Ne kadar adaletsiz değil mi? BİR BİRA DAHA LÜTFEN!

Bugün bir takside kahverengi (burada siyah daha havalı dururdu ama gözlüklerim kahverengi) kalın camlı gözlüklerimin ardında ağladım. Öylesine boş boş ağladım. O anda ne düşünmekte olduğumu gayet iyi hatırlıyorum. Hayatıma dokunan kadınların lafları dönüp duruyordu kafamda.

Komisyon toplantısında doğum izninden dönmüş bir meslektaşımla sohbet ediyorduk bugün, nasıl gidiyor bebek sohbetlerinden birini yapıyorduk. Emziren anne mülayimliği vardı üzerinde, hafif tombullaşmış yanaklarında…

İçtenlikle “çalışırken hep kendime benim ne işim var burada diye soruyorum” dedi, “geçecek mi” diye sordu, hani büyüdükçe geçecek mi… Geçecek demek isterdim, ama diyemedim sadece biraz hafifleyecek dedim, hani okula başlayacak ve onun da kendi hayatı olmaya başlayacak, o zaman hafifleyecek…

Erkeklerin hayatlarının hiçbir döneminde böyle bir vicdani muhasebeye düşmüyor olmaları ne kadar adaletsiz değil mi?

Sabahtan başka bir toplantım vardı, on senedir beraber çalıştığım arkadaşlarım. İkisi kadın. Ve benim gibi yurtdışı ile çalışmıyorlar, satışın içinde göbeğindeler ve piyasayı benden iyi biliyorlar. Öğlen yemekte dediler ki artık “yeni Türkiye” her yerde hissediliyor, artık sektörde kimsenin kadına tahammülü kalmadı. Kariyer? Hayır… Bunu destekleyici bir laf ise bir erkekten gelmişti hem de bu konuşmamızın daha birkaç dakika evvelinde , “görüştüğümüz mühendis arkadaş çok iyiydi, bizimle çalışmayı çok istedi ama ben şimdi eli yüzü düzgün kızı nasıl sokayım fabrikalara, o sanayi bölgesindeki adamlarla muhatap edeyim?”

Erkeklerin hayatlarının hiçbir döneminde böyle bir bariyer ile karşılaşmamaları ne kadar adaletsiz değil mi?

Kitap kulübünde psikolog bir arkadaşım var, Deniz. Aslında burayı okuyordu ve kulüpten bahsedince ben, katılmak istedi. Bu aralar pişman mıdır diye düşünmekteyim zira her toplantı bir çeşit kadın terapisine dönüştüğü için ne zaman birimiz çocukluğumuza insek, Deniz’den uzman görüşü almanın peşine düşüyoruz. Hani yakında açılır kapanır psikolog divanlarımızı (böyle bir şey var mı bilmiyorum, yoksa da bizim kulüp kadınları için icat edilse fena olmaz)toplantıya getireceğiz, derinlere iner gibi olduk mu hop açacağız Deniz’in önüne ve "analiz et beni bacım" diyeceğiz. Bu ay Virginia Woolf’tan “Kendine ait bir oda”yı okuyoruz. Deniz kitabın bir fotoğrafını çekmiş ve instagrama koymuş altına da yazmış: “Bir kadın kurmaca yazacaksa, parası ve kendine ait bir odası olmalıdır” diyen Virgina Woolf’a eklemek istediğim bir nokta var 2014 senesinden bir de insanın zamanı olmalı! 

Ben de “hatta önce zamanı olmalı:)” diye ekledim.

Erkeklerin hayatlarının hiçbir döneminde ev, eş, iş, çocuk çokgeninde sıkışarak kendine ait boş zamanlar yaratmak konusunda kadınlar kadar sıkıntı duymaması ne kadar adaletsiz değil mi?

Bu aralar şirkette seyahat prosedürleri değişti, daha uygun fiyatlı uçak hangisi ise ona bilet alınıyor. Hoş ben zaten buna dikkat ederdim, alman patronun cebinden az para çıkması konusunda böyle saçma bir refleksim var. Ama uyarı geldi ya genele, daha bir dikkat eder oldum. Neyse haliyle erkenden damladım havaalanına. Akşam yemeği için ıvır zıvırla karnımı doyurmak istiyorum zira gün içine yeterince duygusal işkenceye maruz bıraktım kendimi, duygularımı yemenin kimseye bir zararı olmaz, benden ve pörtleyen göbeğimden başka kimseye…  Bir bira yanına biraz patates, çok bir şey istemiyorum. Yumuşak koltuklu bir cafe’ye oturdum. Bira patateste kampanya var, menüyü fazla kurcalamadan kampanyayı gösterdim, bundan istiyorum dedim. Garson bana baktı ama bira büyük dedi. Peki kaçlık dedim, biliyorum 70 cc’lik, ilk kez oturmuyorum buraya. Derdim karar vermek için zaman kazanmak. 70’lik dedi, büyük olurmuş. Ben iki nokta arası mesafeyi tayin etmekte zorlanabilirim, ama arpa suyunun 33’lüğü ile 70’liği arasındaki farkı bilirim, demek istedim. Demedim (diyemedim) “a öyle mi, peki 50’lik olsun” dedim. Niye bilmiyorum, DENİZZZ niye?!!

Erkeklerin hayatlarının hiçbir döneminde biralarının miktarları hakkındaki kararlarının sorgulanmaması ne kadar adaletsiz değil mi?

GARSON! BİR BİRA DAHA LÜTFEN!