Sen beni işten atamazsın, ben istifa ediyorum!

Bitmek bilmeyen ateş ve kulak ağrısına son çözüm antibiyotik iğnesiydi.

Hastaneye gitmeden önce sadistçe “sen hasta olmak için elinden geleni yapıyorsun, hasta olurum evde kalırım, içtiğim bir şurup olsun, diyorsun ama o iş öyle kolay değil! Bak iyileşemedin, doktor iğne verdi, şimdi hastaneye gidip iğne yaptıracağız sana” dedim. Bizde yalan yok abicim, kelimesi kelimesine böyle söyledim. Bilsin başına gelecekleri, ağlayacaksa ağlasın, hiç koymaz bana.

Bu kadar lafın üstüne, sedyeye bir güzel uzanıp iğneyi de gıkını çıkarmadan yiyince, ana babası olarak bir süre kendimize gelemedik.  Acildeki hemşire ve doktorlar da dahil olmak üzere açık kalan ağzımızı toplayamadık. Kırk yaş üstü insanlara mahsus bir olgunlukla, bir güzel iğnesini olmuş ve çıkıp gitmişti.

Cuma gecesi itibariyle Arca’nın antibiyotik iğnesine tavrı “Sen beni işten atamazsın, ben istifa ediyorum!” diyen fakir ama gururlu gencin duruşuyla birebir örtüşüyordu.

Olumlu davranışını pekiştireyim dedim, ertesi gün koltukta yan yana otururken, “annecim dün gece seninle gurur duyduk, hiç sesini çıkarmadan iğneyi oluverdin.” deme gafletinde bulundum. Çocuklara özgü o şaşkın ifadeyle gözlerini kocaman açtı, “ben iğne olmadım ki…” “ee oldun ya annecim, dün akşam” “hayır iğne filan olmadım ben!” “hmm peki, akşam bu konuyu tekrar görüşelim” dedim, kapattım. Hemen İlker’i ararsın, “yav bu adam iğne olmadım diyor, anlamamış da ondan öyle olgun davranıyormuş.” Tüh yav biz de bundan sonra şurupla filan uğraşmayız enjeksiyonu dayarız diyorduk.

Ülkeyi terk etmeye karar verdiğimiz Cumartesi gecesi, geç de olsa yine acildeydik. Tabii o hissettirmeden şişleyen hemşire yok, bu defaki iğneyi göstere göstere yapmayı tercih etti. Evet ağlamalar direnmeler yaşandı. Olması gerektiği kadar.

Oh şimdi sadistliğimi yapabilecektim; “sen hasta olmak için elinden geleni yapıyorsun, hasta olurum evde kalırım, içtiğim bir şurup olsun, diyorsun ama o iş öyle kolay değil! Bak iyileşemedin, iğneyi yedin” dedim. Hesapta cüce totosunun sızısını hatırlayacak, bundan gayrı kendine dikkat edecekti.

Hayır öyle olmadı, Arca konuyu büyük ustalıkla kapattı. Ben aynı cümleleri tekrar ettim, “benim işim var” dedi (iş = oyun) döndü sızlayan totosunu gitti. Kaldım öyle. Var ya ben hayatımda bu kadar gururlu adam görmedim.

Üstün çabalarım sonuç verdi ve Arca son  dozda acili yıktı. Muhterem kocam da ben de inceden bir “oh canımıza değsin” çektik, inkar edemeyeceğim. “oy kuzuma kıyamam, iğneler mi olmuş” diye acilden çıkarken, İlker Arca’yı kucağına aldı. Arca daha fena bastı yaygarayı hem ne basmak. Hayda n’oldu derken meğer resepsiyonda duran bir kase kirazı görmüş, acısını unutmuş kiraz çekermiş canı. İki kiraza sustu.

Bugün sorsan “hayır ben iğne olmadım ki, kiraz istedi canım” der kapatır konuyu, adım gibi biliyorum. Hay senin gururun!