O zaman Carpe Diem bebeyim!

Kitap kulübü toplantısı…

Leyla Erbil’den Tuhaf Bir Kadın… Mekan ORA LAHMACUN

(Güleni tepelerim! Hayır, biz böyle kitap kulübü edebiyat tartışması, Tea&Pot’ta bitki çayı demlenmeleri filan… entel mi görünüyoruz oradan? Hayır, bacım seni temin ederim ki değiliz, katiyen değiliz! İşten çıkmış karnı aç bir avuç kadınız.)

Pidelerimizi yemişiz, çayların biri gidiyor, biri geliyor.

Özlem… “Baba” bölümündeki ölüm sahnesini anlatıyor, iki paragraflık bölümün ona hissettirdikleri, hayata sitemi “baba”yla aynı, masadaki on kadar kadına bir sükunet çöküyor, nefesler tutulmuş, o an herkes ölümü düşünüyor.

Birinin acilen sessizliği bozması gerek, zira birkaçımız ağlamaya başlayabiliriz. Filiz neşeli kahkahasıyla elini kaldırıyor ve “O ZAMAN CARPE DIEM!” diye haykırıyor. Onaylayan tepkiler var aramızda… evet ya Carpe Diem evet…

Hafızamı zorladığım bir on saniye sonunda dayanamıyorum,  

“O ne demek yav?”

Ayıp mı lan bilmiyorum! Harbiden bilmiyorum. Hayır yani duymuşluğum var da, hatta belki merak etmişliğim var da hiç sormamışım. Cümle içinde kullananla da ilk defa tesadüf ediyorum. Kör cahilliğime çok güldük, üzerimizdeki ölüm sessizliğini kahkahalarla dağıttık.

Kitap kulübü iyi geliyor bana. Hem ciddiyetle kitabı yazarı tartışıyoruz, hem hayatlarımızı, çoğu zaman kopuyoruz.

Leyla Erbil müthiş bir kadınmış. Düşün ki o yıllarda cinselliği sorgulayan, meyhanede sözüm ona aydınlara “Atatürk size genelevler açtı ama cebinize para koymayı unuttu” diye kafa tutabilecek kadar sağlam,,, deli,,, çatlak,,, acayip bir kadın (üç virgül Leyla Erbile selam olsun)

Ben burada kitabı ne kadar anlatsam boş zira sadece kitabın cinsellik ile ilgili kısımlarına ait yazılmış tezler var. Düşün ki bir roman yazıyorsun, ilk romanın, hiçbir ödüle katılmıyorsun, hiçbir yarışmaya girmiyorsun ama senin yazdıkların hakkında tez yazıyorlar. Müthiş!

Leyla Erbil’i özellikle seçmiştik, Türk kadın yazarları arasında en önemlilerinden biriydi, yeni vefat etmişti…  Sevabına bir helva karamadık ama Ora Lahmacun’un “Leyla” tatlısını yerken rahmet diledik, ruhu bizimle miydi acaba? Toprağı bol olsun.

Eve döndüm. Arca uyumuş. İlker’le sohbet ettik. Ben duşa gireceğim, dedim. Çıktığımda muhteremi  “benim” okuma köşemde uyuyakalmış buldum.  Bu arada okuma köşemin ev halkı tarafından gereğinden fazla benimsenmesinden son derece rahatsızım. Geçenlerde, yer cücesi oturmuş oraya pencereye bakarken kendi kendine mırıldanıyordu “burası keşke benim okuma köşem olsaydı” duymazdan geldim. Eşşek herif evin her köşesi senin zaten, bir götlük yer de benim olsun, ne olur sanki! Dün baktım, muhterem benim Ipad’imi almış, benim koltuğuma oturmuş, abicim bu ne ya! Evin erkeklerine kılım!

Neyse bizim kutlama yalan oldu. En azından İlker için. Ben geçen akşamdan arta kalanlarla devam ettim. Şarabı açtın mı fazla beklememesi lazım biliyon mu bacım, sirke gibi oluyor.

Ayağımı uzattım bir güzel, maillerime, bloga gelen yorumlara cevap yazıyorum.

Bir yandan toplantıyı düşünüyorum. Daha doğrusu konuştuklarımızı.

Küçük mutluluklar…

Dün dünde kaldı, gelecek ise daha yaşanmadı, elinde olan sadece şu an….

O zaman "Carpe Diem bebeyim!" 

(cümle içinde doğru kullandım mı yav?)