Kitap yorumu: Anne, Baba ve Çocuk Arasında

Paylaşmak iyidir. Birilerine bir faydam olur mu, düşüncesi ile yaptığım paylaşımların çok büyük kısmından ben bir şeyler öğrenerek çıktım. Örneğin "ebeveyn kitapları gerekli mi" ve "ebeveyn kitaplarıgerekli" derken onlarca kitapla tanışma fırsatı bulacağımı hiç bilmiyordum. Ama buldum. Mesela "koşulsuz ebeveynlik"... Mesela "Anne, baba ve çocuk arasında"...

Fikirlerine çok güvendiğim birkaç arkadaşım tarafından önerilince, derhal edindim "Anne, baba ve çocuk arasında" kitabını ve sanırım bu kitabı okumak yaptığım en iyi şeylerden biriydi. Şimdiye kadar okuduğum pek çok kitabın bu kitaptan esinlenmiş olduğunu fark ettim. Eleştirel bakış açısı ile öne çıkan "koşulsuz ebeveynlik" ise, Haim G. Ginott ve kitabını çok olumlu anlatıyordu.

Okurken onlarca sayfa işaretlemişim. Bugün, okumamın üzerinden haftalar geçmişken, kitap hakkında birkaç kelam edeyim istedim ve işaretlediğim sayfalar arasında hangisini alıntılasam bilemedim.

Çocuklarda müzik eğitimi

Çocuğunuz müzik eğitimi alıyor mu? Bir müzik aleti çalmak için ders alıyor mu? Neden? Neden çocuğunuza müzik aleti çalmak üzere ders aldırıyorsunuz? Neden hem çocuğunuzun hem de kendinizin değerli vaktinin bir kısmını bu işe ayırıyorsunuz?

Yeteneği olsun olmasın, çocukların bir müzik aleti çalması çok önemlidir. Her çocuk müzik yeteneği ile doğmayabilir, her altı yaşında piyano dersi almaya başlayan çocuk Fazıl Say olacak diye bir kaide de yoktur. O halde amaç ne? Açıkçası ben Arca'nın müzisyen halasının yönlendirmesine ayak uydurdum, onun bu konudaki tecrübelerine güvendim, ellerine teslim ettim. Ancak olayın sadece çocuğumun piyano çalmasından başka bir boyutta olduğunu fark ettiğimden beri farklı düşünüyorum.

kısa #13 : Sınır

Arca uyudu. Muhterem kocam yeni oyuncağı Apple TV ile ilgileniyor bana bizim kuşağın çok iyi hatırlayacağı "karışık kaset"imsi müthiş bir şarkı arşivi hazırlıyor. Nefis şarkılar, hemen hepsi üniversite yıllarımızda dinlediklerimizden ve sanırım o yıllardan beridir benim müzikle hiçbir ilgim olmamış. Son on senedir ne dinliyorsun desen, bakar kalırım. Tamam var birkaç sanatçı ama anılarıma katkıları olmadığından olsa gerek, gönül bağım yok. Bak şimdi U2'dan One çalıyor hey yavrum hey. Laf aramızda muhteremle ikimizin şarkısı olur. Neden? Bilmiyorum, bu olsun bari dediydik galiba.

Benim halimse işte tam da bu!

Neyi dilediğine dikkat etmek lazım

Metro ile EVKA-3 istikametine gelirken sağda, istikametten dönerken solda, Sanayi ile Bölge durakları arasında, bir zeytinlik çıkıverir karşına. Uçsuz bucaksız. Bana bizimkilerin memleketini, Akhisar’ı hatırlatır. Zeytincilik Araştırma Enstitüsü orası. Ben her gün önünden geçerken – hava da güzelse – ah şu yoldan bir yürüyecek vaktim olsa, ne keyifli yol derdim.

Al işte! Geçen cuma yürüdüm. Hem de yetinmedim, Bölge’den de Bornova’ya kadar yürüdüm. Hay ben o yürüyeyim diyen dillerimi!

#damladakiokyanus : bir iyilik hareketi

Geçen yıl, yılın bitmesine seksen gün kala yılın son gününe kadar her güne bir şükür vesilesi bulacağıma dair kendi kendime bir hedef koymuştum. Kimi gün bulamadım, kimi gün ikişer üçer buldum. Aramaktan, etrafıma bu arayışla bakmaktan vazgeçmedim. Bulduklarımı paylaşmaktan da… Bu, pollyannacılık değildi, “a dilenci gördüm, çok şükür dilenmiyorum” değildi, anlamsız, eğreti olumlama refleksi de değildi. İyilikti. Aslında içimde olanı dışıma vurmaktı. Kendine küçük şükürlerden ördüğün kozanın içinde iyi hissetmekti. İyi olursan, iyi hissedersen, başkalarına da faydan olur…

Tam da ihtiyacım olan zamanda tam da ihtiyacım olan şeyi bulmuştum, iyi gelmişti. O zamandan beri daha fazla şükreden bir insan olduğumu fark ediyorum.

Deli Anne Mümine, “damladaki okyanus olalım” düşüncesi ile kadınları çağırınca, iyilik yapalım, iyilik kartopu gibi çoğalsın çığ olsun deyince işte o günlerin bana verdiği huzuru düşündüm. Hemen mailine cevap yazdım, içinde olmak istedim. Küçüktü büyüktü, fark etmez, önemliydi. Kimseye hiçbir şeye dahil değil ve her şeyin içinde çünkü insan için.

Hep derim bu dünyayı kadınlar kurtaracak, çünkü kadın yapıcıdır, üreticidir, iyileştiricidir.

Kadınlardan çıkan iyileştirici #damladakiokyanus hareketi tüm insanlığın hayrına olsun.

Deli Anne’nin yazısı için, buraya bir tık:)

Dumur diyalog #154

Y: piyano çalışmadın arca neden? Gerçekten neden?

A: cubuş bak, şöyle: ben piyano çalmayı çok seviyorum ama piyano çalışmayı hiç sevmiyorum!

--------

İ: arca traş olman lazım yarın murat abine gidelim. 

A: tamam ama modelli olsun şöyle yandan bir şimşek bir çizik yapsın.

(Yaptırmadık tabii ne modeli lan okul zamanı! Ama model dediği şu aşağıdaki görsel)

---------

Arca İlker ve ben basketbol oynuyoruz. 

Arca kulağıma fısıldadı: "cubuş bence sen babişten daha iyi basketbol oynuyorsun."

(Bunun neresi dumur deme! Harbi dumur çünkü ben spor yapmayı beceremediğimden beden derslerinden tam notu garantilemek için sene sonu dans gösterisi hazırlardım ve İlker de okul basketbol takım kaptanıydı, dumur net!)

Blogger'lık, Instablogger'lık, Blog yazarlığı, başka?

Geçenlerde Betül Mardin’in bir anısına denk geldim. Tam hatırlamıyorum, aklımda kalanları yazacağım. Betül Mardin’in babası ile kızı İngiltere’ye gidiyorlar. Mütevazı bir otele yerleşiyorlar. Akşam yemeğini yine İngiltere’ye gelmiş olan dostlarıyla yedikten sonra o kişilerin kaldığı otele gidiyorlar. Otel çok lüks, odaları şahane, imkanları felaket. Kızı mahzunlaşıyor ve soruyor: “neden biz de böyle bir otelde kalmıyoruz?” Dedesi de diyor ki:

UNUTMAYIN, BAŞKA BİR OKUL MÜMKÜN :) BBOM İZMİR tanıtım toplantısı

Merhabalar:)

Benim kurulduğundan beri hevesle takip ettiğim, toplantılarından bir kısmına katıldığım BBOM oluşumu yazık ki bizim cücenin eğitim hayatına yetişemedi İzmir'de. Ama ben hala hevesle ve heyecanla takip etmeye devam ediyorum.

Duyurusunu ilk yaptığımda yıl 2012, "keşke İzmir'de de olsa" diye iç geçirmişim:)

Hatta heyecanla katıldığım ilk toplantının ardından da BBOM'u anlatmıştım. 

Bize yetişemedi ama İzmir'de devam ediyor her şey, Renkli Orman Erken Çocukluk Merkezi'nin tanıtım toplantısının duyurusunu yapıyor olmak beni müthiş mutlu ediyor. 

Altta ilanı görebilir, daha da altta BBOM derneği ve İzmir Kooperatifi hakkında bilgi edinebilirsiniz.

UNUTMAYIN, BAŞKA BİR OKUL MÜMKÜN :)

BAŞKA BİR OKUL MÜMKÜN DERNEĞİ VE İZMİR KOOPERATİFİ

               

Başka Bir Okul Mümkün (BBOM) Derneği, 2010 yılında mevcut eğitim sisteminden derdi olan aileler, eğitimciler ve gönüllülerin bir araya gelmesiyle kurulmuştur. Amacımız; eğitimi yaşamdan ve çocuğun bireysel özelliklerinden soyutlamayan, katılımcı demokrasiyle yönetilen, ekolojik dengeye saygılı ve ticari kar amacı gütmeyen okullar kurmak.

BBOM modelinin temellerini 4 eksen oluşturmaktadır. Bu dört eksenin de uygulamaları dünyada bulunuyor, fakat bunların hepsini bir arada uygulayan bir model olmaması BBOM’u yenilikçi ve farklı kılıyor. Bu eksenleri birer cümle ile açıklamak gerekirse:

1- Demokratik Yönetim: Okulla ilgili kararlar, okulun tüm bileşenlerinin karar sürecine katıldığı okul meclislerinde alınıyor. Okullarda, doğrudan katılımı ve sorumluluğu esas alan bir yönetim şekli var.

2- Alternatif Eğitim: Her çocuğun biricikliğinden yola çıkan BBOM okulları sadece akademik başarıya odaklanmaz. Okul yaşamında bireyselleştirilmiş eğitimin uygulandığı, alternatif ölçme-değerlendirme yöntemlerinin kullanıldığı, konuların multi-disipliner bir program ve karma yaş gruplarıyla işlendiği bir eğitim anlayışı öngörülür.

3- Ekolojik Duruş: Ekolojik değerlerin mimari, beslenme, eğitim, atölye çalışmaları, okul-dışı aktiviteler ve programda merkeze konulduğu bir eğitim anlayışı bulunur.

4- Özgün Finansman: Aile ve gönüllü inisiyatifinin işleteceği, ticari amaç gütmeyen ve bursluluk oranını maksimumda tutmayı hedefleyen, kendi kendine yeterliliği esas alan finansman modeli bulunuyor.

İlk okulumuz, 2013 Eylül ayında Bodrum'da çocuklara kapılarını açtıktan sonra Ankara ve İzmir’de de “başka bir okul mümkün” diyen aileler bir araya gelmeye başladılar ve 2015 yılında çocukların verdiği isimlerle Ankara Meraklı Kedi İlkokulunu ve İzmir Renkli Orman Erken Çocukluk Merkezini (Anaokulunu) hayata geçirdiler. Antalya, Kaş, Bursa, Eskişehir ve Çanakkale'de veliler okul açma çalışmalarına başlamış durumdalar. 

Geçen zaman zarfında Sabancı Vakfı’nın “Fark Yaratanlar” ödülü ve Ashoka Vakfı’nın “Change Maker Schools” networküne dahil olmamız bizi daha da motive eden unsurlar oldu.

Renkli Orman Nasıl Bir Okul?

Renkli Orman Erken Çocukluk Merkezi, İzmir Başka Bir Okul Mümkün (BBOM) Eğitim Kooperatifi’nin bir okuludur. Bornova Yakaköy’de Kooperatif üyeleri tarafından 2015 yılında kurulan Renkli Orman EÇM, Başka Bir Okul Mümkün Derneği’nin çocuk haklarını hayata geçiren, çocukların kendilerini gerçekleştirmelerini sağlayan, katılımcı demokrasiyle yönetilen, ekolojik dengeye saygılı ve ticari kar amacı gütmeyen okullar kurmak ve yaygınlaştırmak hedefleriyle uyumludur. 

Renkli Orman Erken Çocukluk Merkezi; yaratıcılığı, çocukların özgürlüğünü, doğayla bağ kurmalarını öne çıkaran, çocuk merkezli, çocukların ilgi ve merakları ile belirlenen esnek ve kendiliğindenliğe çokça yer veren programa sahip bir okuldur. Biz, eğitimi kapalı, izole mekanlara sıkıştırmak yerine açık havada, hayatın içinde yaşayarak öğrenmenin çocuklarımıza hayat boyu eşlik edecek eşsiz bir öğrenme deneyimi vereceğine inanıyoruz.

Çocukların oyunla öğrendiklerini biliyoruz. Oyun, keşif ve kendi kendilerine giriştikleri araştırmalar... Böyle bir öğrenmede doğa, çocuklarımız için mükemmel bir öğrenme alanıdır.

Renkli Orman, bir öğrenme topluluğu olmayı hedefler: Ebeveynlerinin okul ekibiyle birlikte çalışabildiği, ebeveyn, eğitimci ve çocukların okulu sahiplendiği dayanışmacı bir topluluk...

Saygılarımla,

Yasin SANCAK

İzmir BBOM Eğitim Kooperatifi

YK Başkanı

Aşağıdaki videolar BBOM çalışmaları hakkında bilgi verecektir:

Renkli Orman Çocuklarının Orman Gezisi: https://www.youtube.com/watch?v=QRPzqgms02g

Demokratik okullarla ilgili bir belgeselin fragmanı: http://www.youtube.com/watch?v=nerF8O2D2AU

Sabancı Vakfı Fark Yaratanlar Programı kaydı: https://www.youtube.com/watch?v=nosDMX-F1_Q

Bodrum okulundan bir video: http://vimeo.com/93745750

Kara kitap

Kara kitap hakkında bir şey yazmak haddime değil. Büyük insanlar tezler yazmış, hatta kitaplar yazmış, incelemeler yazmış üzerine, ben mi tüy dikeceğim? Mümkün değil.

Geçen yıl bu zamanlar Tufan kitabı ödünç verdiğinde, "çok acayip bir kurgu, çok zekice yazılmış" demişti.

Geçen kitap kulübünün son Nobel edebiyat ödül konuşması üzerine yaptığımız atölye toplantısında Selda, Orhan Pamuk için genel bir tanımlama yapmıştı: “Medeniyet kuramcısı” ooooo…

Aynı akşam bir tabir de Pınar’dan geldi, “kurgulayıcı / kurcalayıcı,” hmmmm…

Kadınlara bakar mısın, düşünmüş, irdelemişler Orhan Pamuk’u, helal olsun.

O an masada oturanlardan bir kısmımız gözlerini kısıp, bu yaratıcı tabirlere vay be derken Sıla; “eh biz de bu durumda avcı toplayıcı oluyoruz” lafını patlatınca kahkaha koptu.

Girdik

Hayırlısıyla 2016'ya girdik. Sizi bilmem ama biz Balıkesir'de bir otelin bahçesinde kartopu oynayarak girdik. O otele sığınmayaydık, 2016 daha ilk dakikalarında bize girecekti. Zira yolda kaldık. Güzide memleketimin en gelişmiş batı bölgesinde en önemli güzergahlardan biri İzmir İstanbul yolu kapanmıştı. Niye? Kar yağmış, kazalar olmuş, peki.

Seneye görüşürüz (ıyyyy kendimden tiksindim:)))

Yılın son günü. Çalışıyorum. Tabii şu anda değil. Şu anda öğle molası verdim, ofisin penceresine vuran güneşin ışığında oynaşan kar tanelerini seyrediyorum. Evet İzmir'de kar yağıyor ve evet, bu cümle bu yaşıma kadar en fazla on beş kere telaffuz edilmiştir.

Sabah on beş dakika otobüs durağında beklerken arkadaşım Nazlı ve ablamın ayrı zamanlarda ve birbirlerinden habersiz gönderdikleri aşağıdaki pasajı düşünüyordum.

Dare to disappoint

Geçtiğimiz haftalarda bir gün Ankara'ya gittim. Soğuğu değişik bir memleket orası. Havaalanı dolaylarında kar bile vardı. Bir de her yerde havuz var. İmelih kanımca deniz getirememenin ezikliğini üzerinden atmaya çalışmış, havaalanının içinde bile havuz var. Ben sürekli deniz gören bir memlekette yaşamanın verdiği kibirle havuza burun kıvırırım, ne yüzmeyi severim ne de süs havuzlarını... Manasız gelir bana. Ama işte Ankara'da belki seviliyordur, belki insan denen canlı bir su sesi duymak istiyordur, "fışkiye"den bile gelse...

Tek başıma değildim, dernekten firma temsilcisi arkadaşlar da vardı. Bizi toplantının yapılacağı mekana götürecek aracı beklerken aklıma geçen sene dernekten pilot olmak üzere ayrılan üye geldi, arkadaşına sordum, "şimdi ne yapıyor?" Gerçekten de ABD'ye gidip eğitim almış, şimdi ikinci pilot olarak çalışıyormuş. Yanımdaki hanım meslektaşım "ay ne güzel, insanın hayalini gerçekleştirmesi ne güzel, bir gün inşallah ben de sevdiğim işi yapacağım!"dedi. Merak etmeme rağmen hayalini soracak kadar samimi olmadığım için sadece bizim jenerasyonun böyle bir derdi olduğundan dem vurarak sohbete devam ettim. Heyecanla evet dedi, evet çalışıyoruz, başarılı oluyoruz ama hangimiz seviyoruz? Evet, bizim zamanımızda dersleri iyi olan hemen her genç gibi mühendislik seçtik, layıkıyla mühendislik de yapmıyoruz, ya ne yapıyoruz? 

#arkadaşarkadaşabunuyapar : Bir Fikrimühim Projesi

İkimiz de 10 TL kazanıyormuşuz.
Garanti Bankası ile Fikrimühim projesi.
Benim Cep Şubeme gelen promosyon kodum: E0B52356
(Ekran görüntüsünü de paylaşıyorum)

Bu kod ile Garanti bankası internet şubesine veya Cep Şubesine giriş yaparsanız 10 TL vadesiz hesabınıza aktarılacak. Bence denemeye değer:)
Idefix'ten dünya kadar sipariş verdim, kitap parası çıkar yav puhaaha:))

Bu arada bu kodu facebook gibi hesaplarda paylaşabiliyrduk ama ben hacker filan tırsıyorum o yüzden blogdan paylaştım.

2016

Rahmetli anneannem, şahsen tanıdıklarım arasında kişisel gelişimin sırrını çözmüş yegane insandı. Daha doğrusu insanmış. Bu yaşımda yeni idrak ediyorum, takdir edememişim.

Her fırsatta kendisine ana avrat küfreden dedeme (evet gün yüzü görmemiş küfür dağarcığımı rahmetli dedeme borçluyum), çocuk yaşta annesini kaybedip, çok zorlu bir hayat sürmesine, dedemin son yıllarına kadar bağda zeytinlikte ırgat gibi çalışmasına, çok sayıda  kavga ve küskünlük görmesine rağmen vefatına kadar gül yüzlü, pembe yanaklı, tonton anneanneydi.

Hayatı geldiği gibi, olduğu gibi kabul etmişti. Kabullenişinde kendiliğinden bir kayıtsızlık vardı, kimilerine vurdumduymazlık kimilerine göre gamsızlık, bana göre eşsiz bir olumlama vardı kabullenişinde, içtenlik vardı. Öyleydi o…

Kitap yorumu: Az seçilen yol

Yıllık olağan "kişisel gelişim kitaplarına merak" sürecimde kitap kulübünden Emine, "az seçilen yol" diye bir kitap getirdi. O kadar sevmiş ki kitabı benim de kitaplığımda mutlaka olmalıymş. Hay allah razı olsun:)

Kitabın başındaki "Yaşam zordur" cümlesi ile beni nasıl da kendine bağladığını anlatmıştım. Kitabın tek dediği şey hepimizin malumu olduğu üzere yaşamın zorluğu değildi. Bu sadece ilk cümleydi.

Bir akşam İlker Poyraz Karayel'i izlerken ben de kanepeye uzanmış bu kitabı okuyordum. Bir bölümünde "İşte bu!" dedim, "işte! Aşk-sevgi kavramları arasındaki en iyi farkı bu adam anlatmış." Dikkat kesilmedi.Aşk da sevgi de bendim, neyi kurcalıyordum? İşte muhteremin kafasını mikemediğim zamanlarda ibre size dönüyor. Madem tıkladınız mecbur okuyacaksınız anlatacaklarımı, ya da tabii ki sağ üst köşedeki X'ya basar ızdıraptan peşinen kurtulursunuz, ama ya ilginç bir şey söyleyeceksem? Ah işte ne geliyorsa başımıza ya meraktan ya...

kısa #12 : Ağaca bu kadar düşmanlık?

Dinimizin ağaçlarla bir alıp veremediği mi var?

Bilmiyorum da ondan soruyorum. Zira ağzından Allahı kitabı eksik etmeyenlerin elinden kurtaramıyoruz ağaçları. Gezi’de böyleydi, yeni havaalanı inşaatında, 3. Köprü inşaatında da böyleydi. Seksen yıllık zeytin ağaçlarını da bu zihniyette olanların politikaları kıydı, Anadolu’nun her köşesinde yapılacak bir icraattan evvela ağaçlar zarar gördü.

Parçaları birleştiriyorum, hop karşıma yılbaşı ağacı çıkıyor. Yılbaşı ağacı nasıl bir rahatsızlık nesnesi oluyor? Dinimizde yeri olmayan her şeyi yakıp yıkmak zorunda mıyız?

Hem dinimizde olmayabilir ama kültürümüzde var, ceddimizi red mi edelim, ne edelim?

Minnet

THY’den 20:00 uçağına bilet alıp havaalanına erken geldiğinde iki saat önceki uçakta yer bulabilmen artık imkansız, kesin bilgi yayalım! An itibariyle, iki toplantıdan sonra evime erken varırım ümidi suya düşmüş kadının karalamalarını okuyorsunuz.

Ama gün bu kadar kötü başlamadı. Hatta muhteşem başladı. Neyse ki…

Kitap yorumu: Sana söyleyemediğim her şey

Ben de yazarın konuya direkt dalması gibi, yoruma dalıyorum: Her anne babanın okuması gereken bir kitap.

Neden? Çünkü çocuklarımızı kendimizin bir uzantısı olarak görme eğilimimizin, onları birer birey değil de küçük bizler olarak görmemizin ne gibi sonuçları olabileceğini anlatıyor.

Çünkü bizler kendi sahip olamadıklarımıza onların sahip olmasını, hayalimizdeki işleri onların yapabilmesini, mirasımızı öyle böyle devam ettirmesini isteriz, sonuçlarını düşünmeden...

Çünkü bu kitap bizler için ufak ve altından kalkılabilir sorunların küçük çocuklar için nasıl da travmatik olabileceğini anlatıyor. Onları terk eden annelerinin geri dönmesi için kendi kendine verilen sözleri, annesi onu sevsin diye kendisinden bambaşka biri olma yolunda ilerleyen bir çocuğun yaşadıklarını anlatıyor.

Kitapta da dediği gibi; bir şeyi değerli kılan onu kaybetmek ve yeniden bulmaktır.

Yazmak

Bugün şahsi tarihimde bir ilk yaşandı: Evden çıkarken yanıma kitap almayı unuttum. Telefon unuttuğum oldu, kahvaltımı, anahtarımı hatta Kentkartımı unuttuğum bile oldu ama kitap ASLA! Kabus gibiydi! Metroda uyuklayanları, ellerinde telefon Candy Crush oynayanları, sırf yer vermemek için dışarıyı seyrediyormuş gibi yapanları (evet metroda! sanırım pencereden yansımalarını seyrediyorlardı), yer kapmak için her kıpırdananın önüne yığılanları izlemek zorunda kaldım. Allahım, kitaplar ne kadar da hayat kurtarıcıymış meğer.

Neyse ki hafta sonu verdiğim kitap siparişim, ışık hızından sadece birkaç kilometre daha düşük bir hızla ofise gelmişti ve akşam eve dönerken aynı işkenceyi çekmek zorunda kalmadım. Metroda ayakta kalmak ancak elimde bir kitap varsa çekiliyor, net!

kısa #11: Ölüm

"Bir şey yap, güzel olsun. Çok mu zor? O vakit güzel bir şey söyle. Dilin mi dönmüyor? Güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz. Beceremez misin? Öyleyse güzel bir şeye başla. Ama hep güzel şeyler olsun. Çünkü her insan ölecek yaşta.."

Ne zaman genç birinin ölüm haberini alsam Şems Tebrizi’nin bu cümleleri aklıma gelir. Hepimiz ölecek yaştayız. Ve hemen hepimiz ölümden korkarız. Ölümü hayatın bir parçası olmasından ziyade hayatın düşmanı olarak görürüz. Oysa hayatta doğmak, büyümek kadar ölüme de yer var…