“Ben bir çocuk gördüm…”

Bu ara Arca bir halt yediyse ya da yiyecekse başlıyor anlatmaya …
“Annem bir gün ben bir çocuk gördüm…”

“eee?”

“bu çocuk çatalıyla cam masaya vuruyordu.”

“sonra?”

“sonra cam masayı kırdı, yemekleri döktü”

“ne kadar yanlış! Sen o çocuğu bir daha görürsen yapmamasını söyle, annem kızıyor, de tamam mı?”

“Naparsın annem çocuğa? Arabayla ezer misin?”
“aa manyak mıyım niye ezeyim ayol?” (çocuk benim şoförlüğümü çözmüş niye şaşırıyorsam?)

“hani kızdın ya”

“oğlum biz kızınca seni eziyor muyuz?”

“ama ben masaya çatalımı vurmuyorum”

“aferin annecim vurma güzel güzel ye yemeğini”

Başka bir zaman…

“ben bir gün bir çocuk gördüm, hiç annesinin sözünü dinlemiyordu hep yaramazlık yapıyordu.”

“ben bir gün bir çocuk gördüm ağzındaki suyu tükürüyordu.”

… uzar gider.

Hani şu doktora gidip de utanıp “benim değil de, bizim bir arkadaşın şeyine bir şey olmuştu…” diye lafa başlayan kesinlikle birinci tekil şahıs olayına girmeyen tipler var ya, hah bizim oğlanın geleceği işte onlar gibi olacak kanımca: )

Unutmadan sabah "adı neymiş annecim o çocuğun?" diye sormak aklıma geldi.
Cevap "Sarp, bizim okuldaki Sarp" (sanki başka Sarp varmış gibi)
Demek bu ara Sarp yaramazlığın sembolü, hadi hayırlısı...