Domates

Daha az düşünenlerin neden mutlu olduğunu anlayabiliyorum.Az düşünce, az kuruntu, az yorgunluk (çünkü kafa yorgunluğu hiçbir şeye benzemez…)

Korkunç bir Cuma günüydü. Akşam son yılların en şiddetli mide ağrısı geçmek bilmedi, ben diyeyim reflü sen de gastirit. Ama Cumartesi Arca ile çok keyifli bir gün geçirdik. Piyano dersinden sonra gezdik, alışveriş yaptık, yemek hazırladık, Atlas Çocuk dergisinin verdiği çıkartmalı Türkiye haritasıyla uzun vakit geçirdik. Hangi yörenin nesi meşhurmuş, sor Arca’ya anlatsın. Truva atının hikayesini defalarca anlattırdı. Digiturk’ü tamire gelen abiler de Arca’nın sorularından nasibini aldı, biri Karslıymış, sınır köyünde yaşarlarmış, Ermenistan’ın dibi, iki halk birbirine el sallarmış, düşün o kadar yakın. Arca’nın çok ilgisini çekti.Önünde harita elinde yer küre, hiç bitmeyen sorular, meraklar meraklar… Gezgin mi olacak acaba, ne olacak çok merak ediyorum.

Boktan bir düzende, boktan bir memlekette yaşıyoruz ama insan çocuğu oldu mu, iyi ki doğurmuşum lan diyor! İyi ki…

Çocuk deyince...

Cumartesi akşamı, İlker yemek, ben salata yapar iken facetime üzerinden arandım. Ay bunu kullanmaya da hiç alışkın değilim… Bir baktım karşımda Elvan, Tuba, Gülayşe… Nerden baksan üç aydır buluşamadık İstanbulda.Meğer Gülayşe hamileymiş yav… Mutlu haber!! Kadeh kaldırdık çünkü her çocuk mutluluktur…

Arca uyuduktan sonra İlker’le uzun uzun sohbet ettik, iyi geldi be bacım. İnsan evlendiği kişiyi aşk meşk münasebeti bir yana iyi anlaşacak, sohbeti çekilecek türden seçmeli… Düşünsene bir ömür katlanamazsın, osurduğu batar yav. Neyse ki bizim o noktada engin bir rahatlığımız var…Anneannem rahmetli "Allah eşinizden işinizden güldürsün" diye dua ederdi bize,ne güzel dua… Ananı, babanı, kardeşini, çocuğunu seçemeyebilirsin ama eşini, işini seçiyorsun, ya yüzünü güldürmezse elin oğlu? Eş değil hayat seçiyorsun aslında...

İşte o hayat, Pazar günü pazara giderken peşime takıldı, hem de yer cücesiyle birlikte.

Geçen haftaki kadınlık üzerime yapışmış olacak, bir on kilo daha domates yaparım demiş bulundum kahvaltıda, baktım hazırlanmışlar,geliyorlar… İyi hadi dedim, çıktık. Kavanozlar, domatlar alındı. Tabii bu ikisiyle alışverişe çıktın mı kaçarı yok bütün meyvelerden alınıyor eve. İyi hadi aldık, yer cücesi meyve tabakları haşlanmış mısırlarla gün boyu hiçdurmadan beslendi. Sahi küçük bir çocuk ne kadar yiyebilir yav, bu adam benimle yarışıyor…

Domatese girişeceğim, İlker "ben de", dedi… Allah biliyor ya mutfağa gönüllü müdahil olmasına acayip seviniyorum. Zira Arca cücesi "erkek adam ev işine yardım etmez" gibi bir kodla büyümeyecek. Nitekim bir süre sonra baktım, pıtı pıtı gelmiş, "size yardım edeceğim" diyor. Domatesleri yıkama görevi kendisine verildi, donuna kadar ıslandı ama ondan mutlusu yoktu.

Açık konuşayım benden de… Yan yana dip dibe çalışıyoruz, hiç konuşmuyoruz, belki arada "kaynar suda ne kadardır duruyor" gibi bir soru cümlesi çıkıyor ağzımızdan, o kadar… Tıkır tıkır işliyor düzen. Tıkır tıkır çalışıyoruz. Herkes biliyor üzerine düşeni ve bir ahenk içinde tamamlanıyor adım adım… Arada yer cücesinin soruları da olmasa dakikalarca konuşmadan işleyecek ellerimiz. Ve ne oldu bil bakalım, bütün haftanın yorgunluğu, sıkıntısı, stresi doğradığım domateslerin kokusuna karıştı gitti.

İş bittiğinde yorgunluktan ayaklarımı ve sırtımı hissetmiyordum ama başımın ve midemin ağrısı geçmişti. Balkonda, akşam yemeğinden kalma yarım kadeh şarap, üzerimde hala domates lekeli önlük, başımda yemeni, sırtımda şal ve kulağımda Jehan Barbur’dan şarkılarla öylece oturmuşum…İlker’le Arca maç izlerken bitmekte olan hafta sonunun bulutlu göğünü seyredalmışım. Şükür.

Bu da instagram’dan görmemiş olanlara gelsin; Arca maç yorumlarını izleyeceğim inadıyla uyuyakalırken…

Posted with Blogsy