Kadın okuyacak kadın çalışacak!

Geçenlerde ablamlardayız, ondan bundan sohbet ediyoruz. Bir tanıdıklarından bahsediyorlar. 40-45 yaşlarındaki kadın Amerikan Lisesi mezunu sonrasında ODTÜ Mimarlık bölümünü bitirmiş. Aileden varlıklı insanlar ve kadın hiç çalışmamış.

Bu profili pek çok konuda yargılayabilirsin. “Yuh o kadar okumuş, madem evde oturacakmış, boşuna okumayaymış!” diyebilirsin. Ya da “arkadaş benim de o kadar param olsa ben de karımı çalıştırmam, otursun evde” de bir bakış açısıdır ki biz ablamla çalışan kadınlar olarak höyt diye karşı çıktık. Üstelik kadının rahatlığına, “oh be evde oturuyor, çocuklarına bakıyor” diyerek imrenmemize rağmen… Hatta geçen benzer bir geyiği Zeynep’le çevirmiştik. Ayda bilmem ne kadar gelirimiz olsa çalışır mıydık yav… böyle demiştik. Bugün hangi kadına, bırak kadını hangi adama sorsan çalışırım demez. Çünkü çalışmak para kazanmak için yapılan bir eylem bizim fıtratımızda. Paran varsa otomatik olarak çalışmazsın, değil mi? Değil!

Çalışmak üretmektir. Çalışmak sadece para için değil, kendini her gün geliştirmen için, topluma karışman, topluma ve dolayısı ile çocuklarına faydalı olabilmen için bir vesiledir. İşte bu yüzden biz ablamla “param olsun karımı çalıştırmam” söylemine hötledik. Bu yüzden de o kadını eleştirebilirdik. Ama eleştirmedik. Hatta empati bile kurduk. Çünkü maalesef bizim ülkemizdeki çalışma koşulları o kadar kötü ki, paran varsa abicim, kapıyı çekip çıkarsın, çalıştığında aldığın paraya muhtaç değilsen... Ya da gün gelir, bakıcıya verdiğin para senin maaşına yaklaşırsa, işi bırakır çocuğuma kendim bakarım dersin. İş garantisi de yok ki… İşverenler zaten sen daha işe girerken soruyor, doğuracak mısın diye. Hatta hamile olduğunu bildiriyorsun, işi bırakacak mısın diye soruyor. Bugün devletin anneler için yıllardır hazırlamakta olduğu daha uzun süt izni, daha uzun doğum izni gibi iyileştirmelerin işverenlerin eline koz olarak verdiğini ve daha yeni eleman ararken bu sebeplerden dolayı erkek tercih ettiğini bilmeyen mi var!

Neden? Kadın evde otursun, üretmesin. Eh oturacaksa niye okusun? Okumasın. Okumasın ki yetiştireceği nesiller koyun olsun. Koyun olsun ki, bu ülkenin çobanlarına kafa tutmasın.

Çok doluyum çok! Yani çok doluymuşum, Pazar günü fark ettim.

Pazarda alışveriş yapıyorum. Kereviz alacağım tezgahta minik brokoliler gördüm. Yaprağı bol brokoli kısmı miniklerden. Yanımda bir kadın torbaya doldurmuş, tarttırıyor. Başka bir kadın daha var CHP kadın kolları tiplerden. Kotunu, montunu çekmiş, ayağında spor ayakkabısı, şık Pazar çantası, başında şık bir bere, eller manikürlü. Rahat altmışında var ama karşıdan baksan kırk beş demezsin. Yanımdaki kadın brokolilerden aldı ama tereddütte, nasıl pişireceğini bilmiyor beli, diğerine sordu, “nasıl pişiriyorsunuz?” CHP’li abla tarifi verdi hatta ben de girdim araya “sarımsak severseniz ekleyin mutlaka, nar ekşisi de yakışır” dedim. Bayılırım, tezgahta tarif değiş tokuş etmeye. Bir anda CHP’li abla gaza geldi “çok faydalı bunlar, yedirin çocuklarınıza, çocuklarınıza iyi bakın, bu ülkeyi kadınlar kurtaracak, kadınlar çocuklarını iyi yetiştirecek ki kurtaracak…”

Allah ben de gaza gelmişim, başladım desteklemeye (bu arada daha birkaç gün önce yine bir kadın ayrımcılığına sosyal medyada saydırmışım, cümlelerim hazır yani, yandaş da buldum ya sallıyorum gelişine).

“Tabii canım erkeklerde iş mi var! Kadınlar bir araya gelmesi lazım, birlik olmamız lazım, kadının kadından başka dostu yok! Yeter artık yeni bir Atatürk beklemek yok, biz varız, ikinci kurtuluş savaşını kadınlar kazanacak!” Baktım o tarif soran abla bir sağına bakıyor, bana, bir soluna bakıyor diğer ablaya, ulan tarif sorduyduk, nereye düştük der gibi sıvıştı tezgahtan. Bir ben bir CHP’li (bu arada harbiden bilmiyorum CHPli mi değil mi ama bir ulusçuluk bir Atatürkçülük var, o kesin!)  abla bir de pazarcı abi kaldık. Bana bir an bir kal geldi ama kendi kendimize saydırdığımızı anlamama da çok kısa bir an yetti. Asil bir tiyatrocu zarafetiyle süzüldüm ortamdan. Mevcudiyetim tezgahtan usulcacık uzaklaşırken CHPli abla pazarcı abiye “senin hanım çalışıyor mu?” diye sormaktaydı, tabanları yağlamışım, cevabı duymadım.

Geçen akşam brokoli salatasını sofraya koyarken saydırıyordum, kendi kendime. “Çalışacak kadın dediğin, çalışacak, üretecek, çocuklarına iyi bakacak, onları iyi yetiştirecek. Kadınlar kurtaracak bu memleketi kadınlar! İkinci Osmanlının mezarını kadınlar kazacak… “

Bu yazı, burada bitiyordu. Sonra kitap kulübüne gittim, bir arkadaşım bir öğretmenin yazdığı şiirden bahsetti. Duyduklarıma inanamadım bir de okuyayım dedim. Aman Allahım! Doktor bu ne? Biz işimizde gücümüzdeyken biz pazar tezgahlarında pazarcıları kadınları bıkbık bilinçlendirmeye tırmalıyorken birileri okul gazetelerinde öğretmen sıfatıyla neler yazıyor? Hakmış? Değermiş, sen o değeri al... 

Kadın Hakkı

Tak be yüzüğünü kadın!

Evde sevdiceğin bekliyor.

Evlisin…

Kariyer yapacağım dedin, erkeklerle yarıştın.

Çocuk doğurdun, bakıcıya bıraktın.

Sen kariyer yapıyorsun, evde bakıcı yüzüne tükürüyor çocuğunun.

Tak be yüzüğünü kadın!

Evlisin… Sevdiceğin var.

Bakma başkalarına, peşinden koşturma, umut verme, üzme, erkekleşme, yarışma, yerini bil, Değerini bil.

Sen kadınsın, hele sen evlisin…

Eş değil, kocanı bil, erini bil.

Kadın sesi, kadın nefesi, kadın hakkı dediler; inanma, kandırdılar seni,

Çalıştırdılar, koşturdular, yordular seni,

Erkekleştirdiler, kabalaştırdılar, yordular seni.

İnanmıyorsun değil mi?

Bak o zaman ellerine, gözlerine, yüreğine.

Parmakların nasıl, gözlerine kim baktı?

Tak yüzüğünü evinde otur.

Koşma, koşuşturma, yarışma

Yorulma,

Fıtratını zorlama

Çünkü sen değerlisin, kadınsın.

Sana şiirler yazamıyorum, ortasın,

Saçlarına mısralar yazamıyorum, ortalıkta.

Yüzüne, güzelliğine yazamıyorum.

Evde çirkin, dışarıda güzelsin.

Fıtratını zorlama.

Kadınsın, değerlisin.

Hakkı bir, ama gerçek hakikati.

Kandırmasınlar seni, yoruluyorsun…