Bu hafta bunlara gıcık oldum

Apartmanın kedisi...

Kedi değil o vahşi bir yaratık. Sabah sinsice yolumu gözlüyor. Ben apartmanın kapısından çıktığım an üzerime atlıyor. Sağa yelteniyorum sağıma atlıyor, sola yelteniyorum soluma atlıyor. Sanki "yelisssss" der gibi tıslıyor. Yolumu değiştiriyorum benden önce koşup yolumu kesiyor, bir daha tıslıyor "yelissss".

Sayıyorum! 1-2-3!

Geçenlerde Arca’yı okuldan almaya giderken Özge aradı. Konu genel olarak ana-baba eğitim kitaplarıydı. Dünya kadar kitap vardı ve haliyle kafası iyice karışmıştı. Ne zaman ve nasıl yaptırım uygulamalı? Hangisi cezaya girer hangi şekilde davranırsak vermek istediğimiz mesajı alır? Nasıl etkin bir şekilde çocuk dinlenir, nasıl ağzından laf alınır?

Bir arkadaşım bana akıl danışıyor, fırsatı kaçırır mıyım! Arabayı çektim kenara, Allah ne verdiyse anlatıyorum. İletişimde devrim! Telefonda “ana-baba eğitim kitaplarını anlama ve özümseme” konulu seminer!

Hmmm buraya kadar güzel… Kapattık telefonu, ben park ettim, okula girdim. Üzerimde hala az önce girmiş olduğum rolün izlerini taşıyorum: okumuş, bilmiş, hatta çokbilmiş ukelaana.

Terapi

Adamın tuzu kuru. Adam başarılı bir sitcom’un senaristi. İki evi, spor arabası, iyi kötü bir evliliği, sağlıklı yetişkin çocukları, konuşamadığı daha doğrusu dinlemediği bir karısı ve uzun uzun sohbet ettiği bir platonik ilişkisi var… Fakat hiçbirinin çare olamadığı bir diz ağrısı ile buna ve nice saçma sapan takıntılarına iyi gelmesini umduğu pek çok “terapi” seansı… Akupunkturdan tut da bilmem ne yağlarıyla bilmem ne terapisine kadar, ülkede ne kadar tavsiye edilen para tuzağı varsa bizim adam ağına düşmüş.


Geçtiğimiz iki haftanın kitabı Terapi’ydi.

Dumur diyalog #72

Kahvaltısını yapmayan Arca'ya, Nadire teyzesi : "aa Arca olmaz ama ben ne yapacağım şimdi? Babanı bir arayıp anlatayım durumu, belki o bir şey söyler."
Arca: "babam şikayetten hiç hoşlanmaz yalnız!"
...............

Daha da Reyhan'a gitmem!

Agora'ya sabahları gideriz, gittik mi de mutlaka Arca Reyhan'da çikolatalı cheesecake yemek ister. Ama mesela Reyhan'dan vişneli yemez, vişneliyi mutlaka Tea&Pot'ta yiyecek böyle de alışkanlıklarına bağlı bir bebe kendisi. Rutinin bokunu çıkarmada üstüne yok, eh bunu böyle ben yaptım yok EASY imiş, yok Tracy'miş rutin manyağı oldu tabii.

Bu cumartesi yine çikolatalı cheesecake yemek istedi. Hafta başından beri de ateşli, sümüklü hani AVM ortamlarına girmesin yeni mikroplarla tanışmasın istedim. Mikrop camisasında zaten ziyadesiyle seviliyor pek sosyal, bu hafta samimiyete biraz ara vermesinde sakınca görmedim.

Arca bu aralar n’apar?

Puzzle yapar…

Muhterem kocam yıllar boyu onlarca puzzle’ın on binlerce parçasını bir araya getirip tablolar yaptı hatta çerçeveletti, evin duvarlarına astı, benim o on binlerce parçadan tek parça koymuşluğum yoktur. Bunun kardeşi de böyle! İlknur bize düğün hediyesi puzzle tablolar yapmıştı.

Neyse geçenlerde Arca’ya 100 parçalık bir puzzle almış İlknur, tabii ki Cars karakterli. Bir gün eve geldim, Arca ile İlker patır kütür bitirmişler. Eğleniyorlar filan. Ben mal gibi bakıyorum. Sonra bütün hafta sonu puzzle yapıp durdular. Anam aklıma geldi, yılbaşında ablam Arca’ya puzzle almıştı, büyüyünce yapsın diye kaldırmıştım. Zira ben o puzzle’ı bu yaşımda oturup yapamam, Arca da liseden mezun olasıya kadar saklarım diye düşünüyordum. Meğer o da 100 parçalıkmış.

"Arca, oğlum, senin annen bir salaktı!" Vol.14

“Arca” ve “televizyon”un olduğu bir cümleye benim hassasiyetimin girmemesi mümkün değil. Pek çok konuda “saldım çayıra…” olabilirim ama şiddet, hayır abicim ne kadar geç tanışırsa o kadar iyi (gerçi ben çikolataya da böyle yaklaşmıştım şimdi götünde kırmızılıklar çıkasıya kadar yiyor- hmm pek iyi bir örnek sayılmam).

Ege'nin doğum gününde pinyatadan yakaladığı bonibon ile mutlu
olan bebem:) hayır tabii ki ertesi gün okulun sürpriz gününe gönderdim,
paylaş arkadaşlarınla dedim, tek başına yemesine izin vermedim!

Haber kanalı açık kalmışsa, İlker’in başının etini yiyorum. Travma da bık bık da… Kuzey Güney’i izliyor, silahlar çekiliyor, ben evde daha büyük terör estiriyorum. Muhteşem yüzyılın kafa koparma sahnelerini görünce cinnet geçiriyorum.

Fotoğraf demiştim…

Geçen hafta üniversiteden arkadaşım Emel, - facebook sayfasından blogu takip eder – bana bir mesaj göndermiş. Mesajda ilgimi çekebileceğini düşündüğü bir link var. Bir bülten çıktı, hmm bir tür anne sitesi. Yazı, fotoğraf, video gönderiyorsun, onlar da sana para ödüyorlar. Emeğin karşılığı veriyorlar, ne hoş diye düşündüm. Emel de “ha boyna yazıp duruyorsun bari kazanca dönüştür bir halta yarasın” düşüncesiyle göndermiş zaten.

Teknolojiyi sofranıza sokmayın, aman diyim!

Swissotelin yanında bir Tike vardı bir vakitler. Çok başarısız bir girişimdi. Bir defasında Koreli misafirleri iş yemeği için götürmüştüm, verdiğim (daha doğrusu şirketin verdiği) paraya yemin olsun acımıştım. Yok anam Topçu’ya gitsek daha tatmin olmuş ayrılırdık, eminim. Neyse doğru bir kararla kapanmış orası yerine İstanbul’un İzmir’e armağanı Midpoint açılmış. Vaktiyle Num Num’ın kapanmasına pek üzülmüştüm, zira İzmir’de öküzümsü hamburger yeme şansın yoktur, imkanlar fast food zincirleriyle sınırlıdır. Aşıyı olduktan sonra bu Midpoint’in performansını bir test edelim dedik. Küçük bir aile gibi görünürüz ama Karamürsel sepeti değiliz, öküz gibi yeriz.


Arca makarna yiyemeyeceğini anlayınca çok gıcık oldu. Söylemesi ayıp benim makarnamdan başkasını yiyemiyor, illa anasının makarnası olacak (bilmeyen de mantı açıyorum sanacak) dışarıda ısmarladıklarımızı hep İlker’le ben yedik o yüzden artık dışarıda makarna söylemiyoruz cüceye. Ya zaten nedir kardeşim? Evde alasına yapacağın makarnaya on liradan fazla veriyorsun. Neyse… hamburger de yemezmiş (görürüm seni birkaç seneye) köfteye tav oldu. Öncesinde bizimkine hemen boya kalemleriyle boyama kağıdı getirdiler. Müşterilerin veletleri ortalığı yıkmasın diye böyle bir önlem almışlar, takdir ettim. “Sınırlı boyama” kültüründen nasibini almamış cüce, haliyle kendi özgün sanatını icra etti kağıt üzerinde. Bu arada benim de yanımda oturmak istemedi, babasıyla oturacakmış, aman canıma minnet.

Dün aşı olduk, bugün ateş?

 Dün akşam aşı olmaya gittik. Evet grip aşısı. Bu bence biraz kurşun döktürmeye benziyor. Hayır, aşı oluyoruz, sonrasında daha beter hasta oluyoruz. Hani olmazsak daha daha beter olur muyuz? işte bundan tırstığımız için “olmayacağız” demeye cesaret edemiyoruz. Çaresiz, her yıl olduğu gibi tıbba teslim ettik kendimizi.

Arca aşı lafını duymasıyla “aşı olmayacağım” nakaratına başladı. Üstelik doktordaki muayene sırasında ortalığı birbirine kattı. Hayır ağlama değil, katiyen, bir hiper-süper-düper aktivite hali. Her şeyi kurcalama, yerinde duramama, o kadar ki doktor “ne çekti bu?” diye sorma ihtiyacı hissetti. Okulda Prozac verdiklerinden şüpheleniyorum:P

Aşı konusunda Arca ile polemiğe girmedik. Nasıl olsa hissetmeden acımadan aşı olacaktı.

Bizim insanımız harbiden mal!

Yok bu defa inceden filan dokundurmayacağım, bodoslama gireceğim.

Bizim insanımız harbi mal, ciddi söylüyorum saf filan değil mal!

Benzine zam yaparlar, vergiyi arttırıp, benzin istasyonlarını bir nevi vergi dairesi gibi kullanırlar bizim insanımız “benimki şirket arabası” der, “ay ben zaten 50 liralık alıyorum” der, hatta “benim arabam yok kardeşim, arabası olan tuzu kurular düşünsün” der. Mal işte!

Vallahi pes!

Açıkçası az sonra yazacaklarımı yazıp yazmama konusunda küçük bir tereddüt yaşadım, zira ne tür manyak olduğum anında okuyanlar tarafından fark edilecekti. Sonra amaann ko gitsin dedim! (zaten bilmiyorlar mı?)

Beni neden seviyorsun?

Ya da "burasını, Günün Çorbasını neden takip ediyorsun" mu demeliydim? Neden okuyorsun?

Hiç sevmem yorum sayısını tavana fırlatmak için yazılan postları. Hani "siz ne dersiniz?" diye post bitirilir ve okuyucuya pas atılır, okuyucu yorum bırakırsa şut ve gol! Bırakmazsa top taca gider, olacağı bu! sorun değil yani. Benim de akıl danışmak istediğim konularda elbette ki böyle bir şey yapmışlığım vardır, hani bin küsür yazının birkaçında soruyla bitirmişimdir. Kınamıyorum kimseyi, sadece sevmiyorum ve samimiyetine inanmıyorsam topu taca atıyorum.

Her neyse...

Dumur diyalog #71

Yatakta babasıyla tepişmece oynayan Arca’ya “ben de geleyim mi?" diye sordum.
“OLMAZ!”
“Niye?”
“Araba oynuyoruz biz!”

Arca'nın sanata dönüş öyküsü

Bakırköy’de yaşarken boş bir odamız vardı, bir de ailelerimizden kalma bir “oturma odası” kültürümüz. Biz de kendimize o boş odayı oturma odası yaptık. O yıllar “L” koltuklar pek modaydı, piyasadakileri beğenmedik de kendi tasarımımızı çizdik. Dedemden kalan Yağcıbedir halımıza uysun diye de kırmızı! Hey gidi kırmızı koltuk!! Bugün hala on senelik krem rengi salon takımımızı kullanabiliyorsak sayesindedir!


Neyse İzmir’e geldik, yatılı misafirimiz kalmadı. Bunun yanı sıra oturma odasına sığamayacak kadar çok yemekli, oturmalı, coşmalı misafirimiz olmaya başladı. Eh bizim öyle ayrı odalarda ayrı kanalları izleyelim gibi bir adetimiz de yok… Kaldı mı kırmızı koltuk boynu bükük! Artık tüm hayatımız salonda geçiyordu. Arca ayaklandığında kurcalayacak yerleri sınırlamak adına o odaya yönlendirdik kendisini bir de oyuncak rafı hazırladık, ne de olsa kendi odası küçüktü. Derken Arca büyüdükçe bir genişleme politikası izlemeye başladı. Kendi odasına sığmadı, bizim kırmızı koltuklu oturma odasını kendisine oyun odası tayin etti. Kırmızı koltuğumuz da kahve-mavi yeni döşemesi ile yazlığa sepetlenince cüce yayıldıkça yayıldı oturma odasına.

Sonunda onu yine bir odaya tıkma düşüncesiyle yatak odasını bu oturma odasına taşımaya karar verdik. Böylece mevcut yatak odası bizim hobi, sinema, çalışma odamız olacak kendimize yer açılacaktı. Hayır olmadı. Arca bu yaz itibariyle yatak odasını oyun odasına taşısak bile bizim hobi odamıza musallat olacağının sinyallerini verdi. Düşündük taşındık, yerleşimi bu haliyle bırakmaya karar verdik.

Peki ya Cango, Kango, Fısıltı, Uyku, Garip, Arap, Bady ve diğerleri?

Bu yandaki fotoğraftaki güzellik Aylin. Özge'nin güzel kızı, daha doğrusu kızlarından biri. Diğeri de zaten Aylin'in koynunda. Susam.

Benim kendi evladımla bir dört ayaklı dostunun böyle bir fotoğrafını çekmeme imkan yok. Çünkü ben bu fotoğrafa her baktığımda irkiliyorum, çok fena oluyorum. Elimde değil, çünkü ben köpeklerden korkuyorum, kedilerden korkmuyorum ama her ikisine de katiyen yaklaşamıyorum. Tüylerinin tenime değmesi sağlam bir çığlık atmam için yeterli. Belki fiziksel belki psikolojik bilmiyorum, üzülüyorum ama gerçek hissiyatım bu.

Bu sebepten Özge'den fotoğraf için izin istedim. Aslında başka bir yazı vardı taslağımda, çocuklarla hayvanların dostluğu üzerine, benim hiç tatmadığım ama bu yaz çokça tanık olduğum dostluk... Ama işler değişti.

Flaş flaş… Arca cücesinin röportajını tüm çıplaklığıyla yayınlıyoruz!

Okulda duygularıyla ilgili sorular sormuşlar. Akşam çantasından çıkarıp verdi. Tüm içtenliği ile verdiği cevaplar:


Soru : En çok ne olunca sevinirim?
Cevap: Doğum günü partim olunca, arkadaşlarımla doğum günü partimde oynarken

Soru: En çok neler olunca şaşırırım?
Cevap: Arabalarımı sularken, sürprizlerimi yerleştirdiğimde

Soru: En çok neler olunca kızarım?
Cevap: Gezmeğe gittiğimde çünkü birazcık uykum geliyor

Soru: En çok neler olunca üzülürüm?
Cevap: Resim yaparken çünkü daire yapmak çok zor bir iştir.
….
Cevaplar gerçekten çok içten. Kendini çok iyi ifade edebilmiş bence. Sadece şaşırmayla sevinci biraz karıştırıyor galiba : ) Parti dedin mi her çocuk gibi akan sular duruyor ve akşamları misafirliğe gitmekten nefret ediyor ve direkt arızaya bağlıyor. Ama asıl dikkatimi çeken başka bir şey…

İşkilli anne mode on:)

Ham elmayı koparmışlar dalından yine de vatanım vatanım demiş

Bu sabah fire verdim. Uyku tatlı geldi. Az sonra Jillian bu avareliğin acısını fena çıkaracak biliyorum. Umrumda değil! Nasıl bir hamlık bu kardeşim hala kolum kanadım kırık.


Günün çorbası eşrafı benim bu sportmenlik oyunuma yavaş yavaş alışıyor. Misal dün İlker beni uyandırdı. Gerçi ben Arca’nın odasında minişime sarılarak uykunun en ballısını tadarken onun kulağının dibinde 05:58 – 06:00 – 06:05 saatlerinde çalan telefonu kafama fırlatmaya gelmiş ama olsun, sayesinde kalktım sporumu yaptım, mühim olan insanlık. Gün gelecek tek evladım da bana destek olacak, biliyorum, sabrediyorum.

Dumur diyalog #70

Annesine el kaldıran cüceye; “Arca! HEMEN ELİNİ İNDİR!”


Arca : “Elini indir değil”, “elini indirir misin lütfen” demelisin.

Bugün günlerden...

Boya badana dolayısıyla home office günü.

Önce aşağı attılar sonra da yer kalmadı diye eve sepetlediler beni. Öğleden sonra evden çalıştım. Ancak bu home office olayı sakat abicim. Hem çalışıyorum hem dıkınıyorum, cola dondurma fındık… ha babam yedim.

Bir de araya kredi kartı yıllık ücretini ekstreme sıkıştırmış olan bankamı kalaylamayı bile sığdırdım. Geçen sene böyle olmuştu, bu sene utanmadan pazarlık etmeye kalktılar benimle.

Aynen şöyle gelişti olay:

Y: Benden yıllık aidat alamazsınız, derhal parayı hesabıma iade istiyorum
(Senelerin verdiği bir bıkkınlık var, artık öyle ık mık yok, direkt koyuyorum postayı)
Müşteri temsilcisi: hemen kontrol edelim. Hmm kartınıza 20 TL’lik … yükleyelim.
Y: Benden 55 TL alacaksınız, karşılığında 20 TL vereceksiniz, (aslında burada salak mıyım lan ben, sen kim oluyorsun beni söğüşlüyorsun dümbük diyecektim ama kişiselleştirmek istemedim, ne de olsa kurumun bir çalışanı karşımdaki, ee tabii bir de kaydediliyor:P ) doğru mu anlıyorum?

Önceki gün... dün... bugün ... günlerden...

SPOR!!

Daha doğrusu Jillian denen spor koçu mu ne haltsa onun sülalesine saydırma günü. An itibariyle hiç bilmediğim kaslarımı hissedebiliyorum ve hayır mazoşist olmadığım için hoşuma da gitmiyor.

Tamam baştan alalım. Ben ortaokuldayken… Puhaahah fazla baştan oldu ama beni başka türlü duyumsamanın imkanı yok, aramızdaki münasebet bir yanılsamadan ibaret olmasın istedim, istedim ki ilk gençliğimin köklerine ineyim.

Uzatmayalım, ben beden dersinden sınıfta on üzerinden yedi alan tek insandım. Matematiği on aerobiği yedi. Hırslı bir öğrenciydim. Evde turnike çalıştım başaramadım (evet evde beden dersine çalışan tek insandım ayrıca, bu kadar da inek bir insanım), takımlara girersem direkt on verirler düşüncesiyle baktım basketbolda kıvıramıyorum, voleybol takımına girmek istedim, alınmadım. Yılmadım, atletizm takımına girdim yüksek atlama diye tutturdular, bıraktım.

3,5 yaş babasının babatomisi

“Biz bunu yaptık ama olmadı bu!” repliğini 3,5 yaş babalarının icat ettiği, Gülse Birsel’in arakladığı rivayet edilir. Babayı sallamayan veletler büyük bir titizlikle anaya havale edilir. Zaten despotlukta duayen mertebesine ulaşmış 3,5 anasına böyle laf dinlememeler çerez gelir, söylemesi ayıp.

3,5 yaş babası babatomik olarak çocuğun istediği oyuncağı en ince ayrıntısına kadar çözmüştür. Ananın ofis komşusu İstanbuldaki oyuncakçıda siyah kumandalı büyük BMW bulunacağını içgüdüsel olarak hissetmiş, tam isabet ettirmiştir.

Dumur diyalog #69

Facebook'ta okulun koyduğu fotoğraflara bakıyoruz.

Geziye gitmişler. Aşağıdaki fotoğrafı görünce;

Y: Aa Arca hangi spor bu?

A: Trabzonspor

Dumur diyalog #68

Okuldan haber monologları / diyalogları:

Y: Arca bugün okulda uyudun mu?

A: Uyumadım, uyumuyorum ben, bebekler uyuyor.

(Hafta sonu öğlenleri dötünde pireler uçuştu ama!)

Firari cüce

Sezonu bir türü kapatıp da şehre çekilemiyoruz, hala aklımız sayfiyede.

Geçen hafta sonu İlker balığa çıktı, iki turna iki küçük de palamut tutmasalar, çıkmayın kardeşim artık diyecektik, sustuk. İçim gidiyor yav! En son hamileliğimin ilk birkaç haftasıydı, tekneyle açıldık, haliyle atlayamamıştım. Şimdi de cüce var, deniz manyağı atlar tutamayız filan diye eşlik edemiyoruz, evde kocalarımızı bekliyoruz! Balıkçı karısı Yeliz :P

3. Sayfa haberi: Arakçı cüce aramızda!

Günün çorbası eşrafından Arca cücesinin okuldan oyuncak arakladığı ortaya çıktı.


Acılı anne muhabirimize konuştu:

3,5 yaş anasının anatomisi

Anatomi-babatomi serisine devam!

Tarihte bir ilk...

İlker maç izlemeye dışarı gitti. (hayır bu ilk değil : P)

Arca cücesi nezle ile sezonu açtı, an itibariyle ateş çıkacak mı çıkmayacak mı diye bahisleri açıyorum!! (Tabii ki bu da bir ilk değil puhahaha)

Bu vesile ile uyumamam lazım, bilgisayarı ve televizyonu açtım. Zira kitap okursam uyuyakalmayacağımın garantisi yok. Nurti senin face benim takılıyorum, işin bilgisayar kısmında sıkıntı yok lakin televizyon konusunda pek acemi pek pratiksiz kalmışım. Kuzey Güney ile Muhteşem yüzyıl arasında mekik dokuyorum. İkisi de pek güzelmiş, bir defa daha beğendim.

Kelin merhemi olsa…

Sevgili yorumcu arkadaşlarım aldığım ürünlerle ilgili soru sormuşlar.


Öncelikle sözlerime “kelin merhemi olsa kendi başına sürer” diyerek başlamak istiyorum : )

Canım arkadaşlarım cidden paylaşmakla ilgili bir sorunum yok da işe yarar mı hiç bilmiyorum, herkesin cildi ihtiyaçları farklı. Ama yine ben ne yapıyorum onu yazayım. 

Merhaba!

Bizim Arca çok değil birkaç ay öncesine kadar tam bir hödüktü. Yok hayır abartmıyorum, son derece kıl bir tipti. Yanına yanaşıp öpmeyi filan bırak insanların bakmasına bile laf ederdi.


Yazlıkta terasta oturuyoruz mesela; yoldan geçen adama bağırırdı. “BAKMA!” Bir de bana dönüp “bakmasın bu bana!” derdi.

Yine bu yaz başka bir gün, yemek yerken meşhur Veli dede’nin karısı gayri ihtiyari bize doğru bakmış ki yan komşumuz gayet normal gözünün kayması. Bizimki önce pirzolaları güvenceye aldı sonra başladı bağırmaya: “BAKMASIN!”
“Kim bakmasın?"
“Veli dedenin karısı bana bakmasın! Niye bana bakmak istemiş annem? Söyle bakmasın, yemesin”

Bir de insanların üzerine yürürdü yolda giderken, “niye bakıyorsun?”

Arca bebekken bile böyleydi, ters bakardı, “alırım façanı aşağıya!” lafını yemiş gibi olur yanaşamazdın butlarına. Hiç unutmuyorum, bir gün blogta bir yorumcu, “Arca hiç gülmüyor” demişti. Sosyal medyanın bile ilgisini çekmiş!

Halbuki biz sevecen çocuğa alışkınız. Bizim Duru bebekken ve sonrasında sokağa bir çıktı mı herkesler çevresine doluşurdu, “prenses hazretleri halkını selamlamaya çıktı” derdik. Tamam, çok güzel bir bebekti (hala da çok güzeldir) ama asıl insanların gönlünü alan sıcak davranışları, herkese selam vermesi, gülümsemesiydi.

Neyse tam Arca da böyle işte alışacağız, kabulleneceğiz, üzerine düşmeyeceğiz dediğimiz hatta boş ver daha iyi kimseyle yüz göz olmuyor, kimseye öpücük filan vermiyor, diye işin iyi taraflarına bakmaya başladığımız bir anda, Arca yüz seksen derece döndü. Dönüş o dönüş.

Yarışma sonuçlarını açıklıyorum!

Çok depresiftim. Hata manik nanik depresif bir günümdeydim.


Motivasyonum sıfırdı, işimden, kendimden, hayattaki saçma sapan seçimlerimden ve hormonlarımın boyunduruğu altına girmiş PMS’den nefret ediyordum. Üstelik kahkahalarla güldüğüm kitabım tam da uçakta bitmiş, THY’nin dergisi okunmuş, gazete emlak ilanlarına kadar didik didik edilmiş, okunacak ne varsa tükenmişti. Allah kimseyi ama hiç kimseyi yolculukta kitapsız bırakmasın, amin!

İlk BBOM Okulları Eylül 2013’te Açılıyor!

Başka Bir Okul Mümkün (BBOM) Derneği; Çocuk Haklarına Sözleşme’sinde belirlenen
hakları hayata geçiren, çocukların kendilerini gerçekleştirmelerini sağlayan, katılımcı

demokrasiyle yönetilen, ekolojik dengeye saygılı ve ticari kar amacı gütmeyen okullar

kurmak; bu eğitim anlayışının yaygınlaştırılması ve benzer başka okulların hayata

geçmesi için model teşkil etmek vizyonu ile üç yıl önce yola çıkmıştı. 2013-2014 öğretim

yılında İstanbul ve Muğla/Bodrum'daki BBOM okullarının öğretime açılması ise hepimizin

ortak hedefi.


Takipçilerimizin bildiği üzere, okulumuzun kuruluşu için somut adımlar attığımız bir

döneme girdik. Kooperatifimizin kuruluşu da bunun ana aşamalarından biriydi. “Başka

Bir Okul Mümkün!” dediğimiz için, bunca zamandır yaptığımız çalışmalarla okulumuzu

öğrencileri, öğretmenleri, ebeveynleri, binası, bahçesi ile bir araya getirmenin

eşiğindeyiz artık. Bu süreçte hepimiz işlerinden, evdeki sorumluluklardan, çocuklarımızla,

dostlarımızla geçireceğimiz zamanlardan arttıra arttıra emek harcadık. “İlk BBOM Okulları

Eylül 2013’te Açılıyor” demek aşamasına geldik.



7 Ekim 2012 Pazar günü İstanbul’da kapsamlı bir tanıtım ve dayanışma toplantısı

düzenliyoruz. Kolektif çalışma yapımıza dahil olmak isteyen yeni gönüllülere geldiğimiz

aşamayı aktarmak, BBOM Eğitim anlayışını tanıtmak, İstanbul BBOM Okulunun açılışa

dair süreci, katılım koşullarını paylaşmak amacıyla yaptığımız bu toplantıya “Başka Bir

Okul Mümkün!” diyen herkesi bekliyoruz.  

  ----- Keşke İzmir'de de olsa ....-----

Yarışma : Kozmetiğe neyi tercih ettim?

Bundan gayrı “kırışıklıklarım arttı, kaz ayaklarım bilmem ne oldu, yaşlanıyorum, çirkinleşiyorum” diye bıkbıklarsam bana “yürü git!” demek serbest! Çok samimiyim. Üç tur kozmetikçi gezdim, sayfalar dolusu hesap yaptım, boşa koydum olmadı doluya koydum almadı. Kozmetik devlerinin benimki gibi bir suratı gençleştirmek için çıkardığı maliyet 1200 TL anacım! Hiç abartmıyorum serumu, gecesi gündüzü, göz altısı, temizleyicisi! Üstelik bu taş çatlasın 4 ayda bitecek ve buna maskeydi, peelingti, makyajdı filan dahil değil! Free shop’tan aldırayım diye düşündüm, o da yine 800-900 TL mertebelerinde. Kısacası bir servet!


Hani diyorum kendi haline bırakıp üç beş sene sonra botox mu yaptırsam? Vallahi daha ucuza mal olur, hem de kesin çözüm. Tek sıkıntı biyonik görüntü. Röfleli kafam ve botoxlu suratıma bir de dudaklarıma silikon yaptırırsam kimse beni Pakize Suda’dan ayıramaz!

Okullar açıldı. Açılmayaydı, iyiydi.

Trafik asansörden başladı. Bir 3’te duruyor bir 5’e çıkıyor. Hop 1’e iniyor, bir türlü 8’e çıkmıyor. Ya sabır! Geçtiğimiz aylarda asansörü dakikalarca tuttuğu için Arca ile birlikte sekizinci kattan döne döne inmemize sebep olan üçüncü kat komşumuzun sabıkası var zaten, asansörün üçte beklediğini görünce cinlerim tepeme çıkıyor.


Bir sabıkalı da yan apartmandaki jipli abla. Bu abla “kadın şoförlüğün” hakkını sonuna kadar veriyor. Fazla detaya girmeyeceğim, arabayı katiyen park etmiyor, kenara hafiften çekip bırakıyor, desem kafi olur kanımca. Sonra sen onun hantal jipini çizmeyesin diye slalom yap dur. Jip senin neyine be kadın!

"Balık" oğlanı kafalamanın en kolay yolu

Duygusuz-materyalist bir boğa burcu kadını olarak çok kereler hayalci-duygusal balık oğlanı yerdiğimi biliyorum ki daha ilişkimizin başındayız. Yüz yaşıma kadar yaşayacağımı düşünürsek (niyetim bu, İlker’i de yaşatmayı planlıyorum) bu beraberliğin nerden baksan bir altmış beş senesi daha var.

İflah olmaz kötümserliğimi bir tarafa bırakıp krizi fırsata dönüştürmenin yollarını arıyordum ki buldum! Azmin ve benim elimden uçanla kaçan kurtulur anacım, “balık”? Kaçabilemez!

O bir survivor!

Üç taneydiler… İki Japon bir çöpçü. Arca’nın kıymetlisi “Umidi”nin hediyesi.

Japonlardan sumo güreşçisi kılıklı olanı bunun yemlerini de yiyince çatladı, çöpü boyladı. Arca balığının ölümünü metanetle karşıladı. Çok yiyince balıkların öldüğünü öğrendiğini düşündük.

Çöpçü, kuvvetle muhtemel pislik içindeki fanusta çöpleri yiye yiye sumo güreşçisinin akibetine uğradı ve bir sabah cesedini bıraktı, ruhunu teslim etti ebediyete.

En hayırlısı evimin kadını olmak!

Hayır, konumuz benim ruhuna el Fatiha okunup defnedilmiş kariyerim değil.

Konumuz Arca’nın babasıyla olan ilişkisi.

Arca bana acayip düşkündür. Ben tam olarak anlayamıyorum nedenini.

Benimle oyuncak almak hiç eğlenceli değil mesela. Geçen oyuncak almaya gittik, yaklaşık bir saat o araba reyonundan çıkmadık, İlker de yoktu yanımızda kafam şişti yeminle! Ulen hepsi aynı al çık birini değil mi ? Yok! Hepsi tek tek kurcalandı, uzun uzun parmaklandı. Ben sıkıntıdan patladım. Hep tekerlek işte, biri mavi biri kırmızı. Ben kendi arabamın markasını bile yanlış telaffuz ediyorum (Polo Corsa diyorum ya biri beni durdursun!) adam BMW’nin siyah couppe mi ne hani üstü açıklardan, hah ondan istediğini anlatıyor satıcıya. Allah ıslah etsin!

Annenin vicdanına çok pis dokunduran kitap

Arca’nın en belirgin 3 yaş özelliği cıbıl koşmak! Bizim oğlanın teşhirci veya sapık filan olduğuna inanmış, kendimi evladımın negatif özelliklerine (ki benim bebem muhteşemdir normalde) alıştırmaya başlamıştım ki, bir kitap okudum (hayır hayatım değişmedi:P)

Bu öyle bir kitap ki…

Şimdi sen “manyak lan bizim oğlan” diyorsun. Kitap, “hayır sizin oğlan manyak değil, sadece 3 yaşında ve bu bu bu sebeplerden dolayı bunu yapıyor, ama siz duygusuz ve anlayışsız bir mankafa olduğunuz için anlayamıyorsunuz” şeklinde senin aklını başına getiriyor. Ağız tadıyla oğlana verip veriştiremiyor, vicdan denen sinsi şeytanın dipsiz kuyularında kıvranıyorsun.

Ama bok atmayalım kendini bok gibi hissetmeni sağlaması dışında güzel kitap:P

Yaz bitmiş yav!

Mevsim dönmüş sonbahara. Mutlu değilim. Normalde ben geçiş mevsimlerini severim, hem de çok severim. O terlediğin günlerin ardından battaniyenin altına girmek, inceden sızlatan serini hissetmek güzeldir. Uzun kış gecelerinden sonra mis gibi bahara uyanmak da... Gel gör ki bu yıl hiç beklemediğim bir anda yakalanmış gibiyim sonbahara. Sürprizlerden hoşlanmayan insanların somurtkanlığı var üzerimde.

Daha karpuz keseceğidik:)

Kitap siparisinden payima dusenler

                                          

Geçenlerde İzmirli anneler mail grubunda kitap tavsiyeleri mailleri dönüyordu. Herkeslerde bir sevinç… İhsan Oktay Anar’ın yeni kitabı çıkmıştı. Haydaaa… Kim lan bu, bu kadar milleti coşturacak?
Öte yandan Nurturia’daki kitap ve film kulübü çok farklı kitap önerileriyle sayfaları dolduruyordu. Pek çoğunu bilmiyorum, tanımıyorum yazarlarını, hiç okumamışım. Kulüp çok keyifli, her hafta bir film izliyor, her ay bir kitap okuyorsun sonra da grupta bunları tartışıyorsun. Geçen ayki kitabın türü sarmadı ama bu ayki kitabı acayip merak ettim.

Bugün günlerden...

... Arca cücesinin öğle uykusuz ilk okul günü.

"Büyüdün" demişler, uyutmamışlar bugün. 4 yaş grubu uyumuyor okulda. Oh canıma değsin.

Bütün yaz içim şişti bu cücenin öğle uykusu mevzusundan! Akranları aylar öncesinden bırakmıştı ve Arca inatla "uyumıcam, uyumayı sevmiyorum" diye haykırıyordu ancak ben biliyordum, yoğun yazlık günlerinde uykuya ihtiyacı vardı. Var ya despotlukta, çocuğun yerine karar almada üstüme yok, bırak uyumasın değil mi? Ama yok biliyorum ki arızaya bağlayacak. O kadar denize gir çık, bisikletti, atom karıncaydı tepesinden inme, sonra öğlen uyumayacağım de! Yok vallaha bütün yaz uyuttum.

Dumur diyalog #67

Bazen pek kibar, telefonda;
A: Babacım Egehan'ı bizim eve davet edebilir miyim?
İ: Kim lan Egehan? (kibar baba:P - bu çocuk kesin bana çekmiş:) )
A: Hani Umidimin evinde tanışmıştık ya?
....

Bazen pek gıcık!
Neden mikropların vücudumuza girmesini istemediğimizi uzun uzun anlattığımda;
A: Uff anne! abartma lütfen!

Çocuğu - gerçekten - dinlemek

Arca'da çene bol. Hiç susmuyor, pis geveze kime çekti bilmem:P

Bu ara sık sık benzer kalıpları kullanıyor. Kalıplar birbirinden farklı ama çıkış noktaları aynı!
"Tamam mı?" : Bir öykü anlatırken dinleyip dinlemediğini test etmek üzere birkaç cümlede bir araya bir "tamam mı?" sıkıştırır. Ve senden gerçekten ilgili bir "tamam" almadan katiyen devam etmez!

"bak şimdi" de bence böyle bir şey.
Tüm dikkati üzerine toplamak istediği bir şey anlatacaksa - ki tüm anlatacakları aslında dikkat çekicidir - mutlaka cümle "bak şimdi" ile başlar "ne yapacağım..." "ne anlatacağım..." "bir hikaye var..." "ben bir çocuk gördüm..." ile devam edip olaya bağlanır.

En çok kullandığı ise "annem/babam biliyor musun?" ile başlayan kurmacalar. Henüz çözemedim, ya yine ilgi çekmenin bir yöntemi, ya da bir şekilde öğrendiği şeyleri bakalım annesi babası biliyor mu merakı.

Tespitim geldi, yapmazsam duramam!

Haberler kötü!

Öğlen Forum’a gittim, tiryaki ofisin filtre kahve sırası bana gelmiş. Var ya bu tiryakilik yakında midemi delecek ya, neyse… İçkim yok (:P) sigaram yok bir kahvem var, ona da karışmayın len : )

Bu kahve bana pahalıya mal oluyordu, neyse ki Park Bravo’dan sadece bir beyaz gömlek (kaçıncı beyaz gömleğim bilmiyorum, mavi ya da beyaz buldum mu alıyorum!) ile çıktım. Derken Dauglas mı ne hah işte oraya girdim. Maksat Emre’nin yurtdışı dönüşünde freeshop’tan alabileceği bir şeylerin fiyatını öğrenmek. Evet böylece, dötüme şu kadar girecekti şimdi bu kadarcık girdi diyerekten sevineceğim! Plan bu!

Tepkisiz bir ülke için

Gazete okuymuyorum, haber izlemiyorum.
Hamileliğimden kalma bir alışkanlık oldu.
Kalbim hormonlarım dayanmıyordu, hala da öyle.
Belki iyimserliğimi kaybetmemek uğruna hormonlarımın arkasına saklanıyorumdur, kim bilir?

İlker bilgi veriyor çok gerekli haberleri.

Bugun gunlerden...

İstanbul
2 toplanti
erken havaalanina gelis
omru hayatimin ilk havaalaninda bira patatesi
ve
sabiha gokcen

Halbuki garsona sordum "o patatessepeti denen sey buyuk degil di mi" dedim. yani bir kisilik porsiyon dedi.

Ulen senin gozunde okuzumsu bir imajim mi var? Essek yukuyle para verecegim diye birakamiyorum da mecbur yiyecegim.

Hep bira denen meretin sucu illa ki yanina arkadas istiyor PİS : P

Arca cucesi dotu dogrultmus beni havaalanindan alacaklarmis:)

Ben kacar...

"Arca, oğlum, senin annen bir salaktı..." Vol.13

“Arca, oğlum… Senin annen bir salaktı, medeniyetin içinde dizanteri amipini buldu bulaştırdı sana, daha da söylenecek söz kalmamıştır” cümlesi bu post için kafi diye düşünenler fena halde yanılıyor!

Zeki Müren de beni gördü!

Instagram ilginç bir dünya. İtiraf ediyorum, yanımda makine olmadığında çektiğim iğrenç fotoğraflarımın façasını düzeltmek için kayıt olmuştum. Sonrası çorap söküğü gibi geldi.

Bizim ailenin celebrity’si Emre (Deniz bebeğin babası olur kendileri), haliyle pek çok celebrity tanır. Geçen sosyal medya muhabbeti yaparken instagram profilini açtım, kimleri takip ediyor diye baktım. Işın Karaca ve kara böcük sevimli bebesi ile Cansu Dere ve ağzımın suyunu akıtan seyahatlerinin böylece müdavimi oldum.

Demet Evgar da böyle dahil oldu listeme.

Kumral Ada Mavi Tuna (Şerife'nin Kurabiyesi)

Annemin tarif defterinde öyle başlıklar görürsün. "Şerife'nin papatya kurabiyesi" "Aysel’in ıspanaklı böreği", "Neriman’ın çaylı keki"… Güldüğümde "öyle hatırlıyorum ben napayım?" derdi. .

Ben bunu anneme özel sanırdım. Meğer o zamanların raconu böyleymiş, zira geçenlerde öğrendim ki; İlker’in annesi, birine şambali tarifi vermiş bir zamanlar, o defterde öyle yazıyormuş, “Şükranın şambalisi” ... koptum!

Ben de kitaplarımın listesini yapsam eminim yanlarına böyle tarif notları düşerim:

Bugün günlerden...

AMİPLİ DİZANTERİ!! Yok artık "bir bu kalmıştı, bizim oğlan bunu da kaptı" söylemlerine girmeyeceğim. Zira önce Allah'ın sonra tıp dünyasının gücüne gidiyor olacak, yepyeni bir hastalık ile tanışıyoruz.