Depresyonda bir manyağın serzenişsel tespitlerine kuşbakışı göz atış

-          Yasal uyarı! İntihara meyilliysen okuma, sebebin olmayayım! –

Uzmanlar on beş gün boyunca her gün mutsuzsan, hiçbir şeyden zevk almıyorsan, uyku düzensizliklerin ve yeme bozuklukların varsa “depresyon” teşhisi koyuyorlarmış.

Boş ver uzmanları! Bugün “ak” dediğine yarın “kara” diyenin önde gideni onlar. Gel ben sana depresyonu anlatayım.

Çocuğun varsa, hastaysa, ateşliyken bırakıp işe gitmek zorundaysan hayata gülümseyemiyorsun. Depresyonda mısın dersin? Evet bacım, elde var biiiirrr….

 “İyi ki yapmışlarım” “keşke yapmasaymışlarım”dan azsa depresyonun eşiğine adım attığının resmidir. Bu her şey olabilir, saçımın renginden geçmişimin karanlık dehlizlerine kadar her şeyden ama her şeyden pişmanlık duyabilirim.

Misal dün kendimi “neden vakti zamanında okeye dört oldun da daha çok okumadın a manasız kadın” şeklinde eleştirirken buldum. Planlı bir şey değil, hep hazırda bir yerlerde “keşke”lerim var benim, hafif depresif ruh halimi görür görmez uzatıyorlar kafalarını. Yılanın başını küçükken ezemedin miydi, of uğraş dur, bir türlü geçmişin kötücül gölgelerinden kurtulamazsın. Hoop oldu mu ikiiii…

Depresyonun en bilinen belirtisi üşengeçliğin istimlâk duvarı gibi dikilmesidir önüne. Rutinlerine bile üşenirsin. Saçların hep kirli, dişlerin fırçalanmamış ve suratın da mütemadiyen makyajsızsa “hoş geldin aramıza: (“  Etti mi üçççç…

Daha sayayım mı? Sabahları mutsuz kalkmak hatta başkalarının mutluluklarına gıcık olmak gibi bir huyun varsa al sana dört!

Allahım tutamıyorum kendimi sana geliyorum! Kendini Araf’ta hissediyorsan, belirsizlikler kafanın içinde tilkiler gibi dolanıp duruyorsa, cevapsız sorular, “peki ya sonra”lar bitmek bilmiyorsa…

Evet depresyondasın! Hadi sana kolay gelsin!