan da çocuğunu yedirene ANNE; iki tane amerikan servis koyarak 'sofrayı hazırladım' diyene de BABA denir.

* Gecede beş kere kalktığı halde şikayet etmeye hakkı olmayana ANNE; 'dün gece uykum bölündü oğlanın ağlamalarından' diye şikayet edene de BABA denir.

* Çocuğu hastalandığında sabaha kadar başında bekleyene ANNE; işten evi arayarak karısına 'ilaçlarını verdin mi?' diye sorana BABA denir.

* Pazar sabahı havanın güzel olduğunu görüp çocuklarını parka götürmeyi planlayana ANNE; 'bu havada spor yapmalı, siz parka gidin ben koşacağım' diyerek kendini sokağa atana BABA denir.

Tüm bunları açık açık yazana ANNE; 'hiç de değil, market torbalarını sana taşıtmıyorum' diyerek duruma son noktayı koyana da BABA denir.

Kısa kısa ... çok kısa ...

Geçende “Bir Kadın bir erkek” dizisine rastladım. İlker yatağa gitmiş olmasa uyandırıp zorla izletecektim. Acayip komik bir bölümdü. Zeynep karakteri aynı ben, bazen kendimi cidden onun kadar sığ hissediyorum. Hiçbir zaman derin, anlaşılmaz, gizemli, ağırbaşlı bir kadın olmadım zaten, o sorun değil de Zeynep’in sığlığında bir komiklik var, sıcaklık var, kendimden bir şeyler var o tiplemede. Neyse çok güldüğüm bölümde Zeynep fotoğrafçılığa merak salıyor (Allah Allah kime benziyor:) Daha komiği Ozan’ın olur olmaz ev hallerini çekip bir de blog açıp bir de bloga koyuyor. İlker’le ilgili çok pis fikirler verdi bana : )

Ev dekorasyon çalışmalarına başlamam yakındır. Mevsim geçişlerindeki dellenmelerim yine karnımda kelebekler uçuşturmaya başladı. Dokuz sene oldu evleneli, İstanbul’da bir başımıza çocuk aklımızla seçtiğimiz eşyalar dökülüyor artık. Nevresimler erimiş, Ayşe teyze cırtı oldu.Ee Ace kullanmazsan! Günlük kullandığımız yemek takımlarının desenleri kaybolmuş, hatırlamıyorum, çiçek mi vardı böcek mi? Çatal kaşık takımının plastikleri kırıldı, derme çatma, bardaklar bulaşık makinası lekeleri dolu… Arca sağ olsun yatak da zıplanmaktan çöktü. En çok da balkona takığım, balkon mevsimi gelmeden el atmam lazım.

Yeliz kıza yeniden çeyiz düzeceğiz bu gidişle!

Ben bütün alışveriş, fırsat sitelerine üyeyimdir, her gün yüzlerce mail gelir, hepsi başka bir klasörde toplanır. Çoğuna bakamadan hop kampanyaları biter zaten. Şimdiye kadar bir defa ilk heves bir cüzdan aldım, bir defa Topolino fırsatı yakaladık, burnumuzdan geldi, bir defa da birileri hatırlattı, fotoğrafçılık kursuna indirimli dahil oldum. Başka da bir alışverişim olmamıştı. Kendimi tuttuğumdan mı? Yoo, sadece çok cimriyim, hepsine bir kulp bulup satın almıyorum. Neyse aylar sonra ilk defa nevresim takımı aldım, bakalım nasıl olacak? Şimdiden dekorasyon yönünde bir maddenin üzerini çizebilirim.

Cuma güzeldir, candır neşedir. Güneş yüzünü göstermeye başladı, benim dilek ve şikayet kutumdan bir şikayet eksildi bile : )

Ve hayatımda çok küçük bir sayfa kapandı… Tazelenmiş, temizlenmiş, yenilenmiş, enerjik hissediyorum kendimi ve bir defa daha hayatın bana sunduğu fırsatlar için şükrediyorum.

İnsanlar konuşa konuşa ...

Arca’nın kelimelere dökülmesinden dolayı mutluyum. Yeni bir çağ başladı bizim evde. Çok işime yarıyor, derdi mi var? Anlatıyor. aklından zilyon tane düşünce geçirirken kendini ifade edememek çok sancılı olsa gerek. Ancak iki yaş civarındaki çocuklar anlayabilir, bizler için zor.

En azından acıktı mı, bir yeri acıdı mı… anlatıyor.

Konuşması çok eğlenceli, işin o kısmı da var. Sık sık dumur diyaloglar dönüyor evde.

Sonra işin duygusal boyutu var. Boynuna sarılıp “anneyi seviyom” demesi. Erimiş dondurma kıvamına getirip sonra da yalıyor beni yer cücesi. İlker’den sonra beni sevdiğini söyleyerek bu kadar mutlu edecek bir canlı olabileceğini hiç düşünmemiştim. Aşk boyut değiştiriyor!

Oyuncaklarıyla konuşurken dünyayı unutuyor, biraz kulak kesilirseniz, hemen ipuçlarını yakalayıveriyorsunuz. Çocuktan al haberi: )

Tabii kafa şişirdiği de oluyor. Bazen hiç susmuyor.

Çokça seviniyoruz da,
Bi kere vicdan telini titretmeyi çözmüş dana! Artık evden çıkmak eskisi kadar kolay değil, her gün ayrı bir travma.
“İşe gitme!”
“İşe gitmek zorunda, para kazanacak…”
“İş gitme para kazanma oyuncak alma, evde kal”
Eskiden de mızırdanırdı ama şimdi bir de konuşuyor, bir de o kaşlarını sağdan soldan yay çizdirip alttan alttan bakmıyor mu! Küçük Emrah işte!

Biz okkalı küfretmeyi severiz karı koca. Meğer bizim cüce sünger gibi emermiş küfürleri. En son trafikte gayri ihtiyari sarf ettiğimiz leziz küfür o…. Çocuğunu duyunca telaffuz etmekte sakınca görmedi cüce. Hem de defalarca. Üstünde durmayarak gereğinden fazla önemsemesini engellemeye çalıştık ama o gün milattı, artık küfürsüz konuşuyoruz. Ama çok önceden emilenleri ne yapacağız?

Biz bu sünger derdine çare arayaduralım, Arca ile Cansu piyano resitalinden birkaç kare düşsün günümüze...